Πλύση εγκεφάλου: Τηλεόραση και έλεγχος του μυαλού των παιδιών

Η τηλεόραση είναι ένα πολύ καλό υποκατάστατο της μπέιμπι σίτερ. Ηρεμεί τα παιδιά όσο τίποτα άλλο. 

Τα περισσότερα παιδιά (και οι μεγάλοι) ξέρουν απ' έξω όλες τις διαφημίσεις, επειδή τις ακούν συνέχεια. 

Η πλύση εγκεφάλου ξεκινά από πολύ νωρίς με τα κινούμενα σχέδια και τα παιδικά "εκπαιδευτικά" προγράμματα.

Ένα ρουά ματ του μάρκετινγκ είναι η δημιουργία κινουμένων σχεδίων βασισμένων σε παιχνίδια που κυκλοφορούν στην αγορά. 

Η τηλεόραση δεν προβάλλει μόνο διαφημιστικά αλλά και ολόκληρες σειρές κινουμένων σχεδίων, που ζωντανεύουν τα παιχνίδια και εξάπτουν την παιδική φαντασία.

Η τηλεόραση απορροφά όλο τον χρόνο και καταστρέφει την επικοινωνία. Οι παππούδες μας ήξεραν τους διπλανούς τους, τους ανθρώπους στο παρακάτω τετράγωνο και πιθανότατα ολόκληρη την γειτονιά. 

Με την πρόσληψη πανομοιότυπων παραστάσεων καταστρέφεται η ιδιαίτερη και ξεχωριστή προοπτική του κάθε ενός από εμάς. 

Η τηλεόραση δεν καλύπτει όλες μας τις αισθήσεις. Όσο περισσότερο απομονωνόμαστε, τόπο περισσότερο ξεθωριάζουμε και γινόμαστε όμοιοι μεταξύ μας. Υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ταύτιση στις συνήθειες, στα γούστα, στις δραστηριότητες και γενικά στον τρόπο ζωής. 

Όλοι προγραμματιζόμαστε από την ίδια μηχανή.
Σαν κυρίαρχο μέλος της οικογένειας, η τηλεόραση υποδεικνύει τα πρότυπα σύμφωνα με τα οποία τα αληθινά μέλη μιας οικογένειας αξιολογούν το ένα το άλλο.

Δυστυχώς, οι τηλεοπτικές οικογένειες του τότε και του τώρα γίνονται ασυναίσθητα δεκτές ως πραγματικές οικογένειες ή ως υποδείγματα για το πως θα έπρεπε να είναι οι πραγματικές οικογένειες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το "ψυχαγωγικό" πρόγραμμα της τηλεόρασης εκπαιδεύει εκατομμύρια τηλεθεατές στις ανθρώπινες αξίες και στις ανθρώπινες σχέσεις με έναν πιο αδιόρατο αλλά περισσότερο μόνιμο τρόπο από την κοινωνικοποίηση και την εκπαιδευτική διαδικασία στο σχολείο.

Στην τηλεόραση οι ρόλοι των γονιών παρουσιάζουν ανθρώπους ενεργητικούς, ενδιαφέροντες, πρόθυμους. 

Ο γονιός στην αληθινή ζωή κάθεται αποχαυνωμένος στην πολυθρόνα μπροστά από το χαζοκούτι για να πάρει τη νυχτερινή δόση του από τηλεοπτικά στερεότυπα. 

Στα μάτια του παιδιού του φαντάζει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που εκτυλίσσεται την ίδια ώρα στην παράλληλη ζωή της οθόνης, το οποίο αντιπροσωπεύει αυτό που είναι καλό, αξιόλογο και έχει νόημα.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αριστοτέλης: Γιατί πρέπει να διδάσκεται η Μουσική στην Εκπαίδευση;

(...)

Η διδασκαλία της μουσικής θα συμβάλλει στην ευδαιμονία των πολιτών. 

Γιατί όμως να διδάσκεται η μουσική; 

Δεν μπορεί κάποιος απλώς να την απολαμβάνει; 

Ποιος είναι ο στόχος του μαθήματος; 

    Ο Αριστοτέλης έχει κατανοήσει τη δύναμη της μουσικής, την άμεση επίδρασή της στον ψυχισμό του ακροατή. Ταυτόχρονα, είναι ένα από τα πιο ευχάριστα πράγματα, προσφέρει ηδονή. Το να έχεις ελεύθερο χρόνο ενέχει «ηδονή και ευδαιμονία και μακάρια ζωή». Στην εργασία, εξηγεί ο Αριστοτέλης, μαθαίνουμε πράγματα για χάρη των άλλων, σε αντίθεση με τη σχόλη όπου μπορούμε να διδαχτούμε αποκλειστικά για τον εαυτό μας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι αρχαίοι την ενέταξαν στην εκπαίδευση:
    «Για αυτό τον λόγο οι προγενέστεροι την συμπεριέλαβαν στην παιδεία όχι ως αναγκαία (δεν είναι καθόλου αυτό) ούτε ως χρήσιμη (όπως τα γράμματα που είναι αναγκαία για την απόκτηση χρημάτων, τη διαχείριση των οικονομικών, τη μόρφωση και για πολλές πολιτικές πράξεις. Γιατί φαίνεται ότι και η ζωγραφική είναι χρήσιμη στο να κρίνουμε καλύτερα τα έργα των καλλιτεχνών), ούτε πάλι όπως η γυμναστική που συντελεί στην υγεία και την ενίσχυση της ανδρείας (κανένα από αυτά τα δύο δεν βλέπουμε να συμβαίνουν με τη μουσική)· αυτό που μένει λοιπόν είναι για να περνάμε τον ελεύθερό μας χρόνο, σ’ αυτό στόχευαν αυτοί που την ενέταξαν στην παιδεία. Επειδή θεωρούν ότι αυτή είναι η διασκέδαση των ελεύθερων ανθρώπων.»
(...)
ολόκληρο το άρθρο εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι