Αγαπητέ γονιέ,
η αξία του χρόνου που περνάς με το παιδί σου δεν μετριέται με τη διάρκεια αλλά αξιολογείται ανάλογα με το είδος της επίδρασης που έχει σε αυτό.
⇒ Τι να προσφέρει άραγε ο χρόνος της φυσικής σου παρουσίας σε ένα
διαμέρισμα ή σε ένα δωμάτιο με το παιδί σου… αν είστε και οι δύο συνεχώς
καρφωμένοι στα κινητά και στα τάμπλετ σας;
⇒ Τι να προσφέρει άραγε ακόμη και ο χρόνος της αλληλεπίδρασής σου με
το παιδί σου… όταν ως στόχο έχεις να το κρατάς πάση θυσία ικανοποιημένο,
προκειμένου να διασφαλίζεις -έτσι νομίζεις- την εμπιστοσύνη και την
αγάπη του χωρίς καν να έχεις την τόλμη να επιβάλλεις όρια και κανόνες
που θα διασφαλίσουν την σωστή ψυχική, συναισθηματική και κοινωνική
ανάπτυξή του;
Ποιοτικός χρόνος όμως αγαπητέ γονιέ δεν είναι να γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν τα παιδιά χωρίς να τους χαλάς χατίρι.
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ… για να μη νιώθεις εσύ
τύψεις και ενοχές που παραμελείς το παιδί σου, είσαι στα μαχαίρια με
τον/την σύντροφό σου, δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου.
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι η συνεχή δικαιολόγηση του παιδιού σε κάθε
συζήτηση που σου κάνει για το πόσο ζηλιάρηδες είναι μερικοί φίλοι του.
Πόσο βαρετός είναι ο δάσκαλος, πόσο άδικος είναι ο προπονητής.
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι να το ευνουχίζεις συναισθηματικά και
κοινωνικά, αναγκάζοντας το να ζει σε μία φούσκα και σε ένα γυάλινο
κλουβί υπό την συνεχή προστασία σου «για να μην πληγωθεί το καημένο».
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι να προλαβαίνεις να κάνεις εσύ τα πάντα για αυτό «γιατί είναι μικρούλης ακόμη και δεν θα τα καταφέρει».
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι να μαλώνεις εσύ με τους γονείς άλλων
παιδιών… κάθε φορά που το παιδί σου δεν τα βρίσκει στις παρέες του και
παρεξηγείται με τα άλλα παιδιά.
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι να αποθεώνεις το παιδί με συνεχή
κομπλιμέντα για την ομορφιά του και την εξυπνάδα του… και να του λες
πόσο ανώτερο είναι σε σχέση με όλα τα άλλα παιδιά. Γιατί μπορεί το παιδί
σου να είναι πάντα ξεχωριστό για σένα… αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν
πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται στη ζωή του την απόρριψη, την
αδιαφορία, την απάθεια, ακόμη και την επιλεκτικότητα των άλλων.
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι να διαβάζεις νευριασμένη παραμύθι στο παιδί σου πριν κοιμηθεί και να το κοιτάζεις με μισό μάτι:
– «Γιατί έχει περάσει η ώρα και αυτό δεν νυστάζει ακόμα».
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι να πας και να ξεροσταλιάζεις στην
προπόνηση του παιδιού σου… για να μπορείς μετά, σε κάθε καυγά να του το
πετάς αυτό σαν καρφί για το «δες τι θυσίες κάνει ο μπαμπάς και η μαμά για σένα».
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι να σέρνεις το παιδί έξω σε βόλτες και σε
τσάρκες… για να κοιτάζεις εσύ τις βιτρίνες των καταστημάτων και να το
μπουκώνεις με γλυκά και παγωτά για να μη γκρινιάζει όσο ψωνίζεις.
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι να τρέχεις από πίσω του στην παραλία ουρλιάζοντας για να του δώσεις να φάει το κολατσιό του.
Ποιοτικός χρόνος δεν είναι να του κάνεις διαρκώς κηρύγματα με
αφετηρία την τοξικότητα που βιώνεις στο περιβάλλον σου… και να το
συμβουλεύεις να είναι πάντα κοινωνικά καχύποπτο. Να κοιτάει την πάρτη
του, να μην δείχνει την ευαισθησία του. Να εκμεταλλεύεται τους άλλους,
να επιλέγει φιλίες και σχέσεις με βάση συγκεκριμένα στερεότυπα.
Ποιοτικός χρόνος αλληλεπίδρασης με το παιδί σου δεν γίνεται να
υπάρξει… αν δεν υπάρχει παράλληλα ποιοτική σκέψη, ποιοτική διάθεση,
ποιοτικά συναισθήματα από μέρους σου σε αυτή την αλληλεπίδραση. Και αυτά
τα χαρακτηριστικά δεν πρόκειται βεβαίως να υπάρξουν αν δεν τα
καλλιεργήσεις με κόπο μέσα σου, κάνοντας πρώτα μία γενναία αυτοκριτική.
Σκέψου ακόμη και το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείς.
⇒ Τι σημαίνει άραγε για τον τρόπο που σκέφτεσαι όταν λες ότι «ξοδεύεις» ή ότι «σπαταλάς» χρόνο με το παιδί σου;
Τον ποιοτικό χρόνο αγαπητέ γονιέ δεν τον ξοδεύουμε. Επενδύουμε σε
αυτόν. Τον αξιοποιούμε. Τον αναδεικνύουμε. Τον πολλαπλασιάζουμε.
Αγαπητέ γονιέ,
ποιοτικός χρόνος είναι κάθε στιγμή που δείχνεις με τις δικές σου
πράξεις στο παιδί σου να σέβεται τον εαυτό του και το φυσικό και
κοινωνικό του περιβάλλον. Να σέβεται τη διαφορετικότητα, να ακούει την
άλλη άποψη, να συμπαραστέκεται στην αδυναμία, να συγχωρεί το λάθος.
Ποιοτικός χρόνος είναι κάθε στιγμή που το παιδί σου σε βλέπει να
μιλάς ευγενικά στον σερβιτόρο. Να σέβεσαι και να αναγνωρίζεις το έργο
του οδοκαθαριστή. Να μην πετάς τη γόπα του τσιγάρου από το παράθυρο ή να
μην τη θάβεις στην άμμο της παραλίας. Να μην περνάς με κόκκινο το
φανάρι, να μην παρκάρεις το αυτοκίνητο σε αναπηρική θέση.
Ποιοτικός χρόνος είναι κάθε στιγμή που το παιδί σου μαθαίνει από
εσένα ότι δεν είναι απαραίτητο να γίνει στη ζωή του κατ’εικόνα και
καθ’ομοίωσή σου… αλλά είναι απαραίτητο να’χει δικό του επιχείρημα στη
ζωή που να μπορεί να το στοιχειοθετεί μ’επάρκεια, χωρίς ν’άγεται να
φέρεται απ’τις γνώμες του καθενός… όπως απαραίτητο είναι να έχει την
τόλμη και προσωπικότητα να παίρνει θέση στη ζωή χωρίς να κρύβεται.
Αν δεν μπορείς ή δεν θέλεις να του τα δείξεις αυτά, αγαπητέ γονιέ,
αξιοποιώντας τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας… ή αν του τα
δείχνεις με λάθος τρόπο ή με το ζόρι και το στανιό… τότε πολύ φοβάμαι
ότι δεν έχει καμία σημασία ακόμη και 24 ώρες την ημέρα να περνάς με το
παιδί σου.
Achilleas Yfantidis ,
Psychologist of High Performancethemamagers.gr 
