Για να αποδεσµευτείς, πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι είσαι δέσµιος!

Το «Σπήλαιο» του Πλάτωνα

    Μιλάµε συχνά για την ελευθερία, έχουµε αντιληφθεί την µέγιστη αξία της, δυστυχώς όµως παραµένουµε στις θεωρίες, όπως ένας θεατής καθηλωµένος στην πολυθρόνα του θεάτρου… 

Όταν πρωτοδιάβασα την «Αλληγορία του Σπηλαίου» του Πλάτωνα (ένα από τα πιο συγκλονιστικά κείµενα όλων των εποχών!), είπα µέσα µου: «Είναι αδύνατον να έχουν σπηλιές στην Ελλάδα, διότι οι άνθρωποι είναι φωτισµένοι εκεί!»
    Τώρα αρχίζω και προβληµατίζοµαι το πόσο βαθιά ζούµε στη σπηλιά µας! 
Για όσους δεν γνωρίζουν την αλληγορία  αυτή, παραθέτω εν συντοµία τις απατηλές παραστάσεις: 
    Διηγείται πως σε ένα σπήλαιο, κάτω από τη γη, βρίσκονται άνθρωποι αλυσοδεμένοι µε τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν µόνο τον απέναντί τους τοίχο. 

Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πίσω τους ωστόσο είναι αναµµένη µια φωτιά. 

Έτσι, οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά στον απέναντι τους τοίχο.

    Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα µόνα πράγµατα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγµάτων, έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγµατα. 
    Εάν όµως κάποιος από τους αλυσσοδεµένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί, να βγει από τη σπηλιά και να ανέβει πάνω στη γη και, κάτω από το φως του ήλιου πλέον, δει τα πράγµατα, θα καταλάβει την πλάνη στην οποία ζούσε όσο ήταν µέσα στη σπηλιά. 
    Θα αντιληφθεί τότε ότι οι σύντροφοι του, που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεµένοι στο σπήλαιο, ακόµη ζουν βυθισµένοι µέσα στις ψευδαισθήσεις. Κατά τον Πλάτωνα, ο απελεύθερος δεσµώτης είναι ο φιλόσοφος, ο οποίος βλέπει τα ίδια τα όντα, τις ιδέες, και όχι τα είδωλά τους.
    Οι αλυσοδεµένοι σύντροφοί του είναι οι κοινοί άνθρωποι που, έχοντας εθισθεί στις απατηλές παραστάσεις των αισθητών πραγµάτων, ζουν, χωρίς να το ξέρουν, µέσα στο ψέµα. 
Για τον Πλάτωνα, πάντα υπάρχει η δυνατότητα απεµπλοκής των αλυσοδεµένων ανθρώπων από τις πλάνες τους. 
Για να το πετύχουν αυτό, χρειάζεται να αποδεσµευτούν από τις αλυσσίδες τους. Αυτές συµβολίζουν τις αισθήσεις τους, που τους υποχρεώνουν να παρατηρούν µόνο τα απατηλά είδωλα των ιδεών των αληθινών όντων. Αντί για τις αισθήσεις τους όµως θα πρέπει να εµπιστευτούν το νου τους.

Και σκεφτόµουν τη σηµερινή κατάσταση… 
Ζούµε παρακολουθώντας “τις σκιές” που µας προβάλουν µέσω των ΜΜΕ (µε όλα τα µέσα…) οι εξουσιάζοντες το λαό, που µάλλον µας θέλουν αλυσοδεμένους! Και δεν εννοώ µόνο τους πολιτικούς, αλλά και τους θρησκευτικούς ηγέτες και τους “διανοούµενους” αυτής της εποχής. 
Η αλληγορία του σπηλαίου είναι ακριβώς η προσπάθεια τεκµηρίωσης του σηµερινού συστήµατος!!!… 
Πιο επίκαιρο από ποτέ!… 
Είµαστε αλυσοδεµένοι µε τον φόβο που µας καλλιεργούν, εξακολουθούµε να βλέπουµε τα µη πραγµατικά σχήµατα των σκιών χωρίς όρους και έννοιες.

Εξάλλου, ο υπαρκτός κόσµος για µας περιορίζεται τις περισσότερες φορές στους φυλακισµένους συντρόφους, που προσπαθούν να ερµηνεύσουν τις σκιές ως το µέγιστο αγαθό!

Ζωή χωρίς ελευθερία είναι σαν το σώµα χωρίς νου!… Σηµασία δεν έχει η ποσότητα (πόσα χρόνια θα ζήσεις), αλλά η ποιότητα της ζωής σου. Κατά τον Πλάτωνα, το ζητούµενο είναι η εναρµόνιση των τριών “τµηµάτων” της ψυχής: το λογιστικό (αφορά τις λογικές λειτουργίες του ανθρώπου), το θυµοειδές (δηλαδή το χώρο της ηθικής, των συναισθηµάτων, των ιδεολογιών, του θάρρους, της αρετής, της ελπίδας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης κτλ.) και το επιθυµητικό. Μαζί µε την ενδυνάµωση της πίστης…

Βασικός κανόνας: για να αποδεσµευθείς πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι είσαι δέσµιος! Η µοναδική αλήθεια είναι η Αγάπη, και όχι η γνώση! Κοίτα γύρω σου και δες τι σε ενώνει µε τους άλλους, βάλτε µαζί κοινούς στόχους και µάθε να αγαπάς τον εαυτό σου όπως είναι. 
Ίσως ερωτευθείς κάποια στιγµή και τότε θα βρεις την δύναµη να απελευθερωθείς! Θυµηθείτε τι κάνατε ή τι κάνετε όταν είστε ερωτευµένοι… Πώς βρήκατε τη δύναµη, την ηθική, το θάρρος και τις αρετές να δείξετε τον καλύτερο σας εαυτό. 

Παραπονιόµαστε για την κοινωνία µας λες δεν είµαστε µέλη αυτής…

Άρα, όταν συνειδοποιήσεις ότι είσαι ενεργό µέλος και ζεις στην ίδια σπηλιά µε τους άλλους, αγάπα και οι άλλοι θα σε ακολουθήσουν! 
Σε ένα κόσµο που δεν καλλιεργεί την αγάπη δώσε εσύ το παράδειγμα. Έτσι θα µάθουν και οι άλλοι… Η Αγάπη είναι η δύναμή σου, η ελευθερία είναι οι ρίζες σου και το θάρρος το αληθινό φως για όλους µας! (δεν είµαι ούτε φιλόσοφος, ούτε απελευθερωτής δεσµώτης, απλώς προσπαθώ να είµαι άνθρωπος µε την απόλυτη έννοια: “άνω-θρώσκω” – κοιτάω προς τα πάνω!

π. Σιλουανός Βισάν
enallaktikidrasi

Γιατί είναι τόσο θυμωμένοι και επιθετικοί οι άνθρωποι στο Internet;

Δεν μπορεί κανείς παρά να παρατηρήσει την επιθετικότητα των χρηστών του internet, όχι όμως μόνο στην Ελλάδα. Είναι καλό ή κακό; 

Ψυχολόγοι, σύμφωνα με το Scientific American λένε πως αυτή η εθιστική ανταλλαγή δηλητηριωδών σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα και το internet, θα πρέπει να αποφεύγεται, γιατί κάνουν κακό στην κοινωνία και την ψυχική υγεία.

Why Is Everyone on the Internet So Angry?

Τα σχόλια πια είναι «υπερβολικά επιθετικά, χωρίς να οδηγούν σε κανένα συμπέρασμα» λέει ο Art Markman, καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Τέξας. 

«Στο τέλος ενός τέτοιου διαδικτυακού τσακωμού δεν υπάρχει περίπτωση να πιστέψεις ότι κάποιος σε ακούει. Βιώνοντας, λοιπόν, μία δυνατή συναισθηματική εμπειρία που δεν εκτονώνεται με υγιή τρόπο, αυτό δεν μπορεί να είναι για καλό».

Αν, όμως, δεν είναι υγιές και δεν μας προσφέρει ικανοποίηση, γιατί το κάνουμε;
Σύμφωνα με τον Markman, μία ολόκληρη καταιγίδα από παράγοντες προκαλούν την επιθετικότητα και την αγένεια στο κομμάτι των ιστοσελίδων με τα σχόλια. 

    Πρώτα απ’ όλα, συχνά, τα σχόλια είναι ανώνυμα, οπότε οι συγγραφείς τους δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη της αγένειάς τους. 

    Δεύτερον, βρίσκονται σε κάποια απόσταση από τον στόχο του θυμού τους –είτε αυτό είναι το άρθρο που διαβάζουν ή κάποιο σχόλιο στο συγκεκριμένο άρθρο και οι άνθρωποι τείνουμε να ανταγωνιζόμαστε μακρινούς εχθρούς με περισσότερη ευκολία απ’ ότι στην πραγματική ζωή μας, που τα πράγματα ή οι άνθρωποι που μας θυμώνουν βρίσκονται μπροστά μας. 

    Τρίτον, είναι πολύ ευκολότερο να γίνει κάποιος κακός μέσω του γραπτού λόγου, αντί του προφορικού κι αυτό, επίσης, το βιώνουμε σχεδόν όλοι.

Κι επειδή οι διαφωνίες στα πεδία σχολίων των αναρτήσεων δεν γίνονται σε πραγματικό χρόνο, οι σχολιαστές γράφουν ευμεγέθεις μονολόγους που τείνουν να τους βυθίζουν ακόμα περισσότερο στις ακραίες απόψεις τους. 

«Όταν κάνετε μία συζήτηση με ένα άνθρωπο, ποιος απ’ όλους αυτούς αραδιάζει ένα μεγάλο μονόλογο, εκτός αν είναι ήρωας σε ταινία; Ακόμα κι αν θυμώσετε, οι συζητητές ανταλλάσσουν κουβέντες ο ένας με τον άλλον, με αποτέλεσμα (συνήθως) να ηρεμούν και να ακούν, άρα να έχουν μία πραγματική συζήτηση».

Οι αψιμαχίες στα πεδία των σχολίων επίσης, μπορεί να δώσουν σε κάποιον μία αίσθηση ικανότητας και ικανοποίησης, η οποία φευ, είναι ψευδής. 

«Συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα στη ζωή μας που μας είναι δύσκολο να βγούμε έξω και να υποστηρίξουμε έναν σκοπό με την φυσική μας παρουσία, πράγμα που κάνει τον "ακτιβισμό της πολυθρόνας" μία πολύ ελκυστική πρόταση», 

γράφει ένας blogger στην εφημερίδα Daily Kos.

Τέλος, ο Edward Wasserman, καθηγητής της Ηθικής της Δημοσιογραφίας επεσήμανε άλλο ένα λόγο γι' αυτό το δηλητήριο που «χύνεται» στα σχόλια: κακά παραδείγματα που έχουν δώσει τα ίδια τα μέσα. 

«Δυστυχώς, τα Media έχουν κερδίσει άπειρα χρήματα διδάσκοντας τους ανθρώπους να συζητούν με λάθος τρόπους, προσφέροντας πρότυπα όπως ο Jerry Springer, ή τον Bill O’Reilly. Με αυτά τα πρότυπα, οι θεατές συμπεραίνουν πως η οργή είναι ο τρόπος με τον οποίο συζητούνται οι δημόσιες ιδέες», έγραφε ο καθηγητής. «Κι όμως, δεν είναι αυτός ο τρόπος.».

Η ουσία της επικοινωνίας είναι να εισπράττουμε την προοπτική του άλλου, να την κατανοούμε και να απαντάμε. 

«Ο τόνος της φωνής και οι χειρονομίες έχουν τεράστια επιρροή στην ικανότητά μας να καταλάβουμε τι λέει κάποιος» 

λέει ο Markman. «Όσο ο διάλογος απομακρύνεται από την πρόσωπο με πρόσωπο συνδιαλλαγή, τόσο πιο δύσκολο είναι να επικοινωνήσουμε».

Κατά τη γνώμη του, τα διαδικτυακά μέσα θα πρέπει να μειώσουν τον θυμό και το μίσος που έχει γίνει κανόνας στις ανταλλαγές σχολίων ανάμεσα στους αναγνώστες. 

«Έχει μεγάλη αξία να αφήνεις όλες τις πλευρές μίας διαφωνίας να ακουστούν. Δεν έχει καμία αξία όμως να...

..............

η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι