Το πιο όμορφο τοπίο είναι η ψυχή σας και oι άνθρωποι που αγαπάτε

    Αν οι πληγές σας παραμένουν ανοιχτές, ένα κομμάτι του εαυτού σας πιστεύει ότι αυτό που σας αξίζει είναι να πληγώνεστε.
    Πλησιάζετε τους ανθρώπους όχι με αίτημα να συνδεθείτε εκφράζοντας την επιθυμία σας για εκείνους, αλλά με αίτημα να μην σας πληγώσουν. Ή μπορεί να εκφράζετε αυτό που θέλετε, αλλά τους κοιτάτε με τρόμο, στέλνοντας μη λεκτικό μήνυμα «θα με πληγώσεις κι εσύ;». Αυτό το κομμάτι του εαυτού σας σας υποβάλλει σε απαξίωση και κάθε διαφοροποίηση που σας φέρνει σε επαφή με την αξία σας σας φοβίζει.

    Πλησιάζετε τους ανθρώπους με αίτημα «να μην σας πληγώσουν» γιατί στην πραγματικότητα διστάζετε να ανοιχτείτε στις ελεύθερες πλευρές του εαυτού σας. Ο άνθρωπος που θα κάνει τα πάντα για σας, άρα «δεν θα σας πληγώσει», θα γίνει εκείνος που θα εξυπηρετήσει τις προσδοκίες σας να ζήσετε εκ νέου το παρελθόν σας, εκ νέου την παιδική σας ηλικία.

    Αυτό που σας πληγώνει δεν είναι αυτό που φαντάζεστε. Αυτό που θα μπορούσε να σας πληγώσει πραγματικά είναι να μην έρθετε σε επαφή με την αλήθεια σας, με αυτό που είστε που είστε, με αυτό που αξίζετε.
Επηρεάζεστε συναισθηματικά από συμπεριφορές άλλων, εξαρτάστε από τις επιπτώσεις που έχουν οι συμπεριφορές τους στα συναισθήματά σας, για να μην εκθέσετε τον εαυτό σας στις βαθύτερες επιθυμίες σας. Να ξεδιπλώσετε την αλήθεια σας. Να εμπιστευτείτε τις δυνατότητες σας. Να αναλάβετε την ευθύνη σας. Να δεσμευτείτε με τον μοναδικό εαυτό σας.
Εγκλωβίζετε τον εαυτό σας σε εξαρτητικές καταστάσεις, σε καταστάσεις που δεν υποστηρίζετε την αξία σας, όπου ανακυκλώνετε αυτό που αισθάνεστε για σας και δεν ελευθερώνεστε.
    Δεν βλέπετε τους άλλους ανθρώπους όπως είναι, αλλά παρατηρείτε αν μπορούν να ανταποκριθούν στο αίτημά σας «να μην πληγωθείτε». Αναζητάτε όμως τελικά την «ασφάλεια» σε περιβάλλοντα όπου η αξία σας δεν αναγνωρίζεται και φυσικά δεν υποστηρίζεται. Παραμένετε έτσι νοσταλγός μιας παιδικής ηλικίας που δεν ζήσατε. Δεν ωριμάζετε, δεν κατακτάτε τα ύψη των δυνατοτήτων σας. Φαντασιώνεστε, ονειροπολείτε ταξιδεύοντας, δεν οργανώνεστε όμως στα ταξίδια σας ώστε να τα χαίρεστε αληθινά.

    Επουλώνετε τις πληγές σας αγαπώντας τις. Εκτιμώντας τον εαυτό σας, δίνετε σε όλα αυτά που ζήσατε την αξία που έχουν. Νιώθετε σημαντική τη ζωή που ζήσατε. Χαίρεστε γιατί διαπιστώνετε πως το καθετί που ζήσατε είχε το νόημά του, σας έφερε πιο κοντά στην προσωπική σας αλήθεια, πιο βαθιά στην αξία σας.
Όταν επουλώνετε τις πληγές σας, έρχεστε σε επαφή με τον εαυτό σας. Με αυτό που αληθινά είστε. Δεν μπορεί κανείς να επηρεάσει τα συναισθήματά σας γιατί τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας, την εκτίμηση που αισθάνεστε για σας. Δεν νιώθετε την ανάγκη να προβάλετε αλλού αυτό που νιώθετε για τον εαυτό σας γιατί δεν φοβάστε να είστε εσείς. Δεν φοβάστε μη χάσετε ανθρώπους αν είστε ο εαυτός σας, γιατί νιώθετε βέβαιοι πως οι άνθρωποι που επιλέγετε σας αγαπούν με τις πληγές σας.
    Είστε ειλικρινείς με τους ανθρώπους, εκφράζετε αυτό που θέλετε χωρίς το φόβο πως θα σας απορρίψουν, ακούτε τις ανησυχίες, τους φόβους τους, σέβεστε αυτό που οι ίδιοι θέλουν, όπως και αυτό που είναι. Ανακαλύπτετε πως το πιο όμορφο τοπίο είναι η ψυχή σας, όπως και το πιο όμορφο τοπίο είναι οι άνθρωποι που αγαπάτε.

Αγγελική Μπολουδάκη – Ειδικός Ψυχικής Υγείας
Πηγή: boloudaki.gr
dinfo.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η εξοικείωση με τον τζόγο ξεκινά στα παιδικά χρόνια!

Μαθαίνουμε, δυστυχώς, τον τζόγο από μικρή ηλικία καθώς πολλά παιχνίδια που δωρίζουμε στα παιδιά μας έχουν ως χαρακτηριστικό τους το ρίσκο, είναι παιχνίδια τύχης που περιέχουν τη ρίψη του ζαριού, το τράβηγμα χαρτιών, το στοιχείο της πιθανότητας.

Η πανδημία covid-19 που ταλανίζει την Ανθρωπότητα με τα lockdown και τους περιορισμούς κοινωνικών επαφών έχει «στενοχωρήσει» τους κάθε λογής «παίκτες – κυνηγούς της Τύχης» καθώς έκλεισαν διεθνώς (φυσικά και στην Πατρίδα μας) καζίνα και άλλων μορφών «Δομές-Ναοί του Τζόγου».

Αυτό δεν σημαίνει ότι σταμάτησαν ΟΛΕΣ οι δραστηριότητες του τζόγου καθώς με τη βοήθεια της πληροφορικής διατίθενται στο διαδίκτυο και «εικονικά καζίνα» και άλλες μορφές τυχερών παιχνιδιών.

Δυστυχώς είναι μεγάλοι οι αριθμοί των παιδιών που «τζογάρουν» διαδικτυακά χρησιμοποιώντας τις τραπεζικές κάρτες των γονιών τους και δημιουργούνται έτσι αμέτρητα δράματα που επιδεινώθηκαν αυτήν την εποχή στην οποία σημειώθηκε τεράστια αύξηση στον τζίρο του διαδικτυακού τζόγου…
......

Υπολογίζεται ότι τα κάθε λογής τυχερά παιχνίδια ξεπερνούν κάθε χρόνο τα αστρονομικά ποσά εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Στη Μέκκα του τζόγου, στο Las Vegas της Πολιτείας της Nevada (την πόλη των τυχερών παιχνιδιών και της πορνείας που, όπως είναι γνωστό, ποτέ δεν… κοιμάται), οι εισπράξεις μιας βραδιάς ξεπερνούν κατά πολύ τον ετήσιο προϋπολογισμό γιγαντιαίων ελληνικών ΔΕΚΟ, όπως της ΔΕΗ και του ΟΤΕ!

Στην Ελλάδα στο κυνηγητό της Τύχης συμβάλλουν τόσο ιδιώτες όσο και το επίσημο κράτος και κοινωφελή ιδρύματα με τις κάθε λογής λαχειοφόρες αγορές.

Με δεδομένες τις διαδικασίες εξοικείωσης όλων μας εξ απαλών ονύχων με τα παιχνίδια της τύχης, παραμένει επίμονα δύσκολη η απάντηση στο θεμελιακό ερώτημα «γιατί ένα συγκεκριμένο άτομο γίνεται μανιώδης παίκτης;».

Ο Παθολογικός παίκτης
Σε μια επιφανειακή ψυχοδυναμική προσέγγιση, σε μια πρώτη επιπόλαια θεώρηση, ο μανιώδης κυνηγός της τύχης προβάλλει ως άτομο με έντονα στοιχεία κοινωνικότητας, πρόσχαρο στη συμπεριφορά του με τους άλλους, ως ένας κλασικά ευχάριστος τύπος άνδρα ή γυναίκας.

Διεισδύοντας, όμως, βαθύτερα στην αυθεντικότητα της συμπεριφοράς του, ανακαλύπτουμε κάτω από την ευχάριστη επιφάνεια ένα άτομο ψυχό-συναισθηματικά ανώριμο, με έντονα χαρακτηριστικά εχθρότητας και σαφείς τάσεις μαζοχισμού που συνοδεύονται από στοιχεία άρνησης και αντικοινωνικότητας καθώς και από μια χαρακτηριστική ροπή προς τη μαγεία, την παραψυχολογία και τις μεταφυσικές ανησυχίες.

Οι καταναγκαστικοί κυνηγοί της τύχης είναι άτομα με παθητική εξαρτημένη προσωπικότητα, τους λείπει η ικανότητα για σύναψη, εδραίωση και συνέχιση αυθεντικών στενών διαπροσωπικών σχέσεων, είναι άτομα με έντονη τάση για εκμετάλλευση του άλλου, που δεν διστάζουν να διαλύσουν – θυσιάζοντας στον βωμό του προσωπικού τους πάθους – και αυτήν ακόμη την κοινωνική υπόληψη ή την οικονομική ασφάλεια της οικογένειάς τους.

Η ψυχοσύνθεση του καταναγκαστικού κυνηγού της τύχης, του παθιασμένου τζογαδόρου φαίνεται να είναι ταυτόσημη με την αναζήτηση της δράσης και της περιπέτειας και, όπως εξομολογούνται οι ίδιοι, είναι άτομα που, εάν δεν ρισκάρουν, αδυνατούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους, αδυνατούν να αισθανθούν ότι πραγματικά ζούνε!

Συχνά, πολύ συχνότερα από τον μέσο άνθρωπο, ο κυνηγός της τύχης ζει στο μεταίχμιο, με πολύπλοκα συστήματα υποκειμενικής αιτιολόγησης της συμπεριφοράς του που ξεκινούν από το γνωστό «σύνδρομο του Μόντε Κάρλο» (έπειτα από μια σειρά αποτυχιών έρχεται αναμφισβήτητα η επιτυχία ή, αφού χάσω σε έναν αριθμό x προσπαθειών, την επόμενη φορά θα κερδίσω, αλλά το άτομο δεν μας λέει πόσες ακριβώς πρέπει να είναι οι x φορές).

Επίσης, υπάρχει και ο «φαύλος κύκλος», η αποκαλούμενη φαντασίωση του σοφίσματος, που για τον τζογαδόρο παίρνει την ακόλουθη μορφή: «Όταν κερδίζω, παίζω με τα χρήματα των άλλων και όταν χάνω, προσπαθώ απλώς και μόνο να… ισοφαρίσω. Όταν το επιτύχω αυτό το κέρδος ταυτίζεται με την απόλαυση, τη γοητεία που μου χαρίζει το παιχνίδι καθώς με συνεπαίρνει χωρίς να μου κοστίζει και… πολλά!».

Έτσι, μολονότι η καθημερινή αδυσώπητη, επαναλαμβανόμενη και δυσάρεστη πραγματικότητα των απωλειών χρημάτων θα έπρεπε να το συνετίσει, το ψυχαναγκαστικό άτομο παραμένει απορροφημένο με ολόκληρο το «είναι» του στο απύθμενο ψυχό-κοινωνικό-οικονομικό κατρακύλισμα, εξανεμίζοντας περιουσίες, χρεωμένο σε φίλους και τοκογλύφους, αλλά με σταθερή πάντα τη διαίσθηση ότι στην επόμενη στροφή θα ανοίξει και πάλι η τύχη του.

Ο παθολογικός παίκτης, ο τζογαδόρος, χώρια από τις ώρες που αναλώνει στο συγκεκριμένο παιχνίδι (χαρτιά, καζίνο, ιππόδρομος κ.λπ.), ξοδεύει και τις υπόλοιπες ώρες του προσδιορίζοντας την κακοτυχία της περασμένης νύχτας ή μέρας και πλάθοντας όνειρα για το επόμενο παιχνίδι. Ο καταναγκασμός και η ταυτόχρονη γοητεία του κυνηγητού της Τύχης που το συνεπαίρνουν, οδηγούν το άτομο αυτό σε πλήρη αδιαφορία και αμέλεια της προσωπικής και οικογενειακής ζωής του και φυσικά των επαγγελματικών του υποχρεώσεων.

Όσο πικρόχολο και εάν ακουστεί αυτό, θα το πω γιατί το κρίνω αναγκαίο. Στις περιπτώσεις του πάθους του τζόγου εκατό γραμμάρια πρόληψης λειτουργούν πολύ πιο αποτελεσματικά από ένα κιλό θεραπείας. Καθώς προαναφέρθηκε, δεν υπάρχει απόλυτα σαφής ορισμός των γενεσιουργών αιτίων δημιουργίας ενός παθιασμένου παίκτη, ενός τζογαδόρου.

Κοινωνικό-ψυχολογικές έρευνες πιστοποιούν το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των ατόμων επιδεικνύει συγγενείς δομές προσωπικότητας και χαρακτήρα με άτομα που κάνουν κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών. Με άλλα λόγια, η διαδικασία ανέλιξής τους σε τζογαδόρους ακολουθεί τον κύκλο του κέρδους ή της επιτυχίας που γίνεται αυτοσκοπός, τα ποσά έχουν σταθερά αυξητική τάση και ολάκερη η συμπεριφορά, η προσμονή και η συναισθηματική εστίαση επικεντρώνονται μονίμως στο… επόμενο παιχνίδι.

Από τη άλλη πλευρά, υπάρχει η άποψη ότι....

η συνέχεια στην πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ελληνική Μυθολογία: Νάρκισσος και Ηχώ

    Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πρόσωπα στην Ελληνική Μυθολογία ήταν και ο Νάρκισσος. Ένας ωραίος νέος της Βοιωτίας, γιος της Νύμφης Λειριώπης και του ποταμού Κηφισού χάριν του οποίου και αναπτύχθηκαν πολλές παραδόσεις.

Η γνωστότερη όμως και περισσότερο διαδεδομένη παράδοση για τον Νάρκισσο ήταν η παρακάτω που οφείλεται στον Οβίδιο (στο έργο του "Μεταμορφώσεις" ΙΙΙ 342).

    Σύμφωνα μ΄ αυτή ο ωραίος Βοιωτός νέος, απασχολημένος να θαυμάζει την καθ' όλα άριστη σωματική του διάπλαση στα νερά του ποταμού-πατέρα του, δεν έδωσε καμία προσοχή ή δεν ανταποκρίθηκε στον εκδηλούμενο έρωτα της Νύμφης Ηχούς η οποία και συνεχώς τον καλούσε.
    Αποτέλεσμα ήταν η μεν φωνή της Ηχούς να εξασθενεί συνέχεια σε τρόπο ώστε ν΄ ακούγονται μόνο οι τελευταίες συλλαβές και να σβήνει, ο δε Νάρκισσος να πεθαίνει αυτοθαυμαζόμενος στο νερό του ποταμού που το χρησιμοποιούσε σαν καθρέφτη.