Ιβάν Τουργκένιεφ, ο περίφημος λογοτέχνης.... Η γιαγιά του χειρότερη από τη μάνα του

Η μάνα και η γιαγιά του βασάνιζαν τους υπηρέτες και τα εγγόνια με αδιανόητες μεθόδους...

Η μητέρα του Ιβάν, η Βαρβάρα Πετρόβνα, ήτανε τόσο βάναυση και σκληρή, που στη κακία δεν τη ξεπερνούσε παρά μόνο η δική της μητέρα, η γιαγιά του για την οποία ο ίδιος διηγούνταν το ακόλουθο επεισόδιο: 

Η γιαγιά του υπέφερε από παράλυση στα γεράματά της και περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της καθηλωμένη στη πολυθρόνα. 

Μια μέρα θύμωσε τρομερά με τον νεαρό υπηρέτη που τη φρόντιζε κι άρπαξε ένα κούτσουρο και τον χτύπησε στο κεφάλι με τόση δύναμη, που ο μικρός έπεσε αναίσθητος στο πάτωμα. 

Το θέαμα ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστο, οπότε η ηλικιωμένη κυρία τράβηξε το παιδί κοντά της, ακούμπησε το ματωμένο κεφάλι του στη πολυθρόνα της, το σκέπασε μ' ένα μαξιλάρι του καναπέ και κάθισε πάνω του, ώσπου του έκοψε την ανάσα, πιθανότατα για να πάψει να την αναστατώνει ο ανάρμοστος πίδακας του αίματος που ανάβλυζε απ’ το κεφάλι του. 

Η μητέρα του δεν ήταν καλλίτερη από τη γιαγιά του. 

Όταν αναφερόταν στους υπηρέτες, τους αποκαλούσε υποτακτικούς και τους φερότανε σαν σκουπίδια ή και χειρότερα. 

Στους υποτακτικούς απαγόρευε να κάνουνε παιδιά για να μη παραμελούνε τις υποχρεώσεις τους και τα λίγα βλαστάρια που παρ' όλ' αυτά έρχονταν στον κόσμο κατά λάθος, τον εγκατέλειπαν αμέσως, αφού νεογέννητα ακόμη τα πετούσε σ' ένα λάκκο με λασπόνερα. 

Ούτε στους γιους της φερότανε καλλίτερα. Δεν σταμάτησε να τους ξυλοφορτώνει μέχρι που γίνονταν ολόκληροι άντρες, αλλά και στα εγγόνια της φερόταν άσχημα. Αγαπημένο θύμα της ήταν η εξώγαμη κόρη που είχε αποκτήσει ο Ιβάν με μια μοδίστρα που δούλευε στο σπίτι τους. 

Η "φιλόστοργη" γιαγιά βασάνιζε την εγγονή, επωφελούμενη από τα συνεχή ταξίδια του και συχνά διασκέδαζε ντύνοντάς τη σαν νεαρή δεσποινίδα, με σκοπό να την επιδεικνύει στους καλεσμένους της. 

Όταν όμως τους ρωτούσε με ποιον έμοιαζε η μικρή κι αυτοί ομόφωνα απαντούσαν με τον Ιβάν Σεργκέγιεβιτς, τον γιο της, αμέσως διέταζε να της βγάλουνε τα όμορφα ρούχα και να τη στείλουνε πίσω στη κουζίνα.
...................
περισσότερα εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ιβάν Τουργκιένιεφ: Το σπουργίτι / Ivan Turgenev: The Sparrow

Γύριζα ἀπ’ τὸ κυνήγι, τραβώντας ἀπὸ µιά δεντροστοιχία τοῦ κήπου. Τὸ σκυλὶ ἔτρεχε µπροστά µου. Ἄξαφνα τὰ βήµατά του ἔγιναν πιὸ ἀργὰ καὶ φαινόταν σὰ νὰ παραµόνευε κάτι. Κοίταξα καλὰ καὶ εἶδα ἕνα σπουργιτάκι µὲ κιτρινωπὸ χρῶµα κοντὰ στὸ ράµφος του καὶ µὲ πούπουλο στὸ κεφαλάκι του. Εἶχε πέσει ἀπ’ τὴ φωλιά του. 

Ὁ ἀγέρας κουνοῦσε δυνατὰ τὶς σηµύδες τοῦ κήπου. Τὸ σπουργιτάκι καθόταν ἀκίνητο µ’ ἁπλωµένες τὶς φτεροῦγες του, ποὺ µόλις ἄρχισαν νὰ µεγαλώνουν, δὲν µποροῦσε ὅµως νὰ πετάξει.

Τὸ σκυλί µου ἀργὰ - ἀργὰ πλησίαζε τὸ σπουργιτάκι, ὅταν ἄξαφνα ἀπὸ ἕνα κοντινὸ δέντρο ξεπετάχτηκε ἕνα γέρικο σπουργίτι µὲ µαῦρο τὸ στῆθος του κ’ ἔπεσε σὰν µία πέτρα ἀκριβῶς µπροστὰ στὸ µοῦτρο τοῦ σκύλου µου. 

Παραµορφωµένο, µὲ φουντωµένα τὰ φτερά του καὶ µ’ ἀπελπισµένη καὶ γεµάτη λύπη φωνὴ πήδησε µία - δυὸ φορὲς µπροστὰ στ’ ἀνοιχτὸ στόµα τοῦ σκύλου. Τὸ γέρικο σπουργίτι ὅρµησε νὰ γλιτώσει τὸ παιδί του. Ὅλο του τὸ σωµατάκι σπαρταροῦσε ἀπὸ φρίκη, ἡ φωνούλα του ἀγρίεψε καὶ βράχνιασε, ἦταν ἕτοιµο νὰ πεθάνει, νὰ θυσιαστεῖ!

Σὰν τί πελώριο τέρας νὰ ἔβλεπε τὸ σκυλί! Κι ὅµως δὲν µπόρεσε νὰ κάτσει ἥσυχα - ἥσυχα πάνω στὸ ψηλό του κλαδί, ὅπου ἦταν τόσο ἀσφαλισµένο... 

Μία δύναµη πιὸ δυνατὴ κι ἀπ’ τὴ θέλησή του τὸ ἔριξε ἀπ’ ἐκεῖ πάνω. Ὁ Τρεζὸρ (ἔτσι λέγανε τὸ σκυλί) σταµάτησε κι ἔκανε πίσω, καθὼς φαίνεται κι αὐτὸς ἀναγνώρισε τὴ δύναµη.

Βιαστικὰ φώναξα τὸ ντροπιασµένο σκυλὶ κι ἔφυγα ἀπ’ αὐτὸν τὸν τόπο, γεµάτος εὐλάβεια. Ἔτσι ἦταν καὶ µή σᾶς φανεῖ παράξενο. Αἰσθανόµουνα εὐλάβεια µπροστὰ σ’ ἐκεῖνο τὸ µικρὸ ἡρωικὸ πουλί, µπροστὰ στὴ µεγάλη του στοργή. 

Ἡ ἀγάπη ἔλεγα, εἶναι πιὸ δυνατὴ κι ἀπ’ τὸ θάνατο καὶ τὸ φόβο τοῦ θανάτου. Μονάχα µ’ αὐτήν, µόνο µὲ τὴν ἀγάπη κρατιέται καὶ κινεῖται ἡ ζωή.

isagiastriados

------------------------

Ivan Turgenev: The Sparrow

I was returning from hunting, and walking along an avenue of the garden, my dog running in front of me.

Suddenly he took shorter steps, and began to steal along as though tracking game.

I looked along the avenue, and saw a young sparrow, with yellow about its beak and down on its head. It had fallen out of the nest (the wind was violently shaking the birch-trees in the avenue) and sat unable to move, helplessly flapping its half-grown wings.

My dog was slowly approaching it, when, suddenly darting down from a tree close by, an old dark-throated sparrow fell like a stone right before his nose, and all ruffled up, terrified, with despairing and pitiful cheeps, it flung itself twice towards the open jaws of shining teeth.

It sprang to save; it cast itself before its nestling… but all its tiny
body was shaking with terror; its note was harsh and strange. Swooning with fear, it offered itself up!

What a huge monster must the dog have seemed to it! And yet it could not stay on its high branch out of danger…. A force stronger than its will flung it down.

My Trésor stood still, drew back…. Clearly, he too recognized this force.

I hastened to call off the disconcerted dog and went away, full of
reverence.
Yes; do not laugh. I felt reverence for that tiny heroic bird, for its
impulse of love.

Love, I thought, is stronger than death or the fear of death. Only by it, by love, life holds together and advances.

Ivan Turgenev

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι