Ο Αλέξανδρος Ανδρικόπουλος, ένας μαθητής της Γ΄ Γυμνασίου, ένα παιδί δηλαδή, έστειλε μια ανοιχτή επιστολή στον υπουργό παιδείας και κατήγγειλε τα κακώς κείμενα στην παιδεία μας.
Η επιστολή αμφισβητήθηκε για την αυθεντικότητά της από πολλούς, λόγω του νεαρού της ηλικίας του συγγραφέως.
Ο Αλέξανδρος έχει γράψει αρκετές επιστολές μέχρι σήμερα. Η πρώτη του επιστολή έτυχε ευρύτατης υποδοχής και δημοσιεύτηκε σε πρωτοσέλιδο εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας. Τα δε ηλεκτρονικά μέσα αφιέρωσαν ικανό χρόνο στην προβολή του θέματος. Μερίδα του τύπου, ηλεκτρονικού και μη, απαξίωσε το θέμα αναβαθμίζοντάς το στο ερώτημα αν δύναται, ο νεαρός Αλέξανδρος, να συγγράψει επιστολές με τόσο καίριες επισημάνσεις.
Ο Αλέξανδρος συνέχισε να γράφει από καιρού εις καιρόν επιστολές με «καταγγελτικό» χαρακτήρα και η αποδοχή τους πλέον είναι από ψυχρή έως απορριπτέα.
Πρόσφατα, με την ευκαιρία της τελευταίας του επιστολής, κλήθηκε σε τηλεοπτική εκπομπή και απαξιώθηκε εντελώς.
Γιατί;
Γιατί σκοτώνουμε τους Αλέξανδρους;
Γιατί σκοτώνουμε τα παιδιά μας;
Τα παιδιά μπορούν, έχουν ταλέντα, έχουν χαρίσματα, προσόντα, κλίσεις. Εμείς δεν μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε. Εμείς οι «μεγάλοι» δεν μπορούμε τις περισσότερες φορές να αντιληφθούμε τα προσόντα που έχουν τα παιδιά μας και τα σκοτώνουμε. Επιθυμία μας είναι να τα εντάξουμε στο «σύστημα», να βρουν μια μόνιμη δουλίτσα στο δημόσιο και να ησυχάσουμε.
Αν διακρίνουμε κάποιο χάρισμα σε ένα παιδί, στην αρχή το επιδεικνύουμε με καμάρι, κυρίως για να προβληθούμε ΕΜΕΙΣ. «Δέστε τι παιδί κάναμε, ΕΜΕΙΣ!». Συνήθως, δημιουργείται ένας θόρυβος γύρω από το παιδί, χωρίς ουσιαστικά να δίνεται καμιά ευκαιρία για αξιοποίηση του ταλέντου του. Όσο μπορεί μόνο του, και αν δεν μπορεί, δεν πειράζει, ένα παιδί ακόμη στο «σύστημα»
Εδώ, βέβαια, στην περίπτωση του Αλέξανδρου, συμβαίνει κάτι άλλο.
Ο Αλέξανδρος, είναι εχθρός.
Ο Αλέξανδρος πρέπει να πεθάνει.
Επειδή ο Αλέξανδρος καταγγέλλει.
Το προνόμιο της καταγγελίας το έχουν οι «μεγάλοι». Ο Αλέξανδρος είναι εισβολέας. Ο Αλέξανδρος ανακατεύεται εκεί που δεν τον σπέρνουν. Μας παίρνει την δουλειά μέσα από τα χέρια μας. Διότι, μόνο εμείς μπορούμε να καταγγέλλουμε. Κανείς άλλος και κυρίως κανένα παιδί. Τί ξέρουν τα παιδιά; «Τι θέλουν πάλι τα μαλακισμένα;»
Κύριοι και κυρίες,
Ο Αλέξανδρος νομιμοποιείται να καταγγέλλει. Είναι ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος. Είναι ο βασικός πελάτης του εκπαιδευτικού συστήματος. Και τι λέει; Λέει, όλα αυτά που λέμε κι μείς στο καφενείο, στην τηλεόραση, στην παρέα, δεξιά και αριστερά. Αλλά αυτός ο Αλέξανδρος, «δεν δικαιούται δια να ομιλεί». Είναι παιδί, είναι μικρός, δεν ξέρει.
Φοβόμαστε κύριοι, φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι αποτύχαμε.
Αποτύχαμε να τους δώσουμε την παιδεία που τους αξίζει.
Και καθόμαστε και λέμε μπούρδες, Δεν τα έγραψε αυτός. Σιγά μην μπορεί να τα γράψει αυτά ένα παιδί 14 χρονών. Τι λέτε ρε; Σιγά τον πολυέλαιο. Το γράμμα μας νοιάζει; Την ουσία δέστε και αφήστε τις υπεκφυγές. Η ουσία είναι αυτή που λέμε όλοι και ασφαλώς την ξέρουν τα παιδιά μας καλύτερα από όλους μας και πρώτα από όλους μας. Γι αυτό κάθε χρόνο τα παιδιά είναι στους δρόμους και στις καταλήψεις. Γι αυτό.
Αλλά τα ξέρουμε όλα αυτά, ξέρουμε ότι έχουν δίκαιο, το μόνο που νοιάζει είναι μη πάρουν κεφάλι τα παιδιά.
Ντροπή να σκοτώνουμε τους Αλέξανδρους.
Ντροπή να σκοτώνουμε τα παιδιά μας.
Θυμάστε την ομιλία μίας Κύπριας στην Βουλή την Εφήβων; Μιλούσε ενώπιον Ελλήνων Πολιτικών και δεν μπορούσε να μιλήσει απ' το κλάμα, έπεισε το ακροατήριο και παρ' όλο που ενοχλούσε κάποιους με τα λεγόμενά της, όλοι στο τέλος όρθιοι την χειροκροτούσαν. Έχει χρόνια που συνέβη και κανένα κανάλι δεν την μετέδωσε επειδή δεν μπορούσε να την αμφισβητήσει, επειδή έγινε μπροστά τα μάτια μας.
«Προστατέψτε τα όνειρά μας», Δέσποινα - Κλυταιμνήστρα Λάσκαρη, από τον Πειραιά.
«Βοηθήστε μας να πιστέψουμε σε εμάς. Είναι χρέος σας», Κατσιγιάννη Μαρία, Αθήνα.
«Δεν σας προβληματίζει ότι τα προβλήματα που συζητάμε σήμερα τα έχετε ξανακούσει;», Κωνσταντινίδη Μαρία, από την Κόρινθο.
Αυτά τα είπαν φέτος στην Βουλή των εφήβων οι νέοι μας.
«Μεγάλοι» κύριοι και κυρίες,
στο κάτω-κάτω ο Αλέξανδρος υπέγραψε την επιστολή του με θάρρος και με τόλμη. Διατύπωσε απλές αλήθειες και αυτό έχει αξία. Μην τον σκοτώνετε.
Αφού δεν καταφέραμε να τον προβιβάσουμε σε παιδί-θαύμα και να ησυχάσουμε τον απορρίψαμε, αλλά για τα «πραγματικά παιδιά-θαύματα» της ελληνικής παιδείας, τις Νατάσσες, τσιμουδιά.
Τσιμουδιά!!...υποκριτές!!
Σχετικά: κ. Υπουργέ της Παιδείας, Γιατί κύριε Παπαδάκη;
Δυστυχώς,ζούμε σε μια εποχή που απορρίπτεται κάθε τι αξιόλογο και γίνεται αποδεχτό κάθε τι ανάξιο. Γι' αυτό φτάσαμε σε αυτό το ξεπεσμό που βιώνουμε καθημερινά.
ReplyDeleteΠραγματικά δεν ξέρω τι να πω... Διάβαζα το κείμενο και κατέκλισαν το μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις που ήθελα να πω εδώ αλλά τώρα δεν ξέρω από που να αρχίσω..... Έχετε απόλυτο δίκιο πάντως και είναι γραμμένα πολύ ωραία. Εντάξει, το ότι υπάρχει αναξιοκρατία είναι δεδομένο,αλλά.... Δεν ξέρω,έχω μείνει άφωνη!!
ReplyDeleteΧαμομηλάκι δεν ξέρεις πόσο αναγκαίο ήταν για μένα να σας πω ένα μεγάλο μπράβο που ενθαρρύνατε και αγκαλιάσατε με στοργή τον Αλέξανδρο γιατί τόλμησε να πει την αλήθεια. ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ !!!!!!!
ReplyDeleteΜέσα από ιστοσελίδες εκπαιδευτικών ακούστηκαν πολλά. που νιώθουν πως πρέπει να επιβληθούν μόνο εκεί που επιβάλουν την παρουσία τους.
Ντρέπομαι που ανήκω σε ένα κλάδο που περιλαμβάνει ασυνείδητους σε νευραλγικές θέσεις, που περιλαμβάνει αδιάφορους υπερόπτες.
Ντρέπομαι που δεν αντιλαμβάνονται την αγωνία τους
Ντρέπομαι που αναζητούν αλλού το λόγο για το οποίο οι έφηβοι πέφτουν στις σχολικές επιδόσεις,
Ντρέπομαι που έπαψαν να μας εμπιστεύονται και ξεμακραίνουν από εμάς .
Ντρέπομαι που τα παιδιά μας εκφράζουν την αμφισβήτηση την ανασφάλεια τους για το σχολικό περιβάλλον και εμείς δεν έχουμε την πρόθεση να κάνουμε κάτι θετικό.
Είμαι περήφανη για τη δουλειά μου.
Είμαι περήφανη που χύνονται στην αγκαλιά μου μετά το μάθημα και μου εξομολογούνται σκέψεις ελπίδες τα παιδιά.
Μα πάνω από όλα είμαι περήφανη που έχω μαθητή μου τον Αλέξανδρο και φωτίζει αγάπη την τάξη. Είμαι σίγουρη πως θα γίνει ένας καλός άνθρωπος όπως οι γονείς του και πως θα φθάσει σύντομα τα δικά του ΙΜΑΛΑΪΑ.
ME AΓΑΠΗ
εδώ το σχόλιο...