Καλό και πλήρες πρωινό βοηθά στην καλή απόδοση στο σχολείο

Ειδικοί διατροφολόγοι συμβουλεύουν τους γονείς να δίνουν καλό και πλήρες πρωινό στα παιδιά τους για να έχουν καλή απόδοση στο σχολείο και να αποφύγουν την παχυσαρκία. Επίσης οι χυμοί φρούτων και λαχανικών μπορούν να προστατέψουν τα παιδιά από τις μολύνσεις της τυπικής γρίπης κατά τη διάρκεια των κρύων μηνών του χειμώνα.

Το πρωινό είναι απαραίτητο για τα παιδιά, ειδικά κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους, γιατί είναι το γεύμα που θα δώσει όλη την απαραίτητη ενέργεια στο παιδί, στο ξεκίνημα της ημέρας, τόσο για την πνευματική όσο και για τη σωματική του δραστηριότητα.

Έτσι, ένα πρωινό που θα περιλαμβάνει γάλα, δημητριακά πρωινού ή ψωμί, κάποιο φρούτο, μέλι θα εφοδιάσει τον παιδικό οργανισμό τόσο με απλούς υδατάνθρακες, που θα δώσουν μια τονωτική «ένεση» ενέργειας στο παιδί, όσο και με πρωτεΐνες που θα του προσφέρουν μεγαλύτερης διάρκειας ενέργεια.

Με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί το παιδί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των μαθημάτων του, αλλά και θα είναι πιο αποδοτικό στις πνευματικές κυρίως απαιτήσεις του σχολείου, κάτι που ασφαλώς δεν μπορεί να κάνει ένα τυποποιημένο κρουασάν ή μια λιπαρή τυρόπιτα. Έρευνες έδειξαν ότι όταν τα παιδιά πήραν ένα καλό πρωινό λίγο πριν πάνε στο σχολείο είχαν πολύ καλύτερα αποτελέσματα σε τεστ και εξετάσεις από όσα πήγαν νηστικά. Άρα, είναι φανερό ότι οι γονείς θα πρέπει να φροντίζουν έτσι ώστε καθημερινά τα παιδιά τους να έχουν ένα καλό πρωινό και να μην περιορίζονται στο να δίνουν χαρτζιλίκι γι' αυτό το λόγο, μια και αυτό θα ξοδευτεί σε λάθος τροφές του κυλικείου ή και του περιπτέρου.
 
Επίσημες στατιστικές έχουν δείξει ότι το ημερήσιο χαρτζιλίκι ξοδεύεται κυρίως σε φαγητά τύπου «fast food», σε αναψυκτικά και σνακ, όπως γαριδάκια και πατατάκια, που είναι υψηλά σε χημικά πρόσθετα τύπου Ε, με διάφορες δυσμενείς επιδράσεις στην υγεία, σε κορεσμένα και τρανς λιπαρά, καθώς και σε ζάχαρη. Ακόμα, θα πρέπει να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους για τις επιλογές που μπορεί να έχουν από φαγητά έξω από το σπίτι.

Ξέρω ότι με τους σημερινούς ρυθμούς της ζωής μας, ιδίως όταν οι μανούλες είναι εργαζόμενες, πότε-πότε είναι αρκετά δύσκολο να ετοιμάζουμε ένα σωστό πρωινό για τα χαμομηλάκια μας. Αν όμως ξυπνάμε ένα τεταρτάκι νωρίτερα, τα δύσκολα γίνονται ευκολότερα . Για να αποφύγουμε να τρώνε τα παιδιά ό,τι κι ό,τι από τις καντίνες, καλό θα ήταν, και πολύ ωφέλιμο, μέσα στην τσάντα τους να βάζαμε ένα τοστάκι, λίγη πίτα σπιτική ή ένα κομμάτι κέικ φτιαγμένο από τα χεράκια μας.

Καλημέρα σε όλους και καλή Κυριακή!!

Ναι, ναι, καλημέρα σε όλους!!

Αλλά λέω να κοιμηθώ λίγο ακόμα όμως, 
εεε τι λέτεεε;;

Τα παιδιά δεν ξεχνούν τα ψέματα των γονιών

Ακόμη και τα αθώα ψέματα που λένε οι γονείς κάνουν κακό στα παιδιά, σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας αμερικανικής έρευνας. Ακόμη και οι γονείς που λένε ψέματα «για καλό», χάνουν την εμπιστοσύνη των παιδιών τους.

(κάνε κλικ στην εικόνα)

«Αν δεν πλένεις τα αυτιά σου, θα φυτρώσει σπανάκι»· «αν δεν αφήσεις την πιπίλα, θά ΄ρθει να σε πάρει ο Μπαμπούλας»: ο κόσμος των παιδιών στα πρώτα χρόνια της ζωής τους είναι αρκετά σουρεαλιστικός και γεμάτος φανταστικά πλάσματα. Είναι η πραγματικότητα που δημιουργούν τα ψέματα των γονιών που λένε ολοένα και περισσότερο ψέματα στα παιδιά, όπως έδειξε μια έρευνα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο και του Πανεπιστημίου του Τορόντο. 

Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Journal of Μoral Εducation» και, σύμφωνα με την Αμερικανίδα ψυχολόγο Γκέιλ Χέιμαν που την υπογράφει, όταν τα παιδιά καταλαβαίνουν τα ψέματα αυτά, χάνουν την εμπιστοσύνη τους στη μαμά και στον μπαμπά. Όμως υπάρχουν και θετικές επιπτώσεις. «Το να καταλάβεις ότι οι γονείς λένε ψέματα, βοηθάει στην ανάπτυξη του σκεπτικισμού, πράγμα που έχει ουσιαστική σημασία για να διαμορφώσει το παιδί κριτικό πνεύμα», λέει ο Ντιεμ Λούου, ο οποίος συνυπογράφει τη δημοσίευση. Στο πλαίσιο της έρευνας εξετάστηκαν μια ομάδα φοιτητών και ο ένας από τους γονείς καθενός εξ αυτών. Από τους πρώτους, ζητήθηκε να θυμηθούν ψέματα που τους είπαν κατά την παιδική ηλικία τους και 88% θυμήθηκαν περισσότερα από ένα.

«Τα παιδιά θυμούνται τα ψέματα που ξεσκεπάζονται», εξηγεί ο Κανγκ Λι, διευθυντής του Ινστιτούτου Έρευνας για το Παιδί του Πανεπιστημίου του Τορόντο. Το 79% είπε ότι είχε ακούσει τους γονείς να λένε ότι είναι κακό να λες ψέματα. Μόνο 21% είπαν ότι είχαν με τους γονείς τους έναν έντιμο διάλογο κατά τον οποίο τους εξηγήθηκε ότι μερικές μισές αλήθειες είναι αποδεκτές.

Από τους γονείς που ρωτήθηκαν, 78% παραδέχθηκαν ότι είπαν ψέματα στα παιδιά τους, οι περισσότεροι- κι αυτό είναι το εντυπωσιακό- για εγωιστικούς λόγους. 

Το να πεις σ΄ ένα παιδί πως, αν συνεχίσει να ανοίγει το ψυγείο, αυτό θα εκραγεί, είναι απλούστερο από το να του εξηγήσεις πώς λειτουργεί η συσκευή. 

Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, εξηγούν οι ερευνητές, το ψέμα δεν λέγεται για να μην πονέσει το παιδί ή για να ηρεμήσει, αλλά για να επιτευχθεί κάτι ταχύτερα. Αν λοιπόν, εξηγεί η Χέιμαν, είναι εντελώς αθώο (ακόμη και ενδεδειγμένο) να πεις ότι ο Αϊ-Βασίλης υπάρχει, μπορεί αντίθετα να είναι επικίνδυνο να πεις ψέματα για να διαμορφώσεις μια συμπεριφορά. 

«Το να πεις σ΄ ένα παιδί ότι τα ορνιθοσκαλίσματά του είναι άσχημα θα ήταν άσπλαχνο», εξηγεί η ερευνήτρια, «όμως συχνά οι γονείς λένε ψέματα ελαφρά τη καρδία... Η καλύτερη λύση είναι πάντα η ειλικρίνεια».

tanea.gr

«Μετεξεταστέα» κυλικεία... Ένα καλό πρωϊνό στο σπίτι προστατεύει τα χαμομηλάκια μας

Ασυδοσία και ανευθυνότητα επικρατούν σε πολλά κυλικεία σχολείων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ελέγχων που έκανε η αστυνομία στην Αθήνα.

Το ένα στα έξι κυλικεία που ελέγχθηκαν λειτουργούσαν χωρίς άδεια, ενώ το ένα στα τέσσερα πωλούσαν στους μαθητές μη επιτρεπόμενα είδη, κατά παράβαση της υγειονομικής διάταξης που καθορίζει τα προϊόντα που διατίθενται από τα κυλικεία δημοσίων και ιδιωτικών σχολείων.
Οι έλεγχοι που έγιναν σε κυλικεία ανήλθαν συνολικά σε 220 και διαπιστώθηκε ότι στα 35 οι ιδιοκτήτες δεν είχαν άδεια λειτουργίας, με αποτέλεσμα να υποβληθούν ισάριθμες μηνύσεις.
Τα 53 από τα κυλικεία που ελέγχθηκαν πωλούσαν είδη πέραν των επιτρεπομένων, ενώ εννέα ιδιοκτήτες δεν είχαν βιβλιάρια υγείας.
Να σημειωθεί ότι η πώληση σοκολάτας δεν επιτρέπεται από κυλικεία δημοτικών σχολείων, ενώ τσιπς, γαριδάκια και πολλά άλλα παρεμφερή είδη δεν επιτρέπεται να πωλούνται ούτε στα κυλικεία γυμνασίων και λυκείων.

Τι επιτρέπεται

Σύμφωνα με την ισχύουσα υγειονομική διάταξη, επιτρεπόμενα είδη είναι τα τυποποιημένα τοστ και σάντουιτς, τα αρτοσκευάσματα, τα μουστοκούλουρα και τα μπισκότα, οι τυρόπιτες και σπανακόπιτες, το γιαούρτι, τα φρέσκα φρούτα σε ατομική συσκευασία, τα ξηρά φρούτα σε ατομική συσκευασία, το ρυζόγαλο, οι κρέμες χωρίς προσθήκη άλλων συστατικών, το γάλα, οι φυσικοί χυμοί και το εμφιαλωμένο νερό.

Ακόμα και για τα επιτρεπόμενα είδη η υγειονομική διάταξη καθορίζει την περιεκτικότητα σε λιπαρά και ζάχαρη.

Στα κυλικεία των γυμνασίων και των λυκείων επιτρέπονται επιπλέον οι σοκολάτες υγείας και γάλακτος χωρίς γέμιση σε μικρή συσκευασία, οι ξηροί καρποί σε ατομική συσκευασία, ο χαλβάς και το παστέλι επίσης σε ατομική συσκευασία.Εκτός από τα κυλικεία των σχολείων, τα συνεργεία ελέγχου της αστυνομίας έλεγξαν 24 καντίνες και κυλικεία γύρω από σχολικά συγκροτήματα και διαπίστωσαν ότι ένα από αυτά δεν είχε άδεια λειτουργίας. Παραβάσεις διαπιστώθηκαν επίσης σε άλλα δύο.

πηγή: εφημερίδα το Έθνος 29-09-2007

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ;;

ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΟΥΝ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;;

Καλημέρα σας!!

Τσααα!!

Καλημέραααα σααας!!

Βάλτε λαχανικά στην πίτσα των παιδιών - Υγιεινή πίτσα για παιδιά

Υγιεινή πίτσα για παιδιά

Όταν η μικρή και απαιτητική πελάτισσα παρήγγειλε τηγανητές πατάτες, ο σεφ τής το αρνήθηκε. Εκείνη πείσμωσε και στη μοναδική πρόταση που υποχώρησε ήταν το ρύζι. Η γεύση όμως της φάνηκε σχεδόν βαρετή. Γι' αυτό και ζήτησε κέτσαπ. Ο σεφ, αρνούμενος να της προσφέρει «πλαστικές» απολαύσεις, της ζήτησε να την ακολουθήσει στην κουζίνα. Μαζί έφτιαξαν σάλτσα ντομάτας και εκείνη έφαγε όλο το φαγητό της!  

Η συμμετοχή των παιδιών στο μαγείρεμα είναι το αλατοπίπερο της συνταγής που προτείνει ο σεφ Γιάννης Μπαξεβάνης για να μάθουν τα παιδιά να τρώνε υγιεινά! Άλλωστε, έχει περάσει εδώ και χρόνια από τη θεωρία στην πράξη: τα τέσσερα παιδιά του (η Χρυσάνθη, η Τιτίκα, η Κωνσταντίνα και ο Δημήτρης) κινούνται με άνεση στον πάγκο εργασίας. Το αποτέλεσμα; Δοκιμάζουν τα πάντα!

Όπως ο ίδιος επισημαίνει, το κόλπο δεν πιάνει μόνο στα δικά του παιδιά, αλλά και στους ανήλικους «μαθητές» του, τους οποίους συγκεντρώνει κάθε Κυριακή για να τους διδάξει τα μυστικά της κατσαρόλας! Το μότο του είναι πως όταν παίζουν μαγειρεύοντας, τους ανοίγει η όρεξη.  

Εκεί τους λέει και διατροφικά παραμύθια για τρόφιμα, που μάλλον οι μικροί γευσιγνώστες αποφεύγουν, με στόχο να τα αγαπήσουν.
 
«Παραδείγματος χάριν, όταν κάνω κρέπες με λαχανικά- ένας έξυπνος τρόπος για να φάνε χόρτατους μιλώ για τα βλίτα. Τους εξηγώ πως βγαίνουν στους αγρούς και πως είναι αποκλειστικά ελληνικό προνόμιο, αφού τα συγκεκριμένα χόρτα δεν ευδοκιμούν σε άλλες χώρες. Έτσι, μαθαίνουν να αγαπούν την κάθε μυρωδιά και να την εκτιμούν- ή έστω προσπαθώ να τραβήξω την προσοχή τους», λέει στα «ΝΕΑ» ο κ. Μπαξεβάνης.

Επικοινωνιακό τρικ
 Ωστόσο, όπως λέει, το φαγητό δεν είναι μόνο απόλαυση, αλλά και ισχυρό όπλο των παιδιών, συνεπώς μέσω των διατροφικών τους συνηθειών πιθανόν να θέλουν να μεταδώσουν συναισθήματα και προβληματισμούς.  

«Ο μικρός μου γιος είχε πρόβλημα με το φαγητό, με την επιμονή μας όμως τρώει πλέον τα πάντα. Ίσως να απέφευγε συγκεκριμένες γεύσεις επειδή ήταν άρρωστος για μεγάλα χρονικά διαστήματα- κολλούσε ιώσεις από τα μεγαλύτερα αδέρφια του που πηγαίνουν σχολείο. Πιθανόν όμως μέσω της άρνησής του να απαιτούσε να του αφιερώσω χρόνο. Έλειπα πολλές ώρες από το σπίτι...», συμπληρώνει.

Το «μασκάρεμα» των γεύσεων  

Βασικό... συστατικό της συνταγής που λατρεύουν τα παιδιά είναι το «μασκάρεμα» των γεύσεων.  

«Το μπρόκολο, για παράδειγμα, έχει μια ιδιαίτερη μυρωδιά που αρκετούς τους απωθεί- ακόμη και τους μεγάλους. Ούτε όμως και η εικόνα του είναι τέτοια που να τους ανοίγει την όρεξη», υπογραμμίζει ο σεφ Λευτέρης Λαζάρου.

Παραδέχεται όμως πως είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη τροφή για τον οργανισμό και γι΄ αυτό κρίνεται απαραίτητη. Σε αυτή την περίπτωση η λύση είναι η φαντασία, γιατί μόνο ένας σεφ θα μπορούσε να σερβίρει το μπρόκολο στο τοστ! «Αρκεί να το βάλει κανείς σε ένα μπλέντερ μαζί με φέτα και βούτυρο και μετατρέπεται σε μία νόστιμη “αλοιφή”», προσθέτει ο κ. Λαζάρου.  

Όμως, όπως εκμυστηρεύεται, κάποιες φορές ακόμη και ένας έμπειρος μάγειρας αναγκάζεται να καταφύγει σε μικρά και αθώα ψέματα για να ξεγελάσει τα παιδιά, έχοντας πάντα ως στόχο να τραφούν σωστά και ισορροπημένα.

«Ο γιος μου δεν έτρωγε ντομάτες, απεναντίας λάτρευε τα ακτινίδια. Έτσι λοιπόν άρχισα να του σερβίρω πράσινες αντί για κόκκινες ντομάτες, του έλεγα όμως πως ήταν το αγαπημένο του φρούτο. Έπειτα από λίγο συνήθισε τη γεύση».

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο

Ρεπορτάζ: Μάρθα Καϊτανίδη mkaitanidi@dolnet.gr

Βιρμανία: «Δώστε μας δημοκρατία!»

Μιανμάρ: Η οργή ξεχειλίζει στον κυβερνοχώρο για τα δραματικά γεγονότα

Παγκόσμια οργή και συγκίνηση προκαλούν τα δραματικά γεγονότα στη Μιανμάρ,
που ξεχείλισε με τις εικόνες των ματωμένων σανδαλιών στους δρόμους και την ομολογία των στρατηγών πως σκότωσαν χθες εννέα ανθρώπους- συμπεριλαμβανομένου ενός Ιάπωνα δημοσιογράφου.

Συγκίνηση γιατί οι διαδηλωτές, με επικεφαλής τους λιγοστούς μοναχούς που δεν έχουν συλληφθεί, επιμένουν να φωνάζουν «Δώστε μας δημοκρατία!».Η χούντα που κυβερνά τη χώρα εδώ και 45 χρόνια κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να καταστείλει την εξέγερση και ταυτόχρονα να κλείσει το μικρό παράθυρο της Μυανμάρ στον κόσμο.

Κλείνει τα Ίντερνετ καφέ, περιορίζει την πρόσβαση στο Ίντερνετ και την κινητή τηλεφωνία, κόβει τηλέφωνα, αποκλείει blog... Σε πείσμα όλων αυτών των προσπαθειών, ωστόσο, πολίτες- δημοσιογράφοι εξακολουθούν να τροφοδοτούν με πληροφορίες, φωτογραφίες, βίντεο και συγκλονιστικές περιγραφές το Ίντερνετ, κυρίως blog και ιστοσελίδες διαφωνούντων του εξωτερικού, χρησιμοποιώντας ακόμα και ηλεκτρονικές ευχετήριες κάρτες ως καμουφλάζ για να ξεγελάσουν το καθεστώς.

Φωνές από τον κυβερνοχώρο
«Προς όλους τους φίλους, η κατάσταση είναι πραγματικά άσχημη στη Γιανγκόν, σας παρακαλούμε αν μπορεί κάποιος να κάνει κάτι για τη χώρα μας, αυτή τη στιγμή η Γιανγκόν μοιάζει με πολεμική ζώνη, ακόμα και σε ένα δημοτικό σχολείο έριξαν δακρυγόνα, αλλά οι άνθρωποι δεν σταματούν τις διαδηλώσεις, όλο και περισσότεροι κατεβαίνουν στους δρόμους». ΚΟ ΧΤΙΚΕ, ΒΙΡΜΑΝΟΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ (ko-htike.blogspot.com/)  

«Υπάρχουν πολλοί νεκροί στους δρόμους της Γιανγκόν. Ο στρατός όμως απομακρύνει τα πτώματα για να κρύψει την απάνθρωπη βία που ασκεί σε αμάχους. Τώρα πυροβολούνται στους δρόμους ακόμα και απλοί θεατές, που δεν συμμετέχουν στις διαδηλώσεις» ΒΑΪ, ΓΙΑΝΓΚΟΝ, στο ΒΒC «Μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια όταν άκουσα ότι οι μοναχοί, αφού τους ξυλοκόπησαν και τους πυροβόλησαν και τους πέταξαν δακρυγόνα, είπαν στους αμάχους να μη συμμετέχουν άλλο στις διαδηλώσεις γιατί μπορούν να το κάνουν μόνοι τους, και πως θα προσευχηθούν για τους στρατιώτες, στέλνοντάς τους “μέτα” (ανεπιφύλακτη αγάπη και καλοσύνη)» ΝΙΤΣΙΚΟΛΑ, ΒΙΡΜΑΝΗ ΜΠΛΟΓΚΕΡ (www.moeyyo.com/ΜΜ/)

«Χθες το βράδυ, ήρθαν στο μοναστήρι. Μόνο 20 μοναχοί γλίτωσαν από τους 200. Οι στρατιώτες ήρθαν μέσα στη νύχτα και ξυλοκόπησαν τους μοναχούς. Τους χτύπησαν και τους φόρτωσαν σε ένα φορτηγό, σαν ζώα. Ακούγαμε πυροβολισμούς, ουρλιαχτά και φωνές» ΑΝΩΝΥΜΟΣ, ΓΙΑΝΓΚΟΝ, στο ΒΒC

«Σ΄ αγαπάω αλλά μόνο όταν δεν κάνεις αταξίες»

Πριν από 50 χρόνια και πλέον, ο ψυχολόγος Καρλ Ρότζερς είπε ότι το να αγαπάμε απλώς τα παιδιά μας δεν είναι αρκετό. Και τόνισε ότι πρέπει να τα αγαπάμε άνευ όρων γι΄ αυτό που είναι, όχι γι΄ αυτό που κάνουν.

Ως πατέρας ξέρω ότι αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα, που μάλιστα σήμερα αμφισβητείται από συμβουλές για το αντίθετο: για το πώς να γίνουμε «γονείς υπό όρους», πώς να αυξάνουμε τη στοργή όταν το παιδί είναι «καλό» και να την περιορίζουμε όταν δεν είναι.
 

Έτσι ο παρουσιαστής τοκ-σόου Φιλ Μακγκρό μας λέει στο βιβλίο του «Family First» («Πρώτα η οικογένεια», Free Ρress, 2004) ότι πρέπει να προσφέρουμε με φειδώ στα παιδιά αυτά που χρειάζονται ή με τα οποία χαίρονται, να τα μετατρέπουμε σε επιβραβεύσεις που θα τους προσφέρουμε ή θα τους αρνούμαστε ώστε να «συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις επιθυμίες μας». Και «ένα από τα πιο ισχυρά νομίσματα για ένα παιδί», προσθέτει, «είναι η αποδοχή και η έγκριση των γονιών του».

Σύμφωνα με τους «Νιου Γιορκ Τάιμς», με τον τρόπο αυτό τα παιδιά διδάσκονται ότι τα αγαπούν και ότι είναι αξιαγάπητα μόνον όταν κάνουν οτιδήποτε αποφασίζουμε εμείς ότι είναι καλό. Ο έπαινος γίνεται άλλη μία μέθοδος ελέγχου, ανάλογη της τιμωρίας. Με τη στάση αυτή, είχε προειδοποιήσει ο Ρότζερς, τα παιδιά μπορεί να χρειαστούν κάποια στιγμή ψυχαναλυτή για να τους δώσει την άνευ όρων αποδοχή, την οποία δεν βρήκαν όταν ήταν σημαντικό να βρουν. Είχε άραγε δίκιο ο Ρότζερς; Ας δούμε τα δεδομένα.
 

Το 2004, δύο Ισραηλινοί ερευνητές, οι Αβί Ασόρ και Γκάι Ροθ, μαζί με τον Αμερικανό ψυχολόγο Έντουαρντ Ντέτσι, ρώτησαν περισσότερους από 100 φοιτητές αν η αγάπη που είχαν δεχθεί από τους γονείς τους φαινόταν να εξαρτάται από αν πετύχαιναν στο σχολείο, αν προπονούνταν πολύ στα σπορ, αν νοιάζονταν τους άλλους ή αν κατέπνιγαν αισθήματα όπως ο θυμός και ο φόβος. Αποδείχθηκε ότι τα παιδιά που δέχονταν αυτήν την υπό όρους αγάπη ήταν πιθανότερο να ενεργούν όπως ήθελαν οι γονείς.

Όμως το τίμημα ήταν βαρύ. Πρώτον, τα παιδιά αυτά είχαν την τάση να δυσανασχετούν με τους γονείς τους και να τους αντιπαθούν. Δεύτερον, είχαν την τάση να λένε ότι ο τρόπος που ενεργούν οφείλεται περισσότερο σε μια «ισχυρή εσωτερική πίεση», παρά στην αίσθηση ότι επιλέγουν πραγματικά. Επιπλέον, η ευτυχία τους έπειτα από μια επιτυχία ήταν συνήθως σύντομης διάρκειας και συχνά αισθάνονταν ενοχή ή ντροπή. Φέτος τον Ιούλιο, οι ίδιοι ερευνητές, επανέλαβαν την έρευνα του 2004 επεκτείνοντάς την.
 

Διαπιστώθηκε ότι η γονική «αγάπη υπό όρους» είτε δημιουργεί στα παιδιά ανθυγιεινά αισθήματα «εσωτερικού καταναγκασμού» είτε αυξάνει τα αρνητικά αισθήματα των εφήβων για τους γονείς τους. Αυτό που μας λένε οι μελέτες είναι ότι το να επαινούμε τα παιδιά επειδή έκαναν κάτι σωστό δεν αντισταθμίζει τα αρνητικά συναισθήματα που τους δημιουργούνται όταν παίρνουμε πίσω την αγάπη μας ή τα τιμωρούμε επειδή κάνουν κάτι λάθος. Και τα δύο είναι παραδείγματα γονικής αγάπης υπό όρους και είναι αμφότερα αντιπαραγωγικά.

Οι περισσότεροι γονείς θα διαμαρτύρονταν λέγοντας ότι φυσικά και αγαπούν τα παιδιά τους άνευ όρων. Όμως αυτό που μετράει είναι πώς φαίνονται τα πράγματα από την πλευρά των παιδιών - αν αισθάνονται ή όχι ότι τα αγαπούν εξίσου όταν τα κάνουν θάλασσα ή όταν δεν τα καταφέρνουν. Ο Άλφι Κον έχει γράψει 11 βιβλία για την ανθρώπινη συμπεριφορά και την εκπαίδευση, ανάμεσα στα οποία τα «Unconditional Ρarenting» (Γονείς άνευ όρων) και «Ρunished by Rewards» (Τιμωρία με επιβράβευση).
   
Με μια ματιά

Τι δείχνουν οι έρευνες για τα παιδιά που δέχονται αγάπη «υπό όρους» από τους γονείς τους:  

ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΟ να ενεργούν όπως θέλουν οι γονείς 

ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΣΗ να δυσανασχετούν με τους γονείς τους και να τους αντιπαθούν

ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ πως ο τρόπος που ενεργούν οφείλεται σε μια «ισχυρή εσωτερική πίεση» 

Η ΕΥΤΥΧΙΑ που αισθάνονται έπειτα από μια επιτυχία είναι συνήθως σύντομης διάρκειας 
ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ συχνά ενοχή ή ντροπή 

Ο ΕΠΑΙΝΟΣ του παιδιού επειδή έκανε κάτι «σωστό» δεν αντισταθμίζει την τιμωρία του γιατί έκανε κάτι «λάθος»

ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ είναι πώς φαίνονται τα πράγματα από την πλευρά του παιδιού αν αισθάνεται ή όχι ότι το αγαπούν εξίσου όταν τα κάνει θάλασσα ή δεν τα καταφέρνει

Δημοσίευση: 21-9-2009

Τα χαμομηλάκια των φαναριών και της επαιτείας

Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε, όχι όμως για όλους. Για αρκετά παιδιά στη χώρα, και φέτος, το σχολικό κουδούνι δε θα χτυπήσει καθόλου. Πρόκειται για τα παιδιά που αναγκάζονται να εργάζονται ή να επαιτούν στους δρόμους της πόλης.

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση PRAKSIS αναπτύσσει δράσεις για την καταπολέμηση του φαινομένου.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Δημήτρης Ρουμπής 

Το πρόγραμμα των "Παιδιών της Διπλανής Πόρτας" της PRAKSIS προσπαθεί να διατηρήσει τα παιδικά χαμόγελα.

www.praksis.gr

Ο καλός ηγέτης - Το μήνυμα της ημέρας

Ἐν τοῖς γὰρ οἰκείοισιν ὅστις ἔστ’ ἀνὴρ
χρηστός, φανεῖται κἀν πόλει δίκαιος ὤν.

Όποιος είναι καλός νοικοκύρης  για τα δικά του,
θα φανεί και της χώρας κυβερνήτης άξιος.

Σοφοκλή  «Αντιγόνη»  (661–662)

«Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι σκλάβοι από ποτέ» - O κρυφός, σιωπηλός πληθυσμός υπολογίζεται σε 12,3 εκατομμύρια ανθρώπους

«Το 1976 στην Ινδία πέρασε ένας καταπληκτικός νόμος κατά της ανθρώπινης δουλείας. Αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Παγκοσμίως, δεν υπάρχει καμιά χώρα που έστω να προσεγγίζει την Ινδία, όσον αφορά τον απόλυτο αριθμό των ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς δουλείας», λέει ο Σκίνερ

Η Μαριάμα Ουμάρου υπήρξε μία από τους περισσότερους από 40.000 σκλάβους του Νίγηρα. Σύμφωνα με την οργάνωση Anti-Slavery International, σε αυτή τη χώρα της δυτικής Αφρικής οι σκλάβοι υφίστανται άγρια σωματική κακοποίηση από τα αφεντικά τους που τους θεωρούν ιδιοκτησία τους

«Σήμερα υπάρχουν περισσότεροι σκλάβοι από ποτέ»

Από τους δρόμους της Αϊτής, όπου διαπραγματεύτηκε την αγορά ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού, έως τα ορυχεία της Ινδίας όπου εξαθλιωμένοι από τη φτώχεια άνθρωποι αγωνίζονται μάταια να ξεπληρώσουν δουλεύοντας τα χρέη τους, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Μπεν Σκίνερ πραγματοποίησε την πιο εκτεταμένη έρευνα που έχει γίνει πάνω στο φαινόμενο της σύγχρονης δουλείας

Δεν έχουν περάσει ούτε είκοσι ημέρες από την εξάρθρωση, στην Πελοπόννησο, κυκλώματος δουλεμπόρων που εξανάγκαζαν διά της βίας τα θύματά τους -όλοι μετανάστες από χωριά της Ρουμανίας, των οποίων τα διαβατήρια παρακρατούσαν- να εργάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες σε αγροτικές καλλιέργειες. Αυτοί ήταν 65 ανάμεσα στους χιλιάδες σκλάβους που διακινούνται στη χώρα μας και αποτελούν τον κρυφό, σιωπηλό πληθυσμό της Ελλάδας, που παρουσιάζει σχετικά χαμηλές επιδόσεις στον τομέα καταπολέμησης της εμπορίας ανθρώπων.

Παγκοσμίως, αυτός ο κρυφός πληθυσμός υπολογίζεται σε 12,3 εκατομμύρια ανθρώπους. Ωστόσο ακόμη και τα στελέχη της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας του ΟΗΕ, που δημοσιοποιεί αυτά τα στοιχεία, δεν αρνούνται ότι στην πραγματικότητα είναι πολλαπλάσιος ο αριθμός των ανθρώπων που στην αυγή του 21ου αιώνα ζουν σε καθεστώς δουλείας.

«Σύμφωνα, μάλιστα, με τα στοιχεία του Κέβιν Μπέιλς [σ.σ. ο γνωστότερος διεθνώς μελετητής του φαινομένου της σκλαβιάς, πρόεδρος της οργάνωσης Free the Slaves και συγγραφέας του βραβευμένου «Disposable People: New Slaves in the Global Economy»], υπάρχουν σήμερα στον κόσμο περίπου 27 εκατομμύρια σκλάβοι», λέει ο Σκίνερ που ασχολήθηκε πρώτη φορά με το θέμα πριν από έξι χρόνια, στο πλαίσιο ενός ρεπορτάζ για λογαριασμό του Newsweek. «Είχα πάει στη Μαυριτανία, όπου μίλησα με αρκετούς ανθρώπους που είχαν καταφέρει να ελευθερωθούν από τα δεσμά της δουλείας, αλλά και με έναν πρώην ιδιοκτήτη σκλάβου, ο οποίος είχε, με μια έννοια, αλλάξει ζωή.
Η ιστορία που μου αφηγήθηκε ήταν συγκλονιστική», θυμάται ο 33χρονος δημοσιογράφος που έκτοτε δεν έχει πάψει να ακολουθεί τα βήματα του λαθρεμπορίου ανθρώπων στις πέντε ηπείρους, από τη μια άκρη του κόσμου έως την άλλη. Καρπός της έρευνάς του -την οποία λέει ότι έχει σκοπό να συνεχίσει- είναι το πρόσφατο βιβλίο του «Α Crime so Monstrous: Face to Face with Modern Day Slavery» («Ένα έγκλημα τόσο τερατώδες: Πρόσωπο με πρόσωπο με τη σύγχρονη δουλεία»).

Να ξεκινήσουμε από τον ορισμό που δίνετε στη σκλαβιά;
«Ναι, καλό θα ήταν γιατί η λέξη έχει χάσει το νόημά της. Πρόσφατα, ας πούμε, ο Κριστιάνο Ρονάλντο διαμαρτυρόταν ότι είναι ένας σύγχρονος σκλάβος γιατί η Μάντσεστερ δεν τον άφηνε να σπάσει το συμβόλαιό του. Νομίζω ότι ο Ρονάλντο βγάζει κάπου 20 χιλιάδες ευρώ την εβδομάδα; ΟΚ, το παράδειγμα είναι ακραίο, είναι πιο συνηθισμένο να χαρακτηρίζονται σκλάβοι οι εργαζόμενοι που αμείβονται με πολύ χαμηλούς μισθούς, αλλά και πάλι, δεν μιλάω γι' αυτούς.

Σκλάβοι είναι οι άνθρωποι που εξαναγκάζονται να δουλεύουν χωρίς αμοιβή, υπό την άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας. Σύμφωνα με αυτόν τον ορισμό, σήμερα υπάρχουν περισσότεροι σκλάβοι από ποτέ, είτε μιλάμε για 12 είτε για 27 εκατομμύρια».

Γράφετε ότι είναι πολύ απλό να αγοράσεις έναν ανήλικο οικιακό σκλάβο, σε απόσταση μόλις πέντε ωρών από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Το δοκιμάσατε;

«Ναι, αυτό συνέβη στην Αϊτή. Από το κέντρο της Νέας Υόρκης έως εκεί, με ταξί κι αεροπλάνο, τεχνικά η απόσταση είναι πέντε ώρες. Εκεί διαπραγματεύτηκα την αγορά ενός 12χρονου κοριτσιού, το οποίο μου πρότεινε ο δουλέμπορος για να με υπηρετεί ως οικιακή σκλάβα. Και κάποια στιγμή μου είπε: "Είναι κάπως λεπτό το θέμα, αλλά μήπως επιθυμείτε το παιδί και ως σύντροφο;". Αυτά στην τιμή των εκατό δολαρίων, τα οποία με παζάρι έριξα στα πενήντα. Η κατάσταση για τα παιδιά στην Αϊτή είναι τρομακτική. Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNICEF, ένα στα δέκα αναγκάζεται να δουλέψει υπό τη χρήση ή την απειλή χρήσης βίας».

Η Αϊτή είναι η φτωχότερη χώρα του δυτικού ημισφαιρίου. Όπως προκύπτει από την έρευνα που κάνατε, είναι η φτώχεια που πρωτίστως ευθύνεται για το φαινόμενο της δουλείας;

«Θα έλεγα ότι μάλλον πρόκειται για ένα πλέγμα παραγόντων που καθιστούν τους ανθρώπους ευάλωτους -κοινωνική απομόνωση, σοβαρή υπανάπτυξη και οπωσδήποτε τεράστια φτώχεια. Ωστόσο ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν σήμερα με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, κάτι που τους κάνει μεν εξαιρετικά ευάλωτους αλλά δεν καταλήγουν όλοι σκλάβοι. Γιατί το άλλο μέρος της εξίσωσης αφορά τα επίπεδα της εγκληματικότητας. Επίσης οι χώρες που έχουν έντονο πρόβλημα δουλείας είναι χώρες που παρουσιάζουν υψηλά επίπεδα διαφθοράς, σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Διαφάνειας. Υπάρχει ωστόσο μια εξαίρεση -το Μπανγκλαντές. Ενώ είναι από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου και παρουσιάζει υψηλό δείκτη διαφθοράς, σε απόλυτους αριθμούς δεν έχει τόσο έντονο πρόβλημα όσο η γειτονική Ινδία».

Στην Ευρώπη σε ποιες χώρες με υψηλά επίπεδα διαφθοράς κάνατε έρευνα;

«Στη Ρουμανία, όπου δούλεψα κυρίως undercover, κάτι που προσπαθούσα κατά το δυνατό να αποφεύγω. Στο Βουκουρέστι ένας δουλέμπορος πρότεινε να μου πουλήσει μια νεαρή γυναίκα η οποία έφερε όλα τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που πάσχει από σύνδρομο Down. Τα χέρια της κοπέλας, που έκλαιγε γοερά, ήταν γεμάτα πληγές που ήταν φανερό ότι είχε η ίδια προκαλέσει στον εαυτό της, σε μια απέλπιδα φαντάζομαι προσπάθεια να αυτοκτονήσει, για να γλιτώσει από τους καθημερινούς βιασμούς. Ο δουλέμπορος, που ήθελε να την ξεφορτωθεί, έφτασε να συμφωνήσει να την ανταλλάξει με ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Πήγα στην Εισαγγελία και τους είπα ότι είμαι δημοσιογράφος κι έχω στη διάθεσή μου ηχογραφημένη τη συνομιλία. Υπέθετα ότι η κασέτα αρκούσε για να κάνουν τη σύλληψη. Η απάντηση που πήρα ήταν ότι πρόκειται για Ρομά, ότι αυτοί έχουν τους δικούς νόμους, ότι αυτό είναι στο αίμα τους, ότι είναι ακόμη πιο δύσκολο να τους αντιμετωπίσουν απ' ό,τι τα άλλα μέλη του οργανωμένου εγκλήματος και ότι δεν υπάρχουν στο Σώμα αστυνομικοί που να είναι οι ίδιοι Ρομά ώστε να μπορούν να εισχωρήσουν στην κοινότητα. Και αυτά μου τα έλεγε μια πολύ έντιμη, πολύ αφοσιωμένη εισαγγελέας, μια γυναίκα που ασχολείται εδώ και χρόνια με τα θύματα του τράφικινγκ. Ηταν φανερό, όμως, ότι κι αυτή ακόμη είχε αρχίσει να απελπίζεται, ότι δεν έβρισκε την υποστήριξη που χρειαζόταν από την Αστυνομία».

Στη Ρουμανία είχατε όμως την ευκαιρία να πάρετε συνέντευξη και από καταδικασθέντες για τράφικινγκ;

«Ναι, μίλησα με τρεις άνδρες, ο ένας από τους οποίους κόμπαζε ότι είχε βγάλει πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια. Βεβαίως, συμμετείχε σε ένα εκτεταμένο δίκτυο τράφικινγκ, που σίγουρα έκανε τζίρους εκατομμυρίων δολαρίων προωθώντας και πουλώντας γυναίκες στη Δύση. Ο χώρος δράσης του ήταν στο Βουκουρέστι. Υπάρχουν γειτονιές όπου η Αστυνομία δεν πατάει κι όπου ένιωθε ότι λειτουργούσε σε καθεστώς σχεδόν ασυλίας, με μια έννοια. Στην πραγματικότητα συνελήφθη χάρη σε μια πολύ γενναία νεαρή γυναίκα, η οποία έτυχε να βρεθεί στα χέρια ικανών αστυνομικών και Εισαγγελίας που λειτούργησε με γνώμονα την προστασία του θύματος. Παρά τις δυσκολίες, στη Ρουμανία έχουν γίνει περισσότερα πράγματα απ' ό,τι σε άλλες χώρες της περιοχής».

Νωρίτερα αναφέρατε ότι, παρά την εκτεταμένη διαφθορά, το Μπανγκλαντές έχει μικρότερο αριθμό ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς δουλείας από την Ινδία. Πώς εξηγείται;

«Κατά τη γνώμη μου, εκείνο που κάνει τη διαφορά είναι ότι στην Ινδία, σε γενικές γραμμές, οι φτωχοί δεν έχουν καμία ελπίδα πίστωσης. Αν ένας φτωχός άνθρωπος έχει ανάγκη από χρήματα, αν χρειάζεται δάνειο είτε γιατί αρρώστησε είτε γιατί παντρεύεται, δεν έχει άλλη επιλογή από το να απευθυνθεί σε κάποιον ιδιώτη. Και πολύ συχνά -δεν λέω πάντα, αλλά πολύ συχνά- θα βρεθεί να είναι υποδουλωμένος λόγω χρέους. Στο Μπανγκλαντές, από την άλλη, υπάρχει ο θεσμός του μικρο-δανεισμού. Δεν αναφέρομαι μόνο στην τράπεζα Grameen (που ίδρυσε ο Μοχάμεντ Γιουνούς,ο νομπελίστας οικονομολόγος που είναι γνωστός ως ο τραπεζίτης των φτωχών) αλλά και στην πολύ μεγαλύτερη BRAC, μια από τις μεγαλύτερες ΜΚΟ στον κόσμο. Μεταξύ άλλων, εδώ και 35 χρόνια η BRAC παρέχει τραπεζικές υπηρεσίες στους φτωχούς. Σήμερα αναλαμβάνει και προγράμματα εκπαίδευσης, παρέχει υπηρεσίες υγείας, έχει σχολεία. Μάλιστα επεκτείνει πλέον τη δράση της κι έξω από τα σύνορα του Μπανγκλαντές, σε μέρη όπως το Αφγανιστάν. Δεν λέω ότι κάνουν τα πάντα τέλεια, αλλά τουλάχιστον παρέχουν τη δυνατότητα δανεισμού σε ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση θα κινδύνευαν πολύ σοβαρά να πέσουν θύματα τοκογλύφων που θα απαιτούσαν να γίνουν σκλάβοι για να ξεπληρώσουν το χρέος τους».

Γράφετε ότι σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δεν είναι τόσο δραματική η κατάσταση όσο στην Ινδία, μια χώρα που βρίσκεται σε τροχιά μεγάλης ανάπτυξης.

«Στην Ινδία η πιο διαδεδομένη μορφή δουλείας αφορά χρέη που συνήθως η μια γενιά κληροδοτεί στην επόμενη. Αυτό συμβαίνει και στο Πακιστάν και σε μικρότερο βαθμό στο Μπανγκλαντές, τη Σρι Λάνκα και γενικώς στην Ανατολική Ασία. Οι άνθρωποι προσφέρουν τους εαυτούς τους σαν εγγύηση. Πρόκειται, βεβαίως, για ανθρώπους αναλφάβητους που δεν είναι σε θέση να κάνουν λογαριασμούς ή να κρατήσουν βιβλία. Οι τόκοι που καλούνται να πληρώσουν είναι εξωφρενικοί και εννοείται ότι δεν τους ξεπληρώνουν ούτε στο ελάχιστο. Κι αν τολμήσουν να ξεφύγουν από το ορυχείο -ή τέλος πάντων όπου έχουν βρεθεί να δουλεύουν χωρίς αμοιβή- τους κακοποιούν, τους απειλούν ότι θα τους σκοτώσουν και πολλές φορές πράγματι τους σκοτώνουν.

Το 1976 στην Ινδία πέρασε ένας καταπληκτικός νόμος κατά της ανθρώπινης δουλείας. Αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Παγκοσμίως, δεν υπάρχει καμιά χώρα που έστω να προσεγγίζει την Ινδία, όσον αφορά τον απόλυτο αριθμό των ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς δουλείας. Ξέρετε, στην Αμερική νομίζαμε ότι ήταν αρκετό να καταργηθεί η δουλεία, ότι χρειαζόταν όλο κι όλο ένα διάταγμα. Ετσι μετά την κατάργηση της δουλείας, η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε για να βοηθήσει τους περίπου 3,5 εκατομμύρια νέους ελεύθερους Αμερικανούς. Δεν τους προσέφερε εκπαίδευση, δάνεια ή αποζημιώσεις. Και 150 χρόνια αργότερα εξακολουθούμε ως κοινωνία να πληρώνουμε το τίμημα εκείνης της λειψής απελευθέρωσης. Κοιτάει λοιπόν κανείς μια χώρα με τις προοπτικές της Ινδίας και είναι φανερό ότι αν δεν φροντίσει εγκαίρως να πάρει σοβαρά μέτρα κατά της δουλείας, δεν θα πάψει ποτέ να πληρώνει το τίμημα της απρονοησίας».

Έχετε ασχοληθεί αρκετά με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις που αναλαμβάνουν να εξαγοράσουν την ελευθερία των σκλάβων, κυρίως σε χώρες της Αφρικής. Πώς δρουν;

«Σε πρώτο επίπεδο, ακούγεται πολύ ελκυστική η ιδέα ότι μπορείς να σώσεις έναν άνθρωπο με τίμημα το χαρτζιλίκι μιας εβδομάδας. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όπως διαπίστωσα στο Σουδάν όπου βρήκα αδιάσειστες αποδείξεις απάτης. Και ακόμη χειρότερα -τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ- είδα ότι δεν υπήρχε μέριμνα όσον αφορά τη μοίρα των απελευθερωμένων σκλάβων, αν δεχτούμε βέβαια ότι πράγματι επρόκειτο για πρώην σκλάβους. ΟΚ, ήταν ελεύθεροι να φύγουν, ελεύθεροι να πεθάνουν από την πείνα, ελεύθεροι να περιπλανηθούν μόνοι και ίσως να βρεθούν και πάλι θύματα δουλεμπόρων».

Οι οργανώσεις πώς εξαγόραζαν την ελευθερία σκλάβων στο Σουδάν; Πλήρωναν τους αντάρτες;

«Ναι, έδιναν χρήματα στους αντάρτες κι έμεναν ήσυχοι ότι αυτοί με τη σειρά τους θα φρόντιζαν για όλα. Οτι θα πήγαιναν δηλαδή στον Βορρά, θα έπαιρναν τους ανθρώπους που είχαν σύρει εκεί με τη βία και θα τους έφερναν πίσω στον Νότο για να τους πουλήσουν στα μέλη της οργάνωσης (Christian Solidarity International) για 33 δολάρια το κεφάλι. Η όλη επιχείρηση συγκέντρωσης κεφαλαίου ήταν πολύ απλή και αποτελεσματική -είχα υπολογίσει ότι πρέπει να μάζεψαν γύρω στα δύο με τρία εκατομμύρια δολάρια, μετρητά, τα οποία έδωσαν στους αντάρτες σε μια περίοδο μάλιστα που εκείνοι είχαν τεράστια ανάγκη από ρευστό. Η οργάνωση έδωσε τέλος σε αυτήν την αμφιλεγόμενη τακτική της μόνο μετά τη δημοσίευση του σχετικού ρεπορτάζ στο Newsweek.

Υπάρχουν βέβαια και σοβαρές οργανώσεις που όχι μόνο βοηθούν τους ανθρώπους να ανακτήσουν την ελευθερία τους, αλλά και να σταθούν στα πόδια τους και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις που θα εγγυηθούν ότι δεν θα βρεθούν ξανά στα χέρια δουλεμπόρων. Τους βοηθούν δηλαδή να γίνουν κύριοι της μοίρας τους. Ολες αυτές οι οργανώσεις, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, επέμειναν ότι δεν θα έπρεπε ποτέ να πληρώσω για να εξαγοράσω την ελευθερία ενός ανθρώπου. Μου επισήμαναν ότι όχι μόνο θα συνέβαλλα στη διαιώνιση του προβλήματος, αλλά και ως δημοσιογράφος θα έστελνα το μήνυμα ότι αυτός είναι ένας θεμιτός τρόπος να αντιμετωπίσουμε το έγκλημα της δουλείας. Αν πάω τώρα στην Αϊτή και αγοράσω και τα 300 χιλιάδες παιδιά που είναι σκλάβοι, δίνοντας 50 δολάρια για το καθένα, του χρόνου θα υπάρχουν 600 χιλιάδες ανήλικοι σκλάβοι» .*

«Στη Νότια Αφρική η κατάσταση είναι δραματική»

«Από όταν ολοκλήρωσα το βιβλίο, έχω δει πολλά ακόμη.

Μόλις πρόσφατα βρέθηκα στη Νότια Αφρική, όπου η κατάσταση είναι δραματική. Μιλάμε για το υψηλότερο ποσοστό μόλυνσης ανηλίκων από τον ιό του HIV, μιλάμε για παιδιά που πουλιούνται ως σεξουαλικοί σκλάβοι στα 12 και στα 17 έχουν πεθάνει από AIDS. Μίλησα σε ένα κορίτσι μια εβδομάδα πριν πεθάνει -είχε πέσει θύμα δουλεμπόρων ένα χρόνο νωρίτερα, ήταν επανειλημμένα θύμα βιασμού, υπέφερε και από φυματίωση και αφού πέθανε ανακάλυψαν ότι ήταν και τριών μηνών έγκυος. Πέθανε στα 17 της χρόνια, μόνη σε ένα νοσοκομείο. Με πολύ συντηρητικές εκτιμήσεις, υπάρχουν στη χώρα περισσότεροι από 40.000 ανήλικοι σεξουαλικοί σκλάβοι. Κι όμως δεν υπάρχει ούτε μία καταδίκη, δεν έχουν περάσει καν ξεχωριστό νόμο κατά του τράφικινγκ. Όταν πιάνουν αυτά τα κορίτσια που εξαναγκάζονται να δουλεύουν σαν πόρνες, τις κρατάνε μια νύχτα στο τμήμα και την επομένη τις αφήνουν πάλι έξω στον δρόμο -κι ακούς δεκάδες ιστορίες αστυνομικής κακοποίησης αυτών των παιδιών».
Benjamin Skinner, «Α Crime So Monstrous: Face to Face with Modern Day Slavery», Free Press

«Πόσοι ανήλικοι επαίτες της Αθήνας είναι θύματα δουλεμπόρων;»

«Εκτός από το πολύ σοβαρό πρόβλημα του σεξουαλικού τράφικινγκ που αντιμετωπίζει η Ελλάδα -και λόγω της γεωγραφικής θέσης της- είναι πολύ διαδεδομένο το εμπόριο ανθρώπων που εξαναγκάζονται να δουλέψουν σε απάνθρωπες συνθήκες στις αγροτικές περιοχές της χώρας.

Έπειτα υπάρχει και το τεράστιο ζήτημα των παιδιών που ζητιανεύουν στους δρόμους. Σύμφωνα με τα επίσημα νούμερα, κάθε χρόνο μπαίνουν στη χώρα σας 1.000 ασυνόδευτοι ανήλικοι. Μιλάμε για έναν εξαιρετικά ευάλωτο πληθυσμό. Και το πρόβλημα με τα παιδιά που ζητιανεύουν -και σε άλλες χώρες, όπως και στην Ελλάδα- είναι ότι ο νόμος τα αντιμετωπίζει είτε σαν ενόχληση είτε σαν μικροαπατεώνες, αντί να δει πάρα πολλά από αυτά τα παιδιά ως αυτό που ίσως είναι: θύματα ενός εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας».

πηγή

Θυμάμαι το δάσκαλό μου...

«Το μικρό μου παιδί / 
σοβαρή αταξία έκανε πάλι. / 
Στο πεζούλι του σύμπαντος / 
σκαρφάλωσε, / 
σκούντησε με το χέρι του / 
το κρεμασμένο / 
στον τοίχο τ’ ουρανού / 
κόκκινο πιάτο, / 
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.
Ο Θεός απόρησε / 
που είδε τον ήλιο / 
ντυμένο ρούχα παιδικά / 
να κατεβαίνει / 
τρέχοντας / 
της φαντασίας μου τη σκάλα / 
και να ’ρχεται σε μένα.
Κι εγώ κάθομαι τώρα / 
και μαλώνω αυστηρά / 
το μικρό μου παιδί / 
ενώ κλέβω κρυφά / 
τον χυμένο επάνω του ήλιο».

Κική Δημουλά («Έκστασις», 1958)

Θυμάμαι το δάσκαλό μου. Ξερακιανός, σχετικά μικρόσωμος, γύρω στα 35, Κωνσταντινουπολίτης. Μας είχε φανεί πολύ αυστηρός στην αρχή, είχαμε φοβηθεί λίγο όταν το είδαμε -πρωτάκια τότε- να μπαίνει στην τάξη, όμως αυτός ο φόβος κράτησε ελάχιστα λεπτά. «Ονομα και τι ομάδα είσαι» ήταν η πρώτη του ερώτηση που έσπασε τον παγετώνα κι αφού απαντήσαμε όλοι, δήλωσε: «Δε θα τα πάμε καθόλου καλά!», για να προσθέσει «Εγώ είμαι ΑΕΚτζής! Κουρέλες!». Με το «κουρέλες» καταλάβαμε ότι ο κύριος Νίκος μιλάει τη γλώσσα μας και ξεσπάσαμε σε γέλια μαζί του. Ευτυχισμένα γέλια. Δε θα τα ξεχάσω. Η πρώτη μου επαφή με το σχολείο ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές μου.
 
Ύστερα πήρε το αναγνωστικό, έκανε ότι το φυλλομετρά και το έβαλε στην άκρη της έδρας με έναν μορφασμό ζητώντας μας να κάνουμε το ίδιο. Σαστίσαμε. Το «ιερό» βιβλίο στην άκρη; Έβγαλε ένα άλλο από την τσάντα του και άρχισε να διαβάζει: «Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο...». Το μάθημα είχε αρχίσει. Η ζωή είχε αρχίσει. Με ποίηση. Εκτός διδακτέας ύλης.
 
Ο κύριος Νίκος ήταν πολύ αυστηρός, όταν ήμασταν αδιάβαστοι, σχεδόν ανελέητος στα σχόλιά του. Θυμάμαι μια φορά που ένας συμμαθητής μου δεν μπορούσε να λύσει μια άσκηση στον πίνακα και του υπαγόρευσε να γράψει το εξής: «Ο Γιάννης αποφάσισε, όταν μεγαλώσει, να γίνει κομμώτρια». Αυτό δεν τους εμπόδισε, δάσκαλο και μαθητή, να παίξουν ένα εκπληκτικό μονότερμα στο επόμενο διάλειμμα (περιττό να πω ότι ο Γιάννης έγινε ένας από τους καλύτερους Έλληνες επιστήμονες στις ΗΠΑ!).
 
Νομίζω ότι ο κύριος Νίκος -καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται- μας έμαθε κάτι περισσότερο από γράμματα εκείνα τα έξι χρόνια: Μας έμαθε να αγαπάμε τα γράμματα. Μάθαμε, όμως, και κάτι ακόμη: Ισορροπία. Ισορροπία ανάμεσα στο παιχνίδι και τη μελέτη, ανάμεσα στο παραμύθι και την ιστορία, ανάμεσα στην επιθυμία και τα «πρέπει», ανάμεσα στην ποίηση και τον ορθό λόγο, ανάμεσα στην ασφάλεια του σπιτιού και την πειθαρχία του σχολείου, ανάμεσα στην τρυφερότητα του γονιού και την αυστηρότητα του δασκάλου, ανάμεσα στην ατομική ευθύνη και τη συλλογικότητα.
 
Προσπαθώντας να γίνω επαρκής («καλός» είναι μεγάλη κουβέντα) πατέρας, θυμάμαι το δάσκαλό μου και ελπίζω ότι και τα δικά μου παιδιά, όλα τα παιδιά, θα ευτυχήσουν να έχουν τέτοιους δασκάλους…
 
Ας γίνουμε οι γονείς και οι δάσκαλοι (δηλαδή οι ποιητές) που τους αξίζουν!

Καλημέρα στα χαμομηλάκια όλου του κόσμου, μικρά και μεγάλα ...

Καλημέρααααα !!

« ...και ούτε ρούπι δε θα κάνω από το κρεββατάκι μου ... δεν έχει δουλειά σήμερα, μόνο ξάπλες και ξεκουράσεις ...»

ΠΑΙΔΙΚΟ ΑΓΧΟΣ

Το άγχος είναι ένα εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα το οποίο βιώνεται διαφορετικά από τον ένα άνθρωπο στον άλλο και από τη μία κατάσταση στην άλλη.
Σε γενικές γραμμές, το άγχος το βιώνει ο καθένας, και ιδιαίτερα τα παιδιά, όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με γεγονότα τα οποία θεωρούν απειλητικά για τη σωματική και την ψυχική τους υγεία και δεν είναι σίγουροι αν και με ποιο τρόπο μπορούν να αντεπεξέλθουν.
Από τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής του παιδιού μπορεί να εμφανιστούν συμπτώματα άγχους, κυρίως όταν δεν ικανοποιούνται βασικές ανάγκες του, όπως με τη μητέρα του, από τις πιέσεις που υφίσταται εξαιτίας εσφαλμένων τρόπων διαπαιδαγώγησης, από τους γονείς του με τη μορφή της υπερπροστασίας, του αυταρχισμού ή της τελειοθηρίας, προκειμένου να αποκτήσει νέες δεξιότητες και κοινωνική συμπεριφορά σύμφωνη με τις αντιλήψεις τους.
Άλλες πηγές άγχους μπορεί να είναι ο ερχομός νέου μωρού στην οικογένεια, οι εντάσεις ή οι διαφωνίες μεταξύ των γονιών, η ατμόσφαιρα έντονης οικονομικής ανασφάλειας, το διαζύγιο, η σοβαρή ασθένεια ή ο θάνατος κοντινού συγγενικού προσώπου.
Το παιδί βιώνει το άγχος σαν ένα δυσάρεστο συναίσθημα ενός αόριστου, επικείμενου κινδύνου και το εκφράζει γενικά και απροσδιόριστα: «Νιώθω μια ανησυχία (ή φοβερή αγωνία) μέσα μου», «Νομίζω κάτι (τρομερό) θα μου συμβεί». Κατέχεται από αβάσιμες ανησυχίες για τις επόμενες ημέρες και, κυρίως, για την απόδοσή του στο σχολείο, στον αθλητισμό και στα παιχνίδια. Είναι ευαίσθητο σε οποιαδήποτε κριτική και αγωνιά μην ταπεινωθεί, ανυπομονώντας για ασήμαντα γεγονότα. Δεν έχει αυτοπεποίθηση, υποτιμά τον εαυτό του και τις δυνατότητες του σε σχέση με τους άλλους.
Στα ενδιάμεσα των εξάρσεων του άγχους παρατηρείται μια αγωνιώδης αναμονή η οποία δημιουργεί έλλειψη προσοχής και συγκέντρωσης, παροδική αδυναμία της μνήμης, ευερεθιστότητα και «νευρικότητα». Το παιδί δεν μπορεί να μελετήσει και προτιμά να μην πάει σχολείο. Νιώθει, γενικά, ψυχικά «σφιγμένο» ή «τεντωμένο» και δεν ευχαριστιέται το παιχνίδι ή το αποφεύγει. Παράλληλα, το παιδί έχει αγωνία πριν κοιμηθεί ή φοβάται να κοιμηθεί μόνο του, παρουσιάζει αϋπνίες και συχνά εφιάλτες.
Η διάχυτη αγωνία κάνει το παιδί να ρωτά κάθε τόσο τους γονείς για ανύπαρκτους κινδύνους και να απασχολεί τη σκέψη του με πιθανούς τραυματισμούς, αρρώστιες ή και το θάνατο. Τα μικρότερα παιδιά εκλογικεύουν το άγχος τους λέγοντας πως είναι δυνατό να έρθουν κλέφτες, θηρία, τέρατα κτλ.
Τα συνηθέστερα σωματικά ενοχλήματα στα αγχώδη παιδιά είναι η κεφαλαλγία, οι στομαχόπονοι, η ναυτία και οι εμετοί. Το παιδί μπορεί να παραπονιέται για «ζάλη», ένα αίσθημα δηλαδή αστάθειας, που το εκφράζει «σαν να θολώνουν τα μάτια μου, φοβάμαι ότι θα λιποθυμήσω». Σε πολλά αγχώδη παιδιά παρατηρείται, επίσης, συχνοουρία.

Τι να κάνουν οι γονείς…

-Να γνωρίζουν ότι, όταν το παιδί τους παρουσιάζει ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω συμπτώματα, είναι σκόπιμο να αναζητήσουν τα αίτια για τα οποία αυτό δε νιώθει ασφαλές μέσα στην οικογένεια.
-Να γνωρίζουν ότι είναι πιθανό με μια τροποποίηση της στάσης τους να υπάρξει σημαντική μείωση των συμπτωμάτων.
-Να γνωρίζουν ότι ο διάλογος είναι απαραίτητος.
-Να το ενθαρρύνουν να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματά του.
-Να του δίνουν πρωτοβουλίες.
-Να ασχολούνται ποιοτικά μαζί του.
-Να το ακούνε όταν τους μιλά.
-Να του ενισχύουν το αίσθημα της αυτοπεποίθησης, της σιγουριάς, αλλά και της ανάγκης του να προσπαθεί, στοιχεία που οικοδομούνται από νωρίς και όχι μόνο κατά τη σχολική ηλικία.
-Να μην ασχολούνται μόνο με το κυνήγι του βαθμού, αλλά να ενδιαφέρονται και για την κοινωνική του παρουσία στο χώρο του σχολείου. Να το ρωτούν όχι μόνο για τα μαθήματά του αλλά και αν έπαιξε, αν πέρασε καλά.
-Να το παροτρύνουν να επιδίδεται σε σωματικές δραστηριότητες (αθλήματα), καλλιτεχνικές (ζωγραφική, χειροτεχνία) που θα το βοηθήσουν να αποβάλει το άγχος του.
-Να ξέρουν ότι σε σοβαρές περιπτώσεις άγχους ενδείκνυται η ψυχοθεραπεία του παιδιού και όλης της οικογένειας.

Αληθινή Αγάπη - Το μήνυμα της μέρας:

«Κάθισα να ακούσω τα παιδιά, 

τα αποδέχτηκα έτσι ακριβώς όπως είναι. 

Όταν κάποιος είναι τόσο απελπισμένος, 

όπως αυτά, τι να του πεις; 

Ότι ο Χριστός σώζει; 

Τα ακούει βερεσέ.»

Π. Αντώνιος Παπανικολάου

Καλή Μέρα να έχουμε όλοι!!

Καλημέρα χαμομηλάκια!!

 

Καληνύχτα χαμομηλάκια 😄

Την πιο γλυκιά μας καληνύχτα!!

ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ: Tα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία κανενός

ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Μεγάλη πληγή αποτελεί η παιδική κακοποίηση στη χώρα μας, η ενδοοικογενειακή βία είναι πολύ πιο εκτεταμένη απ' όσο είναι επισήμως γνωστό και τα παιδιά-θύματα συχνά δεν ξέρουν σε ποιον να μιλήσουν ή φοβούνται τις συνέπειες που θα έχουν αν κοινοποιήσουν το πρόβλημα. Αυτό τονίζει ο κ. Γιώργος Μόσχος, Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού, επισημαίνοντας πως οι γονείς πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία τους και ότι μαθαίνουν καλύτερα με τα λόγια παρά με το ξύλο.

1. Παιδική κακοποίηση... Μεγάλη πληγή, που όμως συχνά δεν αποκαλύπτεται. 
2. Πόσες καταγγελίες έχει δεχθεί ο Συνήγορος του Παιδιού τούς 18 πρώτους μήνες της λειτουργίας του; Σχεδόν 330 έγγραφες καταγγελίες. Οι τηλεφωνικές κλήσεις αυξάνονται διαρκώς, ιδίως από την έναρξη λειτουργίας της ειδικής γραμμής χωρίς χρέωση για παιδιά (800.11.32.000).
3. Σε πόσες περιπτώσεις διαπιστώσατε πως όντως υπήρχε πρόβλημα; Περίπου 7 στις 10 αναφορές που εξετάζουμε για παραβιάσεις δικαιωμάτων του παιδιού, κρίνονται βάσιμες.
4. Δέχεστε πολλές καταγγελίες για σχολεία και παιδικούς σταθμούς... Ναι, για διάφορες παραβιάσεις δικαιωμάτων του παιδιού, όπως θέματα παρεχομένων υπηρεσιών, κάλυψης ειδικών αναγκών, μεταχείρισης των παιδιών από τους εκπαιδευτικούς...
5. Ενδοοικογενειακή βία: πόσο εκτεταμένο είναι το φαινόμενο; Πολύ περισσότερο από όσο είναι επισήμως γνωστό. Τα παιδιά μάς λένε ότι πολύ συχνά δεν γνωρίζουν σε ποιον να μιλήσουν, ότι φοβούνται τις συνέπειες μιας καταγγελίας, ότι οι γονείς συχνά τους φέρονται σαν να είναι ιδιοκτησία τους.
6. Οι καταγγελίες γι' αυτήν προέρχονται κυρίως από εφήβους. Τα μικρότερα παιδιά; Δυστυχώς, συνήθως υπομένουν.
7. Συζητάτε με ομάδες παιδιών; Επισκεπτόμαστε σχολεία και ιδρύματα και κουβεντιάζουμε με τα παιδιά, ακούγοντας τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις τους.
8. Νομοθετική πρόταση για απαγόρευση της σωματικής τιμωρίας των παιδιών... Προτείνουμε ο νόμος ρητά να ορίζει ότι πράξεις σωματικής τιμωρίας δεν περιλαμβάνονται στα επιτρεπτά σωφρονιστικά μέτρα στο πλαίσιο της άσκησης του γονεϊκού ρόλου.
9. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Θέλουμε ο νόμος να αποτελέσει μέσο διαπαιδαγώγησης των γονέων, για να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα με τα λόγια παρά με το ξύλο.
10. Καταγγελίες στον Συνήγορο: γιατί πρέπει να είναι επώνυμες; Μας ενδιαφέρει η προστασία του παιδιού, αλλά δεν υιοθετούμε την αυθαίρετη παρέμβαση στον οικογενειακό χώρο.
11. Ποια μέτρα λαμβάνετε έπειτα από μία καταγγελία; Όταν αφορά δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα, ερχόμαστε σε άμεση επικοινωνία μαζί του, ερευνούμε την καταγγελία και, αν είναι βάσιμη, κάνουμε συστάσεις για την προστασία των παιδιών. Όταν αφορά τον οικογενειακό χώρο, ζητάμε από δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες να τις διερευνήσουν. Όποτε διαπιστώνουμε ποινικό αδίκημα που διώκεται αυτεπαγγέλτως, ενημερώνουμε τις Εισαγγελικές Αρχές.
12. Υπάρχουν σε όλη τη χώρα κοινωνικές υπηρεσίες; Οι κοινωνικές υπηρεσίες των νομαρχιών και των δήμων καλύπτουν τις περισσότερες περιοχές της χώρας, αλλά συχνά είναι υποστελεχωμένες και ανειδίκευτες.
13. Τι κάνετε όταν δεν υπάρχουν; Ζητάμε από την κοντινότερη διαθέσιμη υπηρεσία να παρέμβει.
14. Όταν η καταγγελία προέρχεται από παιδί-θύμα, υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση; Ακούμε πάντοτε με προσοχή τι έχει να μας πει. Ειδικοί επιστήμονες μιλούν με τα παιδιά και τα καθοδηγούν στις ενέργειες που θα διασφαλίσουν την προστασία τους.
15. Οι κοινωνικοί λειτουργοί είναι εκπαιδευμένοι στην παιδική κακοποίηση; Οι επαγγελματίες που ασχολούνται με το παιδί χρειάζονται ειδική επιμόρφωση για τη διαπίστωση και αντιμετώπιση της κακοποίησης.
16. Βρίσκετε ανταπόκριση στα ερωτήματά σας προς δημόσιες υπηρεσίες; Ναι, όταν πρόκειται για επίλυση προβλημάτων μικρής κλίμακας. Σε περιπτώσεις προτάσεων που συνεπάγονται οικονομικό κόστος, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.
17. Και προς ιδιωτικές; Οι ιδιώτες, προς τιμήν τους, δραστηριοποιούνται συχνά σε θέματα προστασίας δικαιωμάτων του παιδιού. Λείπει όμως στη χώρα μας ένα σύστημα πιστοποίησης και παρακολούθησής τους, ώστε να αποτρέπονται ενέργειες αυθαιρεσίας που αποβαίνουν εις βάρος των παιδιών.
18. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη δουλειά σας... H έλλειψη αρκετών ικανών και αποκεντρωμένων υπηρεσιών, στις οποίες μπορούμε να παραπέμψουμε τα παιδιά και τις οικογένειές τους για μακροχρόνια παρακολούθηση και στήριξη. 
19. Κράτηση ανηλίκων στα αστυνομικά τμήματα... Πρέπει να γίνεται χώρια από τους ενήλικες, υπό όρους και συνθήκες που αρμόζουν στην ανηλικότητα. Δυστυχώς, υστερούμε φοβερά.
20. Προνοιακά ιδρύματα χωρίς εξειδικευμένο προσωπικό... Είναι έγκλημα. Όταν η Πολιτεία αναλαμβάνει τη φροντίδα κάποιων απροστάτευτων παιδιών, δεν επιτρέπεται να τα παραμελεί η ίδια. Χρειάζονται επειγόντως μέτρα αναβάθμισης των θεσμών παιδικής προστασίας.

Δεν του αρέσει το σχολείο; Υπάρχουν τρόποι να το πείσετε

Το 5% αγοριών και κοριτσιών έχουν έντονη άρνηση να πάνε στο σχολείο, ενώ περίπου 45% δυσκολεύονται τις πρώτες ημέρες. 

Οι «δύσκολες» ηλικίες είναι 5, 6, 10 και 11 ετών. 

Οι δυσκολίες των παιδιών τις πρώτες ημέρες του σχολείου προκαλούν άγχος και στενοχώρια εξίσου σε παιδιά και γονείς! Τα παιδιά έχουν το άγχος του αγνώστου, ενώ οι γονείς στενοχωριούνται γιατί κυρίως ενδιαφέρονται να προστατεύουν τα παιδιά τους και να τα κάνουν να αισθάνονται καλά.

Οι λόγοι που συνήθως δεν θέλει το παιδί να πάει σχολείο είναι διότι φοβάται το «άγνωστο», μόλις γύρισε από διακοπές και η μετάβαση είναι δύσκολη, είχε δυσκολευτεί την προηγούμενη χρονιά στον σταθμό ή στο νηπιαγωγείο, ζηλεύει το μικρότερο αδελφάκι που θα μείνει σπίτι, υπάρχουν στρεσογόνοι παράγοντες στην οικογένεια και δεν έχει φίλους.

.

Δοκιμάστε να... 

• Μη δείξετε στο παιδί ότι ανησυχείτε. Ακούσετε προσεκτικά τι έχει να σας πει.
• Αντιληφθείτε τι είναι κατά βάθος αυτό που του προκαλεί άγχος.
• Μην το κοροϊδέψετε και μην πείτε, «δεν είναι τίποτα».
• Πείτε ότι καταλαβαίνετε πώς νιώθει, θυμηθείτε σχετικό παράδειγμα από τα παιδικά σας χρόνια (με τη λύση του!).
• Καταπολεμήσετε τον φόβο του αγνώστου δίνοντας στο παιδί μια ρεαλιστική εικόνα των πραγμάτων.
• Τονίσετε ότι στο σχολείο θα γνωρίσει φίλους, θα μάθει καινούργια πράγματα.
• Για τα πιο μικρά παιδιά, τονίστε ότι στο σπίτι τα πράγματα θα είναι βαρετά, σε αντίθεση με τις χαρές του σχολείου.
• Δείξετε συνέπεια σε ό,τι πείτε. Αν πείτε, «θα περάσουμε από το σχολείο και θα πούμε μια καλημέρα», αυτό πρέπει να κάνετε, όχι να ξεγελάσετε το παιδί να μείνει.
• Μην παρατείνετε τον αποχωρισμό: «Φιλί- θα σε πάρω το μεσημέρι- αντίο», φύγατε!

 .

Λίζα Βάρβογλη, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, εντεταλμένη διδασκαλίας 

στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου

Δημοσίευση: 13-9-2008

Εφηβική κατάθλιψη: μια ασθένεια της εποχής μας

Στην εκπομπή ΠΟΛΙΤΕΙΑ του Ράδιο ΑΛΦΑ 104 καλεσμένος ήταν ο κ. Γκάρο Εσαγιάν, ψυχίατρος, ψυχολόγος που εργάζεται στην Κομοτηνή και μας μίλησε για την Εφηβική Κατάθλιψη για την οποία καλό θα ήταν να είμαστε ενημερωμένοι όλοι οι γονείς. Συγκεκριμένα ο κ. Γκάρο Εσαγιάν μας είπε πως η κατάθλιψη ως διαταραχή είναι ίδια τόσο στην παιδική ηλικία, όσο στην εφηβική αλλά και στην ενήλικη ζωή. 

Τα συμπτώματα είναι αυτά που διαφέρουν και επίσης εκείνο που είναι σημαντικό είναι ότι με την εξέλιξη της ψυχιατρικής επιστήμης αναγνωρίζεται ότι υπάρχει κατάθλιψη και στα παιδιά και στους εφήβους που μέχρι πριν 3 δεκαετίες δεν ήταν ευρέως γνωστό.

Το δεύτερο που πρέπει να πούμε ότι η συχνότητα της κατάθλιψης στα παιδιά και στους έφηβους δεν είναι η ίδια με αυτή τους ενηλίκους, δεν είναι συχνή διαταραχή, αλλά εν είναι και σπάνια.

Επίσημες μελέτες στην Ελλάδα για ποσοστά δεν έχουμε αλλά παγκόσμιες έρευνες μας δείχνουν ότι 20% των εφήβων μαθητών παρουσιάζουν συμπτώματα κατάθλιψης κάτι όμως που δεν είναι το ίδιο ακριβώς με το να έχουμε εκδηλωμένη την ασθένεια.

Επίσης ο κ. Γκάρο Εσαγιάν μας διευκρίνισε ότι η συχνότητα της κατάθλιψης είναι μεγαλύτερη στους εφήβους και λιγότερο στα παιδιά.

Όσο για το που οφείλεται αυτό, υπάρχουν κάποιες εξηγήσει που μας λένε ότι η εφηβεία σαν αναπτυξιακή περίοδος εμπεριέχει ψυχοτραυματικά γεγονότα, ο έφηβος είναι διαφορετικός μεταβάλλεται η προσωπικότητά του και είναι στο τελευταίο σκαλοπάτι στην πορεία για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του και είναι ευάλωτος ψυχολογικά.

Επιπλέον κάτι καινούργιο στα δεδομένα της δικής μας κοινωνίας είναι ότι οι έφηβοι καλούνται να ανταγωνιστούν σκληρά ο ένας τον άλλο για μια θέση στο πανεπιστήμιο για μια μελλοντική θέση εργασίας και στρεσάρονται έντονα, και αυτό είναι ένας από τους περιβαλλοντικούς παράγοντες που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την εκδήλωση καταθλιπτικών συμπτωμάτων στην εφηβεία.

Το σχολικό λοιπόν περιβάλλον παίζει ένα σημαντικό ρόλο όπως και το οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό έχει να κάνει με μια άλλη πτυχή που έχει να κάνει με μία ακόμα μεταβολή της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας που είναι η εργαζόμενη ελληνίδα μητέρα, που πριν μερικές δεκαετίες ήταν η εξαίρεση και σήμερα είναι ο κανόνας και επιπλέον κάτι που επίσης παίζει ρόλο είναι όταν η εργαζόμενη μητέρα, δεν έχει μια σταθερή εργασία απασχολείται με σύντομες συμβάσεις έργου, υπάρχει η απόλυσή της και όλα αυτά δημιουργούν ένα οικογενειακό στρες ακόμα μεγαλύτερο στα παιδιά καις τους εφήβους.

Συμπέρασμα η εφηβική κατάθλιψη είναι μία ασθένεια που έχει περιβαλλοντικούς και βιολογικούς παράγοντες.

Σε ερώτηση αν οι γονείς είναι εκπαιδευμένοι να αναγνωρίσουν την ασθένεια ο κ. Γκάρο Εσαγιάν απάντησε πως όχι μόνο οι γονείς δεν είναι εκπαιδευμένοι αλλά και πολλοί γιατροί άλλων ειδικοτήτων. Οι περισσότεροι γιατροί άλλων ειδικοτήτων δεν είναι ευαισθητοποιημένη για την κατάθλιψη γενικά ακόμα και στους ενήλικες, αφού πολλές φορές εκδηλώνεται με συμπτώματα καμουφλαρισμένα τα οποία μπορεί να οδηγήσουν κάποιον σε κάποιο παθολόγο και ο γιατρός να παραγνωρίσει την κατάθλιψη αφού δεν είναι εκπαιδευμένος.

Προς την κατεύθυνση λοιπόν τις ενημέρωσης πρέπει αν ενταθούν οι προσπάθειες των ειδικών για να ευαισθητοποιήσουν και να ενημερώσουν την κοινή γνώμη. Ρωτήσαμε όμως αν υπάρχουν κάποια συμπτώματα που θα ανησυχούσαν τους γονείς και θα τους έβαζαν να σκεφτούν ότι ίσως το παιδί τους παρουσιάζει σημάδια κατάθλιψης.

Επικεντρώνοντας στην εφηβική ηλικία ο κ. Γκάρο Εσαγιάν μας είπε πως ένα βασικό σημάδι είναι μια ξαφνική μεταβολή στις σχολικές επιδόσεις. Αν δηλαδή ένα παιδί ενώ έχει μια καλή και σταθερή επίδοση ξαφνικά αυτό ανατρέπεται, πρέπει να μας προβληματίσει. Συνήθως αυτό φαίνεται στις τάξεις από Γ' γυμνασίου έως και Γ' λυκείου που είναι μια κρίσιμη περίοδο όπως και οι παραμονές των Πανελλαδικών εξετάσεων.

Ένα άλλο γεγονός που θα έπρεπε να τους προβληματίζει τους γονείς είναι το σκασιαρχείο από το σχολείο. Όλα αυτά πολλές φορές περικλείουν μια εσωτερική αναστάτωση και είναι καλό να προβληματίζονται οι γονείς χωρίς όμως να είναι τιμωρητικοί αρχής εξ αρχής όταν βλέπουν τέτοια σημάδια στα παιδιά τους. Να αντιμετωπίζουν τα γεγονότα με μια κατανόηση και ψυχραιμία. « Η συμπεριφορά του παιδιού στο σχολείο είναι ο καθρέφτης της ψυχολογικής του υγείας» τόνισε.

Επίσης αλλά συμπτώματα είναι η απομόνωση, η απόσυρση από διάφορες δραστηριότητες, η αποφυγή των φίλων κτλ. Όσο για το αν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα αγόρια και τα κορίτσια οι μελέτες δεν το καταδεικνύουν, όμως γενικότερα θεωρείται ότι η κατάθλιψη είναι μια διαταραχή περισσότερο συχνή στα κορίτσια. Αναρωτηθήκαμε αν το κράτος γνωρίζει αυτά τα προβλήματα και αν λαμβάνει μέριμνα για την ενημέρωση των γονιών.

Ο κ. Γκάρο Εσαγιάν μας είπε πως σαφώς και γίνονται πράγματα αν και λείπουν πάρα πολλά που πρέπει να γίνουν. Μέσα από τα προγράμματα Αγωγής Υγείας και στη Β'θμια και Α'θμια εκπαίδευση υπάρχει γραφείο Αγωγής Υγείας που στηρίζεται από εκπαιδευτικούς και με την επίβλεψή του διοργανώνονται σεμινάρια και εκδηλώσεις για διάφορα θέματα όπως και η ψυχική υγεία του παιδιού.

Ο κ Γκάρο Εσαγιάν είναι ο επιστημονικός υπεύθυνος του Κέντρου Πρόληψης Εξαρτησιογόνων Ουσιών Ν. Ροδόπης και έτσι τον ρωτήσαμε αν με την εμπειρία που διαθέτει μπορεί να μας πει αν οι γονείς προσέρχονται σε εκδηλώσεις ενημέρωσης για θέματα ταμπού όπως είναι η ψυχική υγεία και τα ναρκωτικά. Εκείνος μας απάντησε πως δυστυχώς στο νομό Ροδόπης οι γονείς είναι πολλοί κουμπωμένοι και είναι επηρεασμένοι από το στίγμα και το ταμπού των ναρκωτικών, δεν είναι ενθαρρυντικά τα πράγματα και καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια για την κινητοποίηση τους.

Ωστόσο ένα παιδί που παρουσιάζει συμπτώματα κατάθλιψης μπορεί ακόμα να οδηγηθεί και στα ναρκωτικά, αφού πολλές φορές τα παιδιά βλέπουν τα ναρκωτικά ως μια πρώτη προσπάθεια αυτο-ίασης από ψυχολογικές δυσκολίες που τα χαρακτηρίζουν. «Είναι καλό να βλέπουμε τα παιδιά που είναι στα ναρκωτικά σαν παιδία που κάτι τους συμβαίνει και να μην τα καταδικάζουμε ως κακά άτομα που πρέπει να αποβληθούν από την κοινωνία.» τόνισε. Γενικότερα για την καλή ψυχική υγεία των παιδιών ο κ. Γκάρο Εσαγιάν μας είπε πως εμείς οι γονείς πρέπει να έχουμε ανοιχτό το δίαυλο επικοινωνίας μαζί τους, οι σχέσεις μας να μην συρρικνώνονται στο άγχος των σχολικών επιδόσεων και να μην συνομιλούμε μαζί τους μόνο για τις σχολικές τους δραστηριότητες.

«Τα παιδιά μας ταυτόχρονα με το σχολείο βρίσκονται στη δυσκολότερη περίοδο της ζωής τους να σφυρηλατήσουν μια προσωπικότητα και να συγκροτήσουν το δικό τους εγώ. Άρα τα απασχολούν και άλλα πράγματα όπως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση κ.τ.λ. Πρέπει να μάθουμε όλοι να επικοινωνούμε μαζί τους» κατέληξε.

Η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια ιάσιμη, και τα παιδιά που παρουσιάζουν συμπτώματα καλό θα είναι να επισκέπτονται τους ειδικούς. Αν ένα παιδί στην εφηβεία παρουσιάσει συμπτώματα κατάθλιψης, δεν σημαίνει ότι ως ενήλικας θα είναι πιο ευάλωτος. Η πείρα μας δείχνει ότι όλα αυτά ξεπερνιόνται με την πάροδο και της εφηβείας και ο έφηβος τελικά γίνεται ένας συγκροτημένος ενήλικας.

ΠΟΛΙΤΕΙΑ Από το Ράδιο ΑΛΦΑ 104 Λεμονιά Σακαλάκη