Όλοι μας, λίγο ή πολύ, καταλαβαίνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά στην σημερινή κοινωνία. Υπάρχει ένα νέο είδος λαγνείας που αφορά τους πάντες.
Για ποια γνώση όμως μιλάμε;
Αυτή η γνώση είναι τόσο ατελής και καταστροφική όσο το να ξέρεις να οδηγείς μεν αλλά να γκαζώνεις προς τον τοίχο δε. Ναι, ξέρεις οδήγηση, αλλά ποιος είναι ο προορισμός;
Η επιλογή του προορισμού είναι αυτή που απαιτεί την πραγματική γνώση για έναν άνθρωπο. Διαφορετικά, απλώς επιταχυνόμαστε προς τον όλεθρο.Συσσώρευση πτυχίων, τίτλων και πιστοποιήσεων με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής που όμως εν τω μεταξύ φεύγει μακριά…
Το όνειρο αρχίζει και γίνεται εφιάλτης και εμείς δυστυχώς το συνηθίζουμε.
Και κάπως έτσι αρχίζει να φαντάζει ουτοπική η ευτυχία.
Τι να τις κάνεις τις γνώσεις αν χάθηκε το όνειρο;
Διάβασα κάπου ότι “υπάρχει μία κάποια αγραμματοσύνη της ψυχής την οποία κανένα πτυχίο δεν μπορεί να θεραπεύσει” και αυτή η αγραμματοσύνη αφορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που είναι η συμπόνοια, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση, η καλή σχέση με τη Φύση, η ταπεινότητα και γενικότερα η Αγάπη.
Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν άνθρωπο εξελιγμένο και ευφυή και όχι τα πτυχία. Εξάλλου οι τεχνικές γνώσεις πολλαπλασιάζονται αναλογικά με την κοινωνία που δίνει έμφαση ξεκάθαρα στην ποσότητα και όχι στην ποιότητα των πολιτών της.
Προσπαθώντας να τιθασεύσουμε τους αριθμούς, γίναμε οι ίδιοι στατιστικά νούμερα στον αλγόριθμο του διεθνούς εμπορίου.
.............
η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
