«Μην ανησυχείτε, δεν φαίνονται καπνοί», είπα στα παιδιά. Και τα ελικόπτερα συνέχιζαν να κάνουν γύρους κοντά μας… «Τι να έγινε, άραγε;»
«Αστυνομικά είναι, όχι πυροσβεστικά».
«Δεν φαίνεται κάπου φωτιά, κάτι άλλο θα συμβαίνει» καθησύχασα και πάλι τα παιδιά.
«Δεν μπορώ να ακούω γι’ αυτά…» είπε ο μικρός μου ανήσυχος.
«Για ποια να μην μιλάμε, καλό μου;» τον ρώτησα.
Φαινόταν σκεπτικός και λυπημένος. Δεν ήθελε να ανοίξει κουβέντα.
Πήγα κοντά του και τον αγκάλιασα.
«Μήπως να μην μιλάμε για φωτιές;» τον ρώτησα.
Έγνεψε καταφατικά.
«Μην φοβάσαι, μωρό μου, εδώ δεν ανάβουν φωτιές, δεν έχουμε δάσος κοντά μας, δεν κινδυνεύουμε…» τον είπα κρατώντας τον πάνω μου μέχρι που ένιωσα να ηρεμεί.
Ήρθαν οι καπνοί της ανησυχίας κοντά μας. Άγγιξαν τα παιδιά μας. Στοιχειώνουν, ίσως, τα όνειρά τους. Το βλέπετε και εσείς αυτό να συμβαίνει με τα δικά σας παιδιά;…
Αν και δεν βλέπουμε ειδήσεις και αποφεύγουμε να μιλάμε μπροστά στα μικρά για τα τραγικά γεγονότα των ημερών, κάτι άκουσε, κάτι είδε και η ανησυχία φούντωσε μέσα του.
Σκέφτομαι… Πόσο τραυματίστηκαν οι ψυχούλες όσων παιδιών είδαν τις φλόγες να τους απειλούν, άφησαν τα σπίτια τους και δεν ξέρουν εάν και πότε θα επιστρέψουν, έζησαν την αγωνία της εκκένωσης της περιοχής τους… Ακόμα και τα μωρά, ακόμα και οι αγέννητες ψυχές θα κουβαλούν, μάλλον, το τραύμα των πυρκαγιών μέσα τους, όπως το βίωσαν μέσω των γονέων και του περιβάλλοντός τους.
Δεν γίνεται να αποφύγουμε τον πόνο στην ζωή, αυτό είναι αδύνατον ακόμα και για τα παιδιά. Το πώς θα διαχειριστούμε τις δυσκολίες και πού θα «ακουμπήσουμε», από πού θα αντλήσουμε δύναμη και ελπίδα, αυτό μετράει…
Ευχόμαστε και προσευχόμαστε οι κάπνες να φύγουν γρήγορα από τις ψυχές των παιδιών και όλων και να μην τις μαυρίζουν για πολύ ακόμη…
Αλεξάνδρα Χ. Τ. 9/8/2021
