Στη δημοσίευσή τους στην «Αμερικανική Επιθεώρηση Ψυχιατρικής» οι ερευνητές αναφέρουν ότι κατά τη διενέργεια 20ετούς μελέτης με συνεχή παρακολούθηση όσων μετείχαν σε αυτήν, συγκρίθηκαν 101 εθελοντές, άτομα που είχαν τουλάχιστον τον ένα γονέα με μείζονα καταθλιπτική διαταραχή και 50 εθελοντές των οποίων οι γονείς δεν έπασχαν από μείζονα κατάθλιψη. Όσοι μετείχαν στη μελέτη είχαν μέσο όρο ηλικίας τα 35 χρόνια την εποχή που τελούσαν υπό συνεχή ιατρική παρακολούθηση.
Το παιδί ενός γονέα που πάσχει από κατάθλιψη διαπιστώθηκε ότι έχει τριπλάσιες πιθανότητες να εκδηλώσει τη διαταραχή της έντονης ανησυχίας, τη μείζονα κατάθλιψη ή την εξάρτηση από τις ουσίες, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενώ διέτρεχαν επίσης έναν μεγαλύτερο κίνδυνο μειωμένης κοινωνικής προσαρμογής στην εργασία ή την οικογενειακή ζωή.
Επίσης, έως τα 35 τους χρόνια, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά από γονείς με κατάθλιψη είχαν πενταπλάσιες πιθανότητες να αναφέρουν καρδιαγγειακά προβλήματα και υπερδιπλάσιες πιθανότητες να αναπτύξουν κάποια μορφή νευρομυικής διαταραχής. Γενικά, διέτρεχαν διπλάσιο κίνδυνο να νοσήσουν σε σχέση με τους συνομήλικούς τους των οποίων οι γονείς δεν είχαν κατάθλιψη. «Τα παιδιά των οποίων οι γονείς πάσχουν από κατάθλιψη, αποτελούν μια υψηλού κινδύνου ομάδα για ψυχιατρικά και άλλα ιατρικά προβλήματα που ξεκινούν νωρίς και συνεχίζονται στην ενήλική ζωή», υπογραμμίζει η δρ Βάισμαν και η ομάδα της. «Η έγκαιρη ανίχνευση της διαταραχής δείχνει να εγγυάται μια καλύτερη πρόγνωση για την υγεία» του ασθενή.
Πηγή : Reuters, American Journal of Psychiatry (June 2006)
http://health.ana-mpa.gr
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο disabled.gr
Πολύ χρήσιμο και ενημερωτικό άρθρο φίλη μου Το Χαμομηλάκι. Εδώ τίθεται το ερώτημα: πόσοι γονείς γνωρίζουν ότι έχουν κατάθλιψη ή ότι βρίσκονται στον προθάλαμο αυτής; Πόσοι γονείς ενώ βλέπουν ότι κάτι αρνητικό συμβαίνει με την ψυχική τους υγεία πάνε στον ψυχολόγο ή στον ψυχίατρο; Αν δεν πάνε, μήπως το κάνουν επειδή είναι προκατειλημμένοι; Μήπως σκέφτονται "τι θα πούνε οι γείτονες αν μάθουν ότι πάω σε ψυχίατρο!! Θα με περάσουν για τρελό!!" (δε μου αρέσει αυτή η λέξη αλλά αναγκάζομαι να την γράψω τη φράση όπως κάποιοι τη σκέφτονται). Έτσι κάποιοι γονείς, σκεπτόμενοι αρνητικά για την ιδιότητα του ειδικού, ή σκεπτόμενοι για το τι θα πει ο κόσμος, δε σκέπτονται τα χαμομηλάκια τους.....Ξεσπάνε στα παιδιά τους, έχουν μια συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από μελαγχολία, αδυναμία να προσέξουν τα παιδιά τους και να ασχοληθούν με αυτά με αποτέλεσμα τα παιδιά και αυτά να αισθάνονται άσχημα ή να υιοθετούν παρόμοιες συμπεριφορές. Δεν είναι κακό πράγμα η ψυχική ασθένεια. Κακό πράγμα είναι η αναισθησία απέναντι σε αυτήν. Στην κατάθλιψη (μιλάω από την πλευρά αυτού που τη βιώνει και τα όσα γράφω είναι με αυτήν την ιδιότητα και όχι του ειδικού), υπάρχει θεραπεία. Οι γονείς που θα δούνε κάποια σημάδια, το καλύτερο για τους ίδιους αλλά και για τα παιδιά τους, είναι να απευθυνθούν σε έναν ειδικό. Από το άρθρο που παραθέτεις φαίνεται το πόσο η κατάθλιψη μπορεί να επηρεάσει τα παιδιά. Όχι όμως μόνον τα παιδιά. Μπορεί να επηρεάσει και τον άλλον σύζυγο, να έχουμε εντάσεις μεταξύ τους και τα παιδιά να μην ξέρουν που θα μπορέσουν να βρούνε ησυχία. Έτσι μπορεί να ψάξουν αυτήν τη γαλήνη να τη βρούνε στα ναρκωτικά. Δεν είναι κακό κάποιος γονιός να έχει κατάθλιψη. Μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Ανεξαρτήτου φύλου, εθνικότητας, κοινωνικής τάξης. Κακό είναι να μην ζητάμε βοήθεια όταν αντιλαμβανόμαστε ότι διαταράσεται η ψυχική μας υγεία.
ReplyDeleteΝα είμαστε φίλοι μου όλοι καλά
Agorafoviagr