Μια φυσαρμόνικα που κλαίει ...

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει με την ανάσα ενός παιδιού σημάδι τούτου του καιρού που μας φοβίζει και μας καίει 

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει ειν' η δική μας παρουσία τον ύμνο ακούγοντας να λέει χαίρε ω χαίρε ελευθερία

Κι είν' οι φωνές μας στον αέρα αλήθεια ποια είναι η αλήθεια έτσι που ζεις από συνήθεια μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει μια φυσαρμόνικα που κλαίει κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι παραιτημένοι κατά βάθος ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει ακολουθώ τα βήματά σου μέσα στην ερημιά του κόσμου κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου 

 Στίχοι - Μουσική - Πρώτη εκτέλεση: Δήμος Μούτσης