Ο ρόλος της μητέρας στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού είναι άμεσος και σημαντικός. Η μητέρα είναι το πρώτο πρόσωπο που θα αντικρύσει το νεογέννητο βρέφος και το ίδιο αυτό προσωπο θα καταβάλει τα μέγιστα στην αγωγή και κοινωνικοποίησή του. Είναι ο πρωταρχικός φορέας για να αναπτυχθεί, να ολοκληρωθεί και κατά συνέπεια να προσαρμοστεί στην κοινωνία. Δέχεται την επίδρασή της, δημιουργεί την εικόνα κάποιας συμπεριφοράς κι ανάλογα ενεργεί. Έτσι,λοιπόν, η μητέρα έχει υποχρέωση να δώσει στο παιδί τα κατάλληλα ερεθίσματα και τις ευνοϊκές εκείνες συνθήκες που είναι απαραίτητες για να μπορέσει να προσαρμοστεί στο κοινωνικό περιβάλλον.
Ο δεσμός που αναπτύσσεται μεταξύ μητέρας-παιδιού, είναι και οφείλει να είναι, άριστος, γιατί από αυτόν εξαρτάται η ομαλή συναισθηματική και ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού.
Μια μητέρα θεωρείται καλή και ότι έχει επιτύχει στον ρόλο της, όταν δεν περιμένει ανταπόδοση στα μητρικά ένστικτά της, όταν στην άπλετη και αγνή αγάπη προς το παιδί της, δεν υπάρχουν κερδοσκοπικά στοχεία και η ίδια δεν αποβλέπει σε τίποτα, παρά μόνο στο καλύτερο για τα παιδιά της.
Πολλοί υποστηρίζουν ότι η περίοδος της εγκυμοσύνης είναι η πιο όμορφη αλλά και η πιο αγχωτική περίοδος στη ζωή της γυναίκας.
Η αίσθηση ότι μέσα στο σώμα της η γυναίκα φέρει ένα νέο πλάσμα, τον καρπό της αγάπης και της αρμονικής σχέσης με το σύζυγό της, την κάνει να νιώθει περήφανη, ικανοποιημένη αλλά ταυτόχρονα να ανησυχεί για το αν θα το διαπαιδαγωγήσει σωστά αν θα εκτελέσει σωστά το ρόλο της.
Στην περίοδο της εγκυμοσύνης αναπτύσσεται το μητρικό συναίσθημα, η λεγόμενη μητρότητα κάτι που ενυπάρχει σε όλες τις γυναίκες, αλλά εκείνη την περίοδο αρχίζει και διαφαίνεται έντονα.
Βέβαια η μητρότητα δεν υπάρχει σε όλες τις γυναίκες στον ίδιο βαθμό, γιατί εξαρτάται από αρκετούς παράγοντες. Ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι η ωριμότητα, (ψυχολογική και σωματική) της γυναίκας. Η γυναίκα που έχει ωριμάσει πνευματικά, ηθικά και σωματικά, αντιλαμβάνεται πιο βαθιά και ουσιαστικά την έννοια της μητρότητας, από κάποια άλλη που είναι ανώριμη στην ηλικία ή στον τρόπο σκέψης.
Ένας άλλος παράγοντας είναι η στάση που έχει υιοθετήσει η μέλλουσα μητέρα απέναντι στο βρέφος που θα φέρει στον κόσμο. Δηλαδή, αν το παιδί είναι επιθυμητό και από τους δύο γονείς, ή αν η ίδια δεν ήθελε να μείνει έγκυος για διάφορους λόγους.
Σημασία, επίσης, έχει το πώς αντιμετωπίζει την φάση της εγκυμοσύνης, την στιγμή του τοκετού και τον θηλασμό. Αναλυτικότερα: Αν πιστεύει ότι η διάρκεια της εγκυμοσύνης είναι μια όμορφη περίοδος της ζωής της, ή αν έχει προκαταλήψεις αισθητικού χαρακτήρα (πάχος, ή ότι δεν είναι αρεστή), αν φοβάται τους πόνους και την ταλαιπωρία του τοκετού και τέλος αν έχει αποφασίσει να θηλάσει το παιδί της ή όχι.
Σημαντικός παράγοντας για την ανάπτυξη της μητρότητας, είναι κοι οι σχέσεις που έχει η γυναίκα με τον σύζυγό της, αν δηλ. της συμπαραστέκεται, αν την αγαπά και αν ο ίδιος επιθυμεί το παιδί. Ας μην ξεχνάμε ότι την περίοδο αυτή η γυναίκα έχει αυξημένες απαιτήσεις και ανάγκες· ανάγκες για φροντίδα, ενδιαφέρον, αγάπη, επιβεβαίωση και συνεχή προσοχή κυρίως από το σύζυγό της.
Κάποια επιπλέον στοιχεία τα οποία παίζουν θετικό ρόλο στην ανάπτυξη της μητρότητας είναι τα εξής:
- Να αγαπά το σύζυγό της και να έχουν μια αρμονική σχέση συμβίωσης.
- Να έχει καλές σχέσεις με την μητέρα της, γιατί παίρνει η ίδια θετικά μηνύματα και πρότυπα για την σχέση που θα έχει με το παιδί της και
- Το πόσο επιθυμεί η ίδια το παιδί και κατά πόσο το βλέπει ως ευτυχές γεγονός ή ως εμπόδιο στη ζωή της.
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι μια γυναίκα γίνεται μητέρα, όταν συνειδητοποιήσει τις ευθύνες που θα έχει για το παιδί της και η κρίση της είναι τόσο αναπτυγμένη ώστε να μπορεί η ίδια να την εμπιστεύεται και να πιστεύει ότι η κάθε της ενέργεια αποβαίνει για το καλό του.
Ας δούμε όμως ποιός είναι ο ρόλος της μέλλουσας μητέρας προς το παιδί της. Κατ' αρχήν, θα πρέπει να κάνει έναν προγεννητικό έλεγχο, -μαζί με τον σύζυγο- για να προλάβει δυσάρεστες συνέπειες. Αλλά και καθ' όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, πρέπει να προσέχει ιδιαίτερα την διατροφή της, να μην καπνίζει, να μην πίνει αλκοόλ και αν μπορεί να γυμνάζεται, κάτι που θα την ωφελήσει για να διατηρήσει την φόρμα της, αλλά και πιστεύεται ότι η γυμναστική την ευνοεί και την στιγμή του τοκετού.
Πρέπει να είναι χαρούμενη και ευδιάθετη, να νιώθει περήφανη για το παιδί της, να μην αγχώνεται ή εκνευρίζεται γιατί κάθε συναισθηματική φόρτιση έχει επιβλαβείς επιδράσεις στο έμβρυο.
Τέλος, καλό θα είναι να προσπαθεί να ενημερώνεται για την κατάσταση που βρίσκεται και για την στιγμή του τοκετού από ειδικούς, από βιβλία και από γνωστούς της, για να μπορεί να χειριστεί κατάλληλα οποιαδήποτε περίσταση της τύχει.
paroutsas.jmc.gr
Πολύ όμορφο και ενημερωτικό άρθρο φίλη μου Χαμομηλάκι. Πέραν των όσων παραθέτεις, προσωπικά πιστεύω, πως η μέλλουσα μητέρα ή η υποψήφια μητέρα θα πρέπει να κοιτάξει βαθιά μέσα της, αν μπορεί ψυχικά να ανταποκριθεί, στις απαιτήσεις που έχει το μεγάλωμα ενός παιδιού. Το ίδιο φυσικά θα πρέπει να κάνει και ο πατέρας. Βλέπω κάποιες μητέρες να φωνάζουν σαν υστερικές στα παιδάκια και αυτά τα καημένα να κάθονται "μαραμένα"....Επίσης, το παιδί, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελει στο μυαλό της μητέρας, η εκπλήρωση των ανεκπήρωτων φιλοδοξιών της. Το παιδί δεν το φέρνουμε στον κόσμο, για να το κάνουμε, ότι εμείς θα θέλαμε να γίνουμε (επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά) και δεν το καταφέραμε. Το παιδί αποτελεί καρπό αγάπης. Στην αγάπη καλοί μου φίλοι δε χωράει ο εγωισμός. Αυτός ο εγωισμός που λέει "όταν μεγαλώσει θα τον κάνω έναν καλό γιατρό (λέω ένα στην τύχη επάγγελμα)". Η φωνή της αγάπης λέει "να είναι υγιές, να είναι γερό, να είναι κοντά μου και να είμαι κοντά του και θα δείξει ο χρόνος τι θα γίνει στη ζωή του". Δεν γεννάμε αυτοκίνητα που λέμε "θα το φτιάξω να τρέχει και να προσπερνάει όλα τα άλλα και να είναι πρώτο!!". Όχι φίλοι μου. Το παιδί, το κάνουμε γιατί αγαπάμε το παιδί, όπως και αν είναι, ότι και αν θέλει. Φυσικά πάντα θα υπάρχουν όρια στις επιθυμίες του παιδιού. Όμως φίλοι μου, όταν θέλουμε να βάλουμε όρια στα παιδιά μας, πρώτα νομίζω πως θα πρέπει να κοιτάξουμε, αν έχουμε βάλει όρια εμείς, σε εμάς. Επίσης, το παιδί δεν το κάνουμε, γιατί κάνανε όλοι οι γνωστοί και φίλοι. Αλλίμονο, αν το παιδί αποτελέσει, αποτέλεσμα μιμητισμού. Αν θέλετε να μιμηθείτε τους άλλους, κάντε ότι κάνουν, σε άψυχο όμως πράγματα. Όχι μιμητισμό στα έμψυχα. Κανείς δεν είναι τέλειος. Κανείς δε γεννήθηκε τέλειος πατέρας ή τέλεια μητέρα. Όμως το ζητούμενο είναι, να μη χάσουμε το παιδί μας, πίσω από τον τοίχο του "Εγώ" μας. Δεν έχω παιδιά, δεν είμαι γονιός και συγνώμη αν τυχόν κρίνω αυστηρά. Εκφράζω την πιθανόν άσχετη και ανίδεη γνώμη μου, από την πλευρά ενός ανθρώπου, που δε μπορεί, ή δε θέλει να μεγαλώσει. Έγραψα πως ο γονιός θα πρέπει να εύχεται το παιδί να είναι υγιές. Δε θέλω να γίνει παρεξήγηση και να παρερμηνευτεί ως μία ρατσιστική προσέγγισης. Είναι κάτι που όλοι μας το ευχόμαστε. Αν όμως τύχει και το παιδάκι μας, έχει μία δυσκολία και πάλι πρέπει, να το αγκαλιάσουμε. Και ίσως να το αγκαλιάσουμε περισσότερο από ότι ένα παιδάκι, με καλή υγεία, γιατί, η κοινωνία μας, δεν είναι πάντα ευπρόσδεκτη σε παιδάκια με κάποια δυσκολία. Μπορεί κιόλας να τα πληγώνει, να τα απωθεί, να τα θέτει στην άκρη, στο περιθώριο. Οι γονείς είναι τα πάντα για τα παιδιά και πρέπει να τα σκεπάσουν με την αγάπη τους και να μην τα κρίνουν όπως κάποιοι κακοπροέραιτοι έξω. Στο δημοτικό που πήγα, είχε στον κάτω όροφο, στο ισόγειο δίπλα στην αυλή, μία τάξη για παιδάκια με νοητική στέρηση, αυτισμό κλπ. Μεγάλη υπόθεση για τότε (μιλάμε πριν από 25 χρόνια), σε δημοτικό να υπάρχει τάξη για αυτά τα παιδάκια. Κάνανε διάλειμα στην αυλή μαζί με τα άλλα παιδιά του δημοτικού. Ήταν πολύ ήσυχα, πολύ ήρεμα και τώρα που μεγάλωσα, αισθάνομαι πολύ όμορφα, όχι γιατί αυτά τα παιδάκια ήταν μαζί με τα άλλα. Αισθάνομαι όμορφα που ήμασταν εμείς, μαζί με αυτά τα παιδάκια! Συγνώμη για το κλασικό μου μακροσκελές σχόλιο και εκτός θέματος σε κάποια σημεία του. Όμως, Το Χαμομηλάκι, έχει τον τρόπο του, να βάζει άρθρα που πατάνε σε ευαισθησίες μου και όταν γίνεται αυτό, γράφω μέσα από την καρδιά μου και σταματώ, όταν βγάλω από μέσα μου, ότι αισθάνομαι.
ReplyDeleteΣυνέχισε Χαμομηλάκι, αυτόν τον όμορφο και ξεχωριστώ δρόμο κοντά στα παιδιά. Μοσχοβολάει αυτός ο δρόμος άρωμα Χαμομηλιού!!! Τον έχουμε ανάγκη όλοι, μικροί και μεγάλοι να τον ακολουθούμε!
Με αγάπη πάντα
Max