Δύο στα δέκα παιδιά (19%) που ζουν σε χώρες της ΕΕ είναι φτωχά, ενώ το ποσοστό είναι υψηλότερο στην Ελλάδα, καθώς ανέρχεται στο 23%.Σύμφωνα με έκθεση της Επιτροπής για την κοινωνική προστασία και την κοινωνική συνοχή, η συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών παιδιών στην Ελλάδα δεν ζει σε άνεργα νοικοκυριά αλλά σε οικογένειες με εργαζόμενους γονείς.
Τα περισσότερα παιδιά ηλικίας από 0-17 ετών που κινδυνεύουν από τη φτώχεια στην ΕΕ είτε ζουν σε νοικοκυριά ανέργων και δεν έχουν επαρκή εισοδηματική ενίσχυση είτε οι αμοιβές των εργαζόμενων γονέων τους δεν επαρκούν για την πρόληψη ή την αντιμετώπιση της φτώχειας.
Το τελευταίο ισχύει κυρίως στις χώρες του μεσογειακού Νότου- Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία- στις χώρες της Βαλτικής και στην Πολωνία.
Στο σύνολο της ΕΕ, ένα στα δέκα παιδιά ζει σε νοικοκυριό με άνεργους γονείς. Υψηλότερο, στο 13%, είναι το ποσοστό των παιδιών που ενώ οι γονείς τους έχουν κάποια εργασία, η οικονομική τους κατάσταση βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας.
Στην Ελλάδα, μόλις το 3,9% των παιδιών ζει σε άνεργα νοικοκυριά, ενώ περί το 17% είναι το ποσοστό των παιδιών που διαβιούν μέσα στη φτώχεια παρά το γεγονός ότι οι γονείς τους εργάζονται.
Σε μια εποχή φίλοι μου, που μπορείς να βρεις και του πουλιού το γάλα, σε μια εποχή, που κοντεύουμε να φτάσουμε στον Άρη (ή τέλος πάντων έχουμε κάνει μεγάλα βήματα στο διάστημα), στη γη η φτώχεια δίνει το παρόν της, που; Στα μικρά παιδάκια σε ποσοστό λίγο πιο πάνω από 20%. Σε μια εποχή που το βιοτικό επίπεδο είναι υψηλό, πολλά χαμομηλάκια είναι φτωχά...Κοιτάνε τα άλλα παιδάκια, να είναι ντυμένα, να έχουν να φάνε, να μπορούν να πάνε σχολείο, να έχουν τα παιχνίδια τους και αυτά τα φτωχά χαμομηλάκια, δεν έχουν τα στοιχειώδη. Άραγε κανείς μας, ένιωσε τη στέρηση που νιώθουν αυτά τα παιδιά; Σε μία εκπομπή η Oprah κάλεσε ένα ζευγάρι εύπορο κάπως να ζήσει με 200 δολάρια πόσα τους έδωσε για ένα μήνα κοντά αν θυμάμαι. Ψάξανε να βρούνε φθηνό διαμέρισμα να νοικιάσουν, ψάξανε για εργασία, δεν είχαν μεταφορικό μέσο και περίμεναν στη στάση το λεωφορείο. Γενικά για κάποιες μέρες, ζήσανε όπως ένας μέσος Αμερικάνος. Και μετά όταν τους κάλεσε στην εκπομπή να πούνε τη γνώμη τους, ήτανε ας πούμε σοκαρισμένοι. Λέγανε ότι "εμείς πριν κάνουμε αυτό που μας ζήτησες, όταν βλέπαμε ανθρώπους στη στάση να περιμένουν το λεωφορείο δε μπορούσαμε να μπούμε στην ψυχολογία τους. τώρα που ζήσαμε για λίγο με στερήσεις όπως αυτοί οι άνθρωποι, τώρα καταλαβαίνουμε πως είναι". Φίλοι μου, αν δε μπούμε, ή δε θελήσουμε να μπούμε στην ψυχολογία αυτών των παιδιών, δε θα μπορέσουμε ποτέ μας να τα καταλάβουμε. Μπείτε λίγο στα μάτια και στην ψυχολογία ενός παιδιού. Κλείστε τα μάτια σας και σκεφτείτε ότι, είστε παιδί, που είναι χωρίς λεφτά, χωρίς σπίτι, με γονείς που δε μπορούν να το δώσουν χρήματα για να φάει. Σκεφτείτε ότι ενώ εσείς δεν έχετε τίποτα, τα άλλα παιδάκια, έχουν ρούχα, έχουν γονείς με σπίτι, με κρεβάτι, με πάπλωμα, με φαγητό. Και εσείς δεν έχετε τίποτα από αυτά. Πως θα αισθανθείτε φίλοι μου, όσο έχετε κλειστά τα μάτια σας και σκέφτεστε ότι είστε ένα παιδί, χωρίς τίποτα και βλέπει τα άλλα παιδιά να έχουν; Μετά ανοίξτε τα μάτια σας. Θα πείτε μέσα σας "δε θέλω να τα κλείσω ξανά και να φέρω αυτές τις εικόνες στο μυαλό μου γιατί με πονάνε!!". Πρέπει να μπούμε στην ψυχολογία αυτών των παιδιών και να κοιτάξουμε από τα δικά τους μάτια μέσα, από τα στερημένα από βασικά υλικά αγαθά αλλά και από αγάπη και ενδιαφέρον. Αν δεν το κάνουμε, πότε αυτά τα παιδιά δε θα φύγουν από τη φτώχεια τη δική τους αλλά και τη δική μας πνευματική και ψυχική φτώχεια.
ReplyDeleteΜε αγάπη πάντα
Agorafoviagr