Φωτιά στα ρολόγια! Οι έννοιες «παιδί» και «χρόνος» είναι ασύμβατες

Την Κυριακή το πρωί της είπα: «Διάλεξε τι χρώμα καλαμάκι θέλεις για την πορτοκαλάδα σου». Τα κοίταξε με δέος για κάμποσα δευτερόλεπτα μέχρι να εναποθέσει το χέρι της θριαμβευτικά πάνω στο κίτρινο. Σκέφτηκα πόσο την αγχώνω τις καθημερινές, όταν πρέπει να προλάβουμε το σχολικό, με τα «γρήγορα» και «δεν καταλαβαίνεις επιτέλους ότι θα αργήσουμε;». Επίσης σκέφτηκα πόσο ασύμβατες είναι οι έννοιες: «παιδί» και «χρόνος».

Το νεογέννητο σε μυεί απότομα σε αυτό το άχρονο σύμπαν. 

Δεν ξέρει ούτε τη μέρα με τη νύχτα. Το νήπιο πάλι αρχίζει μοιραία να εκπαιδεύεται στα βασικά, αλλά μέσα στο μυαλό του τα «χθες», «αύριο», «το απόγευμα», «στα γενέθλιά σου» παραμένουν ένας συγκερασμός αλλόκοτων προσδιορισμών. Απλά σιγά σιγά μαθαίνει ότι είναι ένας τρόπος επιβίωσης στο νευρωτικό κόσμο του ενήλικα. 

Ο Χρόνος

Θυμήθηκα τον δίχρονο γιό μου που ούρλιαζε προ ημερών όταν τού έβαζα βιαίως ορό στη μύτη: «Αύιο, Αύιο!» (=«Αύριο»). 

Σχεδόν τρομάζω όταν βλέπω την τετράχρονη κόρη να ξεχωρίζει πλέον το «σαββατοκύριακο». Εχω πια συνηθίσει τον υπερρεαλισμό στις στιχομυθίες μας: «Μαμά, εσύ όταν ήσουν μικρή σε ποιά τάξη πήγαινες;».

Φέτος η δασκάλα της στον παιδικό σταθμό μου έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Μου έλεγε πώς η μικρή ήταν στην αρχή λίγο ντροπαλή στα ομαδικά παιχνίδια. 

Μια μέρα για παράδειγμα τούς ζήτησε να φανταστούν το σπίτι που θα είχε ένα παπάκι. Κάθε παιδί είπε την δική του ιδέα. Η δική μου επανάλαβε απλά αυτό που είχε πει το παιδί πριν από αυτήν. Η δασκάλα τότε είπε. «Εγώ ξέρω ότι κάτι άλλο έχεις μέσα στο κεφαλάκι σου. Σκέψου το. Παιδιά, θα αφήσουμε όλοι χρόνο στην Κρινιώ να σκεφτεί.». 

Σε λίγο η «ντροπαλή» κόρη μου μεγαλουργούσε: «Ενα σπιτάκι ξύλινο χτισμένη πάνω στο βουνό, με μια μεγάλη καμινάδα από λουλούδια που φτάνει μέχρι τον ουρανό και...». Τρόμαξα. Σκέφτηκα πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν αν ζούσαμε και εμείς, όπως αυτά, στον δικό μας χρόνο.

tovima

Οι άγνωστες λέξεις: «Παιδεία» και «Ευγένεια»

Είναι έμφυτη η ευγένεια ή καλλιεργείται; Γεννιόμαστε ή γινόμαστε; 

Kαι στην τελική, ακόμα κι αν δεν ερχόμαστε με “προεγκαταστημένο” το συγκεκριμένο πρόγραμμα, γιατί δεν προσπαθούμε να “αναβαθμιστούμε”; 

    Δεν οδηγώ στις λεωφορειακές γραμμές. Δεν μπαίνω στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης χωρίς λόγο. Δεν παίρνω την ουρά των ανθρώπων που περιμένουν, πριν από μένα και προσφέρω τη θέση μου ή τη σειρά μου σε εγκύους ή άτομα που έχουν ανάγκη. 

Ανάβω φλας για να στρίψω και πάντα παραχωρώ προτεραιότητα στις διαβάσεις πεζών (ως οφείλω άλλωστε). 

Πίνακας Νίκης Ελευθεριάδη

Δεν μιλάω με αγένεια στους ανθρώπους που με εξυπηρετούν και πάντα στο τέλος λέω και ένα ευχαριστώ. Σε καμία περίπτωση δεν έχω χρόνο για χάσιμο, αλλά θεωρώ εξίσου πολύτιμο και το χρόνο των υπολοίπων.

Για μένα, αλλά και για όλους όσους πράττουν τα παραπάνω, αυτό θεωρείται παιδεία. Για τους υπόλοιπους όμως, τουλάχιστον αδυναμία, έλλειψη θάρρους, για να διεκδικήσεις την πρωτιά. Ατολμία. Να θες να είσαι πρώτος, χωρίς να ενδιαφέρεσαι για τους υπόλοιπους. Για τις ανάγκες τους. Για τα δικαιώματα τους εν τέλει….

Τα οποία, όταν παραβιάζονται σε σένα, το θεωρείς τουλάχιστον αγένεια. Έλλειψη τρόπων και ηθικής. Τα δικαιώματα σου θέλεις, να είναι αυτονόητα για τους υπόλοιπους. Υποχρεώσεις τους. 

Όπως πρέπει άλλωστε. Τα ίδια δικαιώματα, που όταν έρχεται η αντίθετη σειρά ξεχνιούνται. Παραμερίζονται.

Είναι έμφυτη η ευγένεια ή καλλιεργείται; Γεννιόμαστε ή γινόμαστε; 

Kαι στην τελική, ακόμα κι αν δεν ερχόμαστε με “προεγκαταστημένο” το συγκεκριμένο πρόγραμμα, γιατί δεν προσπαθούμε να “αναβαθμιστούμε”; 

Να αλλάξουμε συμπεριφορά προς τους γύρω μας κι εν τέλει, αν όχι σεβόμενοι τα αυτονόητα, να πειθαρχήσουμε σε κανόνες. Καλών τρόπων για κάποιους, αρμονικής συνύπαρξης για άλλους.

Και είναι τόσο απλό. Απλές κινήσεις, απλά βήματα κάθε φορά. Φέρσου, όπως θα ήθελες να σου φέρονται. Δε μιλώ για κινήσεις εντυπωσιασμού ή άνευ σημασίας. 

Δεν θέλω να μου ανοίγεις την πόρτα του αυτοκινήτου γιατί ανήκω στο “ασθενές φύλο”. 

Προτιμώ τ΄ άλλα, όπως να μην με “κλέβεις” στη σειρά ή να μη καπνίζεις σε χώρους που απαγορεύεται, επιβαρύνοντας ουσιαστικά την υγεία των υπολοίπων. 

Να οδηγείς προσεχτικά, σεβόμενος τους κανόνες Οδικής Κυκλοφορίας, χωρίς να θέτεις τη ζωή μου και των υπολοίπων σε κίνδυνο. 

 Να ευχαριστείς τους ανθρώπους, που σε εξυπηρέτησαν και να μην το θεωρείς απλά υποχρέωσή τους. Έλα στη θέση τους και φέρσου ανάλογα. Τα δικαιώματα σου, είναι αντίστοιχα και υποχρεώσεις σου…

Η παιδεία δεν είναι θέμα μόρφωσης, είναι θέμα ενσυναίσθησης. Να πράττεις αναλόγως του τρόπου, που θέλεις να πράττουν και οι υπόλοιποι απέναντι σου. Και τότε ίσως, ο κόσμος να γίνει λίγο καλύτερος. Και οι αφορμές εκνευρισμού να γίνουν λιγότερες. Και σιγά-σιγά και λέξεις όπως παιδεία ή ευγένεια, να παύσουν να είναι άγνωστες για κάποιους…

Τι λες;
Tο δοκιμάζουμε;

awakengr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πες, με απλές λέξεις, ό,τι νιώθεις

«Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά, νὰ μοῦ δοθεῖ

ἐτούτη ἡ χάρη.
Γιατί καὶ τὸ τραγοῦδι τὸ φορτώσαμε μὲ τόσες μουσικὲς
ποὺ σιγά-σιγὰ βουλιάζει
καὶ τὴν τέχνη μας τὴ στολίσαμε τόσο πολὺ ποὺ φαγώθηκε ἀπὸ τὰ μαλάματα τὸ πρόσωπό της
κι εἶναι καιρὸς νὰ ποῦμε τὰ λιγοστά μας λόγια γιατί ἡ
ψυχή μας αὔριο κάνει πανιά.»

Γιώργος Σεφέρης

Πες με απλές λέξεις ό,τι νιώθεις

δε χρειάζονται περιττά στολίδια τα αισθήματα για να τα δει ο άλλος

τρέφονται μ’ ένα χαμόγελο, με το δάκρυ, με το άγγιγμα, με μια ματιά

και με όλα αυτά που ο άνθρωπος διαθέτει από μόνος του.

Πες, μην αργείς να το πεις

γιατί, όπως γυρνάς να δεις λίγο πίσω,

ήδη μπροστά είναι κιόλας ο κόσμος αλλιώς.

Δε ξαναβρίσκεται εύκολα ούτε η στιγμή,

ούτε ο άνθρωπος μένει πάντα έτσι όπως εσύ τον θυμάσαι.

Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, όλα αλλάζουν…

Πες, μη φοβάσαι να πεις ό,τι νιώθεις

κι αν πληγωθείς θα μάθεις

κι αν μάθεις θα ωριμάσεις πολύ

κι αν ωριμάσεις θα μπορείς να αντιμετωπίσεις

δυσκολίες και προβλήματα

και καθετί που θα σου παρουσιαστεί.

Πόπη Κλειδαρά
enallaktikidrasi