Ποιος είναι ήρωας;

Η συγγραφέας Μαργαρίτα Καραπάνου έζησε μικρή στη Γαλλία
και, λόγω της μητέρας της, γνώρισε τους μεγάλους συγγραφείς και
καλλιτέχνες του 20ου αιώνα, Σάρτρ, Καμί, Μποβουάρ, Πικάσο. Σε μια
συνέντευξη ρωτήθηκε:
- Αυτοί οι άνθρωποι που γνωρίσατε στη Γαλλία, σας φαίνονταν
ευτυχισμένοι;
Και απαντά:
- Ευτυχισμένος, είναι μία λέξη που δεν την ξέρω. Ήταν άνθρωποι
που είχαν κάνει αυτό που ήθελαν. Οι περισσότεροι από αυτούς που
θαυμάζουμε είχαν φερθεί άσχημα στα παιδιά τους. Ο Καμί, ας πούμε,
φέρθηκε άσχημα στο γιο του. Ο Πικάσο έλεγε στη μαμά μου: «Γιατί
έχεις την κόρη σου μαζί σου; Εγώ έχω μία κόρη που ζει είκοσι λεπτά
από εδώ και δεν την έχω δει ποτέ»! Ήταν οι ήρωες του κόσμου, δεν
τους ένοιαζε τίποτα πέραν του εαυτού τους… Δεν θα ήθελα να είχα τη
ζωή τους (Στ. Θεοδωράκη, Οι άνθρωποί μου, σελ. 56-57).

Νὰ λοιπόν τί «υψηλές» φιλοσοφίες ακολουθούσαν αυτά τα μεγάλα πνεύματα της εποχής μας. Δεν τους ένοιαζε τίποτα πέραν του εαυτού τους. Θεός τους ήταν ο εαυτός τους. Οι άλλοι, όπως έλεγε ο Σάρτρ, ήταν η κόλασή τους. Και επειδή όλοι σήμερα επιδιώκουν αυτό ακριβώς, την απόλυτη ικανοποίηση του εαυτού τους, γι’ αυτό τέτοιοι
άνθρωποι αποτελούν τους ήρωες του καιρού μας.

Όμως τί σόι ήρωες μπορεί να είναι όσοι ζουν υποταγμένοι στις
εγωκεντρικές απαιτήσεις της φύσης τους; Λένε οι άγιοι, ότι τέτοιοι
άνθρωποι ζουν ακόμα στο φυσικό επίπεδο. Σωστό, καλό και φυσικό
θεωρούν ό,τι υπαγορεύει η φύση τους. Ποιά φύση όμως; Όχι αυτή
βέβαια που βγήκε «καλή λίαν» από τα χέρια του Δημιουργού, αλλ’ αυτή που προέκυψε από την παρακοή των Πρωτοπλάστων. Μετά την
πτώση στην αμαρτία. Μια φύση γεμάτη πάθη και επιθυμίες πονηρές,
εγκλωβισμένη στον εμπαθή εγωκεντρισμό. Αυτά πλέον θεωρεί ως καλό ο άνθρωπος, αφού είναι φυσικά πράγματα κατά τη γνώμη του.

Έτσι λοιπόν δεν κατανοεί τί νόημα π.χ. έχει να αγαπά, όταν δεν
έχει να κερδίσει κάτι. Όλα περνούν μέσα απ’ το κόσκινο του
ωφελιμισμού και της χρησιμοθηρίας. Γι’ αυτὸ και ως κατ’ εξοχήν
αμαρτία λογίζεται ο εγωκεντρισμός. Που οδηγεί τον άνθρωπο σιγά-σιγά σε απανθρωπία. Συνήθως τον παρομοιάζουμε τότε με ζώο, θεωρούμε κτηνωδία αυτή τη στάση ζωής. Και ξεχνάμε ότι τα ζώα έχουν κάποιες συμπεριφορές που υπερέχουν σε ασύγκριτο βαθμό από τις δικές μας.

Σε ένα απ’ τὰ εγκώμια του Επιταφίου (Β΄ Στάση) ψάλλομε το
εξής αξιοθαύμαστο: «Ώσπερ πελεκάν τετρωμένος την πλευράν σου,
Λόγε, σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς
κρουνούς». Δηλαδή: «Πληγωμένος στην πλευρά σου Λόγε (=Χριστέ),
όπως ο πελεκάνος, εζωοποίησες τα νεκρά σου τέκνα, στάζοντας πάνω
τους ζωτικούς κρουνούς (= το αίμα Σου)».
Τί κάνει δηλαδή ο πελεκάνος; Τρυπάει με το ράμφος την πλευρά
του και με το αίμα του δίνει ζωή στα μικρά του, όταν τα δαγκώσει
δηλητηριώδες φίδι. Και αυτή του η ενέργεια παραβάλλεται, ούτε λίγο
ούτε πολύ, με τη σταυρική θυσία του Χριστού μας.

Όταν ο ιοβόλος δράκοντας με το θανατηφόρο δηλητήριο της
αμαρτίας επέφερε και σε μας τον θάνατο, ο Χριστός τρύπησε την
άχραντη πλευρά του και έσταξε πάνω μας το ζωογόνο αίμα του. Η
πληγωμένη πλευρά του μεταβλήθηκε σε ζωτικό κρουνό, σε πηγή ζωής
που εξουδετέρωσε τον ιό της αμαρτίας. Ο πελεκάνος λοιπόν, με την
αξιοζήλευτη αγάπη του για τα παιδιά του, γίνεται εικόνα της ανείπωτης αγάπης του Θεού για το πλάσμα του.

Μπροστά σε τέτοιον ηρωισμό και αυτοθυσία που δείχνουν,
διδαγμένα απ’ τον Δημιουργό τους, τα ζώα, έχουμε το θράσος εμείς με
τις εγωκεντρικές μας συμπεριφορές να λεγόμαστε ήρωες;

π. Δημητρίου Μπόκου
(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 357, Απρ. 2013)
Αντιύλη
Ι. Ναός Αγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα
Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504
e-mail: antiyli.gr@gmail.com

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Γυναίκα και καριέρα

Παιδιά και καριέρα αποτελούν συνηθέστατα μείγμα εκρηκτικό για τις περισσότερες γυναίκες που -σε συνδυασμό με τα τραγικότατα ποσοστά ανεργίας στη χώρα μας, ιδιαίτερα τα τελευταία 5 χρόνια-έχουν οδηγήσει  την υπογεννητικότητα σε επίπεδα συναγερμού. Η επιδίωξη του κράτους να πριμοδοτηθεί η είσοδος της γυναίκας στην αγορά εργασίας κάπου χάθηκε στο σχεδιασμό της, με αποτέλεσμα να χαθεί τελικά και η δυνατότητα να πράξει, επιτέλους, το αυτονόητο.

Ο αριθμός των διαθέσιμων θέσεων στους κρατικούς παιδικούς σταθμούς είναι ανεπαρκής, οι «κληρώσεις» και τα ρουσφέτια κάνουν κάθε χρόνο πάρτι, οι υποδομές είναι συχνά ελεεινές, το προσωπικό ανεπαρκές σε αριθμό και, αρκετές φορές, χωρίς την κατάλληλη εκπαίδευση…

Μα, πάνω απ΄όλα, θεωρώ πως δεν λήφθηκε ποτέ υπόψη το ότι οι γυναίκες δεν επιθυμούν απλά να εργασθούν αλλά και να νιώθουν καλά, τόσο ως εργαζόμενες όσο και ως μητέρες, σύντροφοι και ερωμένες. Ίσως, έτσι καταγραμμένα, να φαίνονται πολλά αυτά που απαιτούνται, δεν είναι όμως παρά το αυτονόητο, δηλαδή να υπάρξουν οι προϋποθέσεις εκείνες ώστε να μπορεί κάθε εργαζόμενη γυναίκα να  νιώθει επαρκής στους πολλαπλούς ρόλους που της έχουν ανατεθεί και που η ίδια έχει αποδεχθεί….

Ο παραδοσιακός τρόπος κατανομής ευθυνών και υποχρεώσεων ακόμα καλά κρατεί

Παρόλο που η κοινωνία ενθαρρύνει την ισοτιμία ανάμεσα στα δύο φύλα στο γάμο, πίσω από τη βιτρίνα και τις κλειστές πόρτες πολλών νεαρών σε ηλικία και «σύγχρονων» ζευγαριών, ο παραδοσιακός τρόπος κατανομής των ευθυνών, των υποχρεώσεων και των εργασιών του σπιτιού ακόμα καλά κρατεί, με ή χωρίς προσχήματα, από την πλευρά και των δύο, τόσο προς τα έξω όσο και απέναντι στους ίδιους  τους εαυτούς τους. Η γυναίκα εξακολουθεί, σε μεγάλο βαθμό, είτε να παραμένει στο σπίτι είτε να «επιλέγει» εργασία μερικής απασχόλησης, συνεχίζοντας την ανάληψη του μεγαλύτερου μέρους των εργασιών και των ευθυνών της οικογένειας, λησμονώντας τελικά πως κάποτε ήθελε και η ίδια να κάνει «καριέρα»…

Αυτός ο ολοκληρωτικός συμβιβασμός δεν είναι εύκολο, αρκετές φορές, να γίνει αποδεκτός χωρίς την πυροδότηση έντονων αισθημάτων ματαίωσης, λύπης, απογοήτευσης και θυμού.  Για το λόγο αυτό, το αναπόφευκτο και οδυνηρό βαφτίζεται ως «επιλογή», «αγάπη», «κατανόηση», «για το καλό της οικογένειας ή των παιδιών» κ.ά., δημιουργώντας, για κάποιο διάστημα τουλάχιστον, μια «ισορροπία» που όλοι έχουν ανάγκη…

Υπάρχουν, βέβαια, και γυναίκες που κάνουν καριέρα, αλλά αυτό γίνεται, συνήθως, στο μέτρο που η καριέρα αυτή βρίσκεται και διατηρείται σε υποδεέστερο επίπεδο από αυτό του άντρα. Διάχυτη είναι ακόμα η αντίληψη πως μία γυναίκα, για να θεωρείται πως εξακολουθεί να διατηρεί τη θηλυκότητά της, θα πρέπει να έχει σύζυγο/σύντροφο που να υπερέχει αυτής τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε ακαδημαϊκό επίπεδο…

Πολλές είναι οι έρευνες που δείχνουν πως οι γυναίκες που έχουν διευθυντικές θέσεις είναι σε μεγαλύτερο βαθμό ανύπαντρες και έχουν λιγότερα ή καθόλου παιδιά, σε σύγκριση τόσο με άνδρες που κατέχουν ανάλογη θέση όσο και με γυναίκες σε χαμηλότερες βαθμίδες της  ιεραρχίας.

Ο ρόλος της σχέσης της γυναίκας με τους γονείς της

Έρευνες δείχνουν πως οι γυναίκες, που επιλέγουν να κάνουν καριέρα σε τομείς ή επαγγέλματα που αποτελούν  παραδοσιακά ανδρικές αρένες, προέρχονται από τη μεσαία τάξη και έχουν, συνήθως, πατεράδες με υψηλότερη μόρφωση και εξειδικευμένη επαγγελματική κατάρτιση απ΄ό,τι ο υπόλοιπος πληθυσμός.

Υπάρχουν και έρευνες που δείχνουν πως η μόρφωση και το επάγγελμα της μητέρας παίζουν, επίσης, ρόλο στην εξέλιξη της επαγγελματικής καριέρας μιας γυναίκας. Γενικώς, φαίνεται πως η μόρφωση και η επαγγελματική εξέλιξη μιας γυναίκας επηρεάζονται θετικά, οι δε επαγγελματικές επιλογές της είναι σε μεγαλύτερο βαθμό μη παραδοσιακές, όταν έχει μητέρα εργαζόμενη και μορφωμένη.

Τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της επαγγελματικής καριέρας μιας γυναίκας

Είναι τεκμηριωμένο πως μια εργαζόμενη γυναίκα εργάζεται, συνηθέστατα, περισσότερο από έναν εργαζόμενο άνδρα, καθώς η γυναίκα έχει ταυτόχρονα και την κύρια ευθύνη του σπιτιού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ίσως αυτό να αποτελεί και μία εξήγηση του γιατί πολλές γυναίκες δεν προσπαθούν να εξελιχθούν επαγγελματικά περισσότερο.

Για μία εργαζόμενη γυναίκα, και μάλιστα σε υψηλόβαθμη θέση, ο χρόνος συνήθως δεν επαρκεί για να ανταποκριθεί στους πολλαπλούς της ρόλους και στις πολλαπλές της ευθύνες. Ταυτόχρονα, η μετάβαση από το χώρο εργασίας στο χώρο της οικογενείας απαιτεί μια αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς καθώς και μια σχεδόν άμεση νοητική και συναισθηματική προσαρμογή που δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Παρ΄όλες τις δυσκολίες που προαναφέρθηκαν, μία γυναίκα που κάνει καριέρα μπορεί να αποκομίσει και σημαντικά πράγματα  από την προσπάθεια αυτή, όπως οικονομική αυτονομία και άνεση, ενισχυμένη αυτοεκτίμηση, συνήθως μεγαλύτερο σεβασμό και εκτίμηση από το σύζυγο/σύντροφο αλλά και τον περίγυρό της, πιο ισότιμη συντροφική σχέση και μεγαλύτερη προσωπική αυτονομία.

Αυτό που καταδεικνύουν οι περισσότερες έρευνες είναι πως η κατάσταση στο σπίτι και η πιο ισότιμη και στηρικτική σχέση με το σύζυγο/σύντροφο επηρεάζει αποφασιστικά τις δυνατότητες μιας γυναίκας να κάνει καριέρα.

Η σχέση με τον πατέρα των παιδιών όταν αυτά είναι μικρά

Η περίοδος κατά την οποία υπάρχουν μικρά παιδιά είναι πολύ αγχογόνος για τη σχέση του ζευγαριού. Στη διάρκεια της περιόδου αυτής, δοκιμάζονται σε μεγάλο βαθμό τόσο η προσωπική ισορροπία του καθενός όσο και της ίδιας της σχέσης. Ένα μεγάλο ποσοστό διαζυγίων έχουν ως αιτία/αφορμή τις διάφορες δυσκολίες και τα προβλήματα που προκύπτουν μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού, με τη γυναίκα να είναι αυτή που παίρνει την πρωτοβουλία για κάτι τέτοιο.

Το να επιστρέφει μια γυναίκα σπίτι, μετά το τέλος της εργασίας της, όπου συχνά την περιμένουν -αν δεν πάει να τα πάρει η ίδια- μικρά παιδιά που απαιτούν και  γκρινιάζουν για διάφορους λόγους, όπως είναι φυσικό, ίσως να αντέχεται. Το να υπάρχει, όμως, και ένας σύντροφος που να απαιτεί/προσδοκά και αυτός χρόνο, περιποίηση, τρυφερότητα και προδέρμ, αντί να συμμετέχει ενεργά στις ευθύνες και υποχρεώσεις του σπιτιού, ίσως να μην αντέχεται μακροπρόθεσμα, ούτε καν από μια ηρωική Μαίρη Παναγιωταρά…..

Πολλοί είναι οι άνδρες που νιώθουν παραγκωνισμένοι, ζηλεύουν, μουτρώνουν και ανταγωνίζονται -συνειδητά ή υποσυνείδητα- ακόμα και το ίδιο το παιδί τους, όταν χάνουν την αποκλειστικότητα που είχαν πριν από τη γέννησή του. Αυτό είναι συναισθηματικά πολύ εξουθενωτικό και αντιερωτικό για μια γυναίκα, ιδιαίτερα όταν ο άνδρας δυσκολεύεται πολύ ή αδυνατεί να προσαρμοσθεί στις καινούργιες συνθήκες που δημιουργούνται μέσα στην οικογένεια.

 Επίλογος

Για ορισμένα άτομα, γυναίκες ή άνδρες, η καριέρα είναι σημαντικότερη απ΄ό,τι για κάποιους άλλους. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως αγαπούν λιγότερο τα παιδιά τους. Το ζητούμενο είναι εάν δίνονται σε κάθε άνδρα και, κυρίως, γυναίκα οι απαραίτητες  προϋποθέσεις ώστε να μπορεί να κάνει την καριέρα που επιθυμεί, χωρίς αυτό να γίνεται σε βάρος των παιδιών ή του/της συντρόφου. Η ευθύνη της κοινωνίας είναι σαφής εδώ. Οφείλει να δημιουργεί τις υποδομές αλλά και τις προϋποθέσεις εκείνες που θα δίνουν τη δυνατότητα και στους δύο γονείς να μπορούν να  μοιράζονται τον απαιτούμενο χρόνο και τις διάφορες ευθύνες της οικογένειας.

Υπάρχουν χώρες όπου και ο άνδρας δικαιούται να πάρει ή να μοιραστεί με τη γυναίκα την άδεια για τη φροντίδα ενός βρέφους ή/και κάποιου άλλου υπάρχοντος μικρού παιδιού. Για κάτι τέτοιο, όμως, δεν αρκεί από μόνη της η ύπαρξη της δυνατότητας αυτής. Θα πρέπει να συνυπάρχει η διάθεση και η συναισθηματική ωριμότητα των ανδρών ώστε να την αξιοποιήσουν κατάλληλα.

Κάθε παιδί αυτό που χρειάζεται είναι να έχει δίπλα του μία μητέρα που να χαίρεται και να απολαμβάνει, σε γενικές γραμμές, το ρόλο ή τους ρόλους που έχει συνειδητά και από επιλογή αναλάβει. Αλλά και κάθε σύζυγος που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να θέλει να έχει δίπλα του όχι μία Μαίρη Παναγιωταρά κουρασμένη, δύσθυμη, ατημέλητη και αντιερωτική που να μην έχει πολλές φορές διάθεση «…να της πιάνει και τον κώ…», όπως λέει και ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης, αλλά μια σύντροφο και συνοδοιπόρο ζωής με την οποία να χαίρεται και να μοιράζεται -χωρίς απόλυτα στεγανά- χρόνο, ευθύνες, συναισθήματα και όμορφες ερωτικές στιγμές…

Dr. Σάββας Ν. Σαλπιστής, M.Sc., Ph.D., Κλινικός Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Στοκχόλμης ενηλίκων και παίδων, Διπλωματούχος Ψυχοθεραπευτής Βασιλικού Ιατροχειρουργικού Ινστιτούτου Karolinska Στοκχόλμης 

i-psyxologos.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Γιατί το παιδί φοβάται να μπει στη θάλασσα...

... και πώς θα το ξεπεράσει

Τώρα που καλοκαίριασε για τα καλά, τα περισσότερα παιδιά λαχταράνε να βρεθούν στην κοντινότερη παραλία και να χαρούνε το παιχνίδι στη θάλασσα.

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνα που, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, έχουν αναπτύξει μια φοβία που δεν τα αφήνει να απολαύσουν τη θάλασσα, όπως κάνουμε όλοι μας κάθε τέτοια εποχή. Είναι μια ψυχολογική κατάσταση που αποτρέπει ένα παιδί απ’ το να χαρεί τις διακοπές του, το αναγκάζει να μείνει εκτός μιας πολύ όμορφης συλλογικής εμπειρίας και του στερεί κάποιες πολύ ωραίες καλοκαιρινές αναμνήσεις. 

Ας δούμε, λοιπόν, γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό και πως μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να το ξεπεράσει.

Γιατί το παιδί φοβάται τη θάλασσα

Είχε μια κακή εμπειρία με το νερό
Τις περισσότερες φορές, ο φόβος του παιδιού για τη θάλασσα οφείλεται σε κάποια παλιότερη δυσάρεστη εμπειρία είτε είχε να κάνει με το νερό γενικότερα (στο μπάνιο του ή σε κάποια παιδική πισίνα) είτε με την ίδια θάλασσα – κάτι που του συνέβη πέρσι π.χ. ενώ κολυμπούσε και εκείνη τη στιγμή φάνηκε ασήμαντο.

Φοβάται να απομακρυνθεί απ’ τους γονείς
Είναι πολύ πιθανό, ένα παιδί να νιώσει πως μπαίνοντας στη θάλασσα, οι γονείς του δεν μπορούν να το προστατέψουν όπως όταν είναι έξω, δίπλα τους στην παραλία. Αυτή η ανασφάλεια μπορεί σταδιακά να μετουσιωθεί σ’ έναν ανυπέρβλητο φόβο.

Φοβάται το άγνωστο και το απέραντο
Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα της θάλασσας που εκτείνεται στο άπειρο, βαθαίνει και μας κρύβει όσα βρίσκονται κάτω απ’ το νερό, μπορεί να φανεί τρομακτική σε ένα παιδί και να του προκαλέσει μια ισχυρή επιφύλαξη για το αν πρέπει να βουτήξει ή όχι – ακόμη και θαλασσοφοβία.

Οι γονείς είναι εξίσου φοβικοί με τη θάλασσα
Τα παιδιά συχνά υιοθετούν συμπεριφορές των ανθρώπων που αποτελούν πρότυπο για ‘κείνα, είτε είναι οι γονείς είτε κάποιο άλλο πρόσωπο του περιβάλλοντός τους. Αν το πρότυπό του είναι φοβικό με τη θάλασσα, τότε το παιδί μπορεί να αναπτύξει μια αντίστοιχα φοβική στάση.

Πώς θα το βοηθήσετε να ξεπεράσει τον φόβο του

Κάντε την προετοιμασία για τη βόλτα στη θάλασσα ευχάριστη
Ένα παιδί που φοβάται τη θάλασσα, δεν περιμένει να τη δει για να πυροδοτηθεί ο φόβος του. Ισως, μάλιστα, ο φόβος να είναι μεγαλύτερος από τη στιγμή που θα μάθει ότι θα πάτε θάλασσα μέχρι τη στιγμή που θα φτάσετε. Οπότε, κάντε την προετοιμασία όσο γίνεται πιο ευχάριστη και βρείτε τρόπους να πάρετε το μυαλό του παιδιού απ’ τον προορισμό πριν και κατά τη διάρκεια της διαδρομής.

Αρχικά, μην πιέζετε το παιδί να προσπαθήσει
Μπορεί να σας φαίνεται αδιανόητο ένα παιδί να μην τρελαίνεται με τη θάλασσα, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση πρέπει να το αποδεχτείτε και να δώσετε στο παιδί τον χρόνο του. Ίσως είναι απλώς θέμα εξοικείωσης και το παιδί θα απελευθερωθεί σταδιακά, καθώς βλέπει τους γύρω του (και εσάς, φυσικά) να απολαμβάνουν το νερό.

Κατόπιν, δείξτε του ότι εσείς δεν φοβάστε
Δημιουργήστε ένα θετικό πρότυπο για το παιδί, δείχνοντάς του ότι εσείς νιώθετε άνετοι μέσα στο νερό και δεν έχετε τον παραμικρό φόβο. Βλέποντας τους γονείς του να είναι ασφαλείς, είναι πολύ πιθανό να άρει γρηγορότερα τις επιφυλάξεις του.

Επιλέξτε μια ρηχή και ήρεμη θάλασσα
Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνουν όλες οι θάλασσες για παιδιά, πόσο μάλλον για παιδιά που φοβούνται το νερό. Επιλέξτε μια παραλία με ρηχά και κρυστάλλινα νερά, που το παιδί μπορεί να δει μέσα κι ίσως έτσι, ένα μέρος της ανασφάλειάς του φύγει εξαρχής. Σε κάθε περίπτωση, μια ήρεμη, φιλική θάλασσα είναι το καλύτερο μέρος για να «δουλέψετε» με το παιδί ώστε να ξεπεράσει τον φόβο του.

Επιλέξτε παιχνίδια που θέλουν άμμο και νερό
Σε κάθε παιδί αρέσει το παιχνίδι και μια αμμουδερή παραλία (τέτοια να διαλέξετε) είναι στην ουσία ένας τεράστιος παιδότοπος. Πάρτε μαζί σας παιχνίδια που παίζονται με άμμο και νερό και παίξτε μαζί με το παιδί – για παράδειγμα, χτίστε πυργάκια μαζί του, παρακινώντας το να φέρει εκείνο το νερό για τη λάσπη ή παίξτε όσο γίνεται πο κοντά στο κύμα. Είναι ένας τρόπος να εξοικειωθεί με το περιβάλλον και, σταδιακά, και με το θαλασσινό στοιχείο.

Μπείτε στη θάλασσα μαζί του και προχωρείστε βήμα-βήμα
Κάθε παιδί έχει τους δικούς του χρόνους, οπότε δεν μπορείτε να γνωρίζετε πότε το δικό σας θα είναι έτοιμο να κάνει την υπέρβαση. Όταν αυτό συμβεί όμως, ξεχάστε την παλιά αντίληψη ότι αν βουτήξει θα κολυμπήσει κιόλας. Πιάστε το απ’ το χέρι και μπείτε στη θάλασσα μαζί, με τον δικό του ρυθμό και μέχρι το σημείο που εκείνο θέλει. Μείνετε μαζί του όσο χρειαστεί, δώστε του χρόνο να εξοικειωθεί με το γεγονός ότι περιβάλλεται από νερό και προσπαθήστε να κάνετε αυτές τις στιγμές όσο πιο ευχάριστες γίνεται.

Μην ξεχνάτε, η υπέρβαση θα γίνει βήμα βήμα και όχι απαραίτητα μονομιάς, μέσα σε μια μέρα. Έχετε υπομονή, δείξτε κατανόηση και σύντομα θα έχετε στην οικογένεια έναν μικρό κολυμβητή.

Λίνα Σερέτη 
mama365.gr