Ζει το Πολυτεχνείο; (2)

Είναι σαν να ρωτάει η Γοργόνα η αδελφή του Μεγαλέξανδρου 

αν λευτερώθηκε η Κρήτη,

ή αν πέθανε ο θρύλος του αδελφού της.

Στις φυλλάδες των λαών (ήγουν στην ψυχή τους)
οι θρύλοι τους δεν πεθαίνουν ποτέ.

Νοέμβριος 1973.
Τι άλλαξε από τότε;
Πολλά.
Πρώτα απ' όλα έγινε από τότε ο πόλεμος παντού στον πλανήτη πιο πολύς! Κι όχι μόνον έγινε πιο πολύς, αλλά ανεκλήθη στη νομιμότητα - ως μέσο επίλυσης διεθνών διαφορών φέρνοντας την ανθρωπότητα πίσω στην εποχή πριν από τη δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών (κι ύστερα του ΟΗΕ).
Ακόμη χειρότερα: ανεκλήθη στη νομιμότητα το ναζιστικό δόγμα του προληπτικού πολέμου και η φασιστική ιδεολογία ότι: «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».

....................................................

Επίσης η πείνα! Η πείνα στην υφήλιο απ' το 1973 ώς σήμερα αγρίεψε. Το ίδιο και η φτώχεια. Βάθυνε το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Γενικώς, η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού στη Γη (η παγκοσμιοποίηση) ξαναέφερε την ανθρωπότητα στις αρχές του 20ού αιώνα, στην πολιτική των κανονιοφόρων, στην κυριαρχία της ίδιας τότε και τώρα G8.

Και στην Ελλάδα άλλαξαν πολλά απ' το 1973.
Πρώτα απ' όλα έχουμε Δημοκρατία!
Μπορεί να είναι αστική Δημοκρατία, αλλά είναι Δημοκρατία. Βεβαίως τα έχουμε μπερδέψει ολίγον στη διάκριση των εξουσιών. Επίσης κάτι έχει αλλάξει και στην ισχύ των εξουσιών. Τώρα δεν κάνει κουμάντο η πολιτική, αλλά οι Εταιρείες, οι Τράπεζες και η διαπλοκή μαζί τους.
Έχουμε όμως ελευθερία του λόγου! Μπορεί βεβαίως αυτή η ελευθερία να μισοπνίγεται απ' τις σκοπιμότητες στα ΜΜΕ, απ' τη λογοκρισία των Εταιρειών (όπου τις παίρνει), από την πλύση εγκεφάλου μέσω της διαφήμισης και της παραπληροφόρησης, αλλά υπάρχει. 

Απ' το 1973 έως σήμερα η Ελλάδα έγινε πιο πλούσια (και σε πλούσιους και σε φτωχούς).
Ορισμένοι Έλληνες έγιναν ζάπλουτοι.
Οι υπόλοιποι πλούτισαν σε χρέη και δάνεια. Οι περισσότεροι χρεώθηκαν διά βίου για να φτιάξουν ένα σπίτι, άλλοι ανακυκλώνουν τα χρέη τους, πλούσιοι σε κατανάλωση αλλά όχι πόρους και, τέλος, ένα σημαντικό μέρος Ελλήνων -περί το ένα τρίτο μας- βγήκε οριστικώς απ' το παιγνίδι, στην ανεργία, στο «ζητείται ελπίς», στο «πωλούνται σώβρακα και ψυχές» κάποιοι, στη μούγγα της αξιοπρέπειας κάποιοι άλλοι. 

Και στην καθημερινή ζωή (και τον πολιτισμό της) αλλάξαμε απ' το 1973.
Η πολιτισμική χυδαιότητα από κρατική υπόθεση έγινε άθλημα της τηλοψίας (κυρίως) αλλά και των Εταιρειών - η φθήνια είναι προσοδοφόρος.
Και στα γράμματα άλλαξαν τα πράγματα. Τη σχολαστική εκπαίδευση της μετεμφυλιακής δεξιάς (η οποία άφηνε τα περιθώρια στους μαχητές να μάθουν γράμματα, αλλά και δημιουργούσε εξ αντιδιαστολής έστω αμφισβητίες κι επαναστάτες), διαδέχθηκε μια σειρά αλαμπουρνέζικων μεταρρυθμίσεων που κατάντησε την παιδεία κωλ-γκερλ των Εταιρειών, να συχνάζει στα φροντιστήρια και να διατίθεται επί χρήμασι κι επί χρήμασι...
Την ίδια πορεία, απ' τη φθορά προς τη διαφθορά διέγραψε και το πολιτικό σύστημα - όπου ο δικομματισμός απέδειξε ότι στην ουσία είναι μονοκομματισμός.
Οι πολίτες μετατράπηκαν σε πελάτες του κράτους. Το κράτος σ' ένα ανδράποδο των Εταιρειών, που ξεπουλάει τις Δημόσιες Κτήσεις, ανέχεται την καύση των δασών, χρηματίζει και χρηματίζεται, έμαθε να κρατάει «διπλά βιβλία», να φορολογεί σαν τούρκος αγάς (όπως του καπνίσει), να κλέβει τον κοσμάκη (στο Χρηματιστήριο) και να υπηρετεί τους μεγαλοεργολάβους - τους νέους θεούς των θεσμών!
Έγινε η ευμάρεια των ολίγων το καλύτερο πρόσχημα αδιαφορίας για όσους δεν συμμετέχουν σ' αυτήν.
Κι όχι μόνον! Αλλά σ' αυτούς τους τελευταίους, τους πληβείους, προτείνεται ως λάιφ-στάιλ η ζωή των χρυσοκανθάρων - να διαβάζουν για αυτήν στα περιοδικά, να ζουν «ζώντας τη ζωή των αλλωνών»...

***

Πράγματι άλλαξαν πολλά απ' το 1973 - η χώρα εξαρτάται απ' τις ΗΠΑ περισσότερο παρά ποτέ, η ιδιώτευση θεωρείται εξυπνάδα και η πολιτισμική αποβλάκωση συντονισμός με το σύγχρονο, το in, το (μετα)μοντέρνο.
Ως και η αποενοχοποίηση της Εκκλησίας (για την τρισβάρβαρη συνεργασία της με τη χούντα) κυκλοφορεί ανάμεσά μας χωρίς ντροπή.
Ενα μόνον δεν άλλαξε!
Οι πιτσιρικάδες (τότε) και οι πιτσιρικάδες (τώρα), η Αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις (τότε) και η Αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις (τώρα) που δεν εννοούν να βάλουν μυαλό (αφήνοντας να τους βάλουν μικροτσίπ στο μυαλό τους) κι επιδιώκουν το καλύτερο σε σύγκριση με το μέλλον κι όχι σε σύγκριση με το παρελθόν!

....................................................

Το Πολυτεχνείο έχει (και θα έχει) το νόημα που του δίνει κάθε φορά η ανάγκη!

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 17.ΧΙ.2003 stathis@enet.gr ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/11/2003

Και από το 6ο Λύκειο Καλλιθέας

Σε πολλές συζητήσεις στην τάξη αλλά και σε διάφορα ιστολόγια τίθεται το ερώτημα για το ποια πρέπει, μπορεί, να είναι η στάση μας σε καιρούς κρίσης των αξιών και των θεσμών, κλονισμού των ιδεολογιών που κάποτε στήριζαν και συντηρούσαν το όνειρο.

Μια απάντηση σ΄ αυτό το ερώτημα δίνει κι ο μεγάλος αργεντίνος συγγραφέας Ernesto Sabato. Χαρακτηριστικό είναι πως το κείμενό του αυτό ο Σάμπατο το γράφει σε ηλικία 90 χρόνων. Και είναι ένα κείμενο ολόφωτο, διαυγές, ολοζώντανο, που καλεί σε εγρήγορση και σε μη παραίτηση.

«Όλοι μας, κάποιες φορές, υποτασσόμαστε. Όμως, υπάρχει κάτι που δε λαθεύει ποτέ: είναι η πεποίθηση ότι - μονάχα - οι αξίες τού πνεύματος μπορούν να μας σώσουν απ' αυτό το σεισμό που απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση.
Να σταματήσουμε να κλεινόμαστε μέσα σε τείχη, να λαχταράμε έναν κόσμο ανθρώπινο και να είμαστε κιόλας στο δρόμο.»

Αυτές τις αξίες του πνεύματος, ΤΑ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΙΔΑΝΙΚΑ, αντιπροσωπεύει το Πολυτεχνείο και γι' αυτό Ζει και Θα Ζει Πάντοτε.

Το χαμομηλάκι