Ήταν Παιδιά, μα Τόλμησαν

Ελευθερία!

Ποιος μπορεί

της κραυγής τον στόχο να προσδιορίσει;

Κανείς.

Την προέλευσή της μόνο.

Φωνή σαν κύμα αναδυόμενη

Χείμαρρος ματιών

ελευθερία αναζητούν

Χέρια σπαθιά υψώνονται

δημοκρατία απαιτούν

Φωνές ηχούν

από υπάρξεις γεμάτες φως

με δύναμη κτυπούν

τ’αυτιά των ελλιπών ανθρώπων

✎

Οργή ελπίδας εκπορεύεται,

μα όχι από ένα σύνθημα,

ανάγκη από συνθήματα δεν έχουν

άνθρωποι με όραμα γεμάτοι

Αναβρύζει η άσφαλτος φωτιά,

όπλα πετούν καπνό που καίει,

στον ουρανό το κόκκινο του φεγγαριού

αντάμωσε το αίμα της ελπίδας

✎

Ο ήλιος έγειρε,

η νύχτα αστραπές γεμάτη,

τα κορμιά μάτωσαν

οι άνθρωποι

με την ελπίδα έπεσαν νεκροί

κι εκεί

τη μέρα εκείνη

το αίμα πότισε καρδιές

✎

αφυδατωμένες συνειδήσεις

και άνθισε, σε μια στιγμή

το όνειρο κι έγινε όραμα

μα

ήταν μόνο εκείνη η στιγμή,

άλλη δεν έχει ο χρόνος από τότε,

που άνθρωποι θέλησαν

να ματώσουν τόλμησαν

✎

και στην αθανασία πέρασαν…

(Για εκείνους,
κι ας ήταν παιδιά,
που έκαναν το Πολυτεχνείο ορμητήριο της Ελπίδας)

©Μανώλης Μεσσήνης

Posted in xxxii√ Ήταν παιδιά μα Τόλμησαν