Οι πολιτικοί δεν πρέπει να ποντάρουν στον τρόμο

...................

Ο κόσμος δεν διχάζεται μόνο όταν δεν είναι σωστά ενημερωμένος. Ο κόσμος διχάζεται και όταν υπάρχει διχαστικός πολιτικός λόγος.

Στη ζωή μετράει όχι μόνο το τι θα πεις, αλλά κατά βάση το πώς θα το πεις. Μπορείς να πεις το ίδιο πράγμα σ’ έναν άνθρωπο με δύο διαφορετικούς τρόπους: Ο ένας να τον κάνει έξαλλο και ο άλλος να τον ηρεμήσει. Θα έχεις πει κάτι διαφορετικό; Όχι. Θα έχεις πει το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια.

Οι άνθρωποι με υψηλό EQ χαρακτηρίζονται απ’ την ικανότητα -και θέλησή τους- να μιλάνε στους άλλους χωρίς να θέλουν να τους επιβάλλουν την άποψή τους, χωρίς να είναι επικριτικοί και δείχνουν υψηλό βαθμό ενσυναίσθησης, αναγνωρίζοντας ότι οι λέξεις πονάνε. Γι’ αυτό επιλέγουν να κάνουν ορθή χρήση της γλώσσας, να μην αναφέρουν πολλά “πρέπει”, δεν θέλουν να χειραγωγούν, αντιθέτως κατανοούν και μπαίνουν στη θέση του άλλου και γενικά ενδιαφέρονται για την ψυχολογία του συνανθρώπου τους.

Η ορθή χρήση της γλώσσας είναι επίσης ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο μάρκετινγκ. Το μάρκετινγκ -ως γνωστόν- για να είναι αποτελεσματικό πρέπει να μπορεί να κατανοήσει την ψυχολογία του καταναλωτή. 

Πώς θα πουλήσω κάτι, εάν προσπαθήσω να το επιβάλλω; 

Οι διαφημιστές θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις ότι έχεις ανάγκη αυτό το προϊόν, ότι εσύ το θέλεις, όχι ότι σου επιβάλλει κάποιος άλλος να το πάρεις. 

Ποιος θα αγόραζε το iPhone εάν η Apple δεν το έκανε τόσο ελκυστικό και δεν το παρουσίαζε ως την απόλυτη συσκευή που έχουμε όλοι ανάγκη; Η ψυχολογία στο μάρκετινγκ μπορεί να κάνει μια καμπάνια επιτυχημένη ή αποτυχημένη.

Κι αν διαβάζοντας το κείμενο μέχρι στιγμής νιώθεις ότι έχεις μπερδευτεί και δεν καταλαβαίνεις πώς όλα αυτά συνδέονται με τη διαχείριση της πανδημίας, θα σου πω ότι η απάντηση είναι πολύ απλή: Η χρήση της γλώσσας απ’ την πλευρά των πολιτικών μέσα στην πανδημία μπορεί πραγματικά να αλλάξει ακόμα και τον τρόπο που αντιδράμε σε νέα μέτρα, σε επιβολές προστίμων, σε lockdowns κι ό,τι άλλες αποφάσεις καλούνται να πάρουν οι πολιτικοί για να την αντιμετώπιση του κορωνοϊού.

Ένας λαός αναπόφευκτα θα “χωριστεί” σε δύο στρατόπεδα, τους υπέρμαχους του εμβολίου και τους ανθρώπους που διατηρούν τις επιφυλάξεις τους, ωστόσο, όταν αυτός ο διχασμός ενισχύεται από έναν διχαστικό πολιτικό λόγο, η σύγκρουση θα είναι ισχυρότερη. 

Οι πολιτικοί έχουν χρέος να ενώνουν κι όχι να διχάζουν τον λαό δημιουργώντας πόλους. 

Οι πολιτικοί δεν πρέπει να χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς όταν μιλάνε για τους πολίτες. Πρέπει να αντιμετωπίζουν τον κάθε πολίτη με τον ίδιο τρόπο, σαν ισότιμο μέλος αυτής της κοινωνίας.

Επιστρέφοντας στο κομμάτι του μάρκετινγκ και της ψυχολογίας, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι και στην πολιτική δανειζόμαστε πολλές τακτικές του μάρκετινγκ. 

Μπορείς να ανακοινώσεις τα ίδια μέτρα με δύο διαφορετικούς τρόπους. Με τον έναν τρόπο να ενώσεις και να καθησυχάσεις τον λαό και με τον δεύτερο να πυροδοτήσεις εντάσεις. Μην παρεξηγηθώ, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει οι πολιτικοί να μας πλασάρουν αντισυνταγματικές αποφάσεις με όμορφα λόγια, απλώς να προσπαθούν να κάνουν λίγο πιο συνετή χρήση των λέξεων. Γιατί οι λέξεις έχουν δύναμη.
................
Δεν είναι τυχαίο που εδώ και δεκαετίες οι ψυχολόγοι επιμένουν να μην χρησιμοποιούμε αρνητικές λέξεις, γιατί αυτές δημιουργούν αρνητικές εντυπώσεις. 

..........

Δυστυχώς, πολλοί πολιτικοί θεωρούν ότι χρησιμοποιώντας λέξεις που δίνουν έμφαση στους περιορισμούς και τον αποκλεισμό, θα πείσουν τον κόσμο να εμβολιαστεί ή να υπακούσει σε οποιοδήποτε μέτρο. Ποντάρουν δηλαδή στον τρόμο που θα νιώσουν οι πολίτες συνειδητοποιώντας ότι ανήκουν στη μερίδα του πληθυσμού που είναι αποκλεισμένοι από πολλές δραστηριότητες.

Ωστόσο, ηγέτες και πολιτικοί αυτού του κόσμου, που είστε σ’ αυτές τις θέσεις εξουσίας, πρέπει να μάθετε ότι οι πολίτες δεν θέλουν να τους τρομοκρατείτε. 

Θέλουν να τους πείθετε, να τους “αγκαλιάζετε”, να τους αποδέχεστε, να τους καθησυχάζετε, να τους προστατεύετε και να τους δείχνετε ότι είστε ικανοί να παίρνετε τις σωστές αποφάσεις για το καλό του κοινωνικού συνόλου, χωρίς να ενισχύετε τη δημιουργία πόλων μέσα στην κοινωνία.

Αν θέλετε να είστε σωστοί πολιτικοί, δεν θα πρέπει να παίζετε με την ψυχολογία του λαού σας. Γιατί ο ψυχολογικός πόλεμος και ο εκβιασμός δεν έχει κάνει καμία σχέση να λειτουργήσει. Και η σχέση ενός πολιτικού με τους πολίτες της χώρας όπου κυβερνά είναι απ’ τις πιο σημαντικές σχέσεις της ζωής του. Βλέποντας τους πολιτικούς όλου του κόσμου, αναρωτιέμαι γιατί δεν επενδύουν περισσότερο σ’ αυτή την τόσο σημαντική σχέση;

ολόκληρο το άρθρο εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

30 Μαρτίου 1822: Η Σφαγή της Χίου

Το 1818 ο Παντιάς Ροδοκανάκης και ο Νικόλαος Μυλωνάς αποτάθηκαν στο Δημήτριο Υψηλάντη για την απελευθέρωση του νησιού από τους Τούρκους. Ζήτησαν έτσι ναυτική βοήθεια από τις Σπέτσες , την Ύδρα και τα Ψαρά, που συμφώνησαν με την ιδέα απελευθέρωσης του νησιού.  Μεγάλη μερίδα όμως Χιωτών διαφωνούσαν με την ιδέα του ξεσηκωμού, λόγω των προνομίων που κατείχαν στο νησί. 

Στις 27 Απριλίου 1821 ο Υδραίος Ιάκωβος Τομπάζης φτάνει στη Χίο με 25 πλοία με σκοπό να παρακινήσει τους Χιώτες να εξεγερθούν κατά των Τούρκων. Στέλνει κάποιον ψαριανό να μεταφέρει το μήνυμα της επανάστασης στην ύπαιθρο και στα χωριά , γιατί γνώριζε την αντίθετη στάση των προκρίτων και των κατοίκων της πόλης. Τρεις Δημογέροντες πήγαν «στου πασά τη βρύση» και επικοινώνησαν μαζί του κρυφά. Εξήγησαν τους λόγους που δεν μπορούσαν να δώσουν βοήθεια, επειδή ο περισσότερος πληθυσμός ήταν άοπλος , άπειρος και απροετοίμαστος. Επίσης του εξήγησαν ότι οι επιπτώσεις στον πληθυσμό των Ελλήνων κατοίκων της Χίου , όπως και των άλλων Χιωτών που είχαν εγκατασταθεί εκτός του νησιού(Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη),  θα ήταν τραγικές. Έτσι παρακάλεσαν τον Τομπάζη να φύγει από το νησί. Μετά από 3 μέρες ο στόλος εγκατέλειψε άπρακτος το νησί.

Οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν το γεγονός της άφιξης των ελληνικών πλοίων έξω από το νησί, κάλεσαν τους Δημογέροντες (Μικές Βλαστός, Ιωάννης Πατρικούσης και Χατζή Πολυχρόνης Διοματάρης), για να τους πάρουν πληροφορίες. Οι Δημογέροντες αρνήθηκαν ότι γνωρίζουν κάτι σχετικά και οι Τούρκοι τους ζήτησαν να καλέσουν και άλλους πρόκριτους.  Στη συνέχεια ήρθαν 10 πρόκριτοι και ο μητροπολίτης Πλάτων με το διάκονό του Μακάριο Γαρρή. Οι Τούρκοι τους φυλάκισαν στη σκοτεινή φυλακή του κάστρου. Επιπλέον οι Τούρκοι ζήτησαν από τους Χιώτες να παραδώσουν ό,τι όπλα είχαν και να μην κυκλοφορούν τις βραδινές ώρες.

Τον Οκτώβρη του 1821 οι Τούρκοι ζήτησαν στρατιωτική βοήθεια από το σουλτάνο. Πράγματι ήρθαν 1000 στρατιώτες από την Κωνσταντινούπολη και 200 από την Κρήτη. Το Γενάρη του 1822 τρεις Χιώτες πρόκριτοι, οι Θ. Ράλλης, Ι. Σκυλίτζης και Π. Ροδοκανάκης φτάνουν στην Κωνσταντινούπολη ως ενέχυρα και ρίχνονται στη φυλακή.

Το Σάββατο 11 Μαρτίου του 1822 ο Αρχηγός της επανάστασης στη Σάμο , Λυκούργος Λογοθέτης, φτάνει στη Χίο με το Χιώτη Μπουρνιά και με 2500-4500 άνδρες(ο στόλος ήταν 8 μπρίκια και 30 βοηθητικά πλοία). Η απόβαση του Λογοθέτη έγινε ταυτόχρονα στον κόλπο της Αγίας Ελένης και στην Αγκάλη. Στο εντωμεταξύ είχαν ειδοποιηθεί αρκετοί Χιώτες , οι οποίοι έσπευσαν να ενωθούν με τους άνδρες του Λογοθέτη.  Ο Βαχήτ Πασάς στέλνει δύο τμήματα στρατού , ένα για να εμποδίσει την απόβαση και ένα άλλο στον Κάμπο, για να πλευροκοπήσει την αποβατική δύναμη του Λογοθέτη. Αρχικά οι μάχες γέρνουν προς την πλευρά των Ελλήνων. Οι Τούρκοι αναγκάζονται να κλειστούν στο κάστρο. Ο Μπουρνιάς με τους στρατιώτες του χτυπούν τους Τούρκους από το Παλαιόκαστρο(σημερινά σχολεία Βουνακίου). Στο ύψωμα της Παναγίας Τουρλωτής μια ομάδα από Σαμιώτες κανονιοβολούν την πόλη. Άλλοι επαναστάτες οχυρώνονται στο «Ψωμί»(Μπέλλα Βίστα), στο λόφο «Ασωμάτων»(Ευαγγελίστρια) και στον κάτω Γιαλό.

Η απελευθέρωση της Χίου έγινε δεκτή από τους Χιώτες με ένα αίσθημα φόβου σχετικά με την έκβαση της επανάστασης. Μάλιστα πολλοί Χιώτες πλούσιοι φεύγουν από το νησί.

Μόλις οι Τούρκοι στην Κωνσταντινούπολη μαθαίνουν το γεγονός της επανάστασης της Χίου,  στέλνουν τον Τουρκικό στόλο με ναύαρχο τον Καρά Αλή. Στις 30 Μαρτίου 1822 ο Τουρκικός στόλος (46 πλοία και 7000 στρατιώτες) φτάνει στο βόρειο τμήμα του νησιού. Λίγες ώρες μετά ενώνονται με άλλους ομοεθνείς τους που βγήκαν από το κάστρο και ξεκινούν τη σφαγή , τις λεηλασίες και το κάψιμο της πόλης. Ο Λογοθέτης και ο Μπουρνιάς αποχώρησαν προς το εσωτερικό του νησιού , λέγοντας το σύνθημα « ο σώζων εαυτό σωθήτω».

Τη Μεγάλη Παρασκευή, 31 Μαρτίου 1822, καίγεται ο ναός της Τουρλωτής και δίνεται το σύνθημα στους Τούρκους για γενική αιματοχυσία και αποτέφρωση της πόλης. Από εκείνη τη μέρα και για 4 μήνες φτάνουν Τούρκοι κατάδικοι από τις απέναντι Τουρκικές ακτές με σκοπό το φόνο, τη λεηλασία και τα λάφυρα. Υπολογίζεται ότι κατέφθασαν 40.000 Τούρκοι άτακτοι αυτήν την περίοδο. Ταυτόχρονα ο Βαχήτ Πασάς αναγγέλλει τη διαταγή του σουλτάνου να θανατώνονται βρέφη έως 3 ετών , αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών , γυναίκες άνω των 40 ετών , να αιχμαλωτίζονται κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετών. Γλίτωναν μόνο όσοι ασπάζονταν το μωαμεθανισμό.

Οι περισσότεροι Χιώτες άρχισαν να μετακινούνται προς το εσωτερικό του νησιού για να σωθούν από το μένος των Τούρκων. Τα καταφύγιά τους ήταν αρχικά οι  Καρυές, το Αίπος, η Νέα Μονή, το μοναστήρι του Αγίου Μηνά και ο Άγιος Γεώργιος ο Συκούσης.

Το Μεγάλο Σάββατο, 1η  Απριλίου 1822 καίγεται η Σχολή της Χίου, σφαγιάζονται σχεδόν όλοι, ακόμα και οι λεπροί. Ο Βαχήτ Πασάς είχε εκδώσει διαταγή ότι όσες γλώσσες και αυτιά του πήγαιναν , τόσα περισσότερα κέρδη θα είχαν.  

Στις 2 Απριλίου 1822(Πάσχα) μπαίνουν οι Τούρκοι(15000 άνδρες) στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά από ένα μικρό άνοιγμα που υπήρχε στον περίβολο και σφαγιάζουν τους  3000 Χιώτες που είχαν κρυφτεί. Στη συνέχεια πυρπολούν το μοναστήρι. Την ίδια μέρα το ίδιο γεγονός γίνεται και στη Νέα Μονή. Η κατάσταση γενικεύεται και σε άλλα χωριά της Χίου. Οι Σαμιώτες εγκατέλειψαν τη Χίο και έπλευσαν προς τα Ψαρά.

Την Τετάρτη 5 Απριλίου του 1822 βγάζει ανακοίνωση ο Καρά Αλής , πως όσοι Χιώτες παραδώσουν τα όπλα τους και επιστρέψουν στην πόλη , θα αφεθούν ελεύθεροι(αμνηστία). Μάλιστα εξασφάλισαν οι Τούρκοι και επιστολή του φυλακισμένου Μητροπολίτη και των Δημογερόντων , η οποία ανέφερε τις ειλικρινές προθέσεις των Τούρκων. Οι πρόξενοι της Αγγλίας , της Αυστρίας και της Γαλλίας ανέλαβαν να μεταφέρουν την πρόταση στους Χιώτες και να τους πείσουν. Οι Χιώτες εμπιστεύθηκαν τους πρόξενους και άρχισαν να επιστρέφουν και να παραδίδουν τα όπλα τους. Βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, οι Τούρκοι αθέτησαν το λόγο τους και άρχισαν να σφάζουν όσους κατέβαιναν στην πόλη. Η μεγάλη σφαγή συνεχίστηκε και στην κεντρική Χίο(Βροντάδο , Πιτυός, Θυμιανά και μετά Βορειόχωρα).  Στο ακρωτήρι του Κάβο Μελανιός, απέναντι από τα Ψαρά  βρήκαν καταφύγιο περίπου 10.000 Χιώτες και περίμεναν τα ψαριανά πλοία να τους μεταφέρουν στα Ψαρά. Δυστυχώς όμως η μεγάλη θαλασσοταραχή τους στάθηκε εμπόδιο και σφαγιάσθηκαν σχεδόν όλοι από τους Τούρκους με απερίγραπτη λύσσα. Ήταν τόσο πολύ το αίμα των αθώων, που η θάλασσα «μελάνιασε» γύρω από τον κάβο και την  παραλία.

Στις 18 Απριλίου στην Κωνσταντινούπολη σφαγιάζονται 3 Χιώτες όμηροι (Ράλλης, Σκυλίτζης , Ροδοκανάκης) και άλλοι 60 Χιώτες επιφανείς. Στις 23 Απριλίου του 1822 απαγχονίζονται   στην τάφρο του κάστρου της πόλης ο μητροπολίτης Πλάτων , ο διάκονός του Γαρρής και 9 πρόκριτοι. Στη συνέχεια θανατώνονται με τον ίδιο τρόπο και οι δημογέροντες που ήταν φυλακισμένοι ανά δέκα. Τα σκοτωμένα σώματά τους χλευάζονται από τους Τούρκους , οι οποίοι τα ρίχνουν μετά στη θάλασσα.

Λίγες μέρες μετά την καταστροφή , σχεδιάστηκε ναυτική επίθεση του στόλου των τριών ναυτικών νησιών εναντίον του Τουρκικού στόλου στο στενό του Τσεσμέ. Στις 18 Μαΐου πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίθεση . Οι έλληνες έκαναν αρκετές ζημιές στον Τούρκικό στόλο , αλλά απέτυχαν να πυρπολήσουν τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή. Την 1η Ιουνίου του 1822 ο Κωνσταντίνος Κανάρης μαζί με τον Ανδρέα Πιπίνο και 40 ψαριανούς ξεκίνησαν από τα Ψαρά με 2 πυρπολικά και 4 περιπολικά πλοία και αφού μετάλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων , μπήκαν στο στενό της Χίου με βόρειο άνεμο. Κρύφτηκαν και περίμεναν να βραδιάσει. Τέλειωνε τότε το ραμαζάνι των Τούρκων και ξεκινούσε η γιορτή του μπαϊραμιού. Στην τουρκική ναυαρχίδα επικρατούσε χαρά και κέφι με πολλούς καλεσμένους και κάποιες δυστυχισμένες αιχμάλωτες,  περίπου 2000 άτομα. Τότε τα δύο πυρπολικά κατάφεραν να μπουν ανάμεσα στα τουρκικά πλοία. Ο Κανάρης κατευθύνθηκε κατά την ναυαρχίδας του Καρά Αλή , ενώ ο Πιπίνος κατά της υποναυαρχίδας. Ο Κανάρης τα κατάφερε να πυρπολήσει την ναυαρχίδα , ενώ ο Πιπίνος δεν τα κατάφερε , γιατί βιάστηκε και έγινε αντιληπτός από τους Τούρκους.  Η ναυαρχίδα όμως τυλίχθηκε στις φλόγες και μετά ανατινάχθηκε , σκοτώνοντας και τον Καρά Αλή. Στις 7 Ιουνίου εξαπολύεται και τρίτο γιουρούσι των μαινόμενων Τούρκων στα  Μαστιχοχώρια και ολοκληρώνεται η καταστροφή του νησιού.

Το νησί ερημώθηκε. Οι Τούρκοι έφεραν από τον Τσεσμέ άλλους 600 Χριστιανούς για να μαζέψουν τη μαστίχα. Αυτοί όμως αγνοούσαν την καλλιέργειά της και οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να αφήσουν ελεύθερους αρκετούς Μαστιχοχωρίτες για να καλλιεργήσουν τους σχίνους. 

Μετά την καταστροφή, από τους 117.000 Χριστιανούς που ήταν ο τότε πληθυσμός της Χίου , έμειναν περίπου 1800 -2000 άνθρωποι. 21.000 ήταν οι φυγάδες(κατέφυγαν στα Ψαρά, Τήνο, Σύρο, Άνδρο, Αγκώνα, Τεργέστη, Μασσαλία, Οδησσό, Μάλτα, Λονδίνο)  και 52.000 οι αιχμάλωτοι. Υπολογίζουμε δηλαδή ότι σφαγιάσθηκαν περίπου 52.000 Χιώτες.

Η καταστροφή της Χίου συγκλόνισε όχι μόνο τον Ελληνισμό , αλλά και όλη την Ευρώπη. Οι εφημερίδες έγραφαν άρθρα εκφράζοντας τον αποτροπιασμό τους για τη μεγάλη σφαγή. Βιβλία κυκλοφορούσαν στην Αγγλία, Γαλλία , Γερμανία και οι φιλέλληνες προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για να βοηθήσουν τα θύματα. Από τη μεγάλη σφαγή της Χίου εμπνεύστηκε ο μεγάλος Γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά και ο Βίκτωρ Ουγκώ στο ποίημά του «Το Ελληνόπαιδο».

ΠΗΓΗ: chioshistory.gr 

militaire.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι