Η Αθωότητα των Παιδιών και η Απανθρωπιά των Μεγάλων

Ένα μικρό παιδί αγνοεί ότι όλοι εμείς, οι μεγαλύτεροι του, βρισκόμαστε σε μια ακατάπαυτη διαμάχη για την επιβίωση, όπου η κακοβουλία, η ραδιουργία, η δολοπλοκία και ο ανταγωνισμός έχουν κατεδαφίσει αρχές, αξίες και ιδανικά. Τα αθώα παιδικά χαμόγελα, η ζωντάνια και οι χαρούμενες φωνές των μικρών, φαίνεται να μη συγκινούν ιδιαίτερα όλους αυτούς τους «μεγάλους» που ρυθμίζουν και αποφασίζουν για τις τύχες της ανθρωπότητας χωρίς συνάμα να μεριμνούν για όλα τα παιδιά του κόσμου, που αποτελούν το μέλλον του.

Με ανησυχητικούς ρυθμούς, τα τελευταία χρόνια, αυξάνεται παγκοσμίως ο αριθμός των παιδιών που χάνουν τη ζωή τους από ασιτία. Η παιδεραστία και η κακοποίηση των παιδιών κατέχει σταθερή θέση στην επικαιρότητα. Οι απαγωγές και εξαφανίσεις μικρών αγγελουδιών ταράσσουν την ομαλότητα ακόμη και των ήσυχων τοπικών κοινωνιών. Στη λωρίδα της Γάζας, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και όπου υπάρχουν εμπόλεμες ζώνες, ένας μεγάλος αριθμός από τα θύματα του άμαχου πληθυσμού είναι αθώα, μικρά παιδιά που θυσιάζονται άδικα στο βωμό συμφερόντων των παρανοϊκών πλανηταρχών και λοιπών αρχόντων του πλανήτη.
Όταν πάλι κάποιοι άλλοι άρχοντες διαπληκτίζονται διαρκώς και αδυνατούν να συνάψουν μια συμφωνία ακόμη και για τη διανομή νερού, ποια μπορεί να είναι η πρόνοια, η φροντίδα τους για το παρόν και το μέλλον των νέων μας;
 
Ποιος θα απολογηθεί στα παιδιά που νοσούν καθημερινά από ασθένειες που προέρχονται από την ατμοσφαιρική ρύπανση, από τα χημικά και πυρηνικά οπλοστάσια, από την ραδιενέργεια και από το φαινόμενο του θερμοκηπίου;
Ποια είναι τα διδάγματα με τα οποία καλούμαστε να γαλουχήσουμε τα βλαστάρια μας μέσα στην κοινωνία της διαφθοράς, της αναξιοπιστίας και της εγκληματικότητας και πως θα μπορέσουμε να τους μεταδώσουμε τα ιδανικά με τα οποία μας προίκισαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες, οι πατεράδες και οι μανάδες μας;

Εάν δεν θεραπευτεί το άρρωστο μυαλό των «μεγαλοκαρχαριών» της υφηλίου, πως θα αποκατασταθεί η παγκόσμια οικονομική, κοινωνική και πολιτική ισορροπία από την οποία εξαρτάται η ζωή των παιδιών;
Εάν δεν σεβόμαστε τους εαυτούς μας και τους συνανθρώπους μας, γιατί να περιμένουμε την τιμή και το σεβασμό από τα παιδιά μας. Ότι σπέρνουμε, θα θερίσουμε.

Εάν αγαπούμε τα παιδιά και νοιαζόμαστε για το μέλλον τους οφείλουμε με τον τρόπο μας να δράσουμε άμεσα, υψώνοντας το ανάστημα μας, όσο είναι εφικτό, καταδικάζοντας τα τερατουργήματα που συντελούνται και έχουν τον αντίκτυπο τους στις αγνές ψυχές των παιδιών. 

Η συνδρομή σε ανθρωπιστικούς, κοινωφελείς οργανισμούς, η ανάληψη εθελοντικής πρωτοβουλίας και η παροχή οποιασδήποτε βοήθειας χρειάζονται τα παιδιά του πλανήτη, κρίνεται απαραίτητη από όλους μας.
Μας περιμένει ένας δύσκολος και σκληρός αγώνας και πρέπει να παλέψουμε για να βγούμε νικητές και να πετύχουμε κάτι πολύ ουσιαστικό. Να παραμείνουμε άνθρωποι.
Γ.Τ.

 
anemomilos

Παραμυθένιοι εφιάλτες

Πολλά κλασικά παραμύθια προκαλούν τρόμο 

και είναι ακατάλληλα για τα παιδιά

«Αποφεύγω πολλές φορές να τους λέω ή να τους διαβάζω τα κλασικά παραμύθια, τα περισσότερα από τα οποία έχουν άμεση ή έμμεση βία. Προτιμώ να φτιάχνω και να τους αφηγούμαι ιστορίες από την καθημερινή μας ζωή, τις οποίες συνδέω μάλιστα και με την οικογένειά μας».

.

Μητέρα τριών παιδιών, 10, 5, και 2 ετών, η κ. Χριστίνα Κετσετσόγλου καλείται καθημερινά να τους πει ένα παραμύθι λίγο πριν να πάνε για ύπνο. Οι διηγήσεις της, ιδιαίτερα στα δύο μικρότερα παιδιά, δεν περιλαμβάνουν ρεπερτόριο από τα κλασικά παραμύθια: 

«Δεν μπορώ να τους πω την Κοκκινοσκουφίτσα που μένει μόνη της στο δάσος, την τρώει ο κακός λύκος κ.λπ. Θυμάμαι ότι την είχα πει στον μεγάλο μου γιο όταν ήταν τεσσάρων και το βράδυ είχε εφιάλτες».

 .

Τα κλασικά παραμύθια έχουν τρόμο τονίζει ο κ. Στέλιος Πελασγός, παραμυθολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας.  

«Μέχρι μια ηλικία μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα να ακούσουν τη Σταχτοπούτα. Σε πιο μεγάλη ηλικία όμως μπορούν, αφού έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν. Τι σημαίνει αυτό; Όταν βλέπει ένας γονιός ότι το παιδί τρομάζει με κάποιο παραμύθι δεν εγκαταλείπει τα παραμύθια, φροντίζει όμως να βρει κάποιο άλλο. Για χιλιετίες τα παιδιά μεγάλωναν με παραμύθια και ήταν χρήσιμα στη ζωή τους».

.
Πιο σκληρή η τηλεόραση

Ο κ. Πελασγός υποστηρίζει την άποψη ότι αν δεν λέμε τα παραμύθια με τον τρόμο που περιέχουν, μεγαλώνουμε αποστειρωμένα παιδιά από τον φόβο του θανάτου, της εγκατάλειψης, της φθοράς και της επιθετικότητας που υπάρχει στον πραγματικό κόσμο. «Η τηλεόραση έχει πιο μεγάλη και σκληρή μορφή βίας. Είναι σχιζοφρένεια και μεγάλη υποκρισία να φοβόμαστε τα παραμύθια και να επιτρέπουμε στα παιδιά μας να βλέπουν τηλεόραση».

Στα περισσότερα κλασικά παραμύθια υποστηρίζει η κ. Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος- παιδοψυχολόγος, υπάρχει το καλό και το κακό. Στο τέλος επικρατούν ο καλός ήρωας και το δίκαιο, κάτι που ευχαριστεί το παιδί. Το παιδί ταυτίζεται με τον καλό ήρωα, ανάλογα με τη φάση που βρίσκεται και τους προβληματισμούς που έχει.

Το παραμύθι είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίσει το παιδί τούς φόβους και τους προβληματισμούς που έχει, υποστηρίζει η κ. Καππάτου. Δεν υπάρχει παιδί που δεν έχει μεγαλώσει με παραμύθια. «Αυτό που μετράει είναι η αφήγηση και δευτερευόντως το περιεχόμενο του παραμυθιού. Η ώρα του παραμυθιού είναι ώρα επικοινωνίας με το παιδί, της συναισθηματικής επαφής, προπομπός ή δίαυλος για τα εσωστρεφή παιδιά να μιλήσουν και να εκφράσουν ανησυχίες στους γονείς τους ή ακόμη να διατυπώσουν ερωτήματα ή προβληματισμούς».

Πολλά παραμύθια λόγω του περιεχομένου και του κακού τρόπου αφήγησης ενδέχεται να επηρεάσουν τα ευαίσθητα παιδιά σύμφωνα με την κ. Καππάτου. Όπως υποστηρίζει: «Είναι πολύ σημαντικό το ύφος με το οποίο αφηγούμαστε. Οι γονείς δεν πρέπει να ξεχνούν ότι είναι οι καλύτεροι παραμυθάδες: να τολμήσουν να πουν παραμύθια στα παιδιά τους με ιστορίες από έμπνευση της στιγμής αλλά και από τις προσωπικές του ιστορίες. Έτσι τα παιδιά με την αφήγηση μπορεί να έχουν έναν ζωντανό ρόλο στην ιστορία και να την “πλάθουν” κατά κάποιον τρόπο τα ίδια».

 .

«Η αφήγηση είναι μια διπλή σχέση»

Ο ρόλος του παραμυθιού είναι να δώσει υπόσταση, να ονομάσει τις σκοτεινές και οδυνηρές πλευρές της ζωής υποστηρίζει η κ. Αγνή Στρουμπούλη, αφηγήτρια λαϊκών παραμυθιών και τοποθετεί τον τρόμο όχι στις ιστορίες αλλά σε τρομαγμένους ή τρομακτικούς (που θέλουν να τρομάξουν) παραμυθάδες.

Όπως λέει: «Η αφήγηση ενός παραμυθιού είναι ουσιαστικά σχέση. Η σχέση του αφηγητή με το παραμύθι που λέει και η σχέση που δημιουργεί με τον ή τους αποδέκτες του την ώρα που το λέει. Κατά τα άλλα, η ιστορία είναι πάντα αθώα, αφού μιλά με εικόνες - άρα με την πιο εύληπτη και οικουμενική γλώσσαγια κάτι που συμβαίνει στη ζωή. Το παραμύθι το ίδιο μπορεί να τιμωρεί τους “κακούς”, δηλαδή αυτούς που προσπαθούν να αναστείλουν τη ροή της ζωής· γιατί το παραμύθι- δηλαδή οι άνθρωποι που το μοιράζονται- καταφάσκει στη ζωή».

Υπάρχει πάντα μια μεγάλη απορία μπροστά στο ακατανόητο της ζωής, που πολύ συχνά αναγνωρίζουμε μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας, σύμφωνα με την κ. Στρουμπούλη. 

Ο αφηγητής λοιπόν έρχεται να ζωντανέψει το παραμύθι, έχοντας την ίδια στοργή απέναντι σε όλα τα πρόσωπα και σε όλες τις πράξεις τους.

πηγή

Ρεπορτάζ: Ζωή Λιάκα zliaka@dolnet.gr

Το Άγχος στις Εξετάσεις, τα προβλήματα που δημιουργεί και η αντιμετώπισή τους

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα των εξετάσεων, μαθητές και γονείς εντείνουν τις προσπάθειές τους για την επιτυχία και την πολυπόθητη θέση στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτές τις ημέρες το άγχος των παιδιών, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά φόβος ενδεχόμενης αποτυχίας στις εξετάσεις, μεγαλώνει.

Βέβαια εκείνο που χρειάζεται να ξέρουμε είναι ότι μέχρις ενός σημείου το άγχος είναι φυσιολογικό και δημιουργικό. Μας κινητοποιεί σε δύσκολες και προκλητικές φάσεις της ζωής μας να καταβάλουμε το μέγιστο των προσπαθειών μας προκειμένου να επιτύχουμε τον στόχο μας!

Το άγχος γίνεται επικίνδυνο και μπορεί να κάνει κακό, όταν δεν μπορούμε πια να το ελέγξουμε, γιατί τότε:

• περιορίζει την πραγματικής μας ικανότητά για επίδοση και
• μας κάνει να υποφέρουμε..

Το άγχος των εξετάσεων συνήθως συνδέεται με τον φόβο που νιώθουμε μήπως απογοητεύσουμε τους γονείς μας, ή ματαιώσουμε τις προσδοκίες που έχουμε από τον εαυτό μας.
Το άγχος κινητοποιείται από αρνητικές σκέψεις, μεγαλώνει μέσα απ’ αυτές και τελικά, στην χειρότερη περίπτωση, μπορεί να μας ακινητοποιήσει –όταν ξεφεύγει τελείως από τον έλεγχό μας- και να μας οδηγήσει να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας. Επίσης, μέσα από τις αρνητικές σκέψεις που κάνουμε όταν φοβόμαστε κάτι πολύ άθελά μας «προετοιμάζουμε» την αποτυχία, αφού ασυνείδητα σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτύχουμε!
 
Συμπτώματα –Επιπτώσεις του έντονου άγχους:

• Μείωση της επίδοσης:
• Δυσκολία συγκέντρωσης, διανοητικό μπλοκάρισμα (μπλακ-άουτ), δυσκολία οργάνωσης των πληροφοριών
• Ψυχοσωματικά συμπτώματα (πονοκέφαλοι, κοιλόπονοι, ταχυκαρδία, εφίδρωση, συχνοουρία, τρέμουλο, ναυτία, μυϊκή υπερένταση
• Διανοητικά: Αρνητικές σκέψεις, μείωση αυτοπεποίθησης,
• ευ-συγκινησία, ευερεθιστότητα, άσχημος ύπνος

Προετοιμασία – Αντιμετώπιση
 
Πριν: Να μάθεις να αντιμετωπίζεις τις εξετάσεις, παρ’ όλο τον φόβο σου για πιθανή αποτυχία!

• Καλή προετοιμασία (οργανόγραμμα) επανάληψη μαζί με φίλους: Δοκιμή μαζί με άλλους εξεταζόμενους. Συνάντησε άλλους συμμαθητές σου και ας ρωτήσει ο ένας τον άλλον. Αν μπορείς να το εξηγήσεις στους άλλους, τότε το έχεις κατανοήσει...διαφορετικά, χρειάζεσαι κι άλλες επαναλήψεις!
• Αναλύστε την κατάσταση ρεαλιστικά: Γράψτε απ’ τη μια: τι ακριβώς σας προκαλεί άγχος, κι απ’ την άλλη (στήλη της σελίδας): πως μπορείτε πρακτικά να διορθώσετε το συγκεκριμένο πρόβλημα!
• Κάντε ένα διάλειμμα και συζήτησε εκφράζοντας τους φόβους και τις αμφιβολίες σου στους γονείς σου και σε ανθρώπους που μπορούν να σε ακούσουν!
• Νοητική αναπαράσταση των πραγματικών συνθηκών («φαντάσου με λεπτομέρειες τις πραγματικές συνθήκες...»)
• Όσο πιο συχνά φαντάζομαι τις εξετάσεις τόσο πιο πολύ εξοικειώνομαι μαζί τους...! Þ Αυτό που μπορώ να το αντιμετωπίσω στη φαντασία μου, μπορώ να το κάνω και στην πραγματικότητα!!
• Ασκήσεις χαλάρωσης (15΄τη μέρα) («συγκεντρώσου στη διαφραγματική αναπνοή και στο σώμα σου που βαραίνει καθώς χαλαρώνει...»)
• Συνδυασμός εισπνοών – εκπνοών με θετικές (και ρεαλιστικές) σκέψεις...
• Όχι «δεν θα φοβηθώ», ή «θα πετύχω στα σίγουρα!», άλλα: «Ακόμα κι αν φοβηθώ, θα το αντιμετωπίσω», «θα κάνω ό.τι περνάει από το χέρι μου για να επιτύχω»...
• Γυμναστική (καθημερινά)
• Ξεκούραση και καλός ύπνος
• Πρωινό μπάνιο με χλιαρό νερό

Κατά τη διάρκεια:

• Ξεκίνα με ό,τι γνωρίζεις καλά....
• Συνδύασε εισπνοές- εκπνοές με θετικές (και ρεαλιστικές) σκέψεις...
• Μόλις νιώσεις τα πρώτα σημάδια πανικού επανέλαβε μια λέξη ή φράση που σε ηρεμεί («μάντρα») (π.χ. «ήρεμα», «χαλαρά», «είμαι δίπλα σου...».

Μετά:

• Μετά τις εξετάσεις κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου: μια βόλτα μ’ένα φίλο για καφέ, κ.λ.π.
• Οραματίσου την επιτυχία και προετοίμασε τον εαυτό σου για την επόμενη ημέρα.

Συναισθηματική και Ψυχολογική υποστήριξη από του γονείς:

• Διαθεσιμότητα να ακούσουν
• «το άγχος της αποτυχίας είναι φυσιολογικό»
• «όλοι έχουν παρόμοιο άγχος..»
• «ακόμα κι αν δεν περάσεις, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις»
• «αν δεν περάσεις για το μόνο που θα στεναχωρηθώ είναι γιατί δεν θα ανταμειφθούν οι κόποι σου...»
• «Κάθε αποτυχία είναι μια ευκαιρία μάθησης!...»

Ο κύριος σκοπός της εκπαίδευσης είναι να βοηθήσεις τους νέους ανθρώπους να μαθαίνουν να ανταποκρίνονται με επιτυχία στις συνεχώς μεταβαλλόμενες κοινωνικο-πολιτικές και οικονομικές συνθήκες.

Επομένως, ο στόχος των γονιών και των εκπαιδευτικών –όλων των βαθμίδων- είναι να βοηθήσουν τους μαθητές να αγαπήσουν τη μάθηση. Επειδή η επιβίωση των παιδιών μας στο μέλλον θα εξαρτάται από την ικανότητά τους να μαθαίνουν, φροντίστε να δημιουργήσετε τις κατάλληλες συνθήκες –και στην δύσκολη στιγμή των εξετάσεων– που θα επιτρέψουν στο παιδί σας να συνεχίσει και μετά απ’ αυτές να θέλει να μαθαίνει...!

Δρ. Γρηγόρης Βασιλειάδης
M.Sc. Ph.D. Συμβουλευτικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής