Από εμάς, τους γονείς, μαθαίνουν τι να εκτιμούν, πώς να φέρονται, και τι να περιμένουν από την ζωή μέσα από χιλιάδες φαινομενικά ασήμαντες στιγμές στην διάρκεια της καθημερινής οικογενειακής ζωής.
Η ατμόσφαιρα αυτή μπορεί να είναι φιλική εχθρική, ανταγωνιστική ή συνεργάσιμη αυταρχική ή επιτρεπτική τακτική ή χαώδης και είναι αυτή που δίνει στα παιδιά τα πρότυπα για τη δημιουργία της δικής τους συμπεριφοράς.
Οι ρόλοι των δύο φύλων που παίζονται από τους γονείς αποτελούν για τα παιδιά κατευθυντήριες γραμμές, για το πώς θα καθορίσουν την δική τους στάση έναντι του άλλου φύλου. Μπορούν να δεχθούν ή να απορρίψουν τα πρότυπα που δίνουν οι γονείς τους.
Η ψυχολογική τοποθέτηση ενός παιδιού μέσα στην οικογένεια είναι συχνά ανάλογη με την θέση του σε σχέση με τα αδέλφια του, πρώτο παιδί, δεύτερο παιδί κλπ. Ένα παιδί επηρεάζεται περισσότερο από τον αδελφό με τον οποίο έχει τις μεγαλύτερες διαφορές. Οι θέσεις αυτές μέσα στον οικογενειακό αστερισμό επηρεάζουν απλά την ανάπτυξη της προσωπικότητας του παιδιού. Δεν την καθορίζουν γιατί ο καθένας παίρνει τις αποφάσεις του μόνος του.
Ένας άλλος παράγων που επηρεάζει άμεσα την ζωή των παιδιών, είναι η στάση των γονιών και η συμπεριφορά τους προς τα παιδιά και τον εαυτό τους.
Πολλές φορές τα παιδιά μας εισπράττουν τα πιο ισχυρά μηνύματα για τις αξίες και τη συμπεριφορά μας τις στιγμές εκείνες που εμείς δεν δίδουμε καθόλου σημασία.
Τα παιδιά είναι σαν τα σφουγγάρια και ρουφούν ότι κάνουμε και ότι λέμε.
Τα παιδιά μας δεν μας μιμούνται απλώς. Τα παιδιά μας ταυτίζονται το βαθύτερο μας «είναι» το οποίο όχι μόνο δεν τους διαφεύγει αλλά και το φωτογραφίζουν όσο και αν το κρύψουμε.
Το αποτέλεσμα της ανατροφής των παιδιών δεν είναι πάντα το αναμενόμενο γιατί την αντίδραση την αποφασίζει το παιδί και όχι ο γονιός.
Η Πηνελόπη Δέλτα έλεγε ότι όλοι αγαπάμε τα παιδιά μας αλλά δεν ξέρουμε πως.
Η επικοινωνία παιδιών και γονιών βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και στην διάθεσή μας να παραδεχθούμε ότι οι γνώσεις μας έχουν όρια. Να παραδεχθούμε ότι δεν είμαστε παντογνώστες.
Έχετε πάντα κατά νου ότι η εμπιστοσύνη μεταξύ γονιού και παιδιού, πρέπει να είναι αμοιβαία. Τα παιδί έχει ανάγκη να νοιώθει ότι το εμπιστεύονται Η πιο αξιόλογη ένδειξη ότι μπορεί και αυτό να μας έχει εμπιστοσύνη, είναι η αναγνώριση από μέρους μας της αξία του παιδιού και της σημασίας του σαν ανθρώπινο πλάσμα.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κερδίσουμε την συνεργασία των εφήβων όταν οι γονείς, οι δάσκαλοι αλλά και οι άλλοι ενήλικες, τους μεταχειριζόμαστε με τρόπους που οι έφηβοι νοιώθουν ότι τους μειώνουν.
Μια δοκιμασμένη και αποτελεσματική τεχνική για να βοηθήσουμε τον έφηβο να διδαχθεί από τα λάθη του είναι απλά και μόνο να τον αφήσουμε να έχει την εμπειρία από τις συνέπειες της συμπεριφοράς του.
Στην περίοδο της εφηβείας όταν εμφανίζονται οι πρώτες τάσεις στο παιδί για αυτονόμηση και ανάληψη πρωτοβουλιών, η στήριξη των γονιών οδηγούν τις επιλογές του στη σωστή κατεύθυνση
Η επικοινωνία γονιών και παιδιών παρουσιάζει αυξανόμενες δυσκολίες που θέτουν τους γονείς σε αυξανόμενα διλήμματα.
Γι΄ αυτό λοιπόν η υπεύθυνη υποστήριξη των γονιών και η ενημέρωσή τους είναι όχι μόνον πολύτιμη αλλά και αναγκαία.
Με την κατάλληλη ενημέρωση ο γονεϊκός ρόλος ενισχύεται και ο γονιός βοηθιέται.
Η επικοινωνία διεξάγεται με λεκτικό και μη λεκτικό πεδίο. Η έκφραση του προσώπου και ο τόνος της φωνής μας δίνουν μηνύματα είτε εμείς ακούμε είτε όχι. Μπορούμε να επικοινωνούμε με ένα χαμόγελο ένα συνοφρύωμα , ένα χάδι στην πλάτη.
Η θέση μας είναι δύσκολη και λεπτή. Το να ξέρεις πότε να παρεμβαίνεις και πότε να παραμερίζεις, πότε να επαινείς και πότε να κάνεις εποικοδομητική κριτική, είναι τέχνη και όχι επιστήμη και αυτό είναι κάτι που οι γονείς θα πρέπει να το καλλιεργήσουν και να το εξασκήσουν πολύ καλά.
Όσο πιο υγιής, πλήρης και ολοκληρωμένη είναι η σχέση μεταξύ γονιών και παιδιών τόσο περισσότερο αυξάνεται η δυνατότητα να αντιληφθεί το παιδί την εξελισσόμενη αυτοεκτίμησή του, την αναπτυσσόμενη βελτίωσή του αλλά και την μακροπρόθεσμη ενδυνάμωση των σχέσεών του με όλους τους άλλους.
Ρούλα Κωτούδη
Σύμβουλος Επικοινωνίας
To πρότυπο των ανθρωπίνων σχέσεων που εφαρμόζουν οι γονείς αποτελεί την οικογενειακή ατμόσφαιρα. Η ατμόσφαιρα αυτή μπορεί να είναι φιλική εχθρική, ανταγωνιστική ή συνεργάσιμη αυταρχική ή επιτρεπτική τακτική ή χαώδης και είναι αυτή που δίνει στα παιδιά τα πρότυπα για τη δημιουργία της δικής τους συμπεριφοράς.
ReplyDelete--------------
pragmati xiliades tropoi kai logoi gia na einai exthriki mia ikogenia
oste na dimiouegithi mia viea simperifora ston xaraktira tou paidiou....
ma afta pou mporoun na diamorfosoun ton xaraktira tou se anthropo einai mono ena...''i agapi.''
to ironiko einai pos oloi gia tin agapi niazonte gia afta ta paidia..kai oi idioi emeis oi goneis den exoume afto to ena na dosoume...kai dinoume stin kataliksi ola ta arnitika tou kosmou pou zoume.
thetika skeptonte oloi..kai arnitika energoune.
ti fteei???
to oti i dikia mas i elliniki paidia(arxaia eliniki) tha prepei na ksanakitaxti ligo kalitera apo tin politia kai to kratos..oste o kosmos na fotisti na katanoisei tis enies tis agapis kai tou anthropou kai tou theou.
dioti ne einai evlogia na dimiourgiseis tin prosopikitita sou..ma paralila eina kai me tin agapi na dimiourgiseis edw stin gh ton paradiso sou..kai stin theosei apo edw ..mesa apo tin oikogenia twn paidiwn....tis miteras kai tou patera....na mathenoume tin agapi,ton sevasmo,kai na ektimoume ta varei ton sinanthropon mas.
os mias oikogenias agapis kai paidiwn mesa stin''aftoektimisi''
me ektimisi.
xamomilaki mas ..se efxaristoume.
Οι γονείς στη σημερινή κοινωνία που χαρακτηρίζεται από βία σωματική και ψυχολογική, από έλλειψη προτύπων, από μεγάλη αγάπη προς το χρήμα και την καριέρα, έχουν να επιτελέσουν ένα δύσκολο έργο. Πόσοι γονείς μπορούν να τα βρούνε με τα παιδιά τους, αν πρώτα μέσα τους δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους; Αν πρώτα μέσα τους, δεν έχουν βάλει ως άμεση προτεραιότητα την οικογένεια και όχι την καριέρα και το κυνήγι του παραπάνω χρήματος, για περισσότερες ανέσεις; Οι προκλήσεις είναι πολλές, οι παγίδες άλλες τόσες, και απόδειξης αυτών ο αριθμός των διαζυγίων που στην περίπτωση της οικογένειας, οι επιπτώσεις στον ψυχισμό του παιδιού είναι σημαντικές, ίσως και καθοριστικές για τη μετέπειτα πορεία του. Γονείς αγχώδης, μεταφέρουν αυτή τη συμπεριφορά και στα παιδιά τους. Γονείς με φιλοδοξίες κάνουν το ίδιο, απαιτώντας, άριστες επιδόσεις στο σχολικό περιβάλλον. Πόσοι πριν κάνουν παιδιά, αναλογίστηκαν, αν είναι έτοιμοι για να τα κάνουν; Πόσοι τα κάνανε για να "δέσουν" το γάμο τους, χωρίς όμως μέσα τους, να έχουν μια σωστά δομημένη προσωπικότητα γονιού; Αν η σχέση του γονιού με το παιδί περνάει μέσα από το παρκάρισμα του τελευταίου στην τηλεόραση, τότε δε μπορώ να μιλήσω για σχέση. Αν η σχέση του γονιού περνάει μέσα από δώρα που πάνε να καλύψουν τις ώρες που οι γονείς είναι μακριά από τα παιδιά και πάλι δε μπορώ να μιλήσω για σχέση. Η σχέση του γονέα με το παιδί, απαιτεί χρόνο προσωπικό από την πλευρά του γονέα προς το παιδί. Απαιτεί, προσφορά όχι υλική, αλλά πρωτίστως, συναισθηματική. Απαιτεί κατανόηση. Για να κατανοήσεις όμως κάποιον θα πρέπει να τον ακούσεις. Πόσοι γονείς έχουν το χρόνο, ή τη διάθεση να ακούσουν τα παιδιά; Πόσοι γονείς έχουν τη δύναμη, να πούνε "δώσε μου τα καταλάβω, τι αισθάνεσαι;". Πολλοί μετά από λίγα λόγια που λέει το παιδί, λόγω του εγωισμού τους, βγάζουν άμεσα ένα πόρισμα, το οποίο συνήθως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική ψυχική κατάσταση του παιδιού. Λέει το παιδί για παράδειγμα "με ενοχλούν στο σχολείο, με αποκαλούν έτσι ή αλλιώς" και ο γονιός λέει "μη δίνεις σημασία", ή "πες και εσύ για εκείνους". Δεν κάθεται να ρωτήσεις το "γιατί;". Να πει "αγόρι μου, γιατί αισθάνεσαι έτσι; Δεν είσαι έτσι όπως λένε κάποιοι. Είσαι καλός, ή εδώ θέλει λίγο να προσπαθήσουμε μαζί να τα πας καλύτερα με τους φίλους σου". Έτσι οι τύπου fast food συμβουλές των γονιών, δίνουν στους τελευταίους την εντύπωση, ότι βοηθήσανε το παιδί. Το παιδί καθημερινά, μέσα του, βομβαρδίζεται από πολλά "γιατί". Πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο, να ακούσουμε τα "γιατί των παιδιών". Αν δεν το κάνουμε εμείς, θα πάρουν απαντήσεις από άλλους, πιθανών λάθος. Υπάρχουν παιδιά που κλείνονται στον εαυτό τους και κάνουν αμέτρητες συζητήσεις με τον εαυτό τους. Με την απειρία που έχουν και χωρίς καθοδήγηση, από το γονιό, φτάνουν σε λαθεμένα συμπεράσματα. Όμως, στο σκαμνί δεν πρέπει να καθίσει κανένας τους γονείς όλους. Κάποιοι, ναι, έχουν τεράστιες ευθύνες. Κάποιοι λόγω των δυσχερών οικονομικών τους, που φτάνουν ίσα ίσα για τα βασικά αγαθά, στερούνται χρόνου για τα παιδιά τους. Κάποιοι όμως, ενώ μπορούν, προτιμούν την τηλεόραση και για αυτούς και για τα παιδιά. Πάω σε σπίτια φίλων, και βλέπω τηλεόραση στο δωμάτιο των παιδιών τους και μου λένε οι φίλοι μου "άσε να κάτσουν να βλέπουν παιδικά να μη μας ζαλίζουν". Κρίμα. Κρίμα αν η τηλεόραση, βοηθάει το γονιό, κρίμα αν το παιδί του, τον ζαλίζει. Υπάρχουν όμως, πολλοί και καταπληκτικοί γονείς. Που ξεχνάνε την κόπωση της δουλειάς και ασχολούνται με τα παιδιά τους. Που αν κάποιος τα πειράξει γίνονται θεριά και τα προστατεύουν. Που νοιάζονται για το που είναι το παιδί τους όταν είναι έξω και για το τι κάνει όταν είναι μέσα στο σπίτι. Θα ήτανε κρίμα αυτούς τους γονείς, να τους λησμονούμε.
ReplyDeleteΜε αγάπη πάντα
Agorafoviagr