«Να μην ζω την κάθε μέρα σαν περαστικός» / Καληνύχτα σας...

Δουλειά, σπίτι, λογαριασμοί, εφορία, φροντιστήρια, το πλυντήριο που χάλασε, ο ΕΝΦΙΑ που έληξε, ο πυρετός του παιδιού, να μην ξεχάσω να πάρω…, να δώσω…, να αφήσω…, να σηκώσω…, να μαζέψω…
Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Είτε είστε άντρας, είτε γυναίκα; 

Ακόμα κι αν δεν έχετε παιδιά, σκυλί ή πλυντήριο; Μήπως και εσείς τρέχετε από το πρωί έως το βράδυ; 

Σας λένε κάτι όλα αυτά τα ερωτήματα; Αν όχι, τότε συγχαρητήρια! 

Αλήθεια, σημαίνει ότι κάτι καλό κάνετε και τα καταφέρνετε μια χαρά! Μπορείτε να σταματήσετε την ανάγνωση αυτού του κειμένου εδώ! Όλοι οι υπόλοιποι όμως…

Όλοι όσοι διασχίζουν περαστικοί τη ζωή τους, καταναλώνουν μονορούφι την ημέρα τους, δεν σταματούν να δουν τον ήλιο, τη μέρα, το φως, κι απότομα γι’ αυτούς βραδιάζει, ίσως, λέω ίσως να σταθούν μια στιγμή για να σκεφτούν: 

Είμαι ευτυχισμένος με τη ζωή μου; 

Είμαι ευχαριστημένος με αυτά που ζω, με αυτά που κάνω; 

Γιατί τα κάνω; 

Τι άλλο μπορώ να κάνω ή πως αλλιώς θα μπορούσα να τα κάνω;

Ας σταματήσουμε μια στιγμή, ας ακούσουμε μέσα μας, γύρω μας, τους διπλανούς μας, τον δρόμο, την πόλη, τους ήχους της πόλης, έστω αυτούς… 

Ας σταματήσουμε να πιούμε έναν καφέ, να μιλήσουμε με έναν φίλο, με τον σύντροφό μας, το παιδί μας, το γονιό μας – αλήθεια, πότε ήταν τελευταία φορά που ήπιατε έναν καφέ με τους γονείς σας, να μιλήσετε, να αγκαλιαστείτε…;

Ας περιμένει η προαγωγή, ο προϊστάμενος, το πρόβλημα, όλα όσα μέχρι τώρα προηγούνται… ας έρθουν μετά. Και πρώτα να μπουν η οικογένεια, οι φίλοι, μια βόλτα μέχρι την παραλία (όλη η Ελλάδα είναι μια απέραντη παραλία!) ή μια βόλτα μέχρι το βουνό…

Σταματάω εδώ. Πάω να πάρω τους γιους μου να κάνουμε ποδήλατο…

Γιάννης Ξηντάρας*

schooltime

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι άνθρωποι που αγαπούν τη ζωή είναι αξιαγάπητοι!

Ν’ αγαπάς ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή

N’ αγαπάς ανθρώπους που κρύβουν μέσα τους το φως, ανθρώπους με ζεστό βλέμμα, που σε κάνει να αισθάνεσαι οικειότητα, με διεισδυτική ματιά, που μπορεί να διαβάσει κατευθείαν μέσα σου, με αληθινό χαμόγελο και παιχνιδιάρικο παιδικό βλέμμα, που δε ξέρεις ποτέ τι σκαρφίζεται.

N’ αγαπάς ανθρώπους ονειροπόλους, με εκείνη τη συνεχή αίσθηση του ανικανοποίητου στο βλέμμα τους σαν να ψάχνουν διαρκώς κάτι, ανθρώπους που συνεχίζουν να ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά παρά τα εμπόδια, γιατί έχουν καταλάβει ότι τα εμπόδια συνήθως τα κατασκευάζουμε εμείς, που δημιουργούν, που τολμούν, που δε φοβούνται να τσαλακωθούν ή να χαθούν και που προσπαθούν να βρουν κομμάτια του εαυτού τους μέσα στην τέχνη.

Ν’ αγαπάς ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν, χωρίς να χρειάζεται πάντα να μιλήσεις, που επικοινωνείτε με χαμόγελα, βλέμματα και σιωπές που βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου σε εκείνους, που αποτελούν ένα σταθερό σημείο αναφοράς και σου υπενθυμίζουν την ταυτότητα και τον προορισμό σου αντίθετα προς τα καθημερινά αποπροσανατολιστικά μηνύματα.

Ν’ αγαπάς ανθρώπους που σε εκτιμούν για αυτό που είσαι-όχι γι’ αυτό που θέλουν να είσαι, όχι γι’ αυτό που θα έπρεπε να είσαι, όχι γι’ αυτό που ήσουν, ανθρώπους που σε αντιμετωπίζουν ως προτεραιότητα στη ζωή τους και όχι απλά ως μια δεύτερη επιλογή, «που σε κοιτάνε λες και είσαι κάτι μαγικό»* που αγαπούν τις ατέλειές σου ,δεν τις ανέχονται απλώς.

Ν’ αγαπάς ανθρώπους που εκφράζουν την αγάπη τους ή αν δεν το έχουν πολύ με το «σ’ αγαπώ», δε χάνουν ευκαιρία να αποδεικνύουν το ενδιαφέρον τους με πράξεις, ανθρώπους που δεν υπολογίζουν χιλιόμετρα για να είναι κοντά σου, που μπορείς να τους πάρεις τηλέφωνο ό,τι ώρα χρειαστείς γιατί «καμία» ώρα δε θεωρείται ακατάλληλη, που είναι ανοιχτοί σε ξαφνικές προτάσεις.

Ν’ αγαπάς ανθρώπους που καταλαβαίνουν την πολυπλοκότητα και τη σχετικότητα των πραγμάτων και δεν σε γεμίζουν με αφορισμούς, «τους σιωπηλούς ανθρώπους με το θορυβώδες μυαλό». 

Ν' αγαπάς ανθρώπους που ζουν αληθινά, που βιώνουν έντονα και τις χαρές και τις λύπες, που κλαίνε είτε από συγκίνηση και χαρά είτε από στενοχώρια, που στα δίνουν όλα ή στα παίρνουν όλα, όμως, δεν υπάρχει συμβιβασμός ή μέση λύση, που μπορεί να πάθεις χίλια δύο μαζί τους, αλλά σίγουρα δε θα βαρεθείς.

Ν’ αγαπάς ανθρώπους αισιόδοξους, που βλέπουν ευκαιρίες, όχι εμπόδια που πιστεύουν σε σένα πριν από σένα και σε βοηθούν να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, που δε σταματούν να πιστεύουν στο καλό και το όμορφο που υπάρχει στον κόσμο, παρόλο που συχνά έρχονται αντιμέτωποι με το αντίθετο.

Με λίγα λόγια ν’ αγαπάς εκείνους που αγαπούν τη ζωή και η λύπη τους είναι η δύναμη τους. 

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα».

Αν έχεις δίπλα σου τέτοιους ανθρώπους να τους αγαπάς και το κυριότερο να τους το λες και να τους το δείχνεις, επειδή έχουν περάσει πολλά ως μειονότητα και συνήθως δεν έχουν καταλάβει πόσο ξεχωριστοί είναι. Aν είσαι ένας από αυτούς, τότε καταλαβαίνεις τι εννοώ.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Παιχνίδι: Η παγκόσμια γλώσσα των παιδιών

Παίζω

Τα παιδιά έχουν μια απίστευτη αντίληψη των καταστάσεων γύρω τους διότι η πηγή ενέργειας είναι το ένστικτο. 

Έχουν έντονο το αίσθημα της ενσυναίσθησης που τα βοηθάει να καταλάβουν αφηρημένες έννοιες (όπως είναι η αγάπη, ο θυμός, η στήριξη κ.α) χωρίς να γνωρίζουν τους ορισμούς. 

Γι’ αυτό λατρεύουν το παιχνίδι, γιατί αποκωδικοποιούν αυτές τι έννοιες. 

Από τα πρώτα ρήματα που μαθαίνουμε στο σχολείο είναι το ΠΑΙΖΩ. 
Αν παρατηρήσετε το ρήμα αυτό το χρησιμοποιούν οι εκπαιδευτικοί γιατί βοηθάει τα παιδιά να θυμούνται τους κανόνες φέρνοντας στο μυαλό τους κάτι που έχουν ζήσει. 

Το ρήμα ΠΑΙΖΩ εμπεριέχει μια δράση, μια ενεργητικότητα. 

Ακόμα και εμείς οι ενήλικες, όταν αναπολούμε τα παιδικά μας χρόνια, σκεφτόμαστε τότε που τρέχαμε στις αλάνες, που κάναμε ποδήλατο και παίζαμε κουτσό χαράζοντας στους δρόμους τα κουτάκια με άσπρες πέτρες αν δεν είχαμε κιμωλίες. 

Ερχόμασταν σε επαφή με τη φύση και γινόμασταν όλοι μια γροθιά. Πόσο ωραία χρόνια! Γι’ αυτό σήμερα θα γράψω για τις ευεργετικές ιδιότητες που ασκεί το παιχνίδι σε μικρούς και μεγάλους. 

Είναι ένα σημαντικό μέσο που συμβάλλει στη: 

• Σωματική 
• Συναισθηματική 
• Πνευματική 
• Κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.

Είναι μια ευχάριστη και ξέγνοιαστη διασκέδαση, εξάσκηση-πειραματισμός-μάθηση, ευκαιρία για ανακάλυψη του εαυτού του και του κόσμου, μέσο κοινωνικοποίησης, τρόπος έκφρασης και θεραπευτικό μέσο. Με το παιχνίδι ασκούνται οι πνευματικές λειτουργίες του παιδιού (ή του εκάστοτε ενήλικα), πειθαρχείται το πνεύμα του, συγκεντρώνεται η προσοχή του, αναπτύσσεται η κρίση, ο συλλογισμός, η φαντασία και η μνήμη. Αποβάλλει το οποιοδήποτε άγχος που κουβαλάει καθώς στους εναλλασσόμενους ρόλους που υποδύεται κατανοεί τη θέση στην οποία μπαίνει. 

Επίσης, αποκτά φυσικές-κινητικές ικανότητες.
Συμβάλλει: 

• Στην ανάπτυξη των αισθήσεων 
• Στην εξάσκηση δακτύλων 
• Στη δεξιοτεχνία του χεριού 
• Στην ενδυνάμωση του νευρικού συστήματος 
• Στη διευκόλυνση λειτουργίας της αναπνοής 
• Στη καλύτερη κυκλοφορία του αίματος 
• Στη χαλάρωση και στην ισορροπία 

Στη περιοχή που ζει ο καθένας υπάρχουν τέτοιου είδους δραστηριότητες. Κάποια από τα είδη παιχνιδιού θεωρείται η γυμναστική, ο χορός και το θεατρικό παιχνίδι. 

Θα ήθελα να κλείσω με την εξής φράση: 

«Μεγαλώνοντας έχε το νου σου μη χάσεις το παιδί που κουβαλάς μέσα σου».

Photo: Author/Depositphotos
Κωνσταντίνα Γυφτάκη
Όμορφος Κόσμος