Saturday, 31 March 2007
ΑΞΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΩΝ
Ένα παιδί είναι πρώτ' απ' όλα παιδί. Είναι λάθος ν' απαιτούμε απ' αυτό την ωριμότητα ενός ενήλικα.
Οι γονείς και γενικά οι μεγάλοι είναι στην υπηρεσία των παιδιών για να τα βοηθήσουν να μεγαλώσουν. Δεν είναι αφεντικά των παιδιών.
Το παιδί έχει ανάγκη να νιώθει πως οι γονείς το προστατεύουν για να αισθάνεται ασφαλές. Έχει ακόμα την ανάγκη να νοιώθει πως οι γονείς το αγαπούν.
Πρέπει να ενθαρρύνουμε και να βοηθάμε το παιδί ν' αναπτύξει τη θέληση του κι όχι να του την αφαιρούμε. Πρέπει να το βοηθάμε να γίνει αυτόνομο και να αναπτύσσει τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις του.
Είναι βαρύτατο λάθος να πετυχαίνουμε την υπακοή με τη βία-απειλή, εκβιασμό, σωματική βία, ψέμα κ.τ.λ. κι όχι με αμοιβαία συγκατάθεση. Αν τη χρησιμοποιήσουμε να κάνει κάτι ενάντια στη θέληση του, είναι πολύ πιθανό να μας κατηγορήσει γι' αυτό κάποια μέρα. Πρόκειται για μια αδικία.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο γονιός που έρχεται σε αντίθεση με το παιδί του, έχει τη δύναμη να αποφασίσει αυτός προς την κατεύθυνση που θέλει. Αυτό όμως είναι πραγματικά άδικο, γιατί ο γονιός ενεργεί ως αντίδικο μέρος κι ως κριτής ταυτόχρονα που, στη δημοκρατία, απαγορεύεται ακόμα και για τους εγκληματίες.
Το παιδί είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα που αποζητά κι αυτή το σεβασμό- και τον δικαιούται. Η άποψη του πρέπει να ακούγεται, γιατί το παιδί έχει ανάγκη από αναγνώριση, ακριβώς όπως οι μεγάλοι. Καθετί που μπορεί να το ταπεινώσει ή να το κάνει να χάσει το γόητρο του, το τραυματίζει θανάσιμα. Δεν του αρέσει να νοιώθει πως χάνει. Δεν πρέπει να χάνει.
Το παιδί είναι μοναδικό. Δεν υπάρχουν δύο ολόιδια παιδιά. Κάθε σύγκριση ανάμεσα τους μπορεί να φέρει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αυτό προϋποθέτει μια σημαντική προσπάθεια για κατανόηση από τη μεριά των γονέων.
Πρέπει να εμπιστεύεστε το παιδί. Οι γονείς πρέπει να ξεκινούν από την αρχή ότι το παιδί θα πετύχει στη ζωή του. Το παιδί έχει ανάγκη από αυτή την πίστη για ν' αντιμετωπίσει τον κόσμο με σιγουριά.
Δεν πρέπει να συγχέεται τη διαπαιδαγώγηση με τον πειθαναγκασμό. Ο πειθαναγκασμός μεταμορφώνει το παιδί σε ζώο του τσίρκου - είτε τον κάνετε με το μαστίγιο, είτε με τα καλοπιάσματα. Έτσι το παιδί χάνει τις εμπειρίες που θα μπορούσε ν' αποκτήσει. Και δεν θα παρηγορηθεί ποτέ γι' αυτό.
Το παιδί έχει μια αντίληψη για τον κόσμο, για την κατάσταση, για το πρόβλημα που τίθεται, για σας και για τον εαυτό του. Η αντίληψη αυτή είναι ολότελα διαφορετική από τη δική σας, αλλά στα μάτια του παιδιού είναι η μόνη αλήθεια. Πρέπει να δεχθείτε την ιδέα πως το παιδί θεωρεί αυτά που κάνει ολότελα δικαιολογημένα.
Οι γονείς και γενικά οι μεγάλοι είναι στην υπηρεσία των παιδιών για να τα βοηθήσουν να μεγαλώσουν. Δεν είναι αφεντικά των παιδιών.
Το παιδί έχει ανάγκη να νιώθει πως οι γονείς το προστατεύουν για να αισθάνεται ασφαλές. Έχει ακόμα την ανάγκη να νοιώθει πως οι γονείς το αγαπούν.
Πρέπει να ενθαρρύνουμε και να βοηθάμε το παιδί ν' αναπτύξει τη θέληση του κι όχι να του την αφαιρούμε. Πρέπει να το βοηθάμε να γίνει αυτόνομο και να αναπτύσσει τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις του.Είναι βαρύτατο λάθος να πετυχαίνουμε την υπακοή με τη βία-απειλή, εκβιασμό, σωματική βία, ψέμα κ.τ.λ. κι όχι με αμοιβαία συγκατάθεση. Αν τη χρησιμοποιήσουμε να κάνει κάτι ενάντια στη θέληση του, είναι πολύ πιθανό να μας κατηγορήσει γι' αυτό κάποια μέρα. Πρόκειται για μια αδικία.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο γονιός που έρχεται σε αντίθεση με το παιδί του, έχει τη δύναμη να αποφασίσει αυτός προς την κατεύθυνση που θέλει. Αυτό όμως είναι πραγματικά άδικο, γιατί ο γονιός ενεργεί ως αντίδικο μέρος κι ως κριτής ταυτόχρονα που, στη δημοκρατία, απαγορεύεται ακόμα και για τους εγκληματίες.
Το παιδί είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα που αποζητά κι αυτή το σεβασμό- και τον δικαιούται. Η άποψη του πρέπει να ακούγεται, γιατί το παιδί έχει ανάγκη από αναγνώριση, ακριβώς όπως οι μεγάλοι. Καθετί που μπορεί να το ταπεινώσει ή να το κάνει να χάσει το γόητρο του, το τραυματίζει θανάσιμα. Δεν του αρέσει να νοιώθει πως χάνει. Δεν πρέπει να χάνει.
Το παιδί είναι μοναδικό. Δεν υπάρχουν δύο ολόιδια παιδιά. Κάθε σύγκριση ανάμεσα τους μπορεί να φέρει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αυτό προϋποθέτει μια σημαντική προσπάθεια για κατανόηση από τη μεριά των γονέων.
Πρέπει να εμπιστεύεστε το παιδί. Οι γονείς πρέπει να ξεκινούν από την αρχή ότι το παιδί θα πετύχει στη ζωή του. Το παιδί έχει ανάγκη από αυτή την πίστη για ν' αντιμετωπίσει τον κόσμο με σιγουριά.
Δεν πρέπει να συγχέεται τη διαπαιδαγώγηση με τον πειθαναγκασμό. Ο πειθαναγκασμός μεταμορφώνει το παιδί σε ζώο του τσίρκου - είτε τον κάνετε με το μαστίγιο, είτε με τα καλοπιάσματα. Έτσι το παιδί χάνει τις εμπειρίες που θα μπορούσε ν' αποκτήσει. Και δεν θα παρηγορηθεί ποτέ γι' αυτό.
Το παιδί έχει μια αντίληψη για τον κόσμο, για την κατάσταση, για το πρόβλημα που τίθεται, για σας και για τον εαυτό του. Η αντίληψη αυτή είναι ολότελα διαφορετική από τη δική σας, αλλά στα μάτια του παιδιού είναι η μόνη αλήθεια. Πρέπει να δεχθείτε την ιδέα πως το παιδί θεωρεί αυτά που κάνει ολότελα δικαιολογημένα.
Δεν περνάς κυρά-Μαρία...
Στο χαμομηλάκι ...
΄΄γύρω γύρω όλοι, στην μέση ο . . . ΄΄ άσε με, θέλω να πάω να παίξω με τις φίλεςμου. Όχι μαζί σου, με περιμένουν οι φίλες μου. Όχι, η μαμά και ο μπαμπάς λείπουνστη γιαγιά . . . ΄΄. . . χέρια πόδια στην αυλή’’ Θέλω ναπάω να παίξω! Α, η μαμά σου είπε να με προσέχεις ;Αλλά να μην της το πω ; Θα είναι το παιχνίδι μας;Εντάξει, άμα σου το είπε η μαμά . . .Θέλω να φύγω όμως.Θέλω να πάω να παίξω, θέλω να πάω να παίξω. . .Θα παίξουμε μαζί ;εντάξει . Θα πάμε για μπάνιο μετά .Με την θεία . Ναι, γι’ αυτό φοράω μαγιό από μέσα .Μαγιό είναι σου λέω . . .ναι . . . Πώς είναι ; ποιο ; τομαγιό μου; ροζ. Όχι, μην το δεις. . . όχι σου λέω. Δεν είμαστε στην θάλασσα. ΄΄. . .κι όλοι κάθονται στην γη’’. . .μην το βλέπεις. . .θέλω να παίξω. Ναι, μέχρι εκεί που δείχνεις φτάνει, αλλά άσε με να πάω να παίξω, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ… Εκεί είναι το πόδι μου, δεν έχει μαγιό εκεί! Δεν ξέρεις ; δεν φοράνε μαγιόστα πόδια!! χα χα !εκεί έχει, εκεί όχι . . . Να παίξω τώρα;Τι το κάνεις το χέρι μου, άσε με. Άσε με σου λέω .Θέλω την μαμά μου. . . Όχι, μην της πεις ότι είμαι κακό κορίτσι, όχι, δεν είμαι . . .Δεν είμαι, δεν είμαι. . .΄΄Δεν περνάς κυρά-Μαρία, δεν περνάς. . .’’ Εντάξει, δενθα της πω το μυστικό μας. Ούτε στον μπαμπά .Άσε με. . . . . . . . . . . . . . . . . . .Έλα Ισμήνη, έλα! Γιατί κλαίς ; χτύπησες ;Έλα, έλα να παίξουμε. . .΄΄. . .δεν περνάς, περνάς. . .’’
΄΄γύρω γύρω όλοι, στην μέση ο . . . ΄΄ άσε με, θέλω να πάω να παίξω με τις φίλεςμου. Όχι μαζί σου, με περιμένουν οι φίλες μου. Όχι, η μαμά και ο μπαμπάς λείπουνστη γιαγιά . . . ΄΄. . . χέρια πόδια στην αυλή’’ Θέλω ναπάω να παίξω! Α, η μαμά σου είπε να με προσέχεις ;Αλλά να μην της το πω ; Θα είναι το παιχνίδι μας;Εντάξει, άμα σου το είπε η μαμά . . .Θέλω να φύγω όμως.Θέλω να πάω να παίξω, θέλω να πάω να παίξω. . .Θα παίξουμε μαζί ;εντάξει . Θα πάμε για μπάνιο μετά .Με την θεία . Ναι, γι’ αυτό φοράω μαγιό από μέσα .Μαγιό είναι σου λέω . . .ναι . . . Πώς είναι ; ποιο ; τομαγιό μου; ροζ. Όχι, μην το δεις. . . όχι σου λέω. Δεν είμαστε στην θάλασσα. ΄΄. . .κι όλοι κάθονται στην γη’’. . .μην το βλέπεις. . .θέλω να παίξω. Ναι, μέχρι εκεί που δείχνεις φτάνει, αλλά άσε με να πάω να παίξω, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ… Εκεί είναι το πόδι μου, δεν έχει μαγιό εκεί! Δεν ξέρεις ; δεν φοράνε μαγιόστα πόδια!! χα χα !εκεί έχει, εκεί όχι . . . Να παίξω τώρα;Τι το κάνεις το χέρι μου, άσε με. Άσε με σου λέω .Θέλω την μαμά μου. . . Όχι, μην της πεις ότι είμαι κακό κορίτσι, όχι, δεν είμαι . . .Δεν είμαι, δεν είμαι. . .΄΄Δεν περνάς κυρά-Μαρία, δεν περνάς. . .’’ Εντάξει, δενθα της πω το μυστικό μας. Ούτε στον μπαμπά .Άσε με. . . . . . . . . . . . . . . . . . .Έλα Ισμήνη, έλα! Γιατί κλαίς ; χτύπησες ;Έλα, έλα να παίξουμε. . .΄΄. . .δεν περνάς, περνάς. . .’’