Σαν τις αμμουδιές…

Υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι μεγάλοι και τρανοί, που στέκονται περήφανοι στη ζωή, σαν τα πεύκα…

Υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι δυνατοί και αγέρωχοι, που στέκονται βράχοι πραγματικοί στις δυσκολίες…

Υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι με πάθος, που φλέγονται μέσα τους, που η φωτιά τους, φωτίζει όλους τους γύρω…

Υπάρχουν άνθρωποι, εκρηκτικοί, κύματα που παρασέρνουν τα πάντα στο διάβα τους, μέχρι να φτάσουν στο σκοπό τους…

Υπάρχουν άνθρωποι, σαν τα ψηλά βουνά, άξιοι θαυμασμού, παράδειγμα για όλους…

Υπάρχουν άνθρωποι, άνθρωποι σπηλιές, που προστατεύουν όταν οι δυσκολίες πιάνουν…

Υπάρχουν άνθρωποι, που ξέρουν με λόγια να σε καλμάρουν, σαν τον ήλιο που ζεσταίνει την καρδιά…

Έρχεται αυτή η στιγμή όμως, που ο αέρας πιάνει και τα πεύκα σπάνε…

Έρχεται η στιγμή, που τα βράχια θρυμματίζονται και γίνονται χαλίκια…

Έρχεται η στιγμή που και η πιο δυνατή φωτιά καταλαγιάζει και μόνο ανθρακιά αφήνει…

Έρχεται η στιγμή που η θάλασσα γαληνεύει…

Έρχεται η στιγμή, που η κορυφές των βουνών, φαίνονται πλέον τόσο μακρινές…

Έρχεται η στιγμή, που η σπηλιά αρχίζει να σε πλακώνει…

Έρχεται και εκείνη η στιγμή που νυχτώνει…

Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι όμως… 

Εκείνοι… 

Που είναι ταπεινοί και ο αέρας δεν τους σπάει, αλλά τους χαϊδεύει απαλά…

Που τίποτα δεν τους θρυμματίζει, γιατί δεν προβάλλουν αντίσταση εγωιστικά… 

Που διατηρούν νύχτα μέρα τη ζεστασιά τους… 

Που γαλήνιοι είναι, διαρκώς… 

Που είναι ικανοί να απορροφούν τα κύματα, όσο λυσσασμένα και αν χτυπάνε… 

Που είναι πάντοτε διαθέσιμοι να τους φτάσεις… 

Που δεν σε πλακώνουν, αλλά δίπλα σου στέκονται διακριτικά… 

Που ακόμα και στα πιο βαθιά σκοτάδια, συνεχίζουν να λαμπυρίζουν…

Είναι εκείνοι οι Άνθρωποι, σαν τις αμμουδιές…
Και αυτούς τους ανθρώπους ζηλεύω…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Σήμερα με κάνατε να αισθάνομαι ανήμπορη απέναντι στα παιδιά μου»

Πριν 10 χρόνια αποφάσισα να φύγω από την Αθήνα και να έρθω να μείνω μόνιμα στον επίγειο παράδεισό μου, τη Βόρεια Εύβοια. Το έκανα έτσι ώστε το παιδί μου να έχει την δυνατότητα να ζήσει σε πλήρη εναρμόνιση με τη φύση (όπως θα έπρεπε να ζει κάθε παιδί).

Άφησα τα πάντα και πάλεψα πάρα πολύ για να δημιουργήσω μία ζωή καινούργια, πιο φυσική, πιο σωστή, για τα δικά μου δεδομένα. Στέρησα στο παιδί μου την ευκαιρία να πάει σε μία μεγάλη Σχολή μπαλέτου, μιας και αυτό ήταν το όνειρό της, και το τεράστιο ταλέντο της, για να μεγαλώσει σε ένα φυσικό περιβάλλον που πίστευα ότι θα του δώσει τη ψυχική ηρεμία και έμπνευση για να αναπτύξει το ταλέντο της. Γιατί αν δεν έχεις ψυχή πως μπορείς να λες ότι έχεις ταλέντο.

Έμαθα να ζω με τα απλά πράγματα, τη βόλτα στο δάσος, ένα πρωινό μπάνιο κάτω από την σκιά του πεύκου, το φθινοπωρινό μάζεμα των υπέροχων μανιταριών και τόσα άλλα… Όποτε αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα άλλο και λύγιζα, πήγαινα στη θάλασσά μου και κοίταγα το υπέροχο καταπράσινο βουνό μου και έλεγα κοίτα πόσο τυχερή είσαι που έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις και να ζεις σε αυτό το μεγαλείο.

Ξαναέφτιαξα την ζωή μου. Παντρεύτηκα έναν άνθρωπο με την ίδια αγάπη στην Φύση και τον τόπο του (ίσως και μεγαλύτερη). Έκανα και άλλο ένα παιδί που το μάθαμε να κάνει μπάνιο στο ποτάμι από το Μάιο, να αισθάνεται σπίτι του το βουνό και το δάσος, να τραγουδάει στην αγκαλιά του μπαμπά της όταν την κουβάλαγε στην πλάτη για ώρες έτσι ώστε να δει όλο το μεγαλείο της Φύσης μας. Και τόσα άλλα που μπορώ να γράφω ώρες.

Σήμερα ξύπνησα σε έναν άλλο κόσμο. Ξύπνησα στην ίδια την ΚΟΛΑΣΗ. Ξύπνησα και έβρεχε στάχτη.

Σήμερα μου κάνατε ΣΤΑΧΤΗ τη ζωή που έφτιαξα. Σήμερα κάνατε Στάχτη τα όνειρά μου. Σήμερα κάνατε στάχτη ότι αγαπούσα και είχα μέσα στην ψυχή μου. Σήμερα μου κάνατε στάχτη το μέρος που γνώρισα και ερωτεύτηκα τον άντρα μου. Σήμερα μου κάνατε στάχτη τις πιο ωραίες αναμνήσεις μου. Σήμερα με κάνατε να αισθάνομαι ανήμπορη απέναντι στα παιδιά μου.

Σήμερα Πενθώ γιατί έχασα τη ψυχή μου.

Σκοτώσατε τα ζώα μας, τα χωράφια μας, το δάσος μας, τα μελίσσια μας…

Σήμερα σκοτώσατε πολλές ζωές (και ας λέτε ότι δεν πέθανε κανένας άνθρωπος).

Αύριο, όμως, που θα συνέλθω από τον πόνο που μου προκαλέσατε, θα βάλω σκοπό να ξαναχτίσω αυτό που μου πήρατε, και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να με εμποδίσει. Να θυμάστε, αλήτες, είμαστε πολλοί πια. Την οργή μου και τον πόνο μου θα τον μετουσιώσω σε ενέργεια για να ξαναγεννηθώ από τις στάχτες που δημιουργήσατε. Όχι για μένα, αλήτες, αλλά για τα Παιδιά μου. Γιατί, αλήτες, πειράξατε τα παιδιά μου με αυτό που κάνατε, και αυτό θα το μετανιώσετε.

Έχουμε τη ΔΥΝΑΜΗ, το αποδείξαμε όταν μόνοι μας σώσαμε τα σπίτια μας μέσα από την φωτιά χωρίς βοήθεια. Έχουμε την ΑΛΛΥΛΕΓΓΥΗ όταν σταθήκαμε σύσσωμοι δίπλα στον συνάνθρωπό μας. Θυμηθείτε τα αυτά, σας παρακαλώ, αύριο και μην κιοτέψετε. Έχουμε τη Δύναμη να ξαναγεννηθούμε.

Niki Kalemi