We are the world we are the children

We are the world we are the childtren

We Are the World We Are the Children by hamomilaki on Scribd

Ο αυτοτραυματισμός ως συνέπεια της κακοποίησης

Στο χαμομηλάκι ...

Διαβάζουμε συχνά ότι "σύμπτωμα" ή σημάδι που μπορεί να προειδοποιήσει τους γονείς ότι κάτι κακό συμβαίνει στο παιδί τους (αν δηλαδή δεν το γνωρίζουν από ... πρώτο χέρι) είναι ο αυτοτραυματισμός. Ποια όμως είναι η παράξενη κι αδυσώπητη ορμή που οδηγεί τον άνθρωπο που κακοποιήθηκε από κάποιον άλλο στη διαιώνιση της κακοποίησης μέσω του αυτοτραυματισμού;
Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι όταν μεγαλώνεις μέσα σ' ένα κακοποιητικό περιβάλλον, η αδιανόητη ικανότητα του ανθρώπου για προσαρμογή οδηγεί το άτομο -ιδιαίτερα το παιδί- στο να δεχτεί τις συνθήκες ως φυσιολογικές και να μάθει να ζει μέσα σ' αυτές ώστε να επιβιώσει. Συνεπώς, όταν λείψει για κάποιο λόγο η κακοποιητική συνθήκη, το άτομο δεν ξέρει πώς να επιβιώσει πια -τουλάχιστον η κακοποίηση ήταν κάτι που γνώριζε- κι έτσι προτίθεται να προσφέρει το ίδιο στον εαυτό του την κατάσταση που έχει τελειώσει. Επίσης, όταν το άτομο υποβάλλεται -για άλλους πια λόγους- σε συναισθήματα που έχει συνδέσει με την κακοποίηση, νιώθει ότι είναι "παράλογο" να αισθάνεται έτσι χωρίς κάποιος να το κακοποιεί και καταλήγει να κακοποιεί το ίδιο τον εαυτό του.

Πώς ορίζεται ο αυτοτραυματισμός Self-injury, self-harm, self-mutilation.
Όροι που αναφέρονται στην πράξη του να κάνεις κακό στον εαυτό σου. Από κόψιμο, κάψιμο, χτύπημα, τριχοτιλλομανία, μέχρι διατροφικές διαταραχές όπως η ανορεξία ή η βουλιμία, όλα εντάσσονται στον όρο - ομπρέλα του "self - injury" ή, πιο επιστημονικά "self - mutilation" (αν και οι περισσότεροι self - injurers απορρίπτουν τον τελευταίο ως ιδιαίτερα βάναυσο και στις περισσότερες περιπτώσεις ανακριβή).

Ποιος αυτοτραυματίζεται
Οποιοσδήποτε. Στη μεγάλη λίμνη των ανθρώπων που αυτοτραυματίζονται θα βρει κανείς πολλά έφηβα κορίτσια. Θα βρει όμως και καθηγητές πανεπιστημίου, υψηλόβαθμα στελέχη επιχειρήσεων, μεσήλικες μητέρες, παιδιά κάτω των 10 ετών, φοιτητές, εργάτες, ηθοποιούς...

Άνθρωποι που -για διάφορους λόγους- δεν έχουν αναπτύξει άλλους, καλύτερους μηχανισμούς άμυνας που θα τους βοηθούσαν ν' αντεπεξέλθουν σ' έναν αριθμό δύσκολων καταστάσεων: άγχος, πίεση, οικογενειακά προβλήματα, μοναξιά, φόβος, θυμός, κακοποίηση. Και άλλα. Έχει σημασία να καταλάβει κανείς γιατί το κάνει, πότε νιώθει τη μεγαλύτερη ανάγκη να το κάνει, σε τι τον εξυπηρετεί, ώστε ν' αναπτύξει στη συνέχεια εναλλακτικούς τρόπους ν' αντιμετωπίζει τις καταστάσεις. Γιατί ο αυτοτραυματισμός, παρόλο που κάποιες φορές μπορεί να είναι -ή να μοιάζει- πολύ αποτελεσματικός ως, έστω και προσωρινή, λύση σε κάποια προβλήματα, αποτελεί και ο ίδιος ένα πρόβλημα και μπορεί να πληγώσει άσχημα, αφήνοντας ουλές πολύ βαθύτερες και σοβαρότερες από αυτές που φαίνονται πάνω στο σώμα.

Θεωρείται ότι αυτοτραυματίζεσαι αν:

• κακοποιείς συνειδητά και οικειοθελώς το σώμα σου σε σημείο που ν' αφήνεις σημάδια που διαρκούν πάνω από μία ώρα (κοψίματα, εγκαύματα, μελανιές, σπασμένα κόκκαλα, σημεία γυμνά από τρίχες κ.ά.)
• υιοθετείς αυτήν τη συμπεριφορά ως τρόπο ν' ανταπεξέλθεις σε δυσάρεστες ή φορτικές καταστάσεις, σκέψεις και συναισθήματα

Πολύ μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που αυτοτραυματίζονται υπήρξαν κακοποιημένα παιδιά, αυτό όμως δε σημαίνει πως όλα τα κακοποιημένα παιδιά θ' αυτοτραυματιστούν κάποια στιγμή στη ζωή τους, ή ότι όλοι όσοι αυτοτραυματίζονται έχουν κακοποιηθεί σε μικρή ηλικία.

Πολύ συχνά, άνθρωποι που αυτοτραυματίζονται μεγάλωσαν σ' ένα απαξιωτικό περιβάλλον ή σε οικογένεια με υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες και απαιτήσεις.
Η απαξίωση δεν γίνεται απαραίτητα επίτηδες, και συχνά το άτομο με την απαξιωτική συμπεριφορά έχει τις καλύτερες προθέσεις (ποιος το 'χει πει, ότι "ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με καλές προθέσεις";). Χρόνια απαξίωση μπορεί να οδηγήσει σε αυτο-απαξίωση και απόρριψη του εαυτού.
Ακολουθούν κάποια παραδείγματα απαξίωσης:

• "Λες ότι δε θέλεις αλλά κατά βάθος το θέλεις, το ξέρω".
• "Σταμάτα να λες ψέματα. Ξέρω ότι το έκανες (κάτι που στην πραγματικότητα δεν έχεις κάνει)."
• "Είσαι υπερβολικός."
• "Αν προσπαθούσες λίγο θα τα κατάφερνες."
• "Σταμάτα να είσαι τόσο απαισιόδοξη και δες λιγάκι την καλή πλευρά..."
• "Είσαι τεμπέλης."
• "Έλα τώρα, μην κάνεις έτσι. Μπορείς να το ξεπεράσεις."
• "Δε θα σ' αφήσω να με κάνεις ό,τι θέλεις."
• "Θα σου δώσω εγώ λόγο να κλάψεις!"

Γιατί το κάνουν; 
Για να νιώσω κάτι, οτιδήποτε. Για να σιγουρευτώ ότι ακόμα μπορώ να νιώσω, έστω και πόνο, κι επομένως είμαι ζωντανή.
Για να διώξω το κενό που έχει φωλιάσει μέσα μου.
Για να επιστρέψω στην πραγματικότητα.
Για να απελευθερώσω ένταση.
Για να ξεσπάσω, να εκφράσω το θυμό μου.
Για να εξωτερικεύσω τις πληγές ώστε να μην μπορώ πια ν' αρνηθώ την ύπαρξή τους. Φοράω τον πόνο μου για να τον δω και να τον καταλάβω καλύτερα.
Για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι εγώ ελέγχω τον πόνο μου.
Για να καταφέρω να συνεχίσω (καλύτερη φράση από του Μπέκετ δεν υπάρχει "Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα προχωρήσω").
Για να αυτο-τιμωρηθώ.
Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω να υπάρχω.
Γιατί με κάνει να νιώθω καλά.

Αν το παιδί σας αυτοτραυματίζεται μην κλείνετε τα μάτια σας στο πρόβλημα. Γιατί είναι πρόβλημα. Αν το παιδάκι σας χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, γρατζουνάει τα χεράκια του ή βγάζει τα μαλλιά του δεν είναι κάτι τυχαίο. Αν ο έφηβος που έχετε στο σπίτι σας κόβεται, καίγεται με τσιγάρα, ή γράφει με σουγιάδες στα χέρια του δεν περνάει μια φάση της ηλικίας. Μη φρικάρετε, μη βάζετε τις φωνές, αλλά μην απομακρύνεστε. Μιλήστε. Προσπαθήστε να μάθετε τι συμβαίνει. Ακούστε. Ακούστε τι σας λέει. Ακούστε τις ανάγκες του. Πληροφορηθείτε. Μην το παίρνετε προσωπικά. Δείξτε κατανόηση χωρίς να υποστηρίζετε τον αυτοτραυματισμό. Ζητήστε συμβουλές από ειδικό. Και, τέλος, ακούστε και τα δικά σας συναισθήματα και σεβαστείτε τα όριά σας.

Μην αφήνετε τα παιδιά μόνα τους μέσα στην κόλασή τους.

Ν.Θ.

«Ναρκωτικά» οι τροφές που παχαίνουν. Αληθινός ο εθισμός στα junk food

Σημαντικό και επικίνδυνο εθισμό προκαλούν οι παχυντικές τροφές, οι οποίες έχουν, σύμφωνα με αμερικανική έρευνα, παρόμοια επίδραση στον εγκέφαλο με τα ναρκωτικά. 

Οι μελέτες των Πολ Τζόνσον και Πολ Κένι (του Ερευνητικού Ινστιτούτου Scripps στη Φλόριντα) σε ποντίκια έδειξαν ότι η καταναγκαστική κατανάλωση τροφών υψηλής θερμιδικής αξίας έχει αρνητική επίδραση στη χημική ισορροπία του εγκεφάλου, διαταράσσοντας τους μηχανισμούς ανταμοιβής, όπως συμβαίνει και στην περίπτωση σοβαρών εθισμών. Οι ερευνητές προσέφεραν σε μια ομάδα ποντικιών παχυντικές τροφές (μπέικον, σοκολάτα, λουκάνικα κ.λ.π.), πέραν της συνηθισμένης τους τροφής που ήταν πιο υγιεινή, αλλά λιγότερο ορεκτική. 

Τα ποντίκια ανέπτυξαν γρήγορα τη συνήθεια να υπερτρέφονται κατά τρόπον καταναγκαστικό, καταναλώνοντας όλο και περισσότερες λιπαρές και γενικώς υψηλής θερμιδικής αξίας τροφές, μέχρι που έφτασαν να γίνουν παχύσαρκα. Παράλληλα, ο μηχανισμός ανταμοιβής τους (που αποκαλείται και κέντρο απόλαυσης του εγκεφάλου) ανταποκρινόταν όλο και λιγότερο, μια αλλοίωση παρόμοια με αυτήν που καταγράφεται στους χρήστες ναρκωτικών, όπως η κοκαΐνη και η ηρωίνη. 

Τα ποντίκια δεν σταματούσαν μάλιστα να τρώνε ακόμη κι όταν βρίσκονταν αντιμέτωπα με μια τιμωρία (ηλεκτροσόκ) –σε αντίθεση με μια άλλη ομάδα πειραματόζωων, που τρέφονταν υγιεινά– πράγμα που δείχνει ότι είχαν χάσει τον έλεγχο της συμπεριφοράς τους, πρώτο σημάδι του εθισμού. 

Για τους ερευνητές, τα ευρήματα αυτά επιβεβαιώνουν τις εθιστικές ιδιότητες του λεγόμενου «τζανκ φουντ» και αποδεικνύουν ότι ο εθισμός στα ναρκωτικά και η παχυσαρκία έχουν τη ρίζα τους στους ίδιους νευροβιολογικούς μηχανισμούς ή για την ακρίβεια στη διατάραξή τους.

ελευθεροτυπία

 

Αληθινός ο εθισμός στα junk food 

Όσοι ζουν με φαγητά από fast food και οτιδήποτε άλλο περιέχει πολλά λίπη, αλάτι και ζάχαρη, συχνά λένε ότι θα ήθελαν να ήταν αλλιώς τα πράγματα, αλλά τους είναι εντελώς αδύνατον να αντισταθούν σε ένα χάμπουργκερ, στο μπέικον, στις τηγανητές πατάτες ή σε μια λαχταριστή σοκολατίνα. 

Μια νέα μελέτη υποδηλώνει ότι όντως δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Το εύρημα προέρχεται από πειράματα σε αρουραίους. 

Όταν οι ερευνητές τούς επέτρεψαν να έχουν απεριόριστη πρόσβαση σε ένα… τούρμπο διαιτολόγιο με γλυκά, μπέικον, κέικ και άλλα πρόχειρα φαγητά, τα ζώα γρήγορα άρχισαν να παχαίνουν και να τρώνε ολοένα περισσότερο, σε σημείο που τελικά άρχισαν να τρώνε ακατάσχετα και να μην σταματούν ακόμα και όταν οι ερευνητές άρχισαν να τους κάνουν ένα μικρό ηλεκτροσόκ στο πόδι κάθε φορά που έχαναν τον έλεγχο.

Και αν αυτό ακούγεται σχεδόν αναμενόμενο, η αντίδραση των ζώων όταν οι ερευνητές τους πήραν τα πρόχειρα φαγητά ήταν εντελώς απρόσμενη: επί δύο εβδομάδες δεν έτρωγαν σχεδόν τίποτα, όταν οι ερευνητές αντικατέστησαν τα πρόχειρα φαγητά με υγιεινά πιάτα!

Με άλλα λόγια, «έμπαιναν σε μια οικειοθελή κατάσταση λιμοκτονίας», όπως χαρακτήρισε την αντίδρασή τους ο επικεφαλής ερευνητής Πωλ Κίνι, αναπληρωτής καθηγητής στο Ερευνητικό Ίδρυμα Scripps, στη Φλόριντα.

Την ίδια στιγμή, μια άλλη ομάδα αρουραίων που εξ αρχής τρέφονταν υγιεινά, είχαν πολύ μεγαλύτερο έλεγχο της όρεξής τους – και έπαυαν να τρώνε όταν χόρταιναν.

Τι σημαίνουν όλ’ αυτά για τους ανθρώπους;

Αν και σίγουρη απάντηση δεν υπάρχει, οι ερευνητές εκτιμούν πως όταν τρώμε πολλά τρόφιμα που διεγείρουν τα κέντρα επιβράβευσης του εγκεφάλου - και αυτό κάνουν τα λουκάνικα, τα τσίζκεϊκ και κάθε είδους τρόφιμο με πολλά λίπη, αλάτι, ζάχαρη και θερμίδες – μπορεί να προκαλούνται αλλαγές στο σύστημα επιβράβευσης του εγκεφάλου.

Όταν αυτές οι αλλαγές ξεπεράσουν ένα όριο, το επακόλουθο δεν είναι απλώς να τρώμε ακατάσχετα και να παχαίνουμε, αλλά να μην μπορούμε να σταματήσουμε κιόλας!

Όπως γράφουν οι ερευνητές στο χθεσινό τεύχος της επιθεώρησης «Nature Neuroscience», όταν εξέτασαν τον εγκέφαλο των αρουραίων, διαπίστωσαν ότι σε όσους έτρωγαν τα πρόχειρα φαγητά ήταν μειωμένοι οι υποδοχείς της ντοπαμίνης D2 – μια ομάδα πρωτεϊνών στην επιφάνεια των εγκεφαλικών κυττάρων που σε προγενέστερες μελέτες έχει σχετισθεί με τον εθισμό στην… κοκαΐνη και στην ηρωίνη!

Με άλλα λόγια, «τα ζώα είχαν απτές βιολογικές ενδείξεις εθισμού», είπε ο δρ Κίνι. Και εξήγησε πως όταν μειώνονται οι υποδοχείς D2, αρχίζει κανείς να επιδεικνύει ιδεοψυχαναγκαστική συμπεριφορά – εν προκειμένω απέναντι στο φαγητό.

Πρακτικά, τα παραπάνω ευρήματα σημαίνουν ότι «για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της πειθαναγκαστικής κατανάλωσης πρόχειρων φαγητών, θα πρέπει κανείς επίμονα να τρώει υγιεινά για πολύ καιρό, ώστε να “αποτοξινωθεί”», λέει ο δρ Πιέτρο Κοτόνε, επίκουρος καθηγητής στο Εργαστήριο Εθιστικών Διαταραχών του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες ανακαλύπτουν ότι ο εγκέφαλος συμπεριφέρεται με παρόμοιους τρόπους απέναντι στα εδέσματα και στα ναρκωτικά. Μελέτες του δρος Κοτόνε έχουν δείξει πως μπορεί να αναπτυχθούν ακόμα και συμπτώματα στέρησης όταν διακοπεί απότομα η χορήγηση πρόχειρων φαγητών στα πειραματόζωα!

ygeia.tanea