ΔΙΑΒΑΣΤΕ - ΔΕΙΤΕ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

"The Effects of Armed Conflicts on Girls" (έκθεση της οργάνωσης World Vision International, Μάιος 1996). Η μελέτη υποβλήθηκε προς συζήτηση ενόψει της σύνταξης της έκθεσης Machel. Παρά τον δηλωμένο προσωρινό χαρακτήρα του, το ντοκουμέντο περιλαμβάνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τις επιπτώσεις των πολέμων στα κορίτσια, οι οποίες βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας.

"Περίληψη της Μελέτης Graca Machel για τις Επιπτώσεις των Ενοπλων Συρράξεων στα Παιδιά" (έκδοση της Ελληνικής Επιτροπής Συνεργασίας με τη UNICEF, Νοέμβριος 1996). Τα βασικά σημεία της σημαντικής έκθεσης που ανατέθηκε από τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ στην πρώην υπουργό Παιδείας της Μοζαμβίκης Machel και ολοκληρώθηκε τον περασμένο Νοέμβριο. Η έκθεση περιλαμβάνει ειδικό κεφάλαιο για τις επιπτώσεις των πολέμων στις γυναίκες και τα κορίτσια. Στα "Δέκα Βήματα" που προτείνονται για την προστασία των παιδιών, το πέμπτο αφορά "τη βία εξαιτίας του φύλου" και ζητά το χαρακτηρισμό των βιασμών ως εγκλήματος πολέμου.

Catherine Bonnet, "Le viol somme arme de guerre au Rwanda: du silence a la reconnaissance" (Fondation de France, 1995). Τα πορίσματα της γαλλικής ανθρωπιστικής επιτροπής στη Ρουάντα (26.12.94-5.1.95). Οι βιασμοί ως μέσο γενοκτονίας και οι επιπτώσεις του στις γυναίκες και τα κορίτσια που επέζησαν.

"Οι πρόσφυγες του κόσμου, 1995-96. Σε αναζήτηση λύσεων" (Υπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες, έκδ. Ελληνικά Γράμματα 1996). Στον τόμο περιλαμβάνεται ειδικό κεφάλαιο για τις γυναίκες και τα κορίτσια πρόσφυγες.


ΔΕΙΤΕ

Το δέρμα (La pella) της Λιλιάνα Καβάνι (1980). Η "απελευθερωμένη" από τους Συμμάχους Νάπολι του 1943 και η μαζική εκπόρνευση των παιδιών της για λόγους επιβίωσης. Η μοναδική κοπελίτσα που έχει μείνει παρθένα, μετατρέπεται σε ζωντανό θέαμα για τους φαντάρους.

Απώλειες πολέμου (Casualties of war) του Μπράϊαν ντε Πάλμα (1989). Ο βιασμός μιας μικρής βιετναμέζας από μια διμοιρία αμερικανών στρατιωτών, σε μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές δημιουργίες για το βρώμικο πόλεμο της Ινδοκίνας.

ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ

ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ. «Σκότωσαν τον πατέρα μου μπροστά μου. Ήταν μαγαζάτορας. Στις 9 το βράδυ ήρθαν στο σπίτι μας και του είπαν ότι είχαν διαταγή να τον σκοτώσουν επειδή μου επέτρεπε να πάω σχολείο. Οι μοτζαχεντίν με είχαν ήδη υποχρεώσει να σταματήσω το σχολείο, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Ήρθαν και σκότωσαν τον πατέρα μου. Δε μπορώ να περιγράψω τι μου έκαναν μετά το φόνο του πατέρα μου» (μαρτυρία 15χρονης που βιάστηκε ομαδικά από τους μοτζαχεντίν στη συνοικία Σελ Σοτούν της Καμπούλ το Μάρτιο του 1994 · από την έκδοση της Διεθνούς Αμνηστίας Afghanistan. International responsibility for human rights disaster, 1995, σ.62-3).

ΟΥΓΚΑΝΤΑ. Η 16χρονη Τζ.Α. από την περιοχή Γκούλου απήχθη τον Ιούνιο του 1994 από αντάρτες της ακροδεξιάς οργάνωσης «Στρατός Αντίστασης του Κυρίου» (LRA) και χρησιμοποιήθηκε σαν «σύζυγος» ενός απ' αυτούς. Ύστερα από μερικούς μήνες κατάφερε να δραπετεύσει. "Γύρισα στο σχολείο", αφηγείται. «Ότι είχα δει στο βουνό εξακολουθούσε να με ταράζει. Έτρεμα ότι οι αντάρτες θα ερχόντουσαν να με βρουν. Όταν ο δάσκαλος εξηγούσε κάτι, εγώ έβλεπα κι άκουγα εκείνο το αγόρι που το έσφαξαν επειδή δε μπορούσε να περπατήσει άλλο, να εκλιπαρεί για βοήθεια. Έβαζα τις φωνές και τα άλλα παιδιά γελούσαν μαζί μου. Συνήθιζαν επίσης να με κοροϊδεύουν, να με λένε άχρηστη και γυναίκα των ανταρτών. Στο σπίτι φοβόμουνα να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου. Τη νύχτα έβλεπα άσχημα όνειρα και ξυπνούσα ιδρωμένη ουρλιάζοντας. Οι γονείς μου νόμισαν πως μου είχαν επιτεθεί κακά πνεύματα. Φώναξαν ένα μάγο που με έβαλε να πιω πικρά βότανα. Ούτε αυτό βοήθησε όμως» (μαρτυρία καταγραμμένη από τη Ρόμπι Μουχουμούζα στο "Girls under guns", World Vision Uganda, Δεκ.1995 ).

ΣΡΙ ΛΑΝΚΑ. Μεγάλο μέρος των ανήλικων πολεμιστών που υπεράσπισαν τον προμαχώνα των Ταμίλ στη χερσόνησο της Τζάφνα τα τελευταία χρόνια ήταν κορίτσια · από τους 180 "Τίγρεις" που σκοτώθηκαν τον Ιούλιο του 1995 σε επίθεση κατά των κυβερνητικών στρατευμάτων, οι 128 ήταν κορίτσια κάτω των είκοσι χρονών. Σύμφωνα με τον ανταποκριτή του BBC στη Σρι Λάνκα, Τζορτζ Αρνεϊ, πρόκειται συνήθως για "ένα είδος ημιεθελοντών": "Υπάρχει μια κουλτούρα θανάτου και μαρτυρίου στην κοινωνία της Τζάφνα κι αυτό, κατά κάποιο τρόπο, νομίζω πως είναι το σημαντικότερο. Ολη την ώρα γύρω σου σε προετοιμάζουν να πεθάνεις ως μάρτυρας για την υπόθεση των Ταμίλ".

ΡΟΥΑΝΤΑ. Νεαρά κορίτσια χρησιμοποιήθηκαν από τους αρχιτέκτονες της γενοκτονίας της Ρουάντα για την εμψύχωση των εκτελεστών, σύμφωνα με την εφημερίδα The Guardian Weekly (3/9/95), επικαλούμενη σχετική έκθεση της ανθρωπιστικής οργάνωσης African Rights. Οι κοπέλες "τραγουδούσαν και ούρλιαζαν, ωθώντας τους φονιάδες σε δράση" κατά τη διάρκεια της μαζικής σφαγής της μειονότητας των Τούτσι και των προοδευτικών Χούτου από τα όργανα του "τροπικού ναζισμού", την άνοιξη του 1994, αναφέρει η έκθεση.

ΒΟΣΝΙΑ. Όπως έδειξε η εμπειρία της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, όταν η σεξουαλική βία ασκείται με συστηματικό τρόπο, μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο, έτσι ώστε να εξαναγκάσει ολόκληρες κοινότητες να εγκαταλείψουν τη γή τους. Όμως, και στην προσφυγιά η τραγωδία συνεχίζεται. Όπως καταγράφει η έκδοση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (1996), "οι γυναίκες και τα κορίτσια που διαλέγουν την προσφυγιά για να ξεφύγουν από το διωγμό και τη βία μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπες με μια ακόμα μεγαλύτερη απειλή. Φρουροί συνόρων, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, επόπτες στρατοπέδων σε χώρες ασύλου είναι γνωστό ότι εκμεταλλεύονται τις θέσεις τους απαιτώντας σεξουαλικές σχέσεις με γυναίκες και κορίτσια πρόσφυγες και ωθώντας τες στην πορνεία".

ΣΟΜΑΛΙΑ. "Στη διαδρομή βλέπαμε παιδιά να τρέχουν επαιτώντας μια κονσέρβα. Τους πετάξαμε ό,τι είχαμε. Λίγες μέρες μετά είδαμε να πουλάνε τις κονσέρβες που τους είχαμε δώσει. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν, είναι ένας άλλος κόσμος. Μια μέρα ήρθε ένας πατέρας με την άρρωστη κόρη του στο νοσοκομείο. Είχε αιματοκρίτη 7, που σημαίνει ότι κανείς δεν ήξερε πώς ζούσε. Κάποια στιγμή είδαμε τον πατέρα του κοριτσιού να στερεί το φαγητό που 'χαμε φέρει για την κόρη του, τρώγοντάς το ο ίδιος" (Από τη μαρτυρία του υποσμηναγού γιατρού Γιώργου Δελίμπαση, ο οποίος έζησε έξι μήνες στη Σομαλία, μετέχοντας στην ειρηνευτική δύναμη. "Ε", 30.1.1994).

ΛΙΒΕΡΙΑ. "Είδα δέκα με είκοσι ανθρώπους πυροβολημένους, οι περισσότεροι γέροι άνθρωποι που δεν μπορούσαν να περπατήσουν γρήγορα. Πυροβόλησαν το θείο μου στο κεφάλι και τον σκότωσαν. Μετά ανάγκασαν τον πατέρα μου να του βγάλει τα μυαλά και να τα πετάξει σε κάτι νερά εκεί κοντά. Μετά τον έκαναν να βγάλει τα ρούχα του και να προχωρήσει σε ερωτική πράξη με ένα πτώμα σε αποσύνθεση. Μετά βίασαν την εξαδέλφη μου που ήταν μόνο εννιά χρονών". (Εξιστόρηση των παθών μιας εννιάχρονης Λιβεριανής, προσφυγοπούλας στη Σιέρα Λεόνε. Περιλαμβάνεται στη μελέτη της εμπειρογνώμονος του Γ.Γ του ΟΗΕ, Graca Machel. Νοέμβριος 1996).

ΟΝΔΟΥΡΑ. "Στην ηλικία των 13 ετών, μπήκα στο μαθητικό κίνημα. Ονειρευόμουν να συνεισφέρω στην αλλαγή των πραγμάτων προς το καλύτερο, έτσι ώστε τα παιδιά να μην πεινάνε. Αργότερα μπήκα στη στρατιωτική πτέρυγα. Είχα όλη την απειρία και τους φόβους ενός μικρού κοριτσιού. Ανακάλυψα ότι τα κορίτσια υποχρεώνονταν να διατηρούν σεξουαλικές σχέσεις με τους στρατιώτες για να απαλύνουν τη λύπη τους. Και ποιος θα απαλύνει το δικό μας πόνο που πηγαίναμε με ανθρώπους που ελάχιστα γνωρίζαμε; Σε πολύ νεαρή ηλικία γνώρισα την εμπειρία της έκτρωσης. Παρά το γεγονός ότι εκπλήρωνα τις υποχρεώσεις μου, με κακοποίησαν και καταρράκωσαν την αξιοπρέπειά μου. Και πάνω απ' όλα, δεν κατάλαβαν ότι ήμουν ένα παιδί και είχα κι εγώ δικαιώματα". (Αφήγηση νεαρής από την Ονδούρα που έζησε σε στρατιωτικές ομάδες. 1996).

(Ελευθεροτυπία, 6/4/1997)

Η κακοποίηση στα παιδιά μπορεί να ευθύνεται για εμφάνιση καρκίνου στην ενήλικη ζωή

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Καναδά κατέληξαν ότι η σωματική κακοποίηση στα παιδιά συνδέεται με 49% αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου στην ενήλικη ζωή.

Ακόμα και όταν ελήφθησαν υπόψη δυνητικά σημαντικά προβλήματα υγείας, στρεσογόνοι παράγοντες στην παιδική ηλικία, κοινωνικοοικονομικό επίπεδο στην ενήλικη ζωή και συμπεριφορές όπως το κάπνισμα, η κατανάλωση αλκοόλ και η έλλειψη άσκησης, η σχέση κακοποίησης και καρκίνου παρέμενε σημαντική.

Ορισμένοι ψυχοσωματικοί παράγοντες μπορούν ενδεχομένως να εξηγήσουν τη σχέση μεταξύ της κακοποίησης του παιδιού και του καρκίνου, σημειώνει η ερευνήτρια Sarah Brennenstuhl.

Μια σημαντική οδός για μελλοντική έρευνα είναι η μελέτη των δυσλειτουργιών στην παραγωγή κορτιζόλης (της ορμόνης που αγχώνει) ως πιθανού ‘μεσάζοντα’ στη σχέση κακοποίησης-καρκίνου, δήλωσε η ερευνήτρια.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'Cancer'.

.

πηγή: iatronet