iDoser: Τα ναρκωτικά του Internet (?)

Το ναρκωτικό που αναμένεται να σημαδέψει τον εικοστό πρώτο αιώνα δεν θα μπορούσε παρά να κατασκευάζεται και να διακινείται μέσω Ίντερνετ.

Ο λόγος για το iDoser, τη νέα εθιστική «ουσία» που κάνει θραύση σε όλο τον κόσμο και δεν λαμβάνεται με χάπια, ενέσεις ή εισπνοές, αλλά κυκλοφορεί σε ψηφιακά αρχεία, που οι χρήστες κατεβάζουν εύκολα από το Διαδίκτυο. Η «δόση» είναι βασισμένη σε ηχητικά κύματα, τα οποία έχουν ενσωματωθεί με ειδική επεξεργασία σε κοινά μουσικά αρχεία .mp3 και πωλούνται ως αρχεία .drg.

Οι χρήστες δεν έχουν παρά να τα αναζητήσουν στις εκατοντάδες ιστοσελίδες-βαποράκια, να τα κατεβάσουν στον υπολογιστή τους και με ένα ειδικό πρόγραμμα, που διατίθεται δωρεάν στο Ιντερνετ, να τα αποσυμπιέσουν, να τα ακούσουν και να φτιάξουν… κεφάλι στην κυριολεξία, αφού τα ηχητικά αυτά ναρκωτικά δρουν κατευθείαν στον εγκέφαλο.
 

Οπως εξηγούν οι ειδικοί, πρόκειται για συγκεκριμένα κύματα συχνότητας 3 έως 30 Hertz (τα λεγόμενα υποηχητικά κύματα) που επηρεάζουν τη λειτουργία του εγκεφάλου προκαλώντας διάφορες αντιδράσεις. Για παράδειγμα, τα κύματα άλφα (τα οποία κυμαίνονται από 7 έως 13 Hertz) έχουν χαλαρωτική δράση, όμως υπάρχουν και άλλα που προκαλούν αντιθέτως υπερδιέγερση και ευφορία.

Ηδη οι αρχές έχουν εντοπίσει αμέτρητες ιστοσελίδες όπου μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να βρουν τη δόση τους. Μάλιστα, υπάρχει και ιστοσελίδα όπου παρέχονται οδηγίες χρήσης του νέου ναρκωτικού για τους αρχάριους και πωλούνται CDs με τραγούδια-«δόσεις». Οπως συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις και με τα κοινά ναρκωτικά, οι πρώτες χαμηλές «δόσεις» παρέχονται δωρεάν, με στόχο την προσέλκυση νέων πελατών. Ακόμα όμως και οι πιο ισχυρές «δόσεις» προσφέρονται σε πολύ χαμηλές τιμές (περίπου 5 ευρώ το τραγούδι), παρά το γεγονός ότι μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν αμέτρητες φορές. Την ίδια στιγμή, στο YouTube μπορεί να βρει κανείς πολλά σχετικά βιντεάκια και να δει νέους να παραληρούν από ευφορία τη στιγμή που δοκιμάζουν το ναρκωτικό της ψηφιακής εποχής.
 

Αξίζει να σημειωθεί ότι η χρήση των υποηχητικών κυμάτων δεν είναι κάτι καινούργιο για τις αστυνομικές αρχές, οι οποίες στο εξωτερικό τα χρησιμοποιούν ως κατασταλτικά μέσα, για παράδειγμα, στις ντισκοτέκ ώστε να ηρεμούν τη νεολαία. Η χρήση τους έχει πραγματοποιηθεί στο παρελθόν και σε στρατιωτικούς χώρους. Παρ’ όλα αυτά, οι κίνδυνοι για την υγεία που σχετίζονται με τη χρήση των cyber-ναρκωτικών δεν έχουν διαπιστωθεί ακόμα. Οι ειδικοί έχουν αρχίσει έρευνες σχετικά με το μέγεθος και τις επιπτώσεις του εθισμού.
 

Πρόσφατα, Ιταλοί ερευνητές μελέτησαν και υπολόγισαν την αθροιστική επίδραση του ήχου και του ecstasy στον εγκέφαλο πειραματόζωων. «Χορηγήσαμε σε ποντίκια μία μικρή δόση ecstasy ανίκανη να προκαλέσει την παραμικρή νευρολογική επίδραση και στη συνέχεια χορηγήσαμε στα ίδια ποντίκια μία “δόση” ήχου 95 ντεσιμπέλ, τη μέγιστη που επιτρέπεται στις ντισκοτέκ. Αμέσως διαπιστώσαμε ενίσχυση της επίδρασης του ecstasy. Και όχι μόνο: όταν αυξήσαμε την αρχική δόση του ecstasy, η μετέπειτα “δόση” του ήχου προκάλεσε ενίσχυση της επίδρασης που διήρκεσε πέντε ολόκληρες ημέρες» εξήγησε ο Μικελάντζελο Ιανόνε, ερευνητής από το Ινστιτούτο Νευρολογικών Επιστημών του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνών του Καταντζάρο. «Αυτό εξηγεί γιατί ορισμένα είδη ναρκωτικών, όπως για παράδειγμα το ecstasy, καταναλώνονται σε ιδιαίτερα μεγάλες ποσότητες σε περιστάσεις όπως ρέιβ-πάρτι, όπου προφανώς η μουσική ενισχύει την επίδρασή τους».

espresso

Επισήμανση από το Χαμομηλάκι:

Παρακαλούμε, διαβάστε τα σχόλια, επειδή επαγγελματίες του ήχου, έχουν σοβαρές ενστάσεις για την ακρίβεια της πληροφορίας.

Η επιστολή της 10χρονης Φρόσως προς όλα τα παιδιά

Ονομάζομαι Φρόσω Στυλιανού.
Είμαι δέκα χρόνων και πηγαίνω στην πέμπτη τάξη του δημοτικού. Κατοικώ σε ένα μικρό νησί στη Μεσόγειο θάλασσα, που το όνομά του είναι Κύπρος.

Σου γράφω για να σου μιλήσω για την αγανάκτηση που νιώθω με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, για τα οποία ευθύνονται οι πόλεμοι. Δεν ξέρω αν άκουσες ποτέ πως και εμείς στην Κύπρο έχουμε ζήσει τις επιπτώσεις του πολέμου, οι οποίες είναι εξωφρενικά ανυπόφορες.

Γι' αυτό στο γράμμα μου γράφω κάποιες εισηγήσεις που εμείς τα παιδιά μπορούμε να εφαρμόσουμε για να λιγοστέψουν οι πολέμοι.

Θα μπορούσαμε να σταματήσουμε να βλέπουμε ταινίες στην τηλεόραση που παρουσιάζουν σκηνές βίας, δηλαδή πολέμους με πολύ ισχυρά όπλα. Επίσης να σταματήσουμε να αγοράζουμε ηλεκτρονικά παιχνίδια που ως περιεχόμενο έχουν σκηνές βίας. Ένας τρόπος για να λύσουμε το πρόβλημα είναι να συμφωνήσουμε όλα τα παιδιά να μην τα αγοράζουμε. Ακόμη μπορούμε να στείλουμε επιστολές διαμαρτυρίας σε παραγωγούς ταινιών με σκηνές πολέμου, στις εταιρείες που κατασκευάζουν τέτοιου είδους ηλεκτρονικά παιχνίδια και στα κανάλια.

Από τώρα θα πρέπει να προσπαθούμε να λύνουμε τις διαφορές που έχουμε με τους φίλους μας με διάλογο. Πολλοί από εμάς δέν τις λύνουν με διάλογο αλλά με καυγάδες, βρισιές ή ξυλοδαρμούς. Αν από τώρα δεν εφαρμόζουμε αυτή την τακτική δεν θα την εφαρμόζουμε ούτε όταν μεγαλώσουμε. Επίσης δεν θα ξέρουμε να μιλάμε ήρεμα και να δεχόμαστε τις απόψεις των φίλων ή των συναδέλφων μας, όσο διαφορετικές και να είναι. Αν στο σχολείο ή στη γειτονιά μας υπάρχει κάποιο παιδί με διαφορετικό φύλο, άλλη θρησκεία, κοινωνική θέση ή λιγότερο έξυπνο από εμάς να μην το αφήνουμε μόνο του, να του δίνουμε και εκείνου λίγη σημασία. Να το αφήνουμε και αυτό να παίζει μαζί μας. Να μην το κάνουμε να νιώθει διαφορετικός από εμάς. Δεν έχει σημασία το χρώμα ή η θρησκεία.

Ακόμη μπορούμε αν θέλουμε να στείλουμε μια επιστολή στο πρόεδρο της χώρας μας στην οποία να γράψουμε τα κακά του πολέμου και τα καλά της ειρήνης. Τα κακά του πολέμου είναι πως αρκετοί άνθρωποι πεθαίνουν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μικρά παιδιά μένουν ορφανά και τριγυρίζουν μόνα τους στους δρόμους απροστάτευτα και αβοήθητα. Μαυροφορεμένες μονάδες ψάχνουν αδιάκοπα τα αγνοούμενα τους παιδιά. Χύνεται πάρα πολύ αίμα χωρίς λόγο και αιτία. Πολλοί κοιμούνται στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και όπου αλλού βρούν γιατί κατεδαφίστηκαν τα σπίτια τους και έμειναν άστεγοι.

Τα καλά της ειρήνης είναι πως όταν κυριαρχεί στον πλανήτη γη όλοι είναι χαρούμενοι και ευδιάθετοι. Τα παιδιά παίζουν ανέμελα και ξέγνοιαστα στους δρόμους και τα χωράφια της γειτονιάς τους. Παντού βλέπεις χαμογελαστά και ευτυχισμένα προσωπάκια. Τα παιδιά βγαίνουν βόλτες με τους γονείς τους και περνούν την ώρα τους βλέποντας βιτρίνες και λέγοντας αστεία. Όλοι ζουν μονοιασμένοι και αγαπημένοι χωρίς να τους νοιάζει το χρώμα ή η θρησκεία.
Μπορούμε να γράψουμε πως πρέπει να σταματήσουν να ξοδεύονται χρήματα για πολεμικό εξοπλισμό όπως τανκς και διάφορα ισχυρά όπλα. Τα χρήματα αυτά μπορούν να δοθούν σε φτωχές χώρες για να κτιστούν νοσοκομεία, σχολεία και τόποι όπου οι άνθρωποι μπορούν να εργάζονται. Ακόμη μπορούν να δοθούν για να ανακαλυφθούν θεραπείες όπως για τον καρκίνο. Να κτιστούν σχολεία που θα λειτουργούν τα απογεύματα. Εκεί να μαθαίνουμε για την ειρήνη, να αγαπούμε τους συνανθρώπους μας ανεξαρτήτου χρώματος.
Στείλε το γράμμα μου σε κάποιον που αγαπάς έτσι ώστε σιγά σιγά να φτάσει στα χέρια όλων των παιδιών του κόσμου. Ελπίζω όταν όλα τα παιδιά εφαρμόσουν αυτά τα πράγματα θα επικρατήσει ειρήνη σε όλο τον κόσμο.!
Φ.Σ. Ε2

schools

Από κατάθλιψη ή άγχος πάσχουν ένα στα δύο παιδιά

Γκρίζες ζώνες στις σχέσεις με τους γονείς

Του Γιωργου Σ. Mπουρδαρα
Γκρίζες ζώνες στις σχέσεις με τα παιδιά μας, αλλά και σειρά στοιχείων, όσον αφορά την καθημερινότητά τους τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο, που επιβάλλουν τουλάχιστον την επαγρύπνηση όλων, αναδεικνύει έρευνα τα αποτελέσματα της οποίας θα παρουσιαστούν τη Δευτέρα σε ειδική εκδήλωση στην Αθήνα.

Η έρευνα, μέρος της οποίας προδημοσιεύει σήμερα η «Κ», έγινε στην περιοχή του Λεκανοπεδίου από την εταιρεία Pulse RC με πρωτοβουλία της βουλευτού της Ν.Δ. κ. Φεβρωνίας Πατριανάκου και με την επιστημονική συνεργασία του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ). Στόχος της ήταν, εκτός των άλλων, να καταδείξει τα χαρακτηριστικά της παιδικής και νεανικής βίας, όπως όμως αυτά «φιλτράρονται» μέσα από την αντίληψη των ίδιων των γονιών. Από τα πλέον ανησυχητικά μηνύματα που αναδεικνύει η εν λόγω έρευνα είναι ότι οι γονείς, που δεν έχουν πάντα τη δύναμη να αποδεχθούν, να ομολογήσουν, ή να κατανοήσουν όλα όσα θα έπρεπε αναφορικά με τα ζητήματα που απασχολούν τα τέκνα τους, δηλώνουν ότι σχεδόν ένα στα δύο παιδιά πάσχουν από άγχος ή κατάθλιψη!
Ο τρόπος ζωής, η καθημερινότητα στο σχολείο, το ποσοστό ενδοοικογενειακής επικοινωνίας, αλλά και άλλοι παράγοντες όπως η χρήση του ίντερνετ και ο παράγοντας βία (σε κάθε μορφή του), φαίνεται να είναι από τις κύριες πηγές του προβλήματος.
Στο σχολείο, ειδικότερα, μία ή λίγες φορές έχουν (από τα παιδιά προς τους γονείς τους, σύμφωνα με τις απαντήσεις των τελευταίων) ομολογηθεί περιστατικά διακρίσεων ή προσβολών σε ποσοστό που ανέρχεται στο 34,9%. Σωματική βία δηλώνουν ότι έχουν δεχθεί (μία ή λίγες φορές) 28 στους 100, λεκτική βία 23 στους 100, ενώ υπάρχουν και παραδοχές προσβολών σεξουαλικού χαρακτήρα, σε σύνολο δείγματος 5,9%. Αξιοσημείωτο είναι ότι στη σχετική ανάλυση (η έρευνα αφορά ηλικίες από 10 έως 17 χρόνων), ακόμα και πολύ μικρά παιδιά, 10 – 12 ετών, δηλώνουν εμπειρία μίας ή λίγων σεξουαλικών προσβολών σε ποσοστό 5,5%!
Οι γονείς υποστηρίζουν σε ποσοστό 56,2% ότι αντιμετωπίζουν μέσα από την οικογένεια το πρόβλημα της σχολικής βίας, με ένα 16,1% να σημειώνει ότι προσφεύγει ακόμα και σε σταθμό ψυχολογικής στήριξης. Το πόσο αποτελεσματικά ή με ορθό τρόπο αντιμετωπίζεται ενδοοικογενειακά το πρόβλημα της σχολικής βίας, χρήζει διερεύνησης. Αξίζει όμως να αναλυθεί και η κατάσταση εντός των τειχών της οικογένειας. Τι συμβαίνει, επί παραδείγματι, στο επίπεδο της βίας; Εδώ, η αποφυγή των γονιών να περιγράψουν – παραδεχτούν την αλήθεια είναι προφανής, δεδομένου ότι μόλις το 0,38% δηλώνει ότι χαστουκίζει ή δέρνει το παιδί του ως μορφή τιμωρίας. Οι περισσότεροι (64,50%) αναφέρουν ότι συζητούν με το παιδί τους, ενώ λιγότεροι καταφεύγουν σε άλλες μορφές τιμωρίας όπως η απαγόρευση θέασης τηλεοπτικών προγραμμάτων (6,58%), απαγόρευση εξόδου ή «κόψιμο» χαρτζιλικιού (7,47%), απαγόρευση χρήσης ηλεκτρονικού υπολογιστή (6,90%).
Κι εδώ, ακριβώς, είναι που ανοίγει ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, αυτό της χρήσης του Ιντερνετ, και των παρενεργειών της: Οι 11 στους 100 χρήστες του διαδικτύου ηλικίας 13 – 15 ετών, δηλώνουν ότι έχουν δεχθεί απειλές μία ή λίγες φορές μέσω του υπολογιστή τους ή του κινητού τηλεφώνου. Το ποσοστό φθάνει στο 17% για τις ηλικίες 16 – 17 ετών.
πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_21/06/2008_274847