Έτσι θα σε κοιμίσω απόψε, παιδί μου...

«Θα μπορούσα να σου πω ένα παραμύθι για να κοιμηθείς, μικρέ μου άντρα. Θα μπορούσα να σου πω ένα τραγούδι, ένα ωραίο τραγούδι μελωδικό. 

Δικό μου θα είναι το τραγούδι, οι στίχοι και η μελωδία.

Έλα μαζί μου, δώσε μου το χέρι σου. 

Δεν θα σου πω ψέματα. 

Δεν θα σου πω για βασιλιάδες και βασίλισσες, ούτε για κάστρα.

Θα σου πω όμως για ένα όνειρο, που ξεκίνησε όνειρο και έγινε πραγματικότητα. Θα σου πω να βάζεις στόχους και να προσπαθείς. Θα σου πω για την ήττα.

Να την κοροϊδεύεις την ήττα, να την κάνεις φίλη σου όποτε χρειάζεται και όποτε είναι περιττή να την γελάς. 

Θα σου πω για την νίκη. Να την τιμάς την νίκη και να την σέβεσαι.

Δεν θα σου πω για χαμένους έρωτες, είναι πολλοί μικροί μπροστά σε εσένα, μικρέ μου άντρα. Θα σε μάθω να αφήνεις ό,τι χάθηκε, αλλά να το έχεις πάντα στη ψυχή σου, χωρίς να το λησμονείς.

Δεν θα σου πω για χαμένες πατρίδες. Αλλά θα σου μάθω να τιμάς την δικιά σου πατρίδα και όσες άλλες γνωρίζεις. Δεν σου πω για τους φίλους, ποιους θα διαλέξεις, αλλά θα σε μάθω πώς να διαλέξεις. Θα σε μάθω να έχεις πάντα σημαία τον σεβασμό και την ευγένεια.

Έλα πιο κοντά, πάρε με αγκαλιά. Θέλω να σε μάθω πως οι αγκαλιές είναι βάλσαμο. Κοίτα με στα μάτια. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Μάθε, καλέ μου άντρα, να κοιτάς στα μάτια τους άλλους.

Μη ρίχνεις το βλέμμα σου και μη το χαραμίζεις για καμία Ιθάκη.

Έτσι θα σε κοιμίσω σήμερα. Χωρίς παραμύθι, χωρίς τραγούδι. Θα σε κοιμίσω με ωραία λόγια, με αξίες ζωής που πρέπει να έχεις, παιδί μου, στη ζωή σου. Να γίνεις άνθρωπος, αγόρι μου, όχι ανθρωπάκι. Να αγαπάς και να γελάς. Κλείσε τώρα τα μάτια σου και κοιμήσου στην αγκαλιά μου.
Η ευχή μου πάντα θα σε συντροφεύει, μικρέ μου…»

mama365.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο μύθος της Αμυγδαλιάς: Φυλλίς και Δημοφών

Ήταν κάποτε στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς. Ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα.

Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν, όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία.  
    Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά δικός της.

    Έτσι κι έγινε, και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για χρόνια ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της.

    Όμως οι θεοί που ήξεραν την ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί να περιμένει για περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της.

Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας: η Αμυγδαλιά.

    Έλεγαν λοιπόν ότι μετά από χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη βρήκε την αγαπημένη του και πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου.

Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις αγκάλιασε τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα νικώντας το θάνατο.

Μια άλλη εκδοχή του μύθου για την αμυγδαλιά αναφέρει ότι η Φυλλίς έμεινε πίσω περιμένοντας τον, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Τα χρόνια περνούσαν και ο Δημοφώντας δεν επέστρεφε. Απελπισμένη η βασιλοπούλα που τον έχασε για πάντα πήγε και κρεμάστηκε σ΄ ένα δέντρο. Το δέντρο κράτησε την ψυχή της κι από τότε δεν ξανάβγαλε φύλλα ούτε άνθισε. Κάποτε με τα χιόνια του Γενάρη γύρισε ο γιος του Θησέα. Σαν έμαθε τον τραγικό χαμό της αγαπημένης του πήγε, αγκάλιασε το δέντρο και αυτό άρχισε να βγάζει τρυφερά φύλλα και άνθη.
Η ψυχή της βασιλοπούλας ένιωσε χαρά με το γυρισμό του Δημοφώντα μα δεν ξαναπήρε την ανθρώπινη μορφή της. Έμεινε δέντρο και κάθε χρόνο το Γενάρη, στολίζεται με κάτασπρα λουλούδια.

Έτσι η αμυγδαλιά, έγινε σύμβολο της ελπίδας, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

Οι Σπαρτιάτες ΔΕΝ έριχναν τα ασθενικά τους παιδιά στον Καιάδα.

Σύμφωνα με τον μύθο οι αρχαίοι Σπαρτιάτες πετούσαν τα ασθενικά τους παιδιά στον Καιάδα. Αυτό όμως που επιβεβαιώνεται από την έρευνα, είναι ότι στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες δεν έριχναν τα προβληματικά παιδιά. Εκεί εκτελούσαν τους καταδικασμένους σε θάνατο, τους επίορκους, τους προδότες, τους εγκληματίες και τους αιχμάλωτους πολέμου.

Η ύπαρξη βαράθρου με ανθρώπινα οστά ήταν για πολλά χρόνια γνωστή, αλλά η πρώτη επίσημη επιτόπια έρευνα έγινε το 1983. Τα περισσότερα οστά ήταν όντως ανθρώπινα. 

Οστά βρέθηκαν και σε φυσικές σχισμές και σε εσοχές ψηλότερα από το σημερινό δάπεδο....
Σύμφωνα με την ανθρωπολογική μελέτη πρόκειται για σκελετούς που ανήκουν σε άνδρες και λίγοι σκελετοί προέρχονται από γυναίκες. 

Άρα καταρρίπτεται ο μύθος για νεογέννητα που δήθεν πετούσαν εκεί λόγω αναπηρίας. Άλλωστε πολλοί διακεκριμένοι Σπαρτιάτες δεν ήταν αρτιμελείς, όπως ο ποιητής Τυρταίος που ήταν τυφλός και ο βασιλιάς που ήταν χωλός. Προφανώς, το σπηλαιοβάραθρο χρησιμοποιήθηκε από τους Σπαρτιάτες κυρίως στη διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων για την καταδίκη σε θάνατο των εχθρών της Σπάρτης ή των προδοτών. 

Στον Καιάδα μάλιστα είχε αποφασιστεί να πεταχτεί και το πτώμα του καταδικασμένου σε θάνατο, προδότη βασιλιά της Σπάρτης, Παυσανία, κάτι που τελικά δεν έγινε. 

Μαζί με τα οστά στον Καιάδα βρέθηκαν και αιχμές από βέλη και δόρατα. Ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή βέλους. Βρέθηκαν επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά. Άρα επιβεβαιώνεται και η θεωρία ότι εκτελούσαν εκεί φυλακισμένους ή αιχμαλώτους. 

Ο κατακρημνισμός ήταν ένας ατιμωτικός θάνατος, γιατί αφορούσε εγκληματίες και επειδή το σώμα έμενε άταφο άρα η ψυχή του εγκληματία δεν θα έβρισκε ποτέ γαλήνη. 

Ήταν η αιώνια τιμωρία....

Διαβάστε όλο το άρθρο: mixanitouxronou

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι