Τα θύματα και οι θύτες

ΤΙ ΕΙΝΑΙ εκείνο που σπάει τις ενοχές, τις αναστολές και τον έλεγχο της συνείδησης για να φθάσει ένας ενήλικος να περάσει το όριο του «νορμάλ» και να μπει στο «κλαμπ» των παιδεραστών, των παιδόφιλων ή των αιμομεικτών; 

Η κυρία Βάσω Αρτινοπούλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, προσπαθεί να αιτιολογήσει και να δώσει μια εξήγηση: «Η μη ομαλή ψυχολογική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους, οι παιδικές συναισθηματικές ανάγκες τους, ο χαμηλός βαθμός αυτεκτίμησης, η αδεξιότητα στις κοινωνικές σχέσεις με τους ενηλίκους, οι ορμονικές διαταραχές που επηρεάζουν τη σεξουαλικότητά τους, οι εσωτερικές συγκρούσεις για το πρόσωπο της μητέρας τους και οι φόβοι του ευνουχισμού, ο μη αποτελεσματικός έλεγχος των ενστίκτων τους σε συνδυασμό με διάφορες ψυχώσεις και τη χρήση οινοπνεύματος αποτελούν τους κυριότερους αιτιολογικούς παράγοντες της παιδοφιλικής ­ και κατ' επέκταση αιμομεικτικής ­ συμπεριφοράς».

Και ενώ η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών ­ στην έρευνα που παραθέτουμε, ακόμη και νεογέννητο αναφέρεται ως θύμα(!) ­ αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα του σήμερα, η πολιτεία, το επίσημο κράτος δεν έχει λάβει κανένα θεσμικό ή άλλο μέτρο για να προστατεύσει τα παιδιά. Σε άλλες χώρες μηχανισμοί φορέων και υπηρεσιών ασχολούνται με την προστασία του παιδιού και την αποκάλυψη εγκληματικών δραστηριοτήτων που τα εκθέτουν σε κινδύνους.

Στη χώρα μας όλα αυτά είναι «ψιλά γράμματα».

Αγνωστες διαδικασίες που κανένας αρμόδιος ποτέ δεν σκέφθηκε ούτε προβληματίστηκε για αυτές. Στην Αμερική, π.χ., σε υποθέσεις παιδεραστίας ή σεξουαλικής παρενόχλησης οι καταθέσεις των παιδιών πάντα βιντεοσκοπούνται.

Για να μην αναγκάζονται τα παιδάκια να λένε τα ίδια και τα ίδια στις ανακριτικές και δικαστικές αρχές και να ζουν και ξαναζούν τον εφιάλτη μιας τραγικής εμπειρίας.
Στις ανακρίσεις και στις δίκες ομάδες ειδικών επιστημόνων αναλαμβάνουν την ψυχολογική υποστήριξη των θυμάτων και οι δικαστές αλλά και οι αστυνομικοί είναι ειδικά εκπαιδευμένοι για να διεκπεραιώσουν τέτοιου είδους υποθέσεις. Εδώ, η λέξη «τίποτε» αποδίδει την πραγματικότητα.
Η ψυχική ταλαιπωρία των θυμάτων αλλά και ο φόβος του στιγματισμού αποτελούν άλλωστε τους σοβαρότερους παράγοντες για να καλύπτουν πέπλα σιωπής μια εγκληματική δραστηριότητα που όλα δείχνουν (στατιστικές και εκτιμήσεις επιστημόνων) ότι έχει διαστάσεις και τάση αυξητική στη χώρα μας.

Εκείνοι που θα τολμήσουν να καταγγείλουν, να σπάσουν τον νόμο της σιωπής και να ξεπεράσουν την ντροπή των θυμάτων είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσουν μια κοινωνία (αλλά και τις αρμόδιες αρχές) με ματιά καχύποπτη και πορνολάγνα. «Τα παιδιά λένε ψέματα» είναι η μόνιμη απάντηση εκείνων που κατηγορούνται για παντός είδους σεξουαλικές κακοποιήσεις.

Τα παιδιά όμως, υποστηρίζουν οι ειδικοί, λένε πάντα την αλήθεια.

 

Το 95% των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης καταγγέλλουν πραγματικά γεγονότα. Αυτό αποδεικνύουν οι έρευνες. Ποτέ τα παιδιά δεν φαντασιώνονται σεξουαλικές περιπέτειες ούτε αναφέρονται σ' αυτές αν δεν τις έχουν ζήσει.
Ενδεικτικά για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Στοκχόλμης για το 1995 από τον κ. Ι. Τσιάντη: 238 παιδιά ηλικίας από 13 ως 18 χρόνων ήταν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης σε ένα χρόνο, το 1995. Τόσες οι υποθέσεις που απασχόλησαν αστυνομία και δικαστήρια.

Ο πραγματικός αριθμός πολύ μεγαλύτερος και άγνωστος.

Και η τάση αυξητική, με τα χιλιάδες παιδιά των λαθρομεταναστών στον δρόμο για ένα κομμάτι ψωμί. Τα εκατοντάδες παιδιά που εκδίδονται για να ζήσουν. «Η ίδια η πραγματικότητα αποτελεί» θα επισημάνει η κυρία Αρτινοπούλου «την ισχυρότερη πίεση.

Η πολιτεία οφείλει να ακούσει. Όσο είναι ακόμη καιρός».

 

Πρώτη επαναδημοσίευση: Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2006