Σ' αγαπώ το ξέρεις;

               Ο Αχιλλέας είναι πολύ χαρούμενος, γιατί θα μείνει με τη γιαγιά του λίγες ημέρες στο χωριό. Περνάει πολύ όμορφα μαζί της. Η γιαγιά τον αγαπάει και τον αφήνει να παίζει όσο θέλει στη μεγάλη αυλή.

               Η γιαγιά είναι ήδη έτοιμη και ο Αχιλλέας από τη βιασύνη του ξεχνάει να χαιρετήσει τη μαμά, τον μπαμπά και το μικρό του αδελφάκι.

            -Αχιλλέα, ακούει τη μητέρα να φωνάζει, έλα να σε φιλήσω και να θυμάσαι, σ' αγαπώ πολύ.

Το ίδιο κάνει και ο πατέρας.
            -Αχιλλέα, να προσέχεις και να θυμάσαι ότι σ' αγαπώ πολύ. Πήγαινε τώρα να χαιρετήσεις και το μωρό μας.

             Ο Αχιλλέας βαριεστημένος φωνάζει από την πόρτα.

            -Άντε γεια. 

              Επί τέλους, φτάνουν στο χωριό και το αγόρι ξεχύνεται στην αυλή τρέχοντας από δω κι από κει. Κλωτσάει ότι βρίσκει μπροστά του, τις πέτρες, το χώμα, το γρασίδι. Κάποια στιγμή γλιστρά και πέφτει στο έδαφος. Καθώς σηκώνει το κεφάλι του βλέπει να τον κοιτάζουν δυο στρογγυλά ματάκια.           

             Ο Αχιλλέας έκπληκτος, ρωτά..
            -Τι είσαι εσύ; Άσχημος μου φαίνεσαι.

            -Αχ, τι κρίμα! Άλλο περίμενα να μου πεις, ακούει μια ψιλή φωνή. Αλλά αφού με ρωτάς θα σου απαντήσω. Μοιάζω με βατράχι αλλά δεν είμαι βατράχι. Άντε γεια!

Και αυτό που έμοιαζε αλλά δεν ήταν βατράχι, εξαφανίστηκε πίσω από έναν θάμνο.

             Ο Αχιλλέας δεν καταλαβαίνει τίποτε και συνεχίζει να τρέχει.

             Όμως πάλι κάπου σκοντάφτει και ξαναπέφτει στο έδαφος.

             Καθώς προσπαθεί να σηκωθεί, βλέπει απέναντί του να τον κοιτάζει ένα μικρό κεφαλάκι.                  

             Τώρα ανοίγει διάπλατα τα μάτια του από την έκπληξη.

            -Τι είσαι εσύ; ρωτά με περιέργεια. Παράξενος μου φαίνεσαι.

            -Αχ τι κρίμα! Άλλο περίμενα να μου πεις, ακούγεται μια ψιλή φωνή. Αλλά αφού με ρωτάς θα σου πω. Μοιάζω με χελώνα αλλά δεν είμαι χελώνα. Άντε γεια!

              Η χελώνα που έμοιαζε αλλά δεν ήταν χελώνα, εξαφανίστηκε πίσω από τη μεγάλη ελιά.

              Ο Αχιλλέας πάλι δεν καταλαβαίνει. Τινάζει το χώμα από τα ρούχα του και αρχίζει να τρέχει προς το κοτέτσι. Φαίνεται όμως πως είχε κουραστεί από το ταξίδι, γιατί πέφτει για τρίτη φορά.

Καθώς κάνει να σηκωθεί, βλέπει πολύ κοντά στο δικό του πρόσωπο μια μαύρη αγκαθωτή μπάλα να κουνιέται πίσω μπρος. Τέτοια μπάλα δεν είχε στα παιχνίδια του. Απλώνει το χέρι να την πιάσει αλλά τον προλαβαίνει μια σιγανή φωνή.

             -Μη με αγγίζεις, δεν είμαι αυτό που νομίζεις.

             -Τι είσαι δηλαδή; ρωτά ο Αχιλλέας. Πάντως είσαι ένα άσχημο πράγμα.

              -Αχ, τι κρίμα. Δεν είπες αυτό που ήθελα ν' ακούσω. Αλλά αφού με ρωτάς θα σου πω. Μοιάζω με σκαντζόχοιρο, αλλά δεν είμαι σκαντζόχοιρος. Άντε γεια!

                Ο σκαντζόχοιρος που έμοιαζε αλλά δεν ήταν, ξεδιπλώθηκε και περπάτησε μέχρι τη μεγάλη κληματαριά.

                Ο Αχιλλέας μένει για λίγο ακίνητος. Τώρα καταλαβαίνει πως κάτι περίεργο συμβαίνει στο σπίτι της γιαγιάς. Το σκέφτεται λίγο, δεν βγάζει άκρη και πάει να ξαπλώσει. Η γιαγιά μόλις τον βλέπει κατακόκκινο από το τρέξιμο τον αγκαλιάζει και του λέει.

              -Χαίρομαι να σε βλέπω χαρούμενο. Σ' αγαπώ πολύ!

                Ο φίλος μας εκείνο το βράδυ άργησε να κοιμηθεί. Ήθελε ν' ανακαλύψει τι ήταν αυτό το άλλο που περίμεναν ν' ακούσουν τα τρία μικρά ζωάκια. Δεν μπόρεσε όμως να δώσει απάντηση και από την πολλή σκέψη τον πήρε ο ύπνος

                Το άλλο πρωί o Αχιλλέας νωρίς-νωρίς βγήκε στην αυλή. Σήμερα δεν τρέχει.

Πάει περπατώντας μέχρι το μέρος που συνάντησε τα ζωάκια που έμοιαζαν αλλά δεν ήταν βατράχι, χελώνα και σκαντζόχοιρος.

Περιμένει, περιμένει, ψάχνει ξαναψάχνει, κανένας πουθενά

Απογοητεύεται και σκέφτεται πως σίγουρα όλα τα χθεσινά τα ονειρεύτηκε.                       

                Κρίμα! Θα του άρεσε να ήταν αλήθεια. Άλλωστε είναι πολύ περίεργος να μάθει τι περίμεναν ν' ακούσουν από αυτόν τα μικρά ζωάκια.

                Για να ξεχάσει τη στεναχώρια του, πάει και κάθεται κάτω από μια μεγάλη ελιά.

Ο ουρανός είναι καταγάλανος, ο καιρός ζεστός και τα πουλιά τραγουδούν τα δικά τους τραγούδια. Ανάμεσα στο κελάηδημα των πουλιών, ένας τζίτζικας σφυρίζει και αυτός το δικό του τραγούδι.

               «Είναι πολύ όμορφα εδώ», σκέφτεται ο Αχιλλέας και κλείνει τα μάτια.

Ξαφνικά, λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος, κάτι παίρνει το αυτί του. Ανάμεσα στα τιτιβίσματα ακούγονται λέξεις ανθρώπινες. Δεν είναι σίγουρος αν τραγουδά ο τζίτζικας ή κάποιο πουλί, καταλαβαίνει όμως πολύ καλά τα λόγια του.

                           Να λες τη μαγική τη λέξη, να τη λες, να τη λες

                           Βρες τη μαγική τη λέξη που θα λες, θα ξαναλές

                           Το βατράχι κι η χελώνα δε ζητούν πολλά

                           Να την πεις τη μαγική τη λέξη και θα είναι μια χαρά.

                           Ο σκαντζόχοιρος επίσης, εσύ άσχημο τον λες

                           Μα η μαγική η λέξη που θα λες, θα ξαναλές

                           Θα τον κάνει να αλλάξει και να γίνει πιο γλυκός

                           Και θα λες όταν τον βλέπεις, τι ωραίος είν' αυτός!

                           Βρες τη μαγική τη λέξη, κι αν δεν ξέρεις θα σου πω

                           Σ' αγαπώ είναι η λέξη, Σ' αγαπώ, Σε αγαπώ!

               Το τραγούδι σταματάει. Ο Αχιλλέας χωρίς να το καταλάβει αρχίζει να τραγουδάει το ίδιο τραγούδι.

Έτσι τραγουδώντας, γυρνά πίσω και σταματά στη μεγάλη κληματαριά που είχε τρυπώσει ο σκαντζόχοιρος.

Μόλις το τραγούδι τελειώνει λέει σιγανά.
                 -Σ' αγαπώ το ξέρεις; Είσαι ή δεν είσαι σκαντζόχοιρος, είσαι ή δεν είσαι μπάλα αγκαθωτή, ότι και να είσαι εγώ σε αγαπώ!
                  Τότε έγινε ένα θαύμα! Ο σκαντζόχοιρος βρέθηκε ξαφνικά μπροστά του χοροπηδώντας από χαρά. Είναι πολύ χαριτωμένος και τα αγκάθια δεν φαινόταν σχεδόν καθόλου.
                 -Σ' ευχαριστώ μικρό αγόρι που είπες ότι με αγαπάς. Με τη λέξη αυτή ελευθερώθηκα! Τώρα όχι μόνο μοιάζω, αλλά είμαι σκαντζόχοιρος! Αχ, τι όμορφα νιώθω που είμαι σκαντζόχοιρος! Είμαι ευτυχισμένος!
                 -Μα χθες μου είπες ότι δεν είσαι, διαμαρτύρεται ο Αχιλλέας.
                 -Σου το είπα γιατί ντρεπόμουν. Κανείς δεν συμπαθεί έναν σκαντζόχοιρο. Και ύστερα μέχρι χθες κανείς δεν είπε πως με αγαπάει γι αυτό που είμαι! Μακάρι να λες συχνά αυτή τη λέξη, συμπλήρωσε και χάθηκε χοροπηδώντας.
                   Ο Αχιλλέας συγκινήθηκε. Για φαντάσου, τόσο απλό είναι να κάνεις κάποιον ευτυχισμένο, αναρωτήθηκε.
                   Συνεχίζει να περπατά τραγουδώντας το τραγούδι των πουλιών.
Θέλει να συναντήσει τη χελώνα.
Δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ. Βρέθηκε κι εκείνη ξαφνικά μπροστά του.
                 -Τραγουδάς πολύ όμορφα, την ακούει να του λέει. Θέλω ν' ακούσω πάλι τον τραγούδι σου. 
                   Ο Αχιλλέας κάθεται δίπλα της και τραγουδά.
                           Σ' αγαπώ είναι η λέξη, Σ' αγαπώ, σε αγαπώ!!!
                    Η χελώνα λίγο ακόμα και θα βγει  από το καβούκι από τη μεγάλη της χαρά..
                 - Δεν φαντάζεσαι πόσο ευτυχισμένη είμαι! Είμαι μια ευτυχισμένη χελώνα! λέει και ξαναλέει.
                   -Μα χθες μου είπες πως δεν είσαι αυτό που φαίνεσαι. Είσαι ή δεν είσαι χελώνα;
                   -Αχ μικρό αγόρι και νάξερες πόσο μας κοροϊδεύουν εμάς τις χελώνες. Θέλεις που περπατάμε αργά, θέλεις που κουβαλάμε στην πλάτη ένα ολόκληρο σπίτι, η λέξη χελώνα ακούγεται σαν βρισιά. Ντρεπόμαστε που είμαστε χελώνες. Αλλά αυτό μέχρι πριν από λίγο. Τώρα ξέρω πως εσύ με αγαπάς. Μ' αγαπάς που είμαι χελώνα, είμαι περήφανη που είμαι χελώνα! Μακάρι να τη λες συχνά αυτή τη λέξη, συμπλήρωσε και μπήκε στο σπιτάκι της.

                    Ο Αχιλλέας φουσκώνει από χαρά. Δεν είναι και λίγο να κάνεις κάποιον ευτυχισμένο.

                    Τώρα πρέπει να βρει και το βατράχι. Την πρώτη φορά που συναντήθηκαν του είπε πως είναι άσχημο και σίγουρα το στεναχώρησε. Ενώ σκεφτόταν, ακούει να τον φωνάζουν.

                  -Από δω έλα από δω, κοντά στο συντριβάνι είμαι.

                    Στο συντριβάνι ο Αχιλλέας συναντά το βατράχι. Τώρα που το κοιτά καλύτερα, κάθε άλλο παρά άσχημο ςίναι.

                  - Είσαι όμορφο και σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σε αγαπώ.... τραγουδά μέσα από την καρδιά του.

                    Το βατράχι κάνει ένα μεγάλο πήδο και βρίσκεται στον ώμο του Αχιλλέα. Σκύβει μάλιστα και τον φιλά στο μάγουλο.

                   - Αχ μικρό αγόρι, να ήξερες τι είπες μόλις τώρα. Είπες τη μαγική τη λέξη που ήθελα ν' ακούσω. Ω επί τέλους! Επί τέλους χαίρομαι που είμαι βάτραχος!

                    -Είσαι βάτραχος, ρωτά το παιδί με περιέργεια, τότε, γιατί χθες μου είπες πως δεν είσαι;

                    -Γιατί...γιατί, τι να σου λέω τώρα. Ντρεπόμουν τόσο πολύ που είμαι βάτραχος.

Αφού να φανταστείς, σε ένα παραμύθι λένε πως είμαι ένας άσχημος βάτραχος και το φιλί μιας κοπέλας με μεταμορφώνει σε όμορφο πρίγκιπα.

Νόμιζα πως θα γινόταν το ίδιο και μ' εμένα.
Τώρα όμως.... Χαίρομαι τόσο πολύ που είμαι βάτραχος και όχι πρίγκιπας! Εσύ αγαπάς εμένα, όχι τον πρίγκιπα!.
Όχι, όχι δεν θέλω να γίνω πρίγκιπας, είμαι ευτυχισμένος που είμαι βάτραχος, φωνάζει χοροπηδώντας από τον έναν ώμο του Αχιλλέα στον άλλον.
Γεια σου αγόρι και να θυμάσαι να λες τη μαγική τη λέξη. Θα κάνεις πολλούς ευτυχισμένους.! 

                      Ο Αχιλλέας ένιωθε περήφανος. Έμαθε τόσα πολλά αυτές τις δύο μέρες.

                     Από τότε λέει συχνά τη μαγική λέξη. Στη γιαγιά, στον πατέρα, τη μητέρα, στο μικρό του αδελφάκι, στους φίλους του.

                     Μόλις λέει «σ' αγαπώ», τα πρόσωπα λάμπουν.
                     Όλοι με σιγουριά το ξέρουν τώρα, πως αυτή η λέξη είναι πραγματικά μαγική!

από to alataki

Χαρισμένο σε σας από την καρδιά μου...

Ο Κρητικός δάσκαλος που βραβεύτηκε ως εκπαιδευτικός της χρονιάς – Πώς «μεταμόρφωσε» το σχολείο σε ένα απομακρυσμένο χωριό

Στο Zarpa Radio 89,6 και στην Ανδρονίκη Κοκοτσάκη μίλησε ο κ. Χάρης Γεωργιακάκης, ο δάσκαλος που υπηρετεί στο Δημοτικό Σχολείο Βοριζίων στο Ηράκλειο, και βραβεύτηκε ως ο καλύτερος εκπαιδευτικός της χρονιάς στα Education Leaders Awards.

Όπως είπε ο κ. Γεωργιακάκης: “Ομολογώ ότι δεν περίμενα αυτή τη βράβευση, ήταν για μένα κάτι αναπάντεχο. Είναι πάρα πολύ τιμητικός αυτός ο τίτλος, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν παρασύρομαι από αυτόν. Εξάλλου πιστεύω πραγματικά ότι σε όλη την Ελλάδα, σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά της πατρίδας μας, υπάρχουν εκπαιδευτικοί που τους αξίζει αυτός ο τίτλος. Μπορεί το έργο τους να μην αναδείχθηκε μέσω ενός διαγωνισμού αλλά προσφέρουν τα μέγιστα και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό καθημερινά. Οι εκπαιδευτικοί θεωρώ ότι -ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια- έδωσαν και την ψυχή τους για να στηρίξουν κάτω από αυτές τις δύσκολες και πρωτόγνωρες συνθήκες της τηλεκπαίδευσης τα παιδιά. Ήταν κάτι που δεν είχαμε συνηθίσει και όμως ανταποκρίθηκαν οι εκπαιδευτικοί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Θεωρώ ότι υπάρχουν αξιόλογοι συνάδελφοι σε όλη την Ελλάδα που στηρίζουν τη δημόσια εκπαίδευση και παράγουν έργο που είναι αντάξιο πολλών βραβεύσεων, που διδάσκουν σε πολύ απομακρυσμένες περιοχές κάτω από δύσκολες συνθήκες και που προσπαθούν να κάνουν τη ζωή των μαθητών καλύτερη, να ανοίξουν νέους ορίζοντες και να τους βοηθήσουν να πάνε ένα βήμα παραπάνω”

Ο κ. Γεωργιακάκης υπηρετεί στο Δημοτικό Σχολείο Βοριζίου, ένα τριθέσιο σχολείο το οποίο φέτος είχε 30 μαθητές σε όλες τις τάξεις και χρειάζεται τουλάχιστον άλλους τρεις εκπαιδευτικούς για να στελεχωθεί σωστά.

Τα Βορίζια είναι ένα μικρό χωριό στους νότιους πρόποδες του Ψηλορείτη, 53 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο και 25 από τις Μοίρες. Ο ίδιος μένει στο Ηράκλειο, συνεπώς κάνει αυτή τη διαδρομή καθημερινά: “Τα τελευταία δύο – τρία χρόνια υπάρχει ο νέος δρόμος της Μεσαράς ο οποίος όμως δυστυχώς φέτος έπαθε ζημιά και έκλεισε. Έτσι η απόσταση μεγάλωσε και γίνεται πάλι από έναν παλιό περιφερειακό δρόμο, ο οποίος δεν είναι και ότι καλύτερο. Σε συνδυασμό με την αύξηση που υπάρχει στα καύσιμα καταλαβαίνετε ότι είναι δύσκολη η μετακίνηση, ειδικά αυτόν τον τελευταίο χρόνο.  Είναι κάτι που αποθαρρύνει συναδέλφους οι οποίοι δύσκολα το επιλέγουν.

“Όπως όλα τα σχολεία της υπαίθρου, αν δεν υπάρχει σταθερότητα στο προσωπικό, δημιουργούνται καταστάσεις κινητικότητας οι οποίες δεν βοηθάνε στην εκπαιδευτική διαδικασία. Καλό θα είναι να υπάρχει σταθερό προσωπικό όσο είναι δυνατόν για να μπορεί να παράγεται εκπαιδευτικό έργο” λέει ο κ. Γεωργιακάκης ο οποίος αναφέρθηκε στα προβλήματα που αντιμετώπισε :

“Όταν βρέθηκα στα Βορίζια πριν από περίπου 5 χρόνια υπήρχε παραμέληση όχι μόνο στο κτήριο και στον αύλειο χώρο, αλλά και γενικότερα. Ξεκίνησα πρώτα την προσπάθεια να διαμορφώσουμε ένα όμορφο κτιριακό συγκρότημα, να επισκευαστούν οι φθορές, να ζωγραφιστεί, να φτιαχτεί όμορφα ο αύλειος χώρος και σιγά σιγά, διαθέτοντας πολύ προσωπικό χρόνο, σε συνεργασία με την τοπική κοινότητα και με τη δημοτική αρχή, έγιναν οι παρεμβάσεις. Διαμορφώθηκε ένας όμορφος χώρος και από κει και μετά κάθε χρόνο μαζί με τους συναδέλφους που ερχόντουσαν, υλοποιούσαμε και κάτι διαφορετικό. Επίσης, δημιουργούνται και θέματα ίσων ευκαιριών, καθώς υπήρχαν ανισότητες που έπρεπε να αμβλυνθούν μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία. Τα παιδιά δεν έχουν καθηγητή πληροφορικής, δεν έχουν εικαστικά, δεν κάνουν μουσική, δεν κάνουν ξένες γλώσσες. Έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το αναλυτικό πρόγραμμα στα ολιγοθέσια δεν υπάρχουν εύκολα εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων οπότε το κομμάτι αυτό «πέφτει» στους δασκάλους που προσπαθούν να το καλύψουν. Το πρόβλημα των άνισων ευκαιριών ήταν και ο λόγος που ήθελα να υπηρετώ εκεί. Έβλεπα την κατάσταση αυτή και σκεφτόμουν ότι πρέπει οπωσδήποτε να βοηθηθούν αυτά τα παιδιά”   

“Προσπαθήσαμε λοιπόν μέσα από διάφορες δράσεις που υλοποιήσαμε και μέσα από κάποια προγράμματα που πήραμε μέρος, όλο αυτό το κενό κάπως να καλυφθεί. Πήραμε εξοπλισμό, οργανώσαμε βιβλιοθήκη, την Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία τους έδειξα τη νοηματική, την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου ο καθένας έγραψε για το βιβλίο του, έμαθαν πώς να μελετούν ένα ηλεκτρονικό βιβλίο” 

 “Βλέπαμε ότι χρόνο με τον χρόνο, τα παιδιά αντιδρούσαν όλο και καλύτερα αρχικά γιατί υπήρχε σταθερό προσωπικό. Επίσης άρχισαν να αντιλαμβάνονται πράγματα πέρα από το πολιτισμικό τους πλαίσιο, το οποίο είναι αγροτοκτηνοτροφικό. Άρχισαν να έχουν παραστάσεις και για πράγματα τα οποία δεν συναντούν συχνά στην καθημερινότητά τους, να προβληματίζονται και να αυτενεργούν περισσότερο σε σχέση με τους μαθητές πχ στις πόλεις σε θέματα για παράδειγμα πληροφορικής, περιβάλλοντος, φιλαναγνωσίας κλπ Γενικότερα λάμβαναν όλο και περισσότερα ερεθίσματα που η περιοχή δεν μπορεί να τους δώσει άμεσα”   

zarpanews.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι «θαλασσινές» Παναγιές

Είναι το... «Πάσχα του καλοκαιριού». Τιμάται παντού... Κάθε πιστός, όπου κι αν βρίσκεται, τον Δεκαπενταύγουστο θα ανάψει ένα κερί σε μια από τις εκκλησίες ή τα ξωκλήσια που είναι αφιερωμένα στην Παναγία.

Στη θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων η Παναγία κατέχει ξεχωριστή θέση.

Με μεγαλοπρεπείς ναούς αλλά και ταπεινά εκκλησάκια η Παναγία υμνείται σε όλη την Ελλάδα.

Στα νησιά, στην Κεντρική Ελλάδα, στο εξωτερικό, η Παναγία εξυψώνεται τον Δεκαπενταύγουστο.

Επίκεντρο των εορτασμών είναι κάθε χρόνο η Ευαγγελίστρια της Τήνου, όπου προσέρχονται αμέτρητοι προσκυνητές με ή χωρίς τάματα, με πίστη και ελπίδα.

Ωστόσο από τη μια άκρη του Αιγαίου στην άλλη, οι εκκλησιές της Παναγιάς χτισμένες όλες με τη δική τους αρχιτεκτονική, έχοντας τη δική τους ιστορία, αποτελούν ένα κομμάτι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή των κατοίκων και την ελληνικής ορθοδοξία.

Το μεγαλύτερο προσκύνημα είναι αυτό της Μεγαλόχαρης στην Τήνο. Ένα νησί που στο μυαλό και την καρδιά των Ελλήνων είναι απόλυτα ταυτισμένο με την Παναγία και τον Δεκαπενταύγουστο. Χιλιάδες προσκυνητές συρρέουν εδώ κάθε χρόνο, πολλοί από αυτούς γονυπετείς ανηφορίζουν με κατάνυξη προς την εκκλησία για να εκπληρώσουν το τάμα τους στην θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς. Η περιφορά του επιταφίου και η μεγαλοπρεπής λιτάνευση της εικόνας σε ολόκληρη την πόλη δημιουργούν κατανυκτική ατμόσφαιρα γεμάτη θρησκευτικό δέος και συγκίνηση.

Στην Πάρο ο εντυπωσιακός ναός της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής δεσπόζει στο κέντρο της Παροικιάς. Ανήμερα το βράδυ γίνεται η περιφορά του επιταφίου της Παναγίας, ενώ στο λιμάνι, η νύχτα γίνεται μέρα, όταν δεκάδες καΐκια με αναμμένες δάδες πλησιάζουν την προβλήτα δίνοντας το σύνθημα για την έναρξη της γιορτής με βεγγαλικά.

Η Παναγιά της Φολεγάνδρου σκαρφαλωμένη στο βράχο αγναντεύει το πέλαγος αγκαλιάζοντας το νησί απ΄άκρη σ΄άκρη. Στην εκκλησία γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι και στήνεται κοινό τραπέζι για όλους τους πανηγυριώτες. Σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα της Παναγιάς είναι θαυματουργή και συνδέεται...