Όχι στον αποκλεισμό των ασθενών εκπαιδευτικών. Όλοι, ασθενείς και μη,
να διορίζονται κανονικά σε όλα τα σχολεία.
Ο κ. Αποστόλης Ανδρεόπουλος, από την Πάτρα, γράφει στον υπουργό Παιδείας για τους εκπαιδευτικούς με σοβαρές ασθένειες:
«Τώρα που ετοιμάζεστε να ψηφίσετε τον νέο νόμο για την Ειδική Αγωγή, έρχονται στο φως πιέσεις (π.χ. επερώτηση βουλευτή κ.
Τσιάρα) ομάδων εκπαιδευτικών ιδιαίτερων συμφερόντων, αποβλέπουσες σε προνομιακή αντιμετώπιση αυτών έναντι άλλων.
Σήμερα εκπαιδευτικοί με σοβαρές ασθένειες ή αναπηρίες πάνω από 67% (τυφλοί, κωφοί, με νοητικά, ψυχολογικά ή κινητικά προβλήματα, με μεσογειακή αναιμία, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.λπ.) διορίζονται στις ΣΜΕΑ κατά προτεραιότητα, προτασσόμενοι στους πίνακες ακόμα και εκπαιδευτικών με ειδικά προσόντα (ειδικεύσεις- επιμορφώσεις) για την εκπαίδευση των ΑμΕΑ.
Ως γονείς ΑμΕΑ, βλέπουμε και εμείς με κατανόηση την προσπάθειά τους να βρουν δουλειά και να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνική ζωή. Γιατί όμως το δικαίωμά τους αυτό πρέπει να ικανοποιείται αποκλειστικά στα πλαίσια της Ειδικής Εκπαίδευσης και όχι σε όλο το φάσμα των σχολείων της Γενικής Εκπαίδευσης;
Γεγονός είναι, κ. υπουργέ, ότι το καθεστώς αυτό λειτουργεί εις βάρος της εκπαίδευσης των πολύπαθων μαθητών με ειδικές ανάγκες.
α. Γιατί, έχοντας αυτοί ανάγκη τακτικής ιατρικής φροντίδας, απουσιάζουν συχνά και έτσι αποδιοργανώνεται η λειτουργία των σχολείων.
β. Γιατί το ήδη βαρύ ψυχολογικό κλίμα σ΄ αυτά τα σχολεία επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο.
γ. Γιατί έτσι δημιουργούνται συνθήκες γκετοποίησης, που οικοδομούν ψυχολογίες διαχωρισμού των ατόμων με αναπηρίες από τον φυσικό τους χώρο.
Αντίθετα, η ένταξη εκπαιδευτικών με αναπηρίες σε όλο το φάσμα των σχολικών μονάδων προάγει και διαχέει στον κοινωνικό ιστό- ιδιαίτερα μεταξύ των νέων μας- στάσεις αλληλεγγύης και ευαισθησίας απέναντι σε άτομα χρήζοντα βοηθείας.
δ. Γιατί στερεί τις ΣΜΕΑ από εκπαιδευτικούς με ειδικές σπουδές και επιμορφώσεις. Κακώς η Πολιτεία δεν αναγνωρίζει σ΄ αυτούς προτεραιότητα απασχόλησης στην εκπαίδευση παιδιών με ειδικές ανάγκες, παρ΄ ότι η επιλογή τους αυτή φανερώνει κοινωνική ωριμότητα και υπόσχεται εκπαιδευτική αποτελεσματικότητα. Τα βιώματα αναπηρίας των εκπαιδευτικών με αναπηρίες δεν είναι προσόν που καθιστούν αυτούς κατάλληλους να αναλαμβάνουν εκπαιδευτική ευθύνη σε ειδικά σχολεία, όπου οι εκπαιδευτικές συνθήκες σε σχέση με όλα τα άλλα σχολεία είναι πιο δύσκολες και ως εκ τούτου οι προσδοκίες μαθητών και γονέων πιο μεγάλες.
Όντας αδικημένα από τη φύση τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ας μην τα αδικεί και η Πολιτεία. Έχουν και αυτά ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση. Αυτά μπορεί να μην μπορούν να τα διεκδικήσουν, είμαστε όμως εμείς εδώ».
πηγή: εφημ.Τα Νέα
Δε γνωρίζω το θέμα πως έχει και όταν κάτι δεν το γνωρίζω, δε θέλω να το σχολιάζω. Γενικα θα αναφερθώ. Τα άτομα με ψυχική αναπηρία, δικαιούνται από το νόμο, να προσλαμβάνονται στο δημόσιο. Καθώς και στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει οι επιχειρήσεις, να προσλαμβάνουν άτομα με αναπηρία σε ποστοστό αν θυμάμαι καλά 3% σε σχέση με το προσωπικό που απασχολούν. Οι άνθρωποι αυτοί φίλοι μου, με την ψυχική αναπηρία, δε μπορούν να κάνουν ότι κάνουν οι υπόλοιποι. Είναι λόγω της δυσκολίας που έχουν, σε θέση αδύναμη σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Όμως, έχουν ανάγκη από εργασία, όπως όλοι, έχουν ανάγκη, να είναι μέσα στην κοινωνία, να αισθάνονται δημιουργικοί, να αισθάνται, αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο, αλλά και την αγορά εργασίας. Για την επαγγελματική αποκατάσταση των ατόμων με ψυχική αναπηρία, το κράτος καταβάλει κάποιες προσπάθειες. Λυπάμαι για κάποιους που υποκρίνονται τους ευαίσθητους απέναντι στου ψυχικά ανάπηρους. Έχω βιώσει αυτήν την υποκρισία, τις κάλπικες υποσχέσεις, το φαρισαϊσμό από κάποιους. Είναι άσχημο πράγμα, να παίζεις με τις ελπίδες κάποιου ανθρώπου με ψυχική δυσκολία και να του τάζεις. Είναι αρκετά μέσα του, η ψυχική του υγεία βεβαρημένη, για του την επιδεινώνεις περισσότερο, με ψέματα και τις απογοητεύσεις που ακολουθούν, όταν καταλαβαίνει ότι τελικά ο άλλος, υποκρινόταν. Εκείνη την ώρα σε πιάνει ένα παράπονο πολύ μεγάλο. Μία απογοήτευση, που σε φέρνει σε δύσκολη θέση γιατί σε κάνει, να σκέφτεσαι αν αξίζει η ζωή και αν αξίζεις σαν άνθρωπος. Αισθάνεσαι ένα κορόιδο, ένα κλοτσοσκούφι. Εύχομαι κανείς να μη φτάσει στη θέση, να ζητάει το αυτονόητο και να βλέπει υποκρισία. Ένα παράπονο, γιατί έχεις αυτή τη δυσκολία και ένα παράπονο, γιατί ο άλλος αντί να βοηθήσει, κάθεται και σου τάζει και σου δίνει υποσχέσεις....Και ο πόνος γίνεται ακόμη περισσότερος, όταν βλέπεις στη μέση να μπαίνουν και τα κομματικά....
ReplyDeleteΜε αγάπη πάντα
Agorafoviagr