Για τα παιδιά του κάσμου που πεθαίνουν από την Παγκοσμιοποιημένη αναλγησία

Το πρώτο αίτιο της Πείνας  είναι η Φτώχεια. Όταν δηλαδή κάποιος δεν έχει τα αναγκαία μέσα (χρήματα ή θέση) ώστε να καταφέρει να αποκτήσει πρόσβαση στην απαραίτητη γι' αυτόν τροφή, με αποτέλεσμα να πεινάει.

Η Φτώχεια είναι ένα οικουμενικό φαινόμενο που επηρεάζεται από την παγκόσμια διαστρωμάτωση, την διεθνή οικονομία και τις κοινωνικές ανισότητες, καθώς τη συναντάμε σε όλα τα κράτη, ακόμα και στα οικονομικά ισχυρά.

Μια από τις βασικότερες αιτίες τις φτώχειας είναι η κοινωνική ανισότητα, που σημαίνει άνιση κατανομή των πλουτοπαραγωγικών πηγών, του εισοδήματος και των περιουσιακών στοιχείων μεταξύ των ατόμων και των κρατών. Άλλες αιτίες είναι η προκατάληψη, οι διακρίσεις και ο ρατσισμός απέναντι σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες. Ακόμα, αιτίες φτώχειας αποτελούν ο πόλεμος, οι φυσικές καταστροφές και η ανεργία. Τα φαινόμενα της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής και της κακοδιαχείρισης, δεν αποτελούν πρωτογενείς αιτίες, αλλά προκαλούν επιδείνωση της φτώχειας στο επίπεδο του κοινωνικού συνόλου.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της φτώχειας είναι η αναπαραγωγή της (φαύλος κύκλος) από γενιά σε γενιά μέσω των περιουσιακών στοιχείων, με τα οποία κληρονομούνται συνήθως τα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Έτσι η φτώχεια διαιωνίζει τις κοινωνικές ανισότητες. Βέβαια, η φτώχεια δεν εξαρτάται απόλυτα από το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, αλλά και από τα ατομικά χαρακτηριστικά του καθενός ή ακόμα και από διάφορα απρόοπτα συμβάντα της ζωής.

Ο κανόνας ωστόσο, είναι ότι στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη, οι άνθρωποι που γεννιούνται φτωχοί ή καταλήγουν στη φτώχεια από διάφορες αιτίες, δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι, ούτε και οι απόγονοί τους να ξεφύγουν από αυτή εύκολα, καθώς δεν έχουν αρκετά χρήματα για

• να τραφούν σωστά ώστε να σκεφτούν και να ενεργήσουν κατάλληλα
• να μείνουν σε δικό τους σπίτι
• να καλλιεργήσουν δική τους γη
• να πάνε σχολείο για να μορφωθούν και να έχουν περισσότερες ευκαιρίες
• να αγοράσουν φάρμακα για να είναι υγιείς

env-edu.gr

Αφιέρωμα στον ποιητή Γιάννη Ρίτσο

Τριήμερο αφιέρωμα στον μεγάλο ποιητή Γιάννη Ρίτσο με αφορμή τον εορτασμό για τα 100 χρόνια από τη γέννησή του πραγματοποιεί το Μουσείο Μίκη Θεοδωράκη στη Ζάτουνα της Αρκαδίας από την Πέμπτη 20 ως το Σάββατο 22 Αυγούστου.

Οι εκδηλώσεις θα ξεκινήσουν την Πέμπτη με την παρουσίαση σπάνιων οπτικοακουστικών ντοκουμέντων για τον ποιητή, σε μια παράσταση στην οποία ποιήματα του Ρίτσου θα απαγγείλει ο ηθοποιός κ. Δ. Καταλειφός. Την επόμενη ημέρα η Παιδική Χορωδία του κ. Δ. Τυπάλδου θα συνοδέψει τον Αντώνη Καλογιάννη σε τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία εμπνεύστηκε ο Μίκης Θεοδωράκης όσο ήταν εξόριστος στη Ζάτουνα.

Οι εορταστικές εκδηλώσεις θα κορυφωθούν το Σάββατο με τη συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη, την οποία θα συνοδεύει στο πιάνο ο Χένινγκ Σμιντ. Η κυρία Φαραντούρη θα ερμηνεύσει τραγούδια του Μ. Θεοδωράκη βασισμένα σε ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και άλλων ποιητών. 

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό.

tovima

Λάμπρος Πορφύρας: «Είδα»

Eίδα μια χώρα ξωτικιά στ' ανήσυχο όνειρό μου:
πόσ' όμορφη δε θα το πει ποτέ καμιά ψυχή.
Tο νου μου πήρε κι άφησα το φτωχικό χωριό μου
κι έκανα τάμα μόνο εκεί ν' αράξω· μόνο εκεί.

Tρελλό παιδί ξεκίνησα δεμένο με τα μάγια
του ονείρου μου, κι εγνώρισα τις χώρες του γιαλού,
είδα τις χώρες π' άστραφταν σε κάμπους και σε πλάγια,
μα η χώρα μου, όλο πήγαινα- κι ήτανε πάντ' αλλού.

Διαβάτες μ' ανταμώσανε καλοί και μου 'παν: Mείνε
είν' όμορφη κι η χώρα μας· καιρός ν' αράξεις πια.
είν' όμορφη κι η χώρα σας, διαβάτες, μα δεν είναι
εκείνη που ονειρεύτηκα και με τραβάει μακριά.

Έτσ' είναι. Σύρτε, κι άστε με να σιγοταξιδεύω
και να περνάω μονάχος μου και κάμπους και βουνά,
ίσως τη βρω· μ' αν δεν τη βρω τη χώρα που γυρεύω
μη μου ζητάτε, αδέρφια μου, ν' αράξω πουθενά...

Το ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα...
λίγο πριν, λίγο μετά την Κοίμηση Της.
ποιος ξέρει... ίσως κάποιοι να καταλάβουν.
καλή Παναγιά... έτσι κι αλλιώς... σε όλους!

Από το φίλο μας, misha.sarov,
διαχειριστή του «ΑΘΩΣ, ΟΡΟΣ ΑΓΙΟΝ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ».