Αυγουστιάτικος άνεμος: Νικηφόρος Βρεττάκος

Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν
καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν
αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά

κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα
στην κάτασπρη γύρη του. 

                                    Νιώθω μέσα στο στήθος μου
την καρδιά μου νερό που χορεύει και νιώθω
σα να ‘μαι ένας διάττοντας που πέφτοντας στάθηκε
για λίγο μετέωρος και γύρισε πάλι, φωτεινός και
χαρούμενος,
προς τα πάνω. Ψυχή μου! Τι σε θέλω, ψυχή μου; Τι
κάθεσαι και
δε γίνεσαι μέλισσα; Δυο γραμμούλες φωτός,
δυο αστεράκια οι κεραίες σου – πέταξε, πρόλαβε, τρέξε,
ένα γύρο, δυο γύρους, τρεις γύρους, να φέρεις
φωτιά στην κυψέλη σου.
Ψυχή μου, χαρά μου, τι κάθεσαι μέλισσα;
Άνοιξαν όλα τα λουλούδια του σύμπαντος.

Από τη συλλογή "ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ", Τόμος 2ος, 

Εκδόσεις Θεμέλιο

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μια Παναγιά/μιαν αγάπη μου έχω κλείσει/σ’ ερημοκλήσι αλαργινό

Μια Παναγιά

μιαν αγάπη μου έχω κλείσει

σ’ ερημοκλήσι αλαργινό.

Κάθε βραδιά

της καρδιάς την πόρτα ανοίγω

κοιτάζω λίγο και προσκυνώ.

Πότε θα `ρθει, πότε θα `ρθει

το καλοκαίρι

πότε τ’ αστέρι θ’ αναστηθεί

να σου φορέσω στα μαλλιά

χρυσό στεφάνι

σαν πυροφάνι σ’ ακρογιαλιά.

Μια Παναγιά

μιαν αγάπη μου έχω κλείσει

σ’ ερημοκλήσι αλαργινό

κάθε βραδιά

της καρδιάς την πόρτα ανοίγω

δακρύζω λίγο και προσκυνώ.

Αν ξαναγεννιόμουν...

Σκέψεις και προβληματισμοί, πολλά όνειρα,
μια περιπλάνηση στο χθες και στο σήμερα,
μία αναζήτηση του είναι, μια βαθύτερη ανάγκη,
για την ύπαρξή μας, για μένα και για σένα,

και λέω, μονολογώ για την πορεία μου
και να τρέχω στα πρώτα και στα τελευταία
και φέρνω στο νου μου όλες τις στιγμές,
απλές, μοναχικές, όμορφες, στιγμές θλίψης...

Αλήθεια, πολλές φορές ρωτάω τον εαυτό μου,
κάνω ταμείο, προσθέσεις και αφαιρέσεις,
σβήνω, γράφω, ταξιδεύω στη χώρα των σκέψεων
και ελπίζω, ναι, ότι έκανα τον καλό αγώνα.

Όμως σκέφτομαι... και λέω για το “ Αν “...
αν ξαναγεννιόμουν, τί θα ήθελα να ήμουν...
και όταν ρώτησα... μου είπαν αυθόρμητα .
Να! θα ήθελα να ήμουν ένα παιδάκι!

Πολύ όμορφο, πανέμορφο, αγνότητα, μεγαλείο!
μάτια που λάμπουν, χαμόγελο αγάπης, κλάμα,
μία λέξη, ένα περπάτημα, μια αγκαλιά,
δίχως κακίες, δίχως μίση, με δύναμη συγχώρεσης.

Ένα παιδάκι, Θεϊκό δώρο, η αγάπη ζωγραφισμένη,
ο καλύτερος ζωγραφικός πίνακας του κόσμου,
ο ήλιος, τα αστέρια, η γη, η θάλασσα, ο ουρανός,
όλη η χαρά και η μελωδία της δημιουργίας.

Αν ξαναγεννιόμουν, όμως, θα ήθελα να ήμουν ένα κεράκι,
ένα μικρό κεράκι, ταπεινό, ένα απλό κεράκι,
να φωτίζει σε κάθε εκκλησία, το πρόσωπο του Χριστού!
της Παναγίας μητέρας Του, όλων των Αγίων!

Ένα μικρό κεράκι της στιγμή της Σταύρωσης Του,
όταν ολομόναχος πόναγε στον Σταυρό της θυσίας Του,
χτυπημένος από τα βέλη των ανόμων υποκριτών,
να σου παραστέκομαι, παίρνοντας φως από το αιώνιο φως Του!

Ένα μικρό κεράκι, εκεί, μπροστά στον Επιτάφιο,
να συμμετέχω με το λίγο φως στον πόνο Του,
να φωτίζω τα πονεμένα πρόσωπα των πιστών
να σιγοκεντίζω τα εγκώμια στα χείλη των παιδιών.

Ένα μικρό κεράκι, λαμπροφόρο φως,
τη στιγμή της ένδοξης Ανάστασής Του,
τότε, που ενώθηκε γη και ουρανός,
που έδειξε την αλήθεια και τη Δόξα Του .

Ένα μικρό κεράκι κάτασπρο την ώρα ερχομού Του,
να φωτίζει ταπεινά, γονατίζει μαζί μου
και να κλαίμε και οι δύο με ανείπωτη χαρά,
για την θριαμβευτική και Ένδοξη Δευτέρα Παρουσία Του.

Αν ξαναγεννιόμουν... μικρό κεράκι θα ήθελα να ήμουν,
να στέλνω όλες τις προσευχές και τις δεήσεις σε Σένα
και το λίγο μου φως, να προσκυνά το Φως Σου
να παίρνω θάρρος, σε πίστη, αγάπη κι ελπίδα.

Αν ξαναγεννιόμουν... iσως, σαν παιδάκι ή ένα μικρό κεράκι,
τα ίδια όμορφα, το ίδιο φως, ίδια πραότητα και αγνότητα
τα πάντα να λάμπουν, όλα να χαμογελούν, χαρά μεγάλη,
ένα παιδάκι να κρατάει ένα μικρό κεράκι ελπίδας !

Γιώργος Καραβιώτης
rethemnosnews