Το ξύλο δεν αποτελεί παιδαγωγικό μέσο. Ο φόβος δεν αφήνει χώρο για αγάπη.

Ποτέ δεν μπορείτε να επιτύχετε τη συμπεριφορά που θέλετε από το παιδί σας με βάση τη σωματική υπεροχή.

Ανήκουν, συνήθως, στη σφαίρα της φαντασίας αυτές οι τηλεοπτικές οικογένειες στις οποίες τα παιδάκια, με το χαμόγελο στα χείλη, υπακούν πρόθυμα τους γονείς τους, δεν αντιδρούν αρνητικά και δεν δυσανασχετούν ποτέ. Στην πραγματικότητα, αυτά τα πεισματάρικα πλασματάκια των τριών χρόνων, συνήθως, είναι ανυπάκουα. Μερικές φορές δεν υπακούν, γιατί απλώς θέλουν να κάνουν κάτι άλλο. Το μικρούλι σας δεν έρχεται να φάει -παρά το επίμονο κάλεσμά σας- γιατί θέλει να παίξει λίγο ακόμη.

Είναι πιο σημαντικό γι΄ αυτό να ολοκληρώσει το παζλ παρά να ευχαριστήσει τη μανούλα και να ικανοποιήσει το αίσθημα της πείνας. Αυτό είναι απλώς αντίθεση ενδιαφερόντων, όχι απειθαρχία. Λύση σίγουρα δεν αποτελεί η επιβολή της άποψής σας συνοδευόμενη από τη δικτατορική διαταγή "Έλα τώρα αμέσως". Βρείτε μια συμβιβαστική λύση με το παιδί σας και ακολουθήστε τη. Δώστε του λίγο χρόνο να τελειώσει το παιχνίδι και το πιθανότερο είναι ότι θα σας ακολουθήσει πρόθυμα. 
Άλλες φορές πάλι, το μικρούλι σας δεν κάνει αυτό που του ζητάτε, γιατί δεν έχει καταλάβει ακριβώς τι θέλετε. Ούτε αυτό είναι απειθαρχία. Όταν όμως σας παρακούει για να ελέγξει τα όριά του (και τα δικά σας) σαν μια επίδειξη της δύναμης και της ανεξαρτησίας του, ε, τότε είναι απείθαρχο.

Να ξέρετε, πάντως, ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους, οι μαμάδες αντιδρούν βίαια (έστω και μία μόνο φορά στη ζωή τους), όταν το μικρό σκανδαλιάρικο πλασματάκι τους τις βγάζει εκτός εαυτού με τις αταξίες και τις διαβολιές του. Το αποτέλεσμα είναι κάποια ξυλιά στον ποπό του ατίθάσου μπόμπιρα, πάντα εν βρασμώ ψυχής. Δεν χρειάζεται να βασανίζεστε από ενοχές για ένα παρόμοιο περιστατικό που είναι μια άμεση συνέπεια της απειθαρχίας. Η βία όμως δεν αποτελεί μέθοδο πειθαρχίας. Αυτό να το θυμάστε πάντα! Ποτέ δεν μπορείτε να επιτύχετε τη συμπεριφορά που θέλετε από το παιδί σας με βάση τη σωματική υπεροχή. 'Οταν το ξύλο χρησιμοποιείται συστηματικά ως μέθοδος πειθαρχίας, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για το παιδί: μπορεί να το τραυματίσει ανεπανόρθωτα όχι μόνο σωματικά αλλά και συναισθηματικά. Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αν το μικρούλι σας σας παρακούσει και αναγκαστείτε να το χτυπήσετε, την επόμενη φορά που θα το ξανακάνει (γιατί είναι παρορμητικό και έχει αδύναμη μνήμη) πώς θα του επιβληθείτε; θα το χτυπήσετε πιο δυνατά; Αυτό αποτελεί μια επικίνδυνη κλιμάκωση της βίας, που μπορεί να μετατρέψει το αρχικό χαστούκι σε ξυλοδαρμό και να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό στο παιδί. Το τραυματίζει σωματικά και συναισθηματικά, όπως ήδη αναφέραμε. Το ξύλο δεν αποτελεί παιδαγωγικό μέσο.

Δεν σταματά απλώς το παιδί από την αταξία, αλλά το ταπεινώνει. Κάθε χαστούκι είναι και ένα χτύπημα στην αξιοπρέπεια του παιδιού, που αποθαρρύνεται και νιώθει ανασφάλεια. Μέσα από το ξύλο, το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει το σωστό και το λάθος. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το σφάλμα του, δεν θυμάται γιατί τιμωρήθηκε. Η τιμωρία αυτή το εξαγριώνει και το κάνει να αισθάνεται αβοήθητο. Το ξύλο τραυματίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Το παιδί φοβάται, γεγονός που αποκλείει τη δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης και καλής επικοινωνίας. Ο φόβος δεν αφήνει χώρο για αγάπη. Το ξύλο αναπαράγεται. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με χαστούκια και ξυλιές, εξοικειώνονται με τη βία και μαθαίνουν να θεωρούν τη βίαιη συμπεριφορά φυσιολογική, με συνέπεια να αρχίσουν και αυτά να χτυπούν, στην αρχή τα άλλα παιδάκια και αργότερα τα δικά τους. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο και για παιδάκια που έχουν μάθει να πειθαρχούν μέσα από απειλές για βία. "Αν δεν έρθεις να κοιμηθείς αμέσως, θα φας ένα γερό χέρι ξύλο". Και εδώ οι γονείς χρησιμοποιούν τον εκφοβισμό για να επιβληθούν.

ΠΗΓΉ