Πόσες φορές, αυτουργοί μιας εξωφρενικά αποκρουστικής ανηθικότητας υπήρξαν οι ίδιοι οι μέντορες σας στο μάθημα της ηθικής;
Στο μάθημα της αξιοπρέπειας και του σεβασμού;
Εγώ είχα την τύχη να πιστεύω μέχρι μια εποχή, καμία. Είχα μέντορες καλούς, με μεταπτυχιακά και πολυποίκιλες έρευνες πάνω στο θεματάκι. Ήμουν καλή μαθήτρια, κυνηγούσα τον έπαινο ... το αριστείο, μέχρι που ... οι μέντορες μου έπεσαν από το έδρανο. Έχασαν την αξία τους, την επιρροή που μπορούσαν να μου ασκούν. Ένιωσα χαζή που τους άκουγα τόσα χρόνια, ένιωσα πως μάλλον λάθος τα είχα καταλάβει. Δεν μπορεί ξαφνικά να κάνουν τέτοια λάθη, κάτι δεν κατάλαβα εγώ καλά και έτσι, άρχισα να ψάχνω στις σημειώσεις μου.
Τις έψαξα ξανά και ξανά και πάντα έβγαινα στο ίδιο συμπέρασμα. Πως, αυτοί καταπάτησαν όσους νόμους με είχαν διδάξει, όσους κανόνες μου είχαν επιβάλλει να αποστηθίσω.... Δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο να τους θυμίζει, μόνο η σαθρή πλέον όψη τους. Ακόμα και αυτή είχε υποστεί αλλαγές...
Δεν στεναχωρήθηκα τόσο για αυτό. Όχι τόσο για τα λάθη τους. Όλοι την πατάμε κάποια στιγμή. Λυπήθηκα για την συνέχεια τους. Λυπήθηκα που έστω και αργά δεν κοίταξαν να περισώσουν ό,τι μπορούσαν. Έστω και ένα μικρό κανόνα από τα βιβλία τους.
Έκατσαν απλά εκεί, να πνίγονται στα λάθη τους, αμαχητί. Άρχισαν να πέφτουν ακατάπαυστα, αδιαφορώντας για την κατάντια τους, αδιαφορώντας που οι καρποί τους τους έβλεπαν να αλλοιώνονται. Τους έβλεπαν να χάνουν την προσωπικότητα τους, τον εαυτό τους...
Πλέον έρχονται στιγμές που νιώθω και εγώ χαμένη στο δικό τους άβατο, στη δική τους καταστροφή.
Κατάντησα από μαθήτρια αξιών, παρατηρητής παρωδίας.
Αναρωτιέμαι ώρες ώρες πως μπορούμε οι άνθρωποι να γινόμαστε τόσο αξιοθρήνητοι Δεν θέλω να γίνω αξιοθρήνητη Φοβάμαι...
Τώρα, αισίως μετά από καιρό, στέκομαι εδώ να τους κοιτάω να γελοιοποιούνται μπροστά στα μάτια μου.
Αποφάσισα όμως να πάψω να στεναχωριέμαι για χάρη τους, είναι άξιοι της μοίρας τους και βγήκαν ανίκανοι να σηκώσουν στις πλάτες τους βαριές αξίες. Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους.
Όχι δεν στεναχωριέμαι πια για αυτούς, απλά τους οικτίρω που έστω και αργά δεν βρήκαν το κουράγιο να ορθώσουν το ανάστημα τους. Να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους, αλλά αποδείχτηκαν κοτόπουλα καλοβολεμένα στο κοτέτσι τους.
Κρίμα, πραγματικά....... όχι για μένα, για την ανάμνηση που πάνε να μου αφήσουν........
Εγώ είχα την τύχη να πιστεύω μέχρι μια εποχή, καμία. Είχα μέντορες καλούς, με μεταπτυχιακά και πολυποίκιλες έρευνες πάνω στο θεματάκι. Ήμουν καλή μαθήτρια, κυνηγούσα τον έπαινο ... το αριστείο, μέχρι που ... οι μέντορες μου έπεσαν από το έδρανο. Έχασαν την αξία τους, την επιρροή που μπορούσαν να μου ασκούν. Ένιωσα χαζή που τους άκουγα τόσα χρόνια, ένιωσα πως μάλλον λάθος τα είχα καταλάβει. Δεν μπορεί ξαφνικά να κάνουν τέτοια λάθη, κάτι δεν κατάλαβα εγώ καλά και έτσι, άρχισα να ψάχνω στις σημειώσεις μου.
Δεν στεναχωρήθηκα τόσο για αυτό. Όχι τόσο για τα λάθη τους. Όλοι την πατάμε κάποια στιγμή. Λυπήθηκα για την συνέχεια τους. Λυπήθηκα που έστω και αργά δεν κοίταξαν να περισώσουν ό,τι μπορούσαν. Έστω και ένα μικρό κανόνα από τα βιβλία τους.
Έκατσαν απλά εκεί, να πνίγονται στα λάθη τους, αμαχητί. Άρχισαν να πέφτουν ακατάπαυστα, αδιαφορώντας για την κατάντια τους, αδιαφορώντας που οι καρποί τους τους έβλεπαν να αλλοιώνονται. Τους έβλεπαν να χάνουν την προσωπικότητα τους, τον εαυτό τους...
Πλέον έρχονται στιγμές που νιώθω και εγώ χαμένη στο δικό τους άβατο, στη δική τους καταστροφή.
Κατάντησα από μαθήτρια αξιών, παρατηρητής παρωδίας.
Αναρωτιέμαι ώρες ώρες πως μπορούμε οι άνθρωποι να γινόμαστε τόσο αξιοθρήνητοι Δεν θέλω να γίνω αξιοθρήνητη Φοβάμαι...
Τώρα, αισίως μετά από καιρό, στέκομαι εδώ να τους κοιτάω να γελοιοποιούνται μπροστά στα μάτια μου.
Αποφάσισα όμως να πάψω να στεναχωριέμαι για χάρη τους, είναι άξιοι της μοίρας τους και βγήκαν ανίκανοι να σηκώσουν στις πλάτες τους βαριές αξίες. Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους.
Όχι δεν στεναχωριέμαι πια για αυτούς, απλά τους οικτίρω που έστω και αργά δεν βρήκαν το κουράγιο να ορθώσουν το ανάστημα τους. Να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους, αλλά αποδείχτηκαν κοτόπουλα καλοβολεμένα στο κοτέτσι τους.
Κρίμα, πραγματικά....... όχι για μένα, για την ανάμνηση που πάνε να μου αφήσουν........
g.l.
No comments:
Post a Comment