Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν χειροτερέψει με το πέρας του χρόνου για πολλούς και διάφορους λόγους, έχει γίνει ο άνθρωπος ένα ον που τον απασχολεί μόνο η προσωπική του ικανοποίηση χωρίς να τον ενδιαφέρει καθόλου ο σύντροφος, ο φίλος, ο συνάδελφος.
Του Αλέξανδρου Παύλου
Δυστυχώς ή ευτυχώς όταν αποφασίζουμε να ενταχθούμε σε μία κοινωνική ομάδα είτε σε μια ερωτική σχέση, βάση λογικής παύουμε να δρούμε αυτοβούλως, δεν είμαστε πλέον μόνοι δεν αποφασίζουμε μόνο για τον εαυτό μας. Αν κάποιος δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό αποσύρεται και απομονώνεται ζώντας όπως επιθυμεί (πράγμα που πολλές φορές δεν είναι κι άσχημο αν αναλογιστεί κανείς σε τι κοινωνία ζούμε).
Η παραπάνω παράγραφος απλώς αποτυπώνει την κοινή λογική. Η πραγματικότητα όμως απέχει παρασάγγας. Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία εκτός της οικονομικής κρίσης, περνάει και κρίση αξιών, ηθικής, ευγένειας, ενσυναίσθησης, παιδείας και πολλών άλλων πραγμάτων που θα μπορούσαν να καταστήσουν βιώσιμη τη συνύπαρξη μας. Ο άνθρωπος έχει πάψει να είναι ευχαριστημένος και ζητά συνεχώς κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα.Αν πάρουμε το ερωτικό κομμάτι οι σύντροφοι είναι πάντα προβληματισμένοι με κάτι, η χαρά έχει περιοριστεί, υπάρχει τεράστια ανάλωση σε πράγματα δευτερευούσης σημασίας, αφήνοντας τα σημαντικά να περνούν.
Ζητάμε πράγματα από ανθρώπους που δεν μπορούν να μας τα δώσουν, όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί πολύ απλά οι άλλοι είναι οι άλλοι, δεν είμαστε εμείς.
Ο Γκαίτε είχε πει μια εξαιρετική και συνάμα απλή κουβέντα που αποτυπώνει ξεκάθαρα την λειτουργία μας. «Δεν υπάρχουν ούτε δυο άνθρωποι στον κόσμο που να βλέπουν τη ζωή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο». Είναι μια έκφραση η όποια δείχνει ολοφάνερα (σε όποιον την ασπάζεται) ότι, αν επιζητάμε την συνύπαρξη, πρέπει να αποδεχθούμε τον άλλον όπως είναι.
Η κατανόηση του χαρακτήρα του διπλανού μας και η αποδοχή του, απαιτεί κάτι που πολύ δύσκολα το συναντάμε στις μέρες μας και λέγεται «Αγάπη»
Δεν αγαπά ο κόσμος πια. Αντιθέτως, βάζει το εγώ του μπροστά, την κτητικότητα και ένα τεράστιο «θέλω». Ακόμα και ο έρωτας είναι ένα γιγάντιο εγωιστικό συναίσθημα που επιτάσσει στον εγκέφαλο μας την κατάκτηση του απέναντι με κάθε κόστος, πολλές φορές ο εγωισμός- έρωτας μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο στην τρέλα (ακόμα και στην αυτοκτονία) γιατί δεν μπορεί να δεχτεί μια ενδεχόμενη απόρριψη.
Κοινώς το συναίσθημα αυτό προκαλεί μια μεγάλη ψυχική ανάταση στις αρχές και μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό στο τέλος κι όλο αυτό γιατί;
Κοινώς το συναίσθημα αυτό προκαλεί μια μεγάλη ψυχική ανάταση στις αρχές και μπορεί να αποδειχτεί καταστροφικό στο τέλος κι όλο αυτό γιατί;
Γιατί δεν πήρα αυτό που ΘΕΛΩ από έναν άνθρωπο που δεν ενδιαφέρεται, που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να μου το δώσει κι εκεί έχουμε ακόμα πιο αλλόκοτες συμπεριφορές, μπορούμε να φτάσουμε στο φόνο, μπορούμε να αφαιρέσουμε τη ζωή ενός ανθρώπου επειδή δεν μας θέλει, μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που πριν λίγο θέλαμε σαν τρελοί. Μήπως τελικά ο έρωτας είναι παράνοια, ψυχασθένεια και γενικότερα μήπως κάνει μόνο κακό;Η αγάπη όμως;
Η αγάπη είναι κάτι άλλο, είναι κάτι μαγικό και δυστυχώς όπως προείπα σπάνιο. Το συναίσθημα αυτό μπορεί να νικήσει τα πάντα και το καταφέρνει επειδή δεν ζητά αντάλλαγμα.
Όταν κάνεις κάτι ανιδιοτελώς γίνεσαι αυτομάτως ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο.
Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις να δίνεις ακόμα κι αν υπάρχουν άνθρωποί που θα δώσουν βάση σε αυτά που δεν δίνεις, γιατί από κεκτημένη ταχύτητα ζητούν πράγματα που τα έχουν ήδη μπροστά τους άλλα η απληστία τους τυφλώνει. Όταν δίνεις δεν κάνεις τον άλλον σπουδαίο , αλλά τον εαυτό σου. Η αγάπη αγγίζει το θείο.
«Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ…
Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται δουλοπρεπές το παραπάνω και να αναρωτιέται ποιος είναι ο λόγος του να δώσω χωρίς να πάρω. Για όσους το υποστηρίζουν αυτό έχω να πω ότι προφανώς δεν έχουν αγαπηθεί οι ίδιοι ποτέ, οπότε είναι αδύνατον να κατανοήσουν το μέγεθος του συναισθήματος ή αγαπήθηκαν και δεν το κατάλαβαν, δείγμα της γενικής αδιαφορίας τους προς το συνάνθρωπο.Η αλήθεια είναι πως για να καταφέρεις να αγαπήσεις θα πρέπει πρώτα από όλα να έχεις κατανοήσει τον εαυτό σου, τις λειτουργίες σου και τις αντοχές σου. Όλα αυτά, μαζί με τις εμπειρίες της ζωής οι οποίες ως επί το πλείστων είναι μαύρες σε κάνουν να δεις τη ζωή με άλλο μάτι. Γιατί εκτός από την οπτική της απαξίωσης του συνανθρώπου (το οποίο είναι το πιο εύκολο) υπάρχει και ο δρόμος της κατανόησης που οδηγεί στη σωτηρία της ψυχής.
«Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ…
Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά»
