You look in the mirror and see a face unknown
You’re always with someone but still so alone
Nothing ’s left for you to believe Wherever you are all you want is to leave
Just thinking of death can make you feel glad
When you’re alone you feel stronger the pain
You keep playing a game with nothing to gain
When lights go down there’s just desperation
You need to find a way out of isolation
There’s only yourself that you have to beat
And maybe then the drugs you will quit
You gotta face reality and stop to hide
Gotta find the strength you’re having inside
Drugs make you crawl, they can’t help you fly
Cause the heaven they promise is one deadly lie
04/03/1998
Από το μέλος της παρέας μας ATHINA, που πολύ την ευχαριστούμε...
25/10/1998
ReplyDeleteΗ όψη σου με τρομάζει. Μοιάζεις με καραβάκι που έχει παρασυρθεί από οργισμένους ανέμους σε θάλασσες άγνωστες, θάλασσες φωτιάς. Προορισμός σου, χώρες ουτοπικές, μικροί εξωτικοί παράδεισοι. Υψώνεις το πρόσωπό σου, κατάλευκο, προσπαθώντας ν’ αγγίξεις, έστω και για λίγο, τον ουρανό. Κι όμως, είναι τόσο δύσκολο, καθώς νιώθεις την κόλαση να σε τραβάει στην δική της άβυσσο, όλο και πιο χαμηλά. Τα μάτια σου κατακόκκινα, θυμίζουν τη φωτιά που καίει κάθε νύχτα το κορμί και το μυαλό σου. Παραδίδεις την ψυχή σου ξανά και ξανά σ’ αυτό το σαγηνευτικό και δελεαστικά όμορφο ταξίδι, ώσπου ξαφνικά χάνεις τον έλεγχο και όλη σου η ευτυχία, όλη σου η ζωή μετριέται πλέον σε γραμμάρια. Όλο σου το «είναι», όλα όσα ήθελες να γίνεις διαλύονται και χάνονται μέσα σε μικρές ποσότητες θανάτου… Κι εγώ πληγώνομαι βλέποντας τα άδεια μάτια σου, το χαμένο βλέμμα σου και την αδυναμία σου να ξεφύγεις. Τίποτα όμως δεν με πληγώνει τόσο όσο αυτή σου η απροθυμία και η έλλειψη αυτοσεβασμού. Δώσε επιτέλους στον εαυτό σου την ευκαιρία να βρει την ευτυχία εκεί που πραγματικά βρίσκεται, εκεί όπου υπάρχει πραγματική ζωή…
22/11/1998
Τα μάτια σου κοιτάνε σαν χαμένα το συγκεντρωμένο πλήθος που έχει κατακλύσει τη μικρή πλατεία, σχηματίζοντας έναν μεγάλο, πυκνό κύκλο. Αναρωτιέσαι τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά και πλησιάζεις με βήματα αργά αλλά νευρικά, που προδίδουν ανάμεικτα περιέργεια και τρόμο. Ένα ασθενοφόρο πλησιάζει με τη σειρήνα του να ουρλιάζει παράφωνα, ενώ δίνει το παρόν και ένα περιπολικό. Η ατμόσφαιρα μυρίζει θάνατο, το νιώθεις, μα δεν γυρνάς πίσω. Συνεχίζεις να περπατάς ευθεία προς το πλήθος… Σπρώχνεις τον κόσμο για να περάσεις μπροστά. Τα μάτια σου βουρκώνουν καθώς αντικρίζεις το θέαμα : ένα παιδί τερμάτισε τη ζωή του πριν καν αυτή αρχίσει. Ήταν μόλις 16 χρονών. Στο παγωμένο και κατάλευκο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένος ο τρόμος, ενώ η σύριγγα είναι ακόμα καρφωμένη στο παιδικό του μπράτσο. Ο κόσμος γύρω τον αποκαλεί «αλήτη». Κανείς όμως απ’ αυτούς τους «καθώς πρέπει» ανθρώπους δεν αναρωτήθηκε, ούτε για μία φευγαλέα στιγμή, μήπως έφταιξε για τον θάνατο αυτού του παιδιού. Κανείς δεν αναρωτήθηκε τι μπορεί να το οδήγησε εκεί, πόση κακοποίηση μπορεί να είχε υποστεί στα πλαίσια μιας κοινωνίας την οποία αυτοί οι ίδιοι «καθώς πρέπει» πολίτες και άλλοι σαν κι αυτούς έχουν διαμορφώσει. Κανέναν δεν βόλεψε να σκεφτεί πως πολλοί από τους «αλήτες» που έχουν τέτοιο τέλος δεν είναι τίποτα άλλο από ευαίσθητες, αθώες ψυχούλες που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν σ’ έναν κόσμο που τους πλήγωνε. Δεν δικαιολογείται… Η επιλογή του ήταν λάθος. Όμως κανένας δεν μπορεί να το καταδικάσει. Θα μπορούσε, στη θέση αυτού του παιδιού που παρέδωσε απόψε την ψυχή του στο τελευταίο της ταξίδι, να είχε θυσιάσει τη ζωή του στο βωμό των ναρκωτικών το παιδί του οποιουδήποτε «καθώς πρέπει» ανθρώπου απ’ αυτούς που απόψε το κατηγόρησαν…
Η εικόνα που είδα με ταρακούνησε!! Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα.
ReplyDeleteAgorafoviagr