Ο μύθος του Ορφέα...

Γιατί, όσο και να προχωρούμε στη ζωή, κοιτάμε πάντα πίσω;

 Όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε τον μύθο. Ο Ορφέας, κύριος εκπρόσωπος της τραγουδιστικής τέχνης, γιος του θεού Απόλλωνα, νυμφεύτηκε την αγαπημένη του, την Ευρυδίκη. Εκείνη όμως πεθαίνει και μάλιστα νέα. Ο Ορφέας δεν το αποδέχεται και κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο. Εκεί καταφέρνει να γοητεύσει τον Άδη και την Περσεφόνη και να τους πείσει να επιτρέψουν στην Ευρυδίκη να φύγει μαζί του.
    Όλα αυτά όμως υπό έναν όρο: να ολοκληρώσει το ταξίδι του αυτό χωρίς να γυρίσει το βλέμμα του πίσω ούτε μια φορά. Προσπάθησε και σχεδόν θα τα κατάφερνε. Παραβίασε τον όρο και η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε.

    Ο μύθος αυτός, σε αντίθεση με τους άλλους, είναι δυσκολότερο να εξηγηθεί, να αποσυμβολοποιηθεί. 

Γιατί ο Ορφέας γύρισε πίσω; Μια ερμηνεία που έχει δοθεί είναι ότι κοίταξε πίσω απλώς επειδή φοβόταν ότι θα είχε φύγει και ήθελε τόσο πολύ να βεβαιωθεί. Μια άλλη αναφέρει ότι ξαφνική «τρέλα» τον κυρίευσε και αμέσως μετά βρίσκοντας τη λογική του, το μετάνιωσε.
    Ο Πλάτωνας καταδικάζει τον Ορφέα ως δειλό επειδή προσπάθησε να ξεγελάσει τον θάνατο αντί να αποδεχτεί το αναπόφευκτο. Μία πιο πρόσφατη ματιά συμπεραίνει ότι υποπτεύθηκε πως ο Άδης τον είχε κοροϊδέψει και γι’ αυτό γύρισε πίσω θυμωμένος. 

Και θα αναρωτιέστε: 

Γιατί τόσες διαφορετικές ερμηνείες; 

Γιατί ο Ορφέας γύρισε πίσω; 

Και τι μπορούμε εμείς οι θνητοί να μάθουμε από αυτή την τραγωδία;

    Είναι δελεαστικό να προσεγγίσουμε τον μύθο ως ένα συμβολικό παζλ, ως μια είσοδο προς τα συλλογικά όνειρα και την ανάλυσή τους. Ωστόσο, εδώ θα προσπαθήσουμε να τον δούμε όχι ως μια αλληγορία, αλλά ως μια αφηγηματική εξερεύνηση της ανθρώπινης εμπειρίας.
    Η βασική ανθρώπινη εμπειρία που σχετίζεται με αυτό τον μύθο δεν είναι άλλη από την αμφιβολία. Η αμφιβολία δεν αποτελεί ένα προσωπικό μειονέκτημα, όπως προσπαθούν να την ερμηνεύσουν ορισμένοι σχολιαστές, αλλά είναι ένα αναπόφευκτο χαρακτηριστικό, έμφυτο της ανθρώπινης φύσης μας.

    Η σύγχρονη ψυχολογία στηρίζει αυτή την πεποίθηση. Ο ανθρώπινος νους είναι ευάλωτος κατά τη διάρκεια ενός μακρινού ταξιδιού με αβέβαιο αποτέλεσμα. Όταν κάποιος, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, περάσει από σκοτεινά σημεία και νιώσει αβοήθητος, μπορεί να γίνει ευάλωτος στην κατάθλιψη και την απελπισία. Αν αυτό συνεχιστεί, η αίσθηση αδυναμίας απειλεί ξεκάθαρα την ικανότητά του να διατηρήσει την ελπίδα και το κουράγιο του. 

Αυτός ο συνδυασμός είναι τοξικός για τον εαυτό μας.
    Αλλά αυτή η ψυχολογική τροπή που παίρνει κανείς σε ένα μακρύ ταξίδι στο σκοτάδι δεν εξηγεί γιατί ο χαρακτήρας του Ορφέα, κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή ως απόκριση στις συνθήκες του. Η περιγραφή του χαρακτήρα του και η θαρραλέα πράξη του να ταξιδέψει στον Κάτω Κόσμο και να διαπραγματευτεί δεν δείχνουν έναν δειλό άνδρα.
    Η απάντηση είναι ότι, στον ανθρώπινο νου, το «πάω μπροστά» και «κοιτώ πίσω» δεν υπάρχουν το ένα ανεξάρτητα από το άλλο, αλλά είναι αλληλοσυνδεόμενα. Ως βρέφη, ένα από τα πρώτα μας εργαλεία για την κατανόηση του κόσμου είναι η αντίθεση, το να ξεχωρίζουμε με αυτό τον τρόπο τα αντικείμενα γύρω μας.

Και γενικά χρησιμοποιούμε πολύ την αντίθεση και τη σύγκριση στη ζωή μας:

..........
η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ιώσεις, Κρυολόγημα, Συνάχι, Γρίπη, Βρογχίτιδα

    Όλοι οι παραπάνω όροι, χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν στη πραγματικότητα την ίδια παθολογική κατάσταση.
    Τα συμπτώματα είναι πολύ γνωστά σε όλους μας και αρχικά σχετίζονται με τη ρινική οδό καθώς εμφανίζονται καταρροή (τρέξιμο της μύτης), φτέρνισμα, ρινική συμφόρηση (μπούκωμα της μύτης) και κατάποση οπισθορρινικά εκκρίσεων που καταλήγουν στο στοματοφάρυγγα (καταπίνουμε βλέννες).

    Άλλα κοινά συμπτώματα είναι η φαρυγγαλγία (ευαισθησία και ο πόνος στο λαιμό), ο βήχας και η ανάγκη συνεχούς καθαρισμού του φάρυγγα, αλλά και το βράχνιασμα.
Μπορεί επίσης να μας ταλαιπωρούν και άλλα συμπτώματα όπως χαμηλός πυρετός (δέκατα), μυαλγίες και αρθραλγίες (πονάνε οι μυς και τα κόκκαλά μας), κακουχία (νιώθουμε άσχημα γενικά), αδυναμία και ατονία.
Η μέση διάρκεια των συμπτωμάτων είναι 7-13 ημέρες, αλλά η μπορεί να διαρκέσουν 14-21 ημέρες.

Συμπτώματα
    Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας προσβάλλονται τέσσερις έως οκτώ φορές ετησίως, τα παιδιά της σχολικής ηλικίας δύο έως έξι φορές ετησίως και οι ενήλικες δύο έως πέντε φορές. 

    Η συσχέτιση των λοιμώξεων με το κρύο και τη χειμερινή περίοδο ευθύνεται για τον όρο κοινό κρυολόγημα “common cold”, αλλά το κρύο, η ψύχρα και η υγρασία ΔΕΝ επηρεάζουν –δεν αυξάνουν- την ευαισθησία μας. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι λόγω των δυσμενών συνθηκών κατά τους χειμερινούς μήνες, υπάρχει στενότερη επαφή, λόγω της συσσώρευσης ανθρώπων μέσα στα σπίτια, στους παιδικούς σταθμούς, στα σχολεία κ.τ.λ. με αποτέλεσμα οι ιώσεις να μεταδίδονται πολύ πιο εύκολα από τον έναν στον άλλον

Μετάδοση
    Η μετάδοση των ιών που προκαλούν το κοινό κρυολόγημα γίνεται σχεδόν αποκλειστικά με τις εκκρίσεις από το αναπνευστικό, δηλαδή με τα σταγονίδια του σάλιου από το φτέρνισμα και το βήχα. 

Ο συνήθης μηχανισμός είναι η επαφή των χεριών με άτομο που έχει μολυνθεί ή με μολυσμένο αντικείμενο και ακολουθεί ο αυτό-ενοφθαλμισμός (βάζουμε τον ιό μόνοι μας μέσα στον οργανισμό μας) με διασπορά μέσω της οδού δάκτυλο-μύτη ή δάκτυλο-οφθαλμός, όταν τρίβουμε την μύτη ή τα μάτια μας.

Η μετάδοση από τον αέρα ΔΕΝ φαίνεται να ισχύει για τους περισσότερους ιούς και ακόμη και ένα φιλί είναι λιγότερο πιθανό να αποτελεί τρόπο μετάδοσης σε σχέση με την επαφή με τα χέρια.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!
    Ο σημαντικότερος μηχανισμός πρόληψης είναι η αποφυγή της επαφής, ειδικά με τα χέρια, με τους ασθενείς που εμφανίζουν τα παραπάνω τυπικά συμπτώματα. Το πλύσιμο των χεριών είναι λοιπόν ο ευκολότερος και αποτελεσματικότερος τρόπος να προφυλαχθούμε από τις ιώσεις.

Αντιμετώπιση
ΤΑ ΑΝΤΙΒΙΟΤΙΚΑ ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΙΟΥΣ!!!
    Τα αντιβιοτικά χρησιμοποιούνται για να θεραπεύσουν ασθένειες που προκαλούνται από μικρόβια, όπως είναι η μικροβιακή αμυγδαλίτιδα και η μικροβιακή φαρυγγίτιδα, ορισμένες περιπτώσεις μικροβιακής ωτίτιδας και η πνευμονία.

Τα αντιβιοτικά δεν σκοτώνουν τους ιούς και δεν είναι αποτελεσματικά στις ιώσεις, στο κρυολόγημα, στη γρίπη και στη βρογχίτιδα.

    Στο κρυολόγημα, στις ιώσεις και στη γρίπη η ξεκούραση, η καλή διατροφή και τα πολλά υγρά μπορούν να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Τα αντιπυρετικά και τα παυσίπονα μπορούν να μας ανακουφίσουν από τα συμπτώματα. Τα περισσότερα κρυολογήματα υποχωρούν μόνα τους, απλά μπορεί να χρειαστούν μία εβδομάδα ή και λίγο περισσότερο χρόνο.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΜΠΑΜΠΩΣ (ΓΥΝΑΙΚΟΚΡΑΤΙΑ)

'Ενα από τα χαρακτηριστικότερα θρακικά έθιμα που τελείται και σήμερα σε πολλά μέρη του 'Εβρου, είναι η «Ημέρα της Μπάμπως» (μέρα της Γρηάς). Κυρίως τελούνταν στη Βόρεια και την Ανατολική Θράκη, απ' όπου οι πρόσφυγες το μετέφεραν στις νέες τους πατρίδες. Οι πρόσφυγες από τη Βουλγαρία, το έλεγαν «Μπάμπω Ντεν», από την Τουρκία «Μπάμπου Γκιουνού», ενώ όσοι ήρθαν από τα παράλια του Πύργου (Μεσημβίας Σουζόπολη), το έλεγαν «Μπαμπώτερα».

Το έθιμο αυτό, τελείται στις 8 Ιανουαρίου, εορτή της Αγίας Δομνίκης, ή Δόμνης και σκοπό έχει την απόδοση τιμής στο πρόσωπο της γιαγιάς, η οποία συνέβαλε στη γέννα των παιδιών. Η γιαγιά στην αρχαιότητα, λέγονταν μάμμη και ως έμπειρη στη ζωή, ήταν αυτή που με τη σοφία και την πείρα της βοηθούσε τις έγκυες στη γέννα. 'Ετσι με τα χρόνια η μάμμη με την μετάθεση του τόνου έγινε μαμή και από γιαγιά απόχτησε τη σημασία της μαίας.

Στην Νέα Βύσσα και στα άλλα χωριά του Βόρειου 'Εβρου όπου δεν υπάρχουν πια μαίες στα χωριά, η εκδήλωση γίνεται με την εξής λειτουργικότητα.

Το πρωί της 8ης Ιανουαρίου, η κάθε γυναίκα του χωριού που γέννησε τη χρονιά που πέρασε, επισκέπτεται στο σπίτι της την "Μπάμπω", φέρνοντας της δώρα, πετσέτα και παπούτσια, για να μπορεί να σκουπίζεται και να τρέχει στα σπίτια, όσων την έχουν ανάγκη. Εκείνη που έχει καλοντυθεί και στολιστεί, ανταποδίδει με κεράσματα κι ευχές. 'Οταν συγκεντρωθούν όλες οι γυναίκες, φέρνουν τη «Μπάμπω» με πομπή επάνω σε αμάξι ως τη βρύση του χωριού, όπου η κάθε γυναίκα της πλένει τελετουργικά τα χέρια. Ακολουθεί διασκέδαση μόνο των γυναικών με τη «Μπάμπω», σε ένα καφενείο του χωριού.

Κατά τους λαογράφους, το έθιμο έχει αρχαιοελληνική προέλευση και θυμίζει τα «Θεσμοφόρια», αγροτική γιορτή κατά την οποία οι γυναίκες επικαλούνταν γονιμότητα και ιδιαίτερα τα Αλώα, που γίνονταν την ίδια εποχή (αρχές Ιανουαρίου), στα οποία μετείχαν μόνο γυναίκες, οι οποίες πορεύονταν τραγουδώντας άσεμνα τραγούδια, ενώ στα τραπέζια τους είχαν πολύ κρασί και ομοιώματα "μορίων". 'Ολα αυτά, ήταν χαρακτηριστικά για όλες τις γιορτές, οι οποίες αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των ανθρώπων και των καρπών.

e-evros.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι