Μεγάλη Παρασκευή: Ο Θρήνος της Μάνας

Η ιερή ζεστή σιωπή,
η ντυμένη μόνο ανάσες
και συρίγματα και μυρωδιές αγγελικές
μεταμορφώνεται…

Ξαφνικά ρίχνεται με πάθος στην ανθρώπινη φωνή
και σκιρτά έναν… πόνο…,
έναν πόνο δυνατό που προκαλεί ρίγος…,
αμηχανία, τρέμουλο, βιαστικό χτύπο στην καρδιά…
Μια μελωδία… τι μελωδία…
τι ήχοι ακούγονται… τι στίχοι…
Λόγια που σίγουρα γεννήθηκαν μονομιάς,…
μέσα σε μια στιγμή σα χείμαρρος, χωρίς σκέψη,
χωρίς επιφύλαξη, χωρίς σκοπό…
Λόγια που μόνο το πάθος της ψυχής γεννά…

«…Οίμοι θείον τέκνον,οίμοι το φως του κόσμου,
τι έδυς εξ οφθαλμών μου, ο αμνός του Θεού ;…
Η μούσα η βυζαντινή πλησιάζει στο σκοτάδι …
Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος.."
Έρχεται από ψηλά με βήματα αέρινα…ντυμένη στα πορφυρά…
..Η ρομφαία φευ μοι, της πικράς σου σφαγής,
την καρδίαν μου διέρχεται άναρχε,
ω καινότατον μυστήριον, Υιέ...»

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ