Ίσως να έχετε ακούσει
στην τηλεοραση τις τελευταιες µερες για το συστηµα AMBER που ßοηθα
αστυνοµια και σχετικες οργανωσεις στην ανευρεση χαµενων παιδιων
(το ονοµα του το πηρε απο την µικρη Amber, ειχε χαθει επισης)
Είναι ευκολο να ßοηθησετε
Το µονο που εχετε να κανετε ειναι να στειλετε τον ταχυδροµικο σας
κωδ. στο 1056 (0,12 €) (ειναι το τηλ του Χαµογελου του Παιδιου), µε το
κινητο σας και ετσι καθε φορα που χανεται καποιο παιδι στη γειτονια σας, να
ειναι πιο αµεσες οι ενεργειες (θα ερχετε στο κινητο σας η φωτο του
παιδιου και ισως καπου να το εχετε δει ...)
µπορειτε να ενηµερωσετε και φιλους, γνωστους...
Για επιßεßαίωση καλέστε το ίδιο νουµερο
(1056 – Χαµόγελο του Παιδιου).
Monday, 18 June 2007
Ακούυυυυυυστεεεεεεε: Το άγος και το μέλος
Για τα παιδάκια που κακοποιούνται σεξουαλικά
Το άγος και το μέλος
Δεν τα κατέβηκες εσύ τα μαρμαρένια αλώνια,
τα στρώσανε στη στράτα σου απ' τα μικρά σου χρόνια,
τα χρόνια τότε που 'σουνα έν' αχαμνό κλαράκι,
χορτάρι ανεμόσουρτο,
στο λίβα και την παγωνιά χιλιοπαραδομένο.
Και πάλεψες σα Διγενής, μικρός μ' αντρειωμένος,
με δυο στοιχειά με δυο θεριά, θανατομάχη άτιμη,
σκληρή κι από τα πριν χαμένη, μέσα στο νου
του δράκοντα, μακρότριχου και άγριου,
με το κεντρί της κάτω γης θαρρείς αρματωμένου.
Βρωμοκοπάει η ανάσα τους, τα μάτια τους φοβέρα,
μόλυσμα του αγέρα σου και της μικρής ζωής σου.
Κι έβγαλες ατσαλόριζες, τραχιές και πεισμωμένες,
ορθή, ολόρθη στήθηκες, γενναία αντρειωμένη.
Αβάσταγος ο πόνος σου, χωρίς να σε νικήσουν
δεν ήξεραν πως το κλαρί είχε ψυχούλα μέσα.
Στιγμές και ώρες και μηνούς, στις πλάτες σου, και χρόνους,
τον ουρανό σ΄απίθωσαν και τονε κουβαλούσες...
μα σ' έκρυψα, σ' απόθεσα σε δροσερή σπηλίτσα,
την κατοικιά της λησμονιάς, ψυχής παρηγορήτρα,
μέχρι να 'ρθει ο Ηρακλής ο κοσμοξακουσμένος,
γιος τ' Ουρανού, παιδί της Γης, της Μάνας Γης
που ματωμένα μυστικά κατέχει τα κι αντέχει,
από τις πλάτες τις μικρές το βάρος να σου πάρει.
Τον Ουρανό σού χάρισε, στον έκαμε τραγούδι,
κι από τις μαρμαρόπετρες τ' απέραντου αλωνιού μας
βγήκαν τ' αγριολούλουδα τα μοσχομυρισμένα,
του κάμπου και της εξοχής κρινάκια λευκογάλανα
χαμομηλάκια μύρια,
αντίδωρα της αγκαλιάς, στολίδια της ζωής μας.
(ως απάντηση στην κραυγή: Ακούυυυυυυυυυυστεεεεεεεεεεεεεε, όλοι όλοι σας, ακούυυυυυυστεεεεεεεεε παρακαλώωωωωωωω)
Δεν τα κατέβηκες εσύ τα μαρμαρένια αλώνια,
τα στρώσανε στη στράτα σου απ' τα μικρά σου χρόνια,
τα χρόνια τότε που 'σουνα έν' αχαμνό κλαράκι,
χορτάρι ανεμόσουρτο,
στο λίβα και την παγωνιά χιλιοπαραδομένο.
Και πάλεψες σα Διγενής, μικρός μ' αντρειωμένος,
με δυο στοιχειά με δυο θεριά, θανατομάχη άτιμη,
σκληρή κι από τα πριν χαμένη, μέσα στο νου
του δράκοντα, μακρότριχου και άγριου,
με το κεντρί της κάτω γης θαρρείς αρματωμένου.
Βρωμοκοπάει η ανάσα τους, τα μάτια τους φοβέρα,
μόλυσμα του αγέρα σου και της μικρής ζωής σου.
Κι έβγαλες ατσαλόριζες, τραχιές και πεισμωμένες,
ορθή, ολόρθη στήθηκες, γενναία αντρειωμένη.
Αβάσταγος ο πόνος σου, χωρίς να σε νικήσουν
δεν ήξεραν πως το κλαρί είχε ψυχούλα μέσα.
Στιγμές και ώρες και μηνούς, στις πλάτες σου, και χρόνους,
τον ουρανό σ΄απίθωσαν και τονε κουβαλούσες...
μα σ' έκρυψα, σ' απόθεσα σε δροσερή σπηλίτσα,
την κατοικιά της λησμονιάς, ψυχής παρηγορήτρα,
μέχρι να 'ρθει ο Ηρακλής ο κοσμοξακουσμένος,
γιος τ' Ουρανού, παιδί της Γης, της Μάνας Γης
που ματωμένα μυστικά κατέχει τα κι αντέχει,
από τις πλάτες τις μικρές το βάρος να σου πάρει.
Τον Ουρανό σού χάρισε, στον έκαμε τραγούδι,
κι από τις μαρμαρόπετρες τ' απέραντου αλωνιού μας
βγήκαν τ' αγριολούλουδα τα μοσχομυρισμένα,
του κάμπου και της εξοχής κρινάκια λευκογάλανα
χαμομηλάκια μύρια,
αντίδωρα της αγκαλιάς, στολίδια της ζωής μας.
Δέλτα Βήτα
(ως απάντηση στην κραυγή: Ακούυυυυυυυυυυστεεεεεεεεεεεεεε, όλοι όλοι σας, ακούυυυυυυστεεεεεεεεε παρακαλώωωωωωωω)