Μιλούσα με τον πατέρα μου, πριν κανένα μήνα. Είχαμε πάει βόλτα και τα λέγαμε και πως το έφερε η κουβέντα, για εμένα και πως όταν ήμουν μικρός με πίεσαν σε θέματα που τελικά, ο χρόνος έδειξε πως είχαν άδικο. Του είπα "αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω θα φερόσουν πάλι έτσι, με τόσο πείσμα και εμπιστοσύνη μόνον στη δική σου γνώμη;". Μου απάντησε "Μάξιμε, ναι θα το έκανα, γιατί δε θα ήθελα να γυρίσεις και να με κατηγορήσεις ότι δε νοιάστηκα για εσένα!". Του είπα "μα αφού βλέπεις, ότι έχεις κάνει κάποια λάθη, γιατί να επέμενες πάλι;". Μου είπε "γιατί φοβάμαι μη με κατηγορούσες μετά ότι δε σε βοήθησα". Στεναχωρέθηκα που θα φερότανε με τον ίδιο τρόπο, από φόβο μη τον κατηγορήσω αργότερα πως δεν ήταν σωστός γονιός. Είδα μια ανασφάλεια στα μάτια του. Είχε με το μυαλό του, όταν ήμουν μικρός αυτόν το φόβο. Ίσως γιατί όταν μεγάλωσε ο πατέρας του, δεν έδειξε ενδιαφέρον για τον πατέρα μου και δεν ήθελε να νιώσω και εγώ έτσι. Αυτή η σκέψη με έκανε να μη νευριάσω αλλά να νιώσω άσχημα που ο πατέρας μου, μεγάλωσε με μια αδιαφορία από τον πατέρα του, η οποία αδιαφορία, τον έκανε τον πατέρα μου, να δείξει σε έμενα ένα ενδιαφέρον πολύ μεγάλο, που κάπου με "έπνιξε". Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως και οι γονείς μας, μπορεί και εκείνοι αν φέρονται λάθος σε κάποια πράγματα, μπορεί να το κάνουν άθελά τους, λόγω δικών τους δύσκολων παιδικών χρόνων. Έτσι το αισθάνομαι στον πατέρα μου. Με αγάπη πάντα Max
Μάξιμε, ο πατέρας σου, είχε το θάρρος να απαντήσει ειλικρινά, ενω γνώριζε πολύ καλά ότι η αντίθετη απάντηση θα σε ικανοποιούσε.
Η αγωνία των γονιών, είναι μεγάλη, ελάχιστες φορές ξέρουν ποιο είναι το σωστό.
Λάθος έκανε ο πατέρας στην διαχείριση της αγάπης του, αλλά ήταν έντιμος απέναντί σου. Η απάντηση του, δεν είχε τον εγωισμό της κάλυψης της λανθασμένης συμπεριφοράς, αλλά την ειλικρίνια της ανημπόριας του να λειτουργήσει διαφορετικά και είμαι σίγουρος, λυπόταν γι' αυτό.
Και βέβαια, πόσο σπουδαίο είναι ένα γιος που υπέφερε έστω και σε ένα βαθμό, από αυτόν τον πατέρα να ψάχνει σήμερα να βρει ελαφρυντικά στην συμπεριφορά του.
Συγκινήθηκα για το θάρρος, την ειλικρίνια, την έλλειψη εγωισμόύ από την μια μεριά και την έλλειψη μνησικακίας από την άλλη.
Τίποτε πλέον δεν μπορεί να σκιάσει την καλή πορεία.
Φίλε μου Mimako αυτή η ειλικρίνεια από την πλευρά του πατέρα μου και το άνοιγμα της ψυχής του, λέγοντας το "γιατί", όπως είπες χωρίς να υπάρχει εγωισμός σε αυτό το "γιατί", με έκανε να αισθανθώ πολύ κοντά στον πατέρα μου. Και νομίζω, πως αυτό χρειάζεται στη σχέση γονιού - παιδιού: ειλικρίνεια, αγάπη, κατανόηση. Και να θυμόμαστε,αυτό που πολύ όμορφα έγραψες: κάθε ένας έχει και τα ελαφρυντικά του. μην είμαστε αυστηροί κριτές πάντα, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν κάποιες καταστάσεις, που μπορεί να επηρέασαν τον άλλον στη συμπεριφορά του. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε μου Mimako. Με αγάπη πάντα Μάξιμος
Μιλούσα με τον πατέρα μου, πριν κανένα μήνα. Είχαμε πάει βόλτα και τα λέγαμε και πως το έφερε η κουβέντα, για εμένα και πως όταν ήμουν μικρός με πίεσαν σε θέματα που τελικά, ο χρόνος έδειξε πως είχαν άδικο. Του είπα "αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω θα φερόσουν πάλι έτσι, με τόσο πείσμα και εμπιστοσύνη μόνον στη δική σου γνώμη;". Μου απάντησε "Μάξιμε, ναι θα το έκανα, γιατί δε θα ήθελα να γυρίσεις και να με κατηγορήσεις ότι δε νοιάστηκα για εσένα!". Του είπα "μα αφού βλέπεις, ότι έχεις κάνει κάποια λάθη, γιατί να επέμενες πάλι;". Μου είπε "γιατί φοβάμαι μη με κατηγορούσες μετά ότι δε σε βοήθησα". Στεναχωρέθηκα που θα φερότανε με τον ίδιο τρόπο, από φόβο μη τον κατηγορήσω αργότερα πως δεν ήταν σωστός γονιός. Είδα μια ανασφάλεια στα μάτια του. Είχε με το μυαλό του, όταν ήμουν μικρός αυτόν το φόβο. Ίσως γιατί όταν μεγάλωσε ο πατέρας του, δεν έδειξε ενδιαφέρον για τον πατέρα μου και δεν ήθελε να νιώσω και εγώ έτσι. Αυτή η σκέψη με έκανε να μη νευριάσω αλλά να νιώσω άσχημα που ο πατέρας μου, μεγάλωσε με μια αδιαφορία από τον πατέρα του, η οποία αδιαφορία, τον έκανε τον πατέρα μου, να δείξει σε έμενα ένα ενδιαφέρον πολύ μεγάλο, που κάπου με "έπνιξε". Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως και οι γονείς μας, μπορεί και εκείνοι αν φέρονται λάθος σε κάποια πράγματα, μπορεί να το κάνουν άθελά τους, λόγω δικών τους δύσκολων παιδικών χρόνων. Έτσι το αισθάνομαι στον πατέρα μου.
ReplyDeleteΜε αγάπη πάντα
Max
Μάξιμε,
ReplyDeleteο πατέρας σου, είχε το θάρρος να απαντήσει ειλικρινά, ενω γνώριζε πολύ καλά ότι η αντίθετη απάντηση θα σε ικανοποιούσε.
Η αγωνία των γονιών, είναι μεγάλη, ελάχιστες φορές ξέρουν ποιο είναι το σωστό.
Λάθος έκανε ο πατέρας στην διαχείριση της αγάπης του, αλλά ήταν έντιμος απέναντί σου. Η απάντηση του, δεν είχε τον εγωισμό της κάλυψης της λανθασμένης συμπεριφοράς, αλλά την ειλικρίνια της ανημπόριας του να λειτουργήσει διαφορετικά και είμαι σίγουρος, λυπόταν γι' αυτό.
Και βέβαια, πόσο σπουδαίο είναι ένα γιος που υπέφερε έστω και σε ένα βαθμό, από αυτόν τον πατέρα να ψάχνει σήμερα να βρει ελαφρυντικά στην συμπεριφορά του.
Συγκινήθηκα για το θάρρος, την ειλικρίνια, την έλλειψη εγωισμόύ από την μια μεριά και την έλλειψη μνησικακίας από την άλλη.
Τίποτε πλέον δεν μπορεί να σκιάσει την καλή πορεία.
Όλα καλά. Όλα Καλά.
Φίλε μου Mimako αυτή η ειλικρίνεια από την πλευρά του πατέρα μου και το άνοιγμα της ψυχής του, λέγοντας το "γιατί", όπως είπες χωρίς να υπάρχει εγωισμός σε αυτό το "γιατί", με έκανε να αισθανθώ πολύ κοντά στον πατέρα μου. Και νομίζω, πως αυτό χρειάζεται στη σχέση γονιού - παιδιού: ειλικρίνεια, αγάπη, κατανόηση. Και να θυμόμαστε,αυτό που πολύ όμορφα έγραψες: κάθε ένας έχει και τα ελαφρυντικά του. μην είμαστε αυστηροί κριτές πάντα, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν κάποιες καταστάσεις, που μπορεί να επηρέασαν τον άλλον στη συμπεριφορά του. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε μου Mimako.
ReplyDeleteΜε αγάπη πάντα
Μάξιμος