Μην πεις στα παιδιά σου πως η ζωή είναι εύκολη.... Καληνύχτα

Μην τα καταδικάσεις τάζοντάς τους μια ζωή με καλοπέραση και ανέσεις.
Μάθε τα να παλεύουνε. 

Μάθε τα να αγωνίζονται.

Μάθε τα να πέφτουνε, μα να μην τα παρατάνε. 

Μάθε τα να κρατάνε την ελπίδα τους ζωντανή, ακόμα και όταν όλα γύρω μοιάζουν σκοτεινά. 

Μάθε τα να πολεμούν, ακόμα και αν έχουν μείνει μόνα.

Μάθε τα πως η ζωή είναι ένας ατελείωτος αγώνας.

Κάνε το από τώρα.
Κάνε το, γιατί έρχεται βαρύς χειμώνας.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο Πολιτισμός της Απληστίας δεν αγαπάει τις Μικρές Χαρές.

Θρέφεται και ικανοποιείται με μεγάλες θηριωδίες.

Θέλουν να μας κλέψουν ακόμα και το εισιτήριο διαφυγής

     Ο πολιτισμός της απληστίας, το μόνιμα ανικανοποίητο κτήνος που θέλει όλο και περισσότερα, με μεγαλύτερες θυσίες, μέχρι να στραγγίξει και το μεδούλι από τα κόκαλα μας. Και σκλάβος, και αμόρφωτος, και πιστός καταναλωτής και αποδεχόμενος όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι σαν «έτσι είναι τα πράγματα» και περιττή πολυτέλεια τις μικρές χαρές. 

Ο πολιτισμός του κτήνους δεν αγαπάει τις μικρές χαρές. Θρέφεται και ικανοποιείται με μεγάλες θηριωδίες.

     Έχω μια φυσική απέχθεια για τα φαντασμαγορικά μεγάλα μαγαζιά, τα υπερπλήρη σουπερ μάρκετ, τα φαστφουντάδικα και τους τεράστιους κινηματογράφους. 

Ναι, η γοητεία στα μικρά μαγαζάκια υπάρχει, γι' αυτό και θα συμβούν τα πάντα για να βάλλουν λουκέτο όλα. 

Ναι στο μπακάλικο της γειτονιάς που εκτός από τα ψώνια μπορούσες να πιεις κι ένα καφεδάκι και να κουτσομπολέψεις γι' αυτό και δεν θα υπάρχει πια, 

στο μικρό θερινό σινεμά γεννήθηκαν μεγάλοι έρωτες, και σε μια απλή τραμπάλα γίνανε οι πιο μεγάλοι αγώνες.....

     Δεν στοχεύουν απλά στους μισθούς μας. Να τους πετσοκόψουν. Δεν βάζουν φόρους για να εισπράξουν. Δεν διαλύουν υγεία, παιδεία, κάθε έννοια κοινωνικού κράτους για οικονομία. 

Θέλουν να τσακίσουν ακόμα και την ελάχιστη δυνατότητα που έχει ένας άνθρωπος για να μην είναι σκλάβος. 

Θέλουν να μας κλέψουν ακόμα και το πιο μικρό χαρτζιλίκι που μας δίνει τη δυνατότητα να αγοράσουμε το εισιτήριο διαφυγής μας.
     Υπάρχουν άνθρωποι ακόμα, λίγοι, που σιχαίνονται τις συσκευασίες τρία σε ένα, τα δέκα κιλά+, τους μεγάλους καταψύκτες με τα στριμωγμένα παγωμένα πτώματα τροφής, τις γιγαντοοθόνες και τη φασόν διασκέδαση στα σφαγεία του πνεύματος. 

     Υπάρχουν άνθρωποι, που χρησιμοποιούν τα πόδια τους για να πάνε μέχρι το περίπτερο και που δεν κουβαλάνε στη τσάντα αντισηπτικά μαντηλάκια....

Υπάρχει ακόμα ένα είδος ανθρώπου που δεν κατεβάζει από τα ράφια εκατό πράγματα χωρίς να ξέρει τι θέλει, γιατί, όσα χρειάζεται, όσα αγαπά, όσα τον κρατάνε ζωντανό, είναι όλα μπροστά στα πόδια του.
     Είμαστε αρκετοί ακόμα που επιμένουμε να κουβαλάμε κοντά μας βαλίτσες γεμάτες με πραμάτειες από άλλους καιρούς, για να τις δείχνουμε στους νέους που δεν γνώρισαν ποτέ αυτά τα χρώματα, αυτά τα αρώματα, γι' αυτό θα κάνουν τα πάντα για να είμαστε οι τελευταίοι...
     Όμως εμείς ήδη έχουμε ψιθυρίσει τα λόγια από το ξόρκι στη νέα εποχή. Όλο και κάποιος θα το άκουσε. 

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι