Αν πιάνεις τον εαυτό σου να κακομοιριάζει. Να κλαίγεται. Μονίμως να παραπονιέται.
Αν όλο νιώθεις ο αδικημένος, ο χαμένος, το θύμα της υπόθεσης.
Αν όλες τις ευθύνες, γύρω σου σε πρόσωπα και καταστάσεις ρίχνεις, τις ευθύνες για το ότι δεν προσπαθείς…
Σταμάτα το.
Ξέρεις…
Όσο παράξενο και αν σου φαίνεται. Εγωισμός κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Και είναι αυτή είναι η χειρότερη μορφή του. Ύπουλη. Κεκαλυμμένη.
Σε παραλύει αυτός ο εγωισμός. Σε θυματοποιεί. Σε υποδουλώνει. Όταν αφήνεις τον εαυτό σου έτσι ελεύθερο να πιστεύει πως είναι ο μόνος καημένος, πως είναι ο ανήμπορος, ο ανίσχυρος, καταλήγεις να χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου. Τυφλώνεσαι. Θολώνεις. Χάνεις την όποια κρίση σου, χάνεις το αγωνιστικό σου πνεύμα, χάνεις την όρεξή σου για ζωή. Και μαραζώνεις. Νεκρώνεσαι πριν καν πεθάνεις.
Δεν αναφέρομαι στον πόνο. Τον βαθύ, τον άδικο, τον ισχυρό. Ο πόνος δεν έχει λύπηση. Δεν έχει κακομοιριά. Ο πόνος έχει μυστικότητα. Έχει σιωπή. Ησυχία. Άνθρωποι που έχουνε πονέσει, το ξέρουνε καλά αυτό…
Στην αυτολύπηση αναφέρομαι. Σε αυτή τη γκρίνια. Τη μιζέρια. Σε αυτό το αίσθημα, που σου φταίνε οι πάντες και τα πάντα. Όλοι εκτός από εσένα.
Σταμάτα το. Μην το επιτρέπεις άλλο.
Σήκω και πάλεψε. Για να μην χάσεις τον εαυτό σου.
Σήκω και πάλεψε. Κόντρα. Για όσο αντέχεις.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.
