Η επιτυχία μετριέται με το πόσες γυναίκες θα ρίξεις στο κρεβάτι σου επειδή βγήκες στο γυαλί και έγινες μούρη αναγνωρίσιμη για λίγο καιρό. Γυναίκες κούφιες, στο μυαλό και την ψυχή που έχουν μείνει στην προσχολική ηλικία με τα σημάδια του σελοτέιπ από τις αφίσες του Di Capriο ανεξίτηλα στον τοίχο και τα συμπτώματα της anorexia nervosa να είναι πλέον εμφανή.
Η επιτυχία μετριέται με το πόσα χρήματα μπορείς να πετάξεις στα μπουζούκια παριστάνοντας τον Ωνάση για μια βράδια, η και περισσότερο.
Η επιτυχία μετριέται με το πόση εξουσία αλλά και γνωριμίες έχεις παριστάνοντας τον μάγκα, δίχως να έχεις καταφέρει κάτι μόνος σου σε αυτήν την ζωή.
Η αναγνωρισιμότητα δεν είναι κάτι κακό, αντιθέτως. Το θέμα είναι το γιατί να είναι κάποιος αναγνωρίσιμος και κάποιος άλλος όχι, μιας και το να θεώρησε γνωστός (έμμεσα και κοινά αποδεκτός) είναι η επιβράβευση σου για κάτι που κατάφερες.
Τι κατάφερες όμως;
Να βγεις στην τηλεόραση;
Να ξεφτιλίζεσαι καθημερινά με αυτά που φοράς νομίζοντας πως είσαι διαφορετικός;
Να νιώθεις κάποιος, έχοντας έναν τρόπο ζωής που σύντομα θα σε οδηγήσει σε αδιέξοδο;
Και αναρωτιέμαι, γιατί όλα αυτά;
Γιατί και εγώ απάντησα το σύνηθες στην ερώτηση για τους μελλοντικούς μου στόχους;
Είναι πλέον φανερό πως όχι μόνο δεν υπάρχουν πρότυπα για τους νέους, αλλά τα κακέκτυπα έχουν κατακλύσει την ζωή μας και μας επηρεάζουν θέλοντας και μη.
Και αυτά υπάρχουν παντού:
Τηλεόραση:
Εξυμνεί κάθε ανοησία που κάνουν οι κενοί τω πνεύματι νέοι άνθρωποι προσπαθώντας να γίνουν αναγνωρίσιμοι.
Από υποψήφιους τραγουδιστές, ηθοποιούς, ταχυδακτυλουργούς, μάγους, μπρατσαράδες, πορνοστάρ, και τόσα άλλα που τα ξέρετε και δεν υπάρχει λόγος να τα αναλύσω.
Δόξα τω Θεώ, πιστεύω πως τα έχετε σκεφτεί όλα αυτά έστω και λίγο, και γνωρίζετε τους λόγους για τους οποίους κάποιος θα λάβει συμμετοχή σε ένα ριάλιτι (από το Big Brother μέχρι εκπομπές τύπου Jackass) καθώς και γιατί αυτό ξεφτιλίζει τους συμμετέχοντες αλλά και παράγει τηλεθεατές με χαμηλό IQ.
Γιατί το IQ μας αλλάζει κάθε λίγα χρόνια,(4-5) ανάλογα με την πολυπλοκότητα των πληροφοριών που επεξεργαζόμαστε, όποτε μετά από 20 χρόνια παρακολούθησης ριάλιτι η μετατροπή σε μολόχα είναι βέβαιη.
Μα δεν βλέπετε τους Αμερικανούς πολίτες;
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η τηλεόραση έχει χρέος να προβάλει πρότυπα. Για το κύκλωμα της τηλεόρασης άξιος προβολής είναι ο κάθε μέγας τραγικός ηθοποιός(!!), αλλά και η κάθε φτηνιάρα wannabe famous πορνοστάρ, που είναι έτοιμη να μας δείξει πως ήταν όταν γεννήθηκε στη μεσημβρινή ζώνη του εκάστοτε καναλιού προκείμενου να μας πείσει για το ταλέντο της γενικότερα.
Λοιπά μέσα «ενημέρωσης»: Όπως ραδιόφωνο, Internet, περιοδικά, εφημερίδες κ.α.
Κατάσταση παρόμοια με την τηλεόραση, μιας και στις περισσότερες περιπτώσεις τα μέσα αυτά δρουν ως συμπληρωματικά της τηλεόρασης, μην τυχόν χάσει ο τηλεθεατής κάποια χρήσιμη πληροφορία για το ποιος… ποια.
Οικογένεια: Με όλο αυτόν τον βομβαρδισμό άχρηστων αλλά και επικίνδυνων, όπως αποδεικνύεται, πληροφοριών, η οικογένεια είναι η μοναδική ουσιαστική ελπίδα (το σχολείο μορφώνει, δεν επιμορφώνει) για τον αυριανό νέο να έχει στόχους ουσιαστικούς στην ζωή του.
Ο πατέρας και η μητέρα αποτελούν τα μοναδικά ιδανικά πρότυπα που ένα παιδί μπορεί να αντιγράψει και να εμπνευστεί για την πορεία του σε αυτήν την ζωή.
Όμως τα πράγματα μετά από την έξοδο της γυναίκας-μητέρας από το σπίτι προκείμενου να δουλέψει, είτε για λόγους οικονομικούς είτε για λόγους φιλοδοξιών (συνηθέστερο) έχουν αλλάξει πολύ.
Πλέον οι γονείς σπανίως θεωρούνται υγιή πρότυπα για τα παιδιά τους, μιας και αυτοί έχουν αρχίσει να διαβρώνονται από το κύμα ματαιοδοξίας που έχει σαρώσει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία 20 χρόνια περίπου.
Ο κόσμος έχει χαζέψει. Αντιγράφει κάθε ανοησία που του σερβίρουν και την εντάσσει στον τρόπο ζωής του. Από το τι μουσική ακούει, τι ρούχα φοράει, πως φλερτάρει, για ποιο σκοπό φλερτάρει, μέχρι το τι επάγγελμα θέλει να ακολουθήσει (αν δεν είσαι barman,dj ή δεν έχει λεφτά ο μπαμπάς είσαι για πέταμα) και το αν έχει πραγματικούς φίλους φαίνεται η ματαιοδοξία του.
Ας ανοίξουμε τα μάτια και ας δούμε γύρω μας τι συμβαίνει και μετά, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Τι θέλουμε επιτέλους από αυτήν την ζωή;
Κούφια και ανούσια πράγματα που σε λίγα χρόνια δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα, η να πορευτούμε τον σιωπηλό δρόμο προς την πραγματική ευτυχία που έρχεται μέσα από τις ειλικρινείς σχέσεις με τους γύρω μας και την αποδοχή του εαυτού μας όπως είναι;
Η ματαιοδοξία είναι γλυκιά. Μην την αφήσουμε να μας κυριεύσει!
Φίλη μου Erateini, λένε πως όπου υπάρχει μεγάλη ποσότητα, πέφτει η ποιότητα. Όσο αυξάνονται οι τηλεοπτικές εκπομπές και τα κανάλια, τόσο η ποιότητα πέφτει. Φυσικά, υπάρχουν και αξιόλογες εκπομπές. Όμως πολύ φοβάμαι πως "χάνονται" μέσα στο πλήθος εκπομπών, που δείχνουν αυτά που περιγράφεις στο άρθρο σου. Μεγάλωσα (μέχρι τα 16 μου περίπου) σε μια εποχή που στην τηλεόραση υπήρχαν τα δύο κρατικά κανάλια. Έζησα την εποχή με τα videoclubs. Η ιδιωτική τηλεόραση από τότε που ξεκίνησε, κάθε χρόνο καταίβαζε κατά τη γνώμη μου πάντα, τον πήχη της ποιότητας. Κάθε χρόνο, το γυμνό και ότι άλλο ευτράπελο, το παρουσίαζε, γιατί μπήκαν οι διαφημίσεις από τις οποίες αποκόμιζε χρήματα. Με τις διαφημίσεις μπήκανε και τα μηχανάκια της τηλεθέασης. Στο βωμό αυτό της τηλεθέασης, η ποσότητα, εκπομπών, τύπου "τραβάτε με και ας κλαίω", έφαγε την ποιότητα. Εκπομπές ξεκίνησαν που έβγαιναν άνθρωποι και λέγανε το πρόβλημά τους και εκεί υπήρχε σε πολλές περιπτώσεις, η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου. Δε θυμάμαι το έργο πως λέγεται, στο οποίο φαίνεται πως μια στιγμή απόγνωσης ενός ανθρώπου το εκμεταλεύεται ένα Αμερικάνικος ιδιοτιτικός τηλεοπτικός σταθμός. Είναι ένα έργο στο οποίο παίζουν ο Τζων Τραβόλτα στο ρόλο του ανθρώπου που του λένε ότι χάνει τη δουλειά του και σε απόγνωση μπαίνει στο μουσείο που ήτανε φύλακας απειλή ότι θα κάνει κακό, και ο Ντάστιν Χόφμαν στο ρόλο του δημοσιογράφου, που ενώ στην αρχή πάει να εκμεταλευτεί προς ώφελος της καριέρας του της δημοσιογραγικής, αυτό που συναίβει στον Τραβόλτα, μετά λειτουργεί ανθρώπινα. Δε θυμάμαι δυστυχώς τον τίτλο. Υπάρχουν καλές εκπομπές για να μην παρεξηγηθώ και στην ιδιωτική αλλά και στη δημόσια τηλεόραση. Είναι λίγες. Είναι όμως κάτι που αν το δούμε αισιόδοξα, θα ευχηθούμε να γίνουν περισσότερες. Ο ανθρώπινος πόνος και η βία πουλάνε όπως και το σεξ και το γυμνό. Ελπίζω να γίνουν λιγότερες οι εκπομπές που βασίζονται σε αυτά.
ReplyDeleteΌμως με αφορμή αυτό το άρθρο, θα ήθελα, να μιλήσω και για την τηλεόραση και την ψυχική υγεία. Λυπάμαι όταν ακούω κάποιους ανθρώπους, χωρίς να γνωρίζουν γεγονότα και καταστάσεις καλά, αλλά και τους πρωταγωνιστές αυτών, ελαφρά την καρδία και από την τηλεόραση να κάνουν τηλεδιαγνώσεις για το δράστη σχετικά με την ψυχική του υγεία και να βάζουν ταμπέλες. Δεν το κάνουν όλοι. Κάποιοι όμως το κάνουν, ίσως για να δημιουργήσουν εντυπωσιασμό. Αυτό όμως που δεν ξέρουν, είναι ότι εκείνη την προσβάλουν, κάποιους ανθρώπους με ψυχική δυσκολία. Έχω αγανακτήσει, σε κάποια εγκλήματα, αμέσως κάποιοι να λένε, "αυτός για να το έκανε ήταν ψυχάκιας". Ε λοιπόν, όλοι εσείς που ξέρετε να βάζετε ταμπέλες σε ότι κακό γίνεται σε κάποιους ανθρώπους, καλό είναι να μάθετε, πως (και αυτό είναι αποδεδειγμένο), οι άνθρωποι με κάποια μικρή ή μεγάλη ψυχική δυσκολία, ποσοστιαία και αναλογικά προς τα εγκλήματα που τελέσθηκαν, είναι λιγότεροι σε σχέση με ανθρώπους που δεν είχανε ψυχική δυσκολία. Και τέλος πάντων, δε μπορείτε, να αναφέρετε όσους έχουν μια ψυχική δυσκολία και στα καλά που κάνουν; Μόνον όταν γίνεται κάτι κακό, από την τηλεόραση χωρίς να ξέρετε και πολλά, κάθεστε και τους κρίνεται και τους βάζετε τη ταμπέλα;
Ντροπή σας! Σας εύχομαι να μην έρθετε στη θέση ενός με ψυχική δυσκολία, που με όσα λέτε δημιουργείτε εντυπώσεις και ίσως και ένα κλίμα φόβου, απέναντι σε όσους έχουν ψυχική δυσκολία. Δείτε τις ταινίες "Ένας Υπέροχος Άνθρωπος" με τον Ράσελ Κρόου και την ταινία "Ο Άνθρωπος της Βροχής" με τους Ντάστιν Χόφμαν και Τομ Κρουζ για να καταλάβετε, ότι όσοι έχουν κάποια ψυχική δυσκολία ή ιδιαιτερότητα, δεν είναι όπως τους παρουσιάζετε, μόλις γίνει κάτι κακό.
Ευχαριστώ όσους ανθρώπους στην τηλεόραση, μέσα από τις εκπομπές τους, βοηθάνε ότι έχει να κάνει με την ψυχική υγεία.
Με αγάπη πάντα
Agorafoviagr