Φτωχά 450.000 ελληνόπουλα

Από 19% αυξήθηκε σ' έναν χρόνο στο 22% το ποσοστό των παιδιών που ζουν σε συνθήκες ανέχειας

Μια θέση στον ήλιο ψάχνουν να βρουν 450.000 παιδιά στην Ελλάδα ηλικίας μέχρι 17 ετών. Σήμερα σχεδόν το 1 στα 4 παιδιά στην Ελλάδα ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας καθώς στερείται βασικά είδη διαβίωσης, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και την απαραίτητη εκπαίδευση.

Μάλιστα το ποσοστό των φτωχών παιδιών ηλικίας μέχρι 15 ετών το 2006 αυξήθηκε στο 22% από 19% το 2005. Σύμφωνα με τα στοιχεία που περιλαμβάνονται σε μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδας (την υπογράφει ο κ. Θ. Μητράκος): Η Ελλάδα κατέχει από τα υψηλότερα ποσοστά μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης των «15», με εξαίρεση την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο (με ποσοστό 24%).

Ακόμα επισημαίνονται τα εξής: Ο αριθμός των φτωχών παιδιών μπορεί να είναι μεγαλύτερος αν ληφθεί υπόψη ότι αρκετές καταναλωτικές δαπάνες των νοικοκυριών καλύπτονται μέσω του τραπεζικού δανεισμού, αλλά και από την οικονομική ενίσχυση που προσφέρει η ευρύτερη οικογένεια (παππούδες / γιαγιάδες).

Την ίδια ώρα το 20% των ελληνικών νοικοκυριών ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Περισσότερα από 2 εκατομμύρια άτομα ζουν δηλαδή με εισοδήματα που δεν υπερβαίνουν τα 11.500 ευρώ τον χρόνο (για ζευγάρι).

Αντιμέτωπα με τη φτώχεια είναι κυρίως τα παιδιά από αγροτικές πολυμελείς οικογένειες, μονογονεϊκές οικογένειες, καθώς και από οικογένειες με αρχηγό οικονομικό μετανάστη ή άτομο έως 34 ετών.

Οπως και τα παιδιά των οικογενειών που τα μέλη τους είναι άνεργα ή εκτός αγοράς εργασίας, ανειδίκευτοι εργάτες, απασχολούμενοι στον πρωτογενή τομέα, στον κλάδο των κατασκευών, εργάζονται περιστασιακά ή με σύμβαση ορισμένου χρόνου.

Επίσης, στη μελέτη υπογραμμίζεται ότι τα παιδιά που στερούνται την παρουσία ενός από τους δύο γονείς σχεδόν σε όλες τις χώρες αντιμετωπίζουν πολύ υψηλότερο κίνδυνο φτώχειας απ ό,τι το σύνολο του πληθυσμού. Από την άλλη πλευρά, όταν είναι παρόντες και οι δύο γονείς ο κίνδυνος φτώχειας αυξάνεται σημαντικά, καθώς αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών.

Δανεισμός
Επίσης στην έρευνα αναφέρεται: Τα τελευταία χρόνια νοικοκυριά με παιδιά κατέφυγαν στον τραπεζικό δανεισμό για να μην υποβαθμίσουν το βιοτικό τους επίπεδο εξαιτίας του χαμηλού τους εισοδήματος.

Στο πλαίσιο αυτό αναζητούν τρόπους, όπως ο δανεισμός, η εκποίηση περιουσιακών στοιχείων κ.ά., ώστε να διατηρήσουν σε υψηλά επίπεδα την καταναλωτική τους δαπάνη.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Τα μέτρα για την εξάλειψη του φαινομένου

Ως μέτρα για την αντιμετώπιση της παιδικής φτώχειας μεταξύ άλλων προτείνονται:

• Ενίσχυση και στόχευση των κοινωνικών παροχών προς τις οικογένειες με παιδιά και με σχετικά μεγαλύτερη οικονομική ανάγκη.
• Βελτίωση του εκπαιδευτικού επιπέδου κυρίως των φτωχότερων τμημάτων του πληθυσμού.
• Αύξηση των ετών υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
• Περιορισμός της ανασφάλιστης εργασίας και ταχύτερη ένταξη των οικονομικών μεταναστών.
• Πρόσβαση των νεαρών ζευγαριών με παιδιά στην αγορά εργασίας.
• Ενίσχυση των υποδομών προσχολικής και σχολικής φροντίδας.

ΕΦΗ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΟΥ

 

Οι άλλοι πρωταγωνιστές - Το αληθινό παραμύθι της Μελίνας

«Τον Απρίλιο του 2007 έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην Αγγλία. Είναι ακριβό σχολείο αλλά το πληρώνει το Χατζηκυριάκειο», λέει η Μελίνα Η μικρή πιανίστρια από τη Ρόδο σπουδάζει στην Αγγλία τα μυστικά της μουσικής

«Όνειρό μου να παίξω στο Μetropolitan το Κονσέρτο Νο 2 του Ραχμάνινοφ»

Μια φορά και έναν καιρό, πριν από δεκατρία χρόνια ακριβώς, γεννήθηκε σε ένα νησί, στη Ρόδο, ένα κορίτσι. Οι γονείς του ήταν φτωχοί. Δύο μετανάστες που είχαν έρθει από μια χώρα ακόμα πιο φτωχή, την Αλβανία. Ο μπαμπάς του κοριτσιού όμως αγαπούσε πολύ τη μουσική. Στη Ρόδο δούλευε ως οικοδόμος αλλά είχε μεγαλώσει παίζοντας τρομπόνι. Από τα πρώτα παιχνίδια που πήρε λοιπόν στη Μελίνα, το κοριτσάκι του, ήταν ένα πλαστικό πιανάκι από αυτά που ακουμπάς στο τραπέζι της κουζίνας. Η μαμά μαγείρευε και η Μελίνα έπαιζε. Το βράδυ που γύριζε ο μπαμπάς, έπαιζε πιο σοβαρά. Όσο σοβαρά μπορείς να παίζεις σε ένα πλαστικό πιανάκι.

Ύστερα από λίγο καιρό η Μελίνα γράφτηκε σε ένα ωδείο. Ξεχώρισε και άρχισε να πηγαίνει σε μαθητικούς διαγωνισμούς. «Να τη φέρεις στην Αθήνα», συμβούλευσε μια μέρα ένας καθηγητής τον κ. Αντώνη. Ο πατέρας χάρηκε που η κόρη του ήταν τόσο καλή, αλλά για την Αθήνα ούτε λόγος. Τα απογεύματα όμως βιαζόταν ακόμη περισσότερο να γυρίσει από τη δουλειά. Η Μελίνα είχε τελειώσει τα μαθήματα του σχολείου και μέχρι να κοιμηθούν διάβαζαν μαζί μουσική. Οι μήνες κυλούσαν, γίνονταν χρόνια και η Μελίνα γινόταν όλο και καλύτερη. Σήμερα, ζει στο Λονδίνο και σπουδάζει σε ένα από τα πιο σημαντικά σχολεία μουσικής. Κάποιοι θα σου πουν ότι είναι ένα από τα 100 μεγαλύτερα μουσικά ταλέντα στον κόσμο. Αλλά τις λεπτομέρειες θα μας τις πει η ίδια. Στην αρχή της εβδομάδας η Μελίνα ήρθε στην Αθήνα για ένα μικρό ρεσιτάλ στο Μέγαρο Μουσικής, για το Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα. Εκεί, στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», τη συνάντησε ο δημοσιογράφος. Και η συζήτησή τους ξεκίνησε με αυτήν την ανόητη ερώτηση που κάνουν πάντα οι μεγάλοι στα παιδιά.

Πώς πάει το σχολείο Μελίνα;

Πολύ καλά. Είναι το Royal Αcademy of Μusic, τη δασκάλα μου τη λένε Τessa Νicholson και έχω έξι χρόνια ακόμα για να το τελειώσω.

Πολλά δεν είναι άλλα 6 χρόνια;

Πρέπει να κάνω πιάνο 14 χρόνια. Έχω κάνει οχτώ, άρα μου μένουν άλλα έξι.

Πώς έφτασες στο Λονδίνο;

Έκανα πιάνο στη Ρόδο και πήγαινα σε πολλούς διαγωνισμούς στην Αθήνα. Μια φορά έτυχε να κερδίσω το 1ο βραβείο και μου έδωσαν υποτροφία για έναν χρόνο στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα. Πήγα, αν και οι γονείς μου συνέχισαν να δουλεύουν στη Ρόδο.

Πώς ήταν στο Χατζηκυριάκειο;

Στην αρχή στενοχωριόμουν αλλά μετά ήταν πολύ ωραία. Έρχονταν οι γονείς μου και με έβλεπαν κάθε δύο μήνες. Και οι δασκάλες μού φέρονταν πολύ καλά.

Πόσα παιδιά ήσασταν στο δωμάτιο;

Περίπου 15. Είχε παιδιά που οι γονείς τους ήταν χωρισμένοι, που δεν είχαν καθόλου λεφτά. Είχε και παιδιά που δεν είχαν καθόλου γονείς ή ήταν στη φυλακή.

Όταν πήγες στο Χατζηκυριάκειο ασχολιόσουν περισσότερο με τη μουσική;

Ναι, έκανα μουσική τρεις φορές την εβδομάδα. Ο κ. Κώστας, ο οδηγός του Χατζηκυριάκειου, με πήγαινε στο Ωδείο, στο Χαλάνδρι.

Και πώς βρέθηκες στην Αγγλία;

Οι γονείς μου μετακόμισαν στην Αθήνα και έτσι έφυγα από το ίδρυμα και μείναμε όλοι μαζί στον Ταύρο. Ύστερα από δύο χρόνια, τον Απρίλιο του 2007, έδωσα εξετάσεις και πέρασα στην Αγγλία. Είναι ακριβό το σχολείο μου αλλά το πληρώνει το Χατζηκυριάκειο.

Μαθαίνεις πιο πολλά πράγματα στην Αγγλία;

Ναι, αν και κάνω μουσική μόνο δύο φορές την εβδομάδα. Το Σάββατο κάθομαι όλη την ημέρα από τις 8 μέχρι τις 5 και την Τετάρτη πάω μόνο για ένα μάθημα πιάνου.

Και τις άλλες μέρες πηγαίνεις στο σχολείο της γειτονιάς σου;

Ναι, στο Ηanslow.

Πόσες ώρες την ημέρα κάνεις πιάνο στο σπίτι;

Περίπου 4 ώρες.

Με τα αγγλικά πώς τα πας;

Είχα κάνει δύο χρόνια στο φροντιστήριο, δεν ήμουν πολύ καλή αλλά τώρα εντάξει, τα έμαθα.

Οι γονείς σου;

Οι γονείς μου δεν ξέρουν καθόλου αγγλικά. Ο πατέρας μου τώρα έπιασε δουλειά στην οικοδομή, η μαμά ακόμη δεν δουλεύει.

Όταν σε ρωτάνε στην Αγγλία από πού είσαι,τι τους λες;

Ελληνοαλβανίδα.

Αυτό θα λες και όταν μεγαλώσεις;Ή θα λες Αγγλίδα;

Στην Αγγλία μπορεί να λέω είμαι Αγγλίδα. Θα ζω εκεί δέκα χρόνια. Όταν με ρωτάνε στην Ελλάδα θα λέω «εδώ γεννήθηκα, είμαι Ελληνίδα». Και όταν με ρωτάνε στην Αλβανία θα λέω «και οι δυο γονείς μου εδώ γεννήθηκαν». Ή θα τους λέω την ιστορία.

Για πες μου και μένα την ιστορία.

Η μητέρα μου είναι Αλβανίδα. Ο πατέρας μου είναι ο μισός Έλληνας. Η μητέρα του είχε γεννηθεί στα Ιωάννινα. Γι΄ αυτό και μπόρεσε να πάρει την ελληνική υπηκοότητα.

Έχεις πάει ποτέ στην Αλβανία;

Έχω πάει δυο φορές. Είναι πολύ ωραία. Μ΄ αρέσει η μεγάλη πλατεία στα Τίρανα, να τρέχω ανάμεσα στα περιστέρια. Έχω πολλά ξαδέρφια στην Αλβανία και συνεχώς παίζουμε.

Έκρυψες ποτέ ότι οι γονείς σου είναι από την Αλβανία;

Όχι, δεν το έκρυψα ποτέ.

Στη Ρόδο όταν ήσουν μικρή, είχες ποτέ προβλήματα;

Όχι. Στην αρχή μόνο με ρωτούσαν πολλά. «Από πού είναι οι γονείς σου» και τέτοια, αλλά μετά όταν τα έμαθαν όλα δεν ρωτούσαν.

Όταν πήγαινες στο Ωδείο στο Χαλάνδρι,έλεγες πού έμενες;

Ναι, αμέ. Έλεγα «στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα».

Στο σχολείο σουτώρα έχεις προβλήματα;

Όχι. Στην τάξη μου είναι 30 παιδιά και τα 15-16 είναι όλα ξένα.

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;

Να παίξω στο Μetropolitan το Κονσέρτο Νο 2 του Ραχμάνινοφ. Και μπορεί κάποια κομμάτια του Λιστ, του Σοπέν, του Μότσαρτ.

Τη Εurovision την παρακολούθησες;

Ναι. Μου άρεσε η Ρωσία και πολύ η Ελλάδα. Πίστευα ότι θα βγει στην πρώτη ή δεύτερη θέση, αλλά ξαφνικά πετάχτηκε η Ουκρανία.

Σ΄ αρέσει όταν είσαι πάνω στη σκηνή;

Όταν βγαίνω στη σκηνή έχω λίγο τρακ αλλά μετά, μόλις αρχίζω να παίζω δεν έχω κανένα πρόβλημα.

Η Ελλάδα σού λείπει καθόλου;

Ναι, το μόνο άσχημο πράγμα στην ιστορία είναι ότι έχασα τους φίλους μου που είχα στην Αθήνα. Τα παιχνίδια με τις φίλες μου και τον ωραίο καιρό, κάτι που δεν έχει στην Αγγλία.

Τους γράφεις γράμματα;

Ναι. Στις δύο κολλητές μου. Και e-mail και γράμματα.

Τι ξεχωρίζει έναν μεγάλο πιανίστα από έναν μικρό πιανίστα; Έχεις καταλάβει;

Τα αισθήματα που βγάζει όταν παίζει πιάνο. Πώς εκφράζεται με το σώμα του, τα δάκτυλά του, πώς εφαρμόζει το χέρι του πάνω στα πλήκτρα.

Ναι,αλλά γιατί εσύ κι όχι ένα άλλο κορίτσι;Είναι τα δάκτυλα, το αυτί,το διάβασμα;

Καμιά φορά υπάρχει και χάρισμα. Να μπορείς να δεις και μόνη σου τα λάθη σου χωρίς να στο πει η δασκάλα σου. Να προσπαθείς και μόνη σου να τα διορθώσεις, να γίνεις καλύτερη.

Άλλο όνειρο εκτός απ΄ τη μουσική;

Να γίνω ηθοποιός. Από μικρή βλέπω πολλά έργα. Ναι, γιατί όχι;

Αυτή λοιπόν είναι η ιστορία της μικρής Μελίνας.Δεν την έγραψα σαν παραμύθι για να σας κάνω εντύπωση.Την έγραψα γιατί θα ήταν ωραίο να τη διαβάσουν και τα μικρά παιδιά. Για να μάθουν ότι οι ήρωες ζουν καμιά φορά ανάμεσά μας. Στο Ίδρυμα ή στη διπλανή οικοδομή.

Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Εκπαιδευτικοί ασθενείς - Δάσκαλοι χαμομηλάκια

Όχι στον αποκλεισμό των ασθενών εκπαιδευτικών. Όλοι, ασθενείς και μη,

να διορίζονται κανονικά σε όλα τα σχολεία.

Ο κ. Αποστόλης Ανδρεόπουλος, από την Πάτρα, γράφει στον υπουργό Παιδείας για τους εκπαιδευτικούς με σοβαρές ασθένειες:
«Τώρα που ετοιμάζεστε να ψηφίσετε τον νέο νόμο για την Ειδική Αγωγή, έρχονται στο φως πιέσεις (π.χ. επερώτηση βουλευτή κ. Τσιάρα) ομάδων εκπαιδευτικών ιδιαίτερων συμφερόντων, αποβλέπουσες σε προνομιακή αντιμετώπιση αυτών έναντι άλλων.
Σήμερα εκπαιδευτικοί με σοβαρές ασθένειες ή αναπηρίες πάνω από 67% (τυφλοί, κωφοί, με νοητικά, ψυχολογικά ή κινητικά προβλήματα, με μεσογειακή αναιμία, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.λπ.) διορίζονται στις ΣΜΕΑ κατά προτεραιότητα, προτασσόμενοι στους πίνακες ακόμα και εκπαιδευτικών με ειδικά προσόντα (ειδικεύσεις- επιμορφώσεις) για την εκπαίδευση των ΑμΕΑ.
Ως γονείς ΑμΕΑ, βλέπουμε και εμείς με κατανόηση την προσπάθειά τους να βρουν δουλειά και να ενταχθούν ομαλά στην κοινωνική ζωή. Γιατί όμως το δικαίωμά τους αυτό πρέπει να ικανοποιείται αποκλειστικά στα πλαίσια της Ειδικής Εκπαίδευσης και όχι σε όλο το φάσμα των σχολείων της Γενικής Εκπαίδευσης;
Γεγονός είναι, κ. υπουργέ, ότι το καθεστώς αυτό λειτουργεί εις βάρος της εκπαίδευσης των πολύπαθων μαθητών με ειδικές ανάγκες.
α. Γιατί, έχοντας αυτοί ανάγκη τακτικής ιατρικής φροντίδας, απουσιάζουν συχνά και έτσι αποδιοργανώνεται η λειτουργία των σχολείων.

β. Γιατί το ήδη βαρύ ψυχολογικό κλίμα σ΄ αυτά τα σχολεία επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο.
γ. Γιατί έτσι δημιουργούνται συνθήκες γκετοποίησης, που οικοδομούν ψυχολογίες διαχωρισμού των ατόμων με αναπηρίες από τον φυσικό τους χώρο.

Αντίθετα, η ένταξη εκπαιδευτικών με αναπηρίες σε όλο το φάσμα των σχολικών μονάδων προάγει και διαχέει στον κοινωνικό ιστό- ιδιαίτερα μεταξύ των νέων μας- στάσεις αλληλεγγύης και ευαισθησίας απέναντι σε άτομα χρήζοντα βοηθείας.

δ. Γιατί στερεί τις ΣΜΕΑ από εκπαιδευτικούς με ειδικές σπουδές και επιμορφώσεις. Κακώς η Πολιτεία δεν αναγνωρίζει σ΄ αυτούς προτεραιότητα απασχόλησης στην εκπαίδευση παιδιών με ειδικές ανάγκες, παρ΄ ότι η επιλογή τους αυτή φανερώνει κοινωνική ωριμότητα και υπόσχεται εκπαιδευτική αποτελεσματικότητα. Τα βιώματα αναπηρίας των εκπαιδευτικών με αναπηρίες δεν είναι προσόν που καθιστούν αυτούς κατάλληλους να αναλαμβάνουν εκπαιδευτική ευθύνη σε ειδικά σχολεία, όπου οι εκπαιδευτικές συνθήκες σε σχέση με όλα τα άλλα σχολεία είναι πιο δύσκολες και ως εκ τούτου οι προσδοκίες μαθητών και γονέων πιο μεγάλες.
Όντας αδικημένα από τη φύση τα άτομα με ειδικές ανάγκες, ας μην τα αδικεί και η Πολιτεία. Έχουν και αυτά ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση. Αυτά μπορεί να μην μπορούν να τα διεκδικήσουν, είμαστε όμως εμείς εδώ».

πηγή: εφημ.Τα Νέα