Δεν είναι ίδρυμα το χαμόγελο του παιδιού...

Χτες το απόγευμα, μαζί με μια συνάδελφό μου, στο πλαίσιο ενός προγράμματος επισκεφτήκαμε ένα σπίτι φιλοξενίας του Χαμόγελου του παιδιού.

Ένα σπίτι γεμάτο παιδιά, μάλιστα υπήρχε και ένα μωρό ανάμεσά τους 12 μηνών περίπου, με νέες κοινωνικές λειτουργούς και παιδαγωγούς, που τα αγκάλιαζαν με πολύ αγάπη και φροντίδα. Όπως μας είπαν οι κοπέλες, τα παιδιά μένουν και μεγαλώνουν εκεί αφού τα περισσότερα είναι θύματα κακοποίησης και παραμέλησης από τους γονείς τους.

Τα παιδιά λοιπόν που γνώρισα είναι παιδιά που τους έχει λείψει η αγάπη και η φροντίδα και την ζητάνε έντονα. Αθώα παιδάκια που έτυχε να χουν κακούς γονείς. Κι είναι κρίμα. Κρίμα από τον θεό. Δεν έχουν φταίξει σε τίποτα. Ευτυχώς που τα πήρε το Χαμόγελο και θα ζήσουν αξιοπρεπώς.

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,

Δεν είναι ίδρυμα το Χαμόγελο. Είναι σπίτι. Ένα μικρό ζεστό σπιτάκι. Και ο κόσμος βοηθάει. Στο διάδρομο είδα σακούλες με γάλατα, με ρούχα, με παιχνίδια, με βιβλία. Ρώτησα μια από τις κοπέλες τι χρειάζονται από είδη πρώτης ανάγκης και μου είπε ότι όλα είναι δεκτά. Εγώ ήδη έχω μαζέψει ρούχα να δώσω και θα πάω να αγοράσω και κάποια άλλα είδη που έχω στον μυαλό μου. Εάν νομίζετε ότι μπορείτε να βοηθήσετε με κάποιον τρόπο κάντε το. Γιατί κι αυτά τα παιδιά είναι παιδιά όλων μας. Και οφείλουμε να τα αγαπάμε και να τα φροντίζουμε όπως τα δικά μας.

Ευχαριστώ πολύ.