ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΟΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΘΩΑ -ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ- ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ (χωρίς, δα, να απαιτείται, π.χ. και καμία δικαστική απόφαση για να το πιστοποιήσει αυτό), ως πιθανός γονιός, μια υπόσχεση δίνω στον εαυτό μου και τη δίνω με όση ειλικρίνεια και δύναμη ψυχής έχω:Ό,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΜΙΚΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ, σε οποιοδήποτε σπορ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ.
Αλλά ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΙΣΜΟ, ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΣΠΟΡ, ΘΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠ’ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ!
Υπό το βάρος, αν μη τι άλλο, της εμπειρίας 23 «συντάξιμων» ετών στο αθλητικό ρεπορτάζ, στο ίσως φτωχό μου μυαλό, ταξινομώ τον πρωταθλητισμό, ειδικά σε κάποια συγκεκριμένα σπορ, στο ίδιο γένος με την κατάχρηση ουσιών (καπνού, ναρκωτικών, αλκοόλ) την αμορφωσιά και τον κ-οπαδισμό οιουδήποτε είδους.
Ο αθλητισμός σε φέρνει σε επαφή με τα σημαντικότερα από τα ψυχικά χαρίσματα που ήδη έχεις και καλλιεργώντας αυτά, σου δημιουργεί κι άλλα τόσα.
Υπό το βάρος, αν μη τι άλλο, της εμπειρίας 23 «συντάξιμων» ετών στο αθλητικό ρεπορτάζ, στο ίσως φτωχό μου μυαλό, ταξινομώ τον πρωταθλητισμό, ειδικά σε κάποια συγκεκριμένα σπορ, στο ίδιο γένος με την κατάχρηση ουσιών (καπνού, ναρκωτικών, αλκοόλ) την αμορφωσιά και τον κ-οπαδισμό οιουδήποτε είδους.
Ο αθλητισμός σε φέρνει σε επαφή με τα σημαντικότερα από τα ψυχικά χαρίσματα που ήδη έχεις και καλλιεργώντας αυτά, σου δημιουργεί κι άλλα τόσα.
Κι επειδή, μέσω της ευεξίας, της κοινωνικότητας και της υγείας που σου προσφέρει σε κάνει να αγαπάς το σώμα σου, σε υποχρεώνει να το σέβεσαι κιόλας.
Όποιος σέβεται το σώμα του, σέβεται και τον εαυτό του. Συνεπώς και τους άλλους.
Ο πρωταθλητισμός επιδιώκει να σε κάνει απλώς”πρώτο” και μόνο αυτή την ανάγκη σου καλλιεργεί: να είσαι πρώτος. Με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσον. Με κάθε κόστος. Κυρίως, δε, μισώντας κατά βάθος το σώμα σου, θεωρώντας το “εμπόδιο” που πρέπει να ξεπεραστεί, φυλακή απ’ τα όρια της οποίας οφείλεις να αποδράσεις και όχι αναπόσπαστο μέρος της ύπαρξής σου. Όποιος μισεί το σώμα του, μισεί και τον εαυτό του. Και συνεπώς και τους άλλους.
Οι “μοναχικοί δρόμοι μέχρι τη δικαίωση whatever it takes” γίνονται ίσως πιασάρικα φιλμ για τους γελοίους Αμερικανούς που πρεσβεύουν τη μεγαλύτερη μ...κία όλων των εποχών, το “ο πρώτος είναι όλα, ο δεύτερος τίποτε”, αλλά ΤΡΟΠΟΣ με τον οποίο θέλω εγώ τουλάχιστον ν’ αρχίσουν ποτέ να σκέφτονται ή να δρουν τα παιδιά μου, ΔΕΝ είναι. Κατάρα το θεωρώ κάτι τέτοιο και γι’ αυτό λέω πώς, Ό,ΤΙ περνάει από το χέρι μου για να μην τους συμβεί, θα το κάνω.
Επειδή, όμως, «Αιών παις έστι παίζων, πεσσεύων· παιδός η βασιληίη», μακάρι, μαζί με όσα θα κάνω εγώ, να βοηθήσει και η ίδια η ζωή να μη δω ποτέ τα παιδιά μου:
Ο πρωταθλητισμός επιδιώκει να σε κάνει απλώς”πρώτο” και μόνο αυτή την ανάγκη σου καλλιεργεί: να είσαι πρώτος. Με κάθε τρόπο. Με κάθε μέσον. Με κάθε κόστος. Κυρίως, δε, μισώντας κατά βάθος το σώμα σου, θεωρώντας το “εμπόδιο” που πρέπει να ξεπεραστεί, φυλακή απ’ τα όρια της οποίας οφείλεις να αποδράσεις και όχι αναπόσπαστο μέρος της ύπαρξής σου. Όποιος μισεί το σώμα του, μισεί και τον εαυτό του. Και συνεπώς και τους άλλους.
Οι “μοναχικοί δρόμοι μέχρι τη δικαίωση whatever it takes” γίνονται ίσως πιασάρικα φιλμ για τους γελοίους Αμερικανούς που πρεσβεύουν τη μεγαλύτερη μ...κία όλων των εποχών, το “ο πρώτος είναι όλα, ο δεύτερος τίποτε”, αλλά ΤΡΟΠΟΣ με τον οποίο θέλω εγώ τουλάχιστον ν’ αρχίσουν ποτέ να σκέφτονται ή να δρουν τα παιδιά μου, ΔΕΝ είναι. Κατάρα το θεωρώ κάτι τέτοιο και γι’ αυτό λέω πώς, Ό,ΤΙ περνάει από το χέρι μου για να μην τους συμβεί, θα το κάνω.
Επειδή, όμως, «Αιών παις έστι παίζων, πεσσεύων· παιδός η βασιληίη», μακάρι, μαζί με όσα θα κάνω εγώ, να βοηθήσει και η ίδια η ζωή να μη δω ποτέ τα παιδιά μου:
ούτε (κατα)χρήστες ουσιών,
ούτε αμόρφωτους ή ημιμαθείς ενήλικες,
ούτε μονομανή, φανατισμένα «πρόβατα»
ούτε πρωταθλητές σε κάποια συγκεκριμένα σπορ.
Ούτε, πολύ περισσότερο, και τα τέσσερα μαζί…
Το blog είναι, όπως πάντοτε, ανοιχτό στα σχόλια και τις απόψεις σας…
Ούτε, πολύ περισσότερο, και τα τέσσερα μαζί…
Το blog είναι, όπως πάντοτε, ανοιχτό στα σχόλια και τις απόψεις σας…
Την έχω ακούσει αυτή τη φράση "“ο πρώτος είναι όλα, ο δεύτερος τίποτε”" και συνήθως αν δεν κάνω λάθος τη λένε οι Αμερικάνοι δημοσιογράφοι στο μπάσκετ. Φράσεις που μπαίνουν στο μυαλό των αθλητών, που θέλουν να κάνουν τα πάντα βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική και την ψυχικής τους υγεία για την πρωτειά. Πολυ όμορφο το άρθρο!! Πράγματι στον πρωταθλητισμό το σώμα σου γίνεται κάτι σαν εχθρός σου όταν θες να πας όλο και πιο ψηλά και με αυτήν την ψυχολογία "θα δώσω τα πάντα για την κορυφή", ο αθλητής που πάει για πρωταθλητισμό, γίνεται ευάλωτος στα αναβολικά. Άκουσα ότι κάποιοι γονείς, επειδή αν σημειώσεις πολύ καλές επιδόσεις σε κάποια αθλήματα μπαίνεις στη γυμναστική ακαδημία χωρίς εξετάσεις, δέχονται τα παιδιά τους να ντοπαριστούν! Αυτή η γάγγραινα των αναβολικών έχει πιάσει και τη νεολαία. Σε πολλά γυμναστήρια (από τα 16 μου μέχρι τα 23 πήγαινα bodybuilding με κάποια διαστήματα που λόγω μαθημάτων το διέκοπτα αλλά συχνά ήμουν μέσα στα γυμναστήρια), δίνουν συμπληρώματα διατροφής. Από τα 16 μου (σήμερα είμαι 34), υπήρχε αυτό το θέμα με τα συμπληρώματα αλλά δε γινόταν τίποτα. Με το ίντερνετ και την πρόοδο της επιστήμης, οι νέοι πλέον μπορούν εύκολα να τα έχουν στην πόρτα του σπιτιού τους. Στα 16 μου πήρα συμπλήρωμα διατροφής, που είχε μόνον πρωτεΐνη και υδατάνθρακες. Μια φορά τότε και μια φορά, πριν από 4 χρόνια που ήμουν πολύ αδύνατος, για να πάρω κιλά πήρα πάλι 3 κιλά συμπλήρωμα διατροφής με πρωτεΐνη και υδατάνθρακα μόνο. Όμως, επειδή, κοιτούσα στο διαδίκτυο ποια σκευάσματα κυκλοφορούν και τι κάνουν, είδα να υπάρχει πληθώρα σκευασμάτων, με ουσίες που είναι απαγορευμένες και επικίνδυνες για τους νέους. Εκείνα τα χρόνια που πήγαινα γυμναστήριο, δεν ήταν τόσο της μόδας ας πούμε το σώμα το φουσκωτό που λέμε. Όσα παιδιά ήξερα γυμναζόταν κανονικά χωρίς "βιταμίνες" και παράνομες ουσίες. Σήμερα βλέπω ανθρώπους σε 6 μήνες να κάνουν ένα σώμα που θες 1 με 2 χρόνια για να το κάνεις. Ο εύκολος δρόμος είναι αυτός που περνάει μέσα από απαγορευμένες ουσίες. Ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός της προσπάθειας χωρίς αυτά τα φάρμακα. Όμως σε μια εποχή που θέλουμε ή έχουμε μάθει να τα κάνουμε όλα γρήγορα, αυτές οι ουσίες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Βλέπω παιδιά να πηγαίνουν σε γυμναστήριο και σε 6 μήνες να έχουν μια μυική μάζα που δεν δικαιολογείται από απλή γυμναστική. Ρωτάω ένα φίλο που ξέρει από αυτά και μου λέει "φίλε μου αγόρι, χτυπάνε αναβολικά, φουσκώνουν και μετά από λίγο θα ξεφουσκώσουν". Έτσι όμως, μπαίνουν και σε μια διαδικασία, ψυχολογική, που όταν φουσκώνουν από αυτά τα φάρμακα και βλέπουν το σώμα τους και τους αρέσει, δεν τα κόβουν γιατί ξέρουν ότι θα το χάσουν το σώμα. Ή μπαίνουν στη διαδικασία, να κάνουν ακόμα ποιο μεγάλες μυικές μάζες και παίρνουν ακόμη περισσότερα αναβολικά. Γιατί δε θέλουν να γυρίσουν στην παλιά εικόνα που είχαν. Είναι και θέμα πιστεύω ψυχολογικό. Δε δέχονται το σώμα τους όπως είναι, θέλουν γρήγορα να το κάνουν καλύτερο με τα αναβολικά, μόλις τους δώσουν τα αναβολικά, πιο μεγάλο όγκο και μύες, δε θέλουν να τους χάσουν και έτσι συνεχίζουν την χρήση. Δεν είναι κακό κάποιος να θέλει να κάνει ένα μυώδες σώμα, ή να αυξήσει τη μυική του μάζα. Το κακό έρχεται με το αναβολικό, με ουσίες που κάνουν κακό στο συκώτι, τα νεφρά και την καρδιά. Πόσο αθλητές δεν σωριάστηκαν από καρδιακή προσβολή; Κάποιοι είχαν πρόβλημα με την καρδιά του και δεν το γνώριζαν. Κάποιοι όμως, κάνανε χρήση ουσιών απαγορευμένων. Φίλοι μου ο αθλητισμός είναι κάτι όμορφο και λυπάμαι που κάποιοι βάζουν τους νέους στον αθλητισμό να κάνουν χρήση τέτοιων αναβολικών ουσιών. Μην αφήνεται να στιγματίζεται ο αθλητισμός από τέτοια πράγματα. Οι νέοι πρέπει να έρθουν κοντά στον αθλητισμό. Όμως βλέπω και εδώ κάποια ζιζάνια στο βωμό του χρήματος να παίζουν με την υγεία των νέων μας. Τα αναβολικά, κάνουν κακό, στο συκώτι, στα νεφρά, στην καρδιά. Είναι κάτι που σου παίρνει πολλαπλάσια από όσα πρόσκαιρα σου δίνει.
ReplyDeleteΜε αγάπη πάντα
Agorafoviagr