των ψυχών ευφροσύνη γλυκόγελη.
Γαλήνια λίμνη, ατάραχη
και πάνωθέ της το Φως
και πάνωθέ της το Φως
στα πέρατ’ απλώνεται,
δροσίζει ψυχές,
ευφραίνει καρδιές,
των ανθρώπων τον πόνο γλυκαίνει.
Η καρδιά μιας γυναίκας
γεμάτη απ’ αγάπη σαν είναι,
γεμάτη απ’ αγάπη σαν είναι,
γιατρικό, χωρίς φειδώ δοσμένο,
αχρέωστα σ’ όλους και σ’ όλα,
είναι πανάκεια χαρισμένη, ανάργυρη!!
Στο πέρασμά μου τα δεινά υποχωρούν.
Ο τόπος μου; Το σύμπαν ολάκερο
κι αγαπημένη κατοικιά, οι καρδιές των ανθρώπων
οι ολάνοιχτες!
Δεν είμαι εδώ, εκεί, αλλού.
Είμαι παντού.
Παντού θα μέ 'βρεις,
όπου είν’ όλα φωτεινά και καλά.
Ούτε μετριέμαι, ούτε ζυγιάζομαι.
Μ’ έχεις ή δε μ’ έχεις,
είμαι ή δεν είμαι.
Το πολύ και το λίγο, το σχετικό και το μέτριο
δεν ταιριάζουν σε μένα.
Αμέριστη!
Δεν υπάρχει ζυγάρι να βαστάξει δικό μου κομμάτι
μήτε βρέθηκε αντίβαρο της δικής μου αξίας.
Ανθρώπων βάσανα;
Μοναξιάς σκοτάδι και θρήνος βουβός;
Κάλεσέ με και θα 'ρθω.
Στη δικιά μου την ήρεμη δύναμη
τα δεινά υποχωρούν.
Το μαύρο το μίσος, εχθρός μαχητός,
στο λευκογάλανο φως μου διαλύεται.
Στο πέρασμά μου τα δεινά υποχωρούν.
Αγάπη! Πεμπτουσία της ύπαρξης.
Αγάπη! Δεσμός συνεκτικός, ακατάλυτος κι άφθαρτος!
Αγάπη! Της ουσίας απάντων των όντων,
η Ουσία.
