Σήμερα ολόκληρη η ελληνική κοινωνία αγαπά πραγματικά τη φύση και ιδιαίτερα τα δάση μας. Αυτοί που έχουν λόγους να τα προστατέψουν είναι πια πολύ περισσότεροι κι αυτό πρέπει να το εκμεταλλευθούν οι σχεδιαστές της ενημέρωσης.
Αγαπητό μου χαμομηλάκι, Ένας άλλος σκοπός της πληροφόρησης είναι, να διεγείρει τη συνεργασία όλων των φορέων προστασίας, των εθελοντικών ομάδων και του κοινού. Η σωστή αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών ξεκινά από την ενημέρωση των πολιτών, και μάλιστα όταν αρχίζει από τις μικρότερες ηλικίες, γίνεται ακόμη πιο αποτελεσματική.
Δεν θέλω να απαξιώσω το άρθρο αλλά διαφωνώ στο ότι σαν λαός αγαπάμε αληθινά τη Φύση και τα δάση.
Η φυσιολατρεία των περισσοτέρων από εμάς εξαντλείται σε βόλτες στα τριγύρω βουνά με οικολογικά οχήματα τύπου τζιπ που έχουν σαν αποτέλεσμα την επιβάρυνση των δασών με σκουπίδια - το αγαπημένο σπορ του μέσου έλληνα είναι να πετάει ό,τι του περισσεύει από το παράθυρο του αυτοκινήτου.
Το "όνειρο" των περισσοτέρων είναι η απόκτηση σπιτιού, με οικολογική πισίνα και φιλικού προς το περιβάλλον γκαζόν, στα "περίχωρα". Σε ένα λεκανοπέδιο που ασφυκτιά απελπιστικά, οι κάθε είδους οικισμοί φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε πλαγιές που πριν ήταν πράσινες. Το παράδειγμα της Πεντέλης μιλά από μόνο του: τη θέση των καμένων δασών πήραν κακόγουστα τσιμεντοκαθάρματα - χαρακτηριστικά του πως βιώνουν οι ιδιοκτήτες τους τη σχέση τους με τη φύση.
Βρίζουμε τους πολιτικούς αλλά εμείς είμαστε οι πελάτες που διαμορφώνουμε τη ζήτηση ώστε εκείνοι, σαν καλοί ψηφοθήρες που δεν θέλουν να χαλάσουν χατίρι στους υπηκόους τους, νομοθετούν υπέρ της αποχαρακτήρισης των δασών.
Πότε θυμηθήκαμε ν' αγαπήσουμε τη Φύση; όταν πια την καταστρέψαμε; Όταν δεν μας έμεινε πια ψυχή στο βωμό του προσωπικού συμφέροντος και του ατομικού βολέματος;
Έννοιες όπως το συνολικό καλό και το κοινωνικό όραμα έγιναν πενταροδεκάρες που γλίστρησαν από τις τρύπιες συνειδήσεις μας. Έτσι όπως κάναμε τη ζωή μας ούτε τον εαυτό μας δεν είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε.
Σήμερα ολόκληρη η ελληνική κοινωνία αγαπά πραγματικά τη φύση και ιδιαίτερα τα δάση μας. -- distixos afta ta akousame pali .. prin tis teleftees pirkages.. oso iparxoun organosis stin ellada.. toso apodikniete pos den kani kanenas apo aftous tipota.. akoma ta dasoi kegonte.. akoma paidia vriskonte se doulia. akoma xamomilakia xanonte.. akoma xamomilakia viazonte apo nomimous polites.. akoma ta xamomilakia ginane ergalio ekmetalefsis anthropon pou agapane ton eafto tous kai tin prosopiki tous idea....pou vasizete epano se athoes psixes..
Ναι, αυτά είναι τα όνειρα των περισσότερων επειδή αυτά μας διαφημίζουν από το πρωί εως το βράδυ.
Έχω δύο απορίες ανώνυμε: 1ον. Γιατί βάζουμε στον ρόλο του αποτελέσματος το αίτιο και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το αποτέλεσμα χωρίς να ρίχνουμε μια ματιά στο αίτιο; 2ον. Γιατί παίρνουμε το παράδειγμα της Πεντέλης ως βάση για να δείξουμε πόσο άθλιοι και τιποτένιοι είμαστε ως λαός, και όχι σαν ένα λάθος, από το οποίο θα μάθουμε για να σώσουμε τα υπόλοιπα;
Συμφωνώ ότι η ευθύνη είναι τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτών. Πότε θυμηθήκαμε ν' αγαπήσουμε τη Φύση;, εγώ πιστεύω ότι ποτέ δεν ξεχάσαμε ν' αγαπάμε τη Φύση, αλλά αυτό που γίνεται είναι από την μία να έχουμε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν λανθασμένη αντίληψη περί της βιωσιμότητας, οι οποίοι καταστρέφουν τα δάση είτε γνωρίζοντας το κακό που κάνουν στους εαυτούς τους και στο σύνολο του λαού, είτε εν αγνοία τους, και από την άλλη να έχουμε αυτούς που είναι πρόθυμοι να προσφέρουν και να ενωθούν με τους άλλους αντισταθμίζοντας την αρνητικότητα και την άγνοια, αλλά να καταβάλλονται από πεσιμισμούς που προκαλούν όλα τα ΜΜΕ και φυσικά από τον ίδιο τον τρόπο σκέψης των πεσιμιστών.
Χρειάζεται πολύ δουλειά, αυτό είναι σίγουρο, σίγουρο είναι ότι είναι μια διαδικασία που δεν γίνεται μπαμ και κάτω. Μήπως πρέπει απλά να βρούμε το σημείο που ξεκινήσαμε να πέρνουμε την κάτω βόλτα και να την διορθώσουμε; Δεν είναι κάτι εύκολο, αυτό είναι σίγουρο, αλλά αν είμαστε αρνητικοί δεν βλέπω να γίνεται όντως τίποτα, και δεν βλέπω και να μεταδίδουμε καμία ελπίδα στις νεότερες γενιές ότι όντως τα πράγματα μπορεί και να αλλάξουν, έστω και λίγο, προς το καλύτερο.
Βασιλιά του δάσους, η φωτιά δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα, είναι φυσικό φαινόμενο. Πόσο γνωρίζουμε να προστατευόμαστε εμείς οι ίδιοι πρώτιστα από αυτό το φυσικό φαινομενο (που σαφώς σήμερα έχει καταντήσει και ανθρώπινο δημιούργημα λόγω των εμπρησμών, ακουσίων και εκουσίων) και να προστατεύουμε τα δάση, πόσο γνωρίζουμε να αντιμετωπίζουμε ύστερα την εκδήλωση της πυρκαγιάς, και πώς μπορεί να γίνει μια ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ για να αντιμετωπιστεί η άγνοια του απλού ανθρώπου, είναι θέματα που απασχολούν το κείμενο. Όλα αυτά που λες συμβαίνουν, ας κάνουμε κάτι, και το πιο απλό αρκεί. Και η πλέον μικρότερη πράξη καλοσύνης είναι ένα βήμα. Και δεν είναι θέμα μόνο των οργανώσεων, είναι και θέμα των πολιτών.
Δυστυχώς κολλάμε στο φαινόμενο που επικρατεί με μία στάσιμη και πεσιμιστική στάση και δεν το χρησιμοποιούμε ως βάση για ανάλυση, διόρθωση και όσο περισσότερη ενημέρωση μπορούμε να κάνουμε στον μικρόκοσμο που μας περιβάλλει ο καθένας. Η συνήθεια είναι κάτι που δεν αλλάζει γρήγορα, θέλει επιμονή και υπομονή, κι έχουμε συνηθίσει σ' έναν τρόπο σκέψης όσο και δράσης που πλέον είναι ασύμβατος. Όσοι από εμάς το βλέπουμε μπορούμε να προσπαθούμε έστω να αναταρράζουμε συνειδήσεις. Και όταν βλέπεις τον πλέον δύσπιστο να αλλάζει και να γίνεται και καλύτερος από εσένα ύστερα από δική σου ανάμειξη, αυτό είναι πραγματικά μεγάλη χαρά.
Δεν θέλω να απαξιώσω το άρθρο αλλά διαφωνώ στο ότι σαν λαός αγαπάμε αληθινά τη Φύση και τα δάση.
ReplyDeleteΗ φυσιολατρεία των περισσοτέρων από εμάς εξαντλείται σε βόλτες στα τριγύρω βουνά με οικολογικά οχήματα τύπου τζιπ που έχουν σαν αποτέλεσμα την επιβάρυνση των δασών με σκουπίδια - το αγαπημένο σπορ του μέσου έλληνα είναι να πετάει ό,τι του περισσεύει από το παράθυρο του αυτοκινήτου.
Το "όνειρο" των περισσοτέρων είναι η απόκτηση σπιτιού, με οικολογική πισίνα και φιλικού προς το περιβάλλον γκαζόν, στα "περίχωρα". Σε ένα λεκανοπέδιο που ασφυκτιά απελπιστικά, οι κάθε είδους οικισμοί φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε πλαγιές που πριν ήταν πράσινες. Το παράδειγμα της Πεντέλης μιλά από μόνο του: τη θέση των καμένων δασών πήραν κακόγουστα τσιμεντοκαθάρματα - χαρακτηριστικά του πως βιώνουν οι ιδιοκτήτες τους τη σχέση τους με τη φύση.
Βρίζουμε τους πολιτικούς αλλά εμείς είμαστε οι πελάτες που διαμορφώνουμε τη ζήτηση ώστε εκείνοι, σαν καλοί ψηφοθήρες που δεν θέλουν να χαλάσουν χατίρι στους υπηκόους τους, νομοθετούν υπέρ της αποχαρακτήρισης των δασών.
Πότε θυμηθήκαμε ν' αγαπήσουμε τη Φύση; όταν πια την καταστρέψαμε; Όταν δεν μας έμεινε πια ψυχή στο βωμό του προσωπικού συμφέροντος και του ατομικού βολέματος;
Έννοιες όπως το συνολικό καλό και το κοινωνικό όραμα έγιναν πενταροδεκάρες που γλίστρησαν από τις τρύπιες συνειδήσεις μας. Έτσι όπως κάναμε τη ζωή μας ούτε τον εαυτό μας δεν είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε.
Σήμερα ολόκληρη η ελληνική κοινωνία αγαπά πραγματικά τη φύση και ιδιαίτερα τα δάση μας.
ReplyDelete--
distixos afta ta akousame pali ..
prin tis teleftees pirkages..
oso iparxoun organosis stin ellada..
toso apodikniete pos den kani kanenas apo aftous tipota..
akoma ta dasoi kegonte..
akoma paidia vriskonte se doulia.
akoma xamomilakia xanonte..
akoma xamomilakia viazonte apo nomimous polites..
akoma ta xamomilakia ginane ergalio ekmetalefsis anthropon pou agapane ton eafto tous kai tin prosopiki tous idea....pou vasizete epano se athoes psixes..
Ναι, αυτά είναι τα όνειρα των περισσότερων επειδή αυτά μας διαφημίζουν από το πρωί εως το βράδυ.
ReplyDeleteΈχω δύο απορίες ανώνυμε:
1ον. Γιατί βάζουμε στον ρόλο του αποτελέσματος το αίτιο και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το αποτέλεσμα χωρίς να ρίχνουμε μια ματιά στο αίτιο;
2ον. Γιατί παίρνουμε το παράδειγμα της Πεντέλης ως βάση για να δείξουμε πόσο άθλιοι και τιποτένιοι είμαστε ως λαός, και όχι σαν ένα λάθος, από το οποίο θα μάθουμε για να σώσουμε τα υπόλοιπα;
Συμφωνώ ότι η ευθύνη είναι τόσο των πολιτικών όσο και των πολιτών.
Πότε θυμηθήκαμε ν' αγαπήσουμε τη Φύση;, εγώ πιστεύω ότι ποτέ δεν ξεχάσαμε ν' αγαπάμε τη Φύση, αλλά αυτό που γίνεται είναι από την μία να έχουμε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν λανθασμένη αντίληψη περί της βιωσιμότητας, οι οποίοι καταστρέφουν τα δάση είτε γνωρίζοντας το κακό που κάνουν στους εαυτούς τους και στο σύνολο του λαού, είτε εν αγνοία τους, και από την άλλη να έχουμε αυτούς που είναι πρόθυμοι να προσφέρουν και να ενωθούν με τους άλλους αντισταθμίζοντας την αρνητικότητα και την άγνοια, αλλά να καταβάλλονται από πεσιμισμούς που προκαλούν όλα τα ΜΜΕ και φυσικά από τον ίδιο τον τρόπο σκέψης των πεσιμιστών.
Χρειάζεται πολύ δουλειά, αυτό είναι σίγουρο, σίγουρο είναι ότι είναι μια διαδικασία που δεν γίνεται μπαμ και κάτω. Μήπως πρέπει απλά να βρούμε το σημείο που ξεκινήσαμε να πέρνουμε την κάτω βόλτα και να την διορθώσουμε; Δεν είναι κάτι εύκολο, αυτό είναι σίγουρο, αλλά αν είμαστε αρνητικοί δεν βλέπω να γίνεται όντως τίποτα, και δεν βλέπω και να μεταδίδουμε καμία ελπίδα στις νεότερες γενιές ότι όντως τα πράγματα μπορεί και να αλλάξουν, έστω και λίγο, προς το καλύτερο.
Βασιλιά του δάσους, η φωτιά δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα, είναι φυσικό φαινόμενο. Πόσο γνωρίζουμε να προστατευόμαστε εμείς οι ίδιοι πρώτιστα από αυτό το φυσικό φαινομενο (που σαφώς σήμερα έχει καταντήσει και ανθρώπινο δημιούργημα λόγω των εμπρησμών, ακουσίων και εκουσίων) και να προστατεύουμε τα δάση, πόσο γνωρίζουμε να αντιμετωπίζουμε ύστερα την εκδήλωση της πυρκαγιάς, και πώς μπορεί να γίνει μια ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ για να αντιμετωπιστεί η άγνοια του απλού ανθρώπου, είναι θέματα που απασχολούν το κείμενο.
Όλα αυτά που λες συμβαίνουν, ας κάνουμε κάτι, και το πιο απλό αρκεί. Και η πλέον μικρότερη πράξη καλοσύνης είναι ένα βήμα.
Και δεν είναι θέμα μόνο των οργανώσεων, είναι και θέμα των πολιτών.
Δυστυχώς κολλάμε στο φαινόμενο που επικρατεί με μία στάσιμη και πεσιμιστική στάση και δεν το χρησιμοποιούμε ως βάση για ανάλυση, διόρθωση και όσο περισσότερη ενημέρωση μπορούμε να κάνουμε στον μικρόκοσμο που μας περιβάλλει ο καθένας. Η συνήθεια είναι κάτι που δεν αλλάζει γρήγορα, θέλει επιμονή και υπομονή, κι έχουμε συνηθίσει σ' έναν τρόπο σκέψης όσο και δράσης που πλέον είναι ασύμβατος. Όσοι από εμάς το βλέπουμε μπορούμε να προσπαθούμε έστω να αναταρράζουμε συνειδήσεις. Και όταν βλέπεις τον πλέον δύσπιστο να αλλάζει και να γίνεται και καλύτερος από εσένα ύστερα από δική σου ανάμειξη, αυτό είναι πραγματικά μεγάλη χαρά.