100 παιδιά με διαβήτη έτρεξαν στον Μαραθώνιο της Αθήνας«ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΤΡΕΞΩ στον Μαραθώνιο γιατί έτσι θα μάθαινε όλος ο κόσμος ότι ο διαβήτης δεν είναι μια αρρώστια που πρέπει να λυπούνται, αλλά κάτι που είναι μέσα στη ζωή».
Η φωνή της Μαρίας Μανιάτη αλλάζει όταν μιλά για τη συμμετοχή της στον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Διστακτική στην αρχή, αλλά με πάθος και δύναμη στη συνέχεια, η 11χρονη ξαναθυμάται την «πολύ μεγάλη εμπειρία» που έζησε.
«Δεν κάναμε μεγάλη διαδρομή. Ήταν σκυταλοδρομία κι ο καθένας μας έτρεχε περίπου δύο χιλιόμετρα», λέει. «Προς το τέλος είχα κουραστεί λιγάκι, αλλά σκεφτόμουν ότι μπορώ να τα καταφέρω και να φτάσω και να δώσω τη σκυτάλη στο επόμενο παιδί- κι έτσι έτρεχα και περπάταγα μέχρι το τέρμα. Δίπλα μου ήταν άλλο ένα παιδί με διαβήτη, δεν ήμουν μόνη... Κι αυτό μου έδινε δύναμη».
Την ίδια δύναμη ένιωσαν και μοιράστηκαν και τα άλλα περίπου 100 παιδιά με διαβήτη που συμμετείχαν στη σκυταλοδρομία.
«Ο Μαραθώνιος ήταν πολύ μεγάλη εμπειρία», λέει η Μαρία. «Ο διαβήτης δεν είναι ασθένεια, αλλά τρόπος ζωής. Κι αυτό πρέπει να το μάθει ο κόσμος. Οι φίλοι μου το ξέρουν πια καλά. Δεν μου φέρονται λες και με λυπούνται ή σαν να είμαι κάποιο ιδιαίτερο παιδί, αλλά κανονικά- γιατί γι΄ αυτούς δεν έχει σημασία αν εγώ έχω διαβήτη ή όχι, αλλά τι είδους φίλη είμαι απέναντί τους».
Τη «σκυταλοδρομία της ζωής και της υγείας» διοργάνωσαν το Ελληνικό Τμήμα του Διεθνούς Ιδρύματος Έρευνας για τον Νεανικό Διαβήτη (JDRF Ηellas) και το ολλανδικό Πρόγραμμα Κids Chain for Diabetes.
Όπως λέει η κ. Σοφία Μανέα, που έχει νεανικό διαβήτη και συμμετείχε στον Μαραθώνιο ως επικεφαλής των παιδιών, «για τα ελληνικά δεδομένα ήταν αληθινό άλμα το ότι τόσα πολλά παιδιά με διαβήτη έτρεξαν σε έναν τόσο σπουδαίο αγώνα».
πηγή: Εφημ.Τα Νέα
Με πολλά από αυτά τα γλυκύτατα πλάσματα, έχουμε περάσει πολλές όμορφες στιγμές που μας έχουν κάνει να νιώθουμε σαν μια μεγάλη οικογένεια από τότε που είμασταν παιδιά μέχρι και σήμερα.
ReplyDeleteΤα χαμόγελα στα πρόσωπά τους τα λένε όλα πραγματικά!!!
Αγαπητό μου χαμομηλάκι, έχω όμως να θέσω ένα ερώτημα που απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς που λόγω αγνοίας, ή κακής πληροφόρησης συχνά προκαλούν προβλήματα στο να ενσωματώσουν ένα παιδί με διαβήτη στις συνήθεις σχολικές δραστηριότητες, λόγω ότι δεν θέλουν αν αναλάβουν μέρος της αυξημένης φροντίδας που χρειάζονται για να ρυθμίζουν το σάκχαρό τους και οι γονείς τρέχουν να παρέχουν αυτές τις υπηρεσίες για να μπορεί το παιδί τους να πάει μια εκδρομή ή να συμμετέχει σε μια αθλητική δραστηριότητα.
Η μαρτυρία της 11χρονης, είναι όντως ανακουφιστική όταν βλέπουμε ότι ο τρόπος αντιμετώπισής της πάθησής της δεν παρακωλύει τη κοινωνική της συναναστροφή με τους συνομηλίκους της. Συγχαρητήρια στους γονείς και στην ίδια για τα εφόδια που παίρνει για να γίνει ένας ισορροπημένος ενήλικος σαν μεγαλώσει.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς σαν κοινωνία για να δεχόμαστε τους νέους με διαβήτη και να συμβιούμε αρμονικά με τον δικό τους τρόπο ζωής?