Ελευθερία του λόγου vs Παιδοφιλία

Στο χαμομηλάκι ...
Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί που υποστηρίζουν το Κόμμα των Παιδόφιλων (όχι με την έννοια ότι το ψηφίζουν, αλλά του ότι δεν αντιτίθενται στην ίδρυσή του) και προασπίζονται την "ελευθερία του λόγου" των παιδόφιλων (που έτσι κι αλλιώς δεν τους την έχει στερήσει κανείς, τη νομική βάση να πραγματοποιήσουν το βίτσιο τους του στέρησαν κι αυτό είναι που διεκδικούν, όχι η ελευθερία του λόγου) -σαν να υπερασπίζουν την ελευθερία του λόγου των δολοφόνων ή των κλεφτών, αντί να τους στείλουν για θεραπεία- έχουν μιλήσει ποτέ με κακοποιημένο παιδί. Α, συγνώμη, με τη νέα ηλικία νόμιμης συγκατάθεσης το παιδί δε θα θεωρείται κακοποιημένο. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν έχουν μιλήσει με ενήλικες που όταν ήταν 12 χρονών από την αγάπη και το φόβο τους έδωσαν τη "συγκατάθεσή" τους στον πολύ φιλικό γείτονα, το δάσκαλο, το φίλο της μαμάς. (Αναρωτιέμαι, επίσης, αν το "-Θέλεις να παίξουμε ένα παιχνίδι που θα το παίζουμε μόνο εμείς; -Ναι, αμέ" θεωρείται συγκατάθεση.)
Στηρίζονται στο επιχείρημα -ποιος θα τους ψηφίσει;
Αλίμονο, από ποιους δημιουργούνται τα ποσοστά; Όλοι αυτοί που δημιουργούν τα ποσοστά έχουν δικαίωμα ψήφου. Έχουν δικαίωμα να βάλουν έναν παιδόφιλο στη Βουλή για να προωθεί τα "δικαιώματά" του στην παιδοφιλία!
Ας βάλουν στη Βουλή καμιά ντουζίνα κακοποιημένα παιδιά για να νομιμοποιήσουν το σεξ με τα 12χρονα!

Λένε, σε άλλες χώρες η ηλικία νόμιμης συγκατάθεσης είναι ακόμα χαμηλότερη.
Ε, τότε ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ! Έχουμε πάρει που 'χουμε πάρει τον κατήφορο, ας δώσουμε και μια κλωτσιά για καλύτερη φόρα!
Λένε, έχουν αλλάξει οι ανάγκες της κοινωνίας, κι αν αυτή είναι η ανάγκη της Ολλανδικής κοινωνίας, εμάς τι λόγος μας πέφτει.

Τα παιδιά ανήκουν σ' αυτήν την κοινωνία που αλλάζει; Αυτό που αλλάζει είναι η ψυχική νόσος μιας κοινωνίας που βουλιάζει κάτω από την πίεση του οικονομικού συμφέροντος, η εκβιασμένη ωριμότητα της παιδικής ψυχής (που θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα παιδική όχι μόνο στα 12, αλλά και στα 15 και στα 17) και οι αντιστάσεις μας που όλο και χαλαρώνουν...

"Και λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι,
που δεν μπόρεσα φως να σου δώσω.
Όταν κλαίει ένα παιδί σε θυμάμαι,
σε θυμάμαι και ντρέπομαι τόσο."

Σε λίγο, δε θα ντρεπόμαστε καν.